Ouders inlichten klinische behandeling

Ik ben aan het overwegen of ik een klinische behandeling aanga. Nu weet ik heel goed dat dit een goede en grote stap is om aan een stabieler persoon te werken. Ik heb eigenlijk al mijn keuze gemaakt (doen dus), maar ik moet alles nog in werking stellen om ook te gaan. (aanmelden e.d.)

Waar ik echt tegenaan loop is mijn ouders inlichten over deze situatie. Ik heb een vrij oppervlakkige relatie met mijn ouders, ze weten bijna niets van mijn gedragingen en gedachten. Ik ben gesloten naar hen toe, ze horen weinig van mij. Ik weet haast zeker dat ik ze zal overrompelen als ik hen van mijn situatie op de hoogte stel. Maar ik zal toch eens moeten.

Ik kan wel iets van een brief doen, maar dat zie ik niet zitten. Waarschijnlijk zal dat wel ter sprake komen in een of ander systeemgesprek ergens ver in de toekomst...

Ik zal graag willen weten hoe anderen dit gedaan hebben of dat iemand een tip heeft.

Thanks!

[Droomvlucht]

Mag ik vragen hoe veel/weinig contact je met ze hebt?

En is het misschien een idee om ze anders oppervlakkig te laten weten waarom je in opname gaat? Dan hoef je zelf niet alles bloot te geven, en shockeer je ze ook niet meer dan je zou willen.

Vertel ze dat je onder een behandeling gaat. Als je relatie met je ouders oppervlakkig is, zullen ze, lijkt mij, niet veel verder vragen. Als je ze zelf meer wilt vertellen kan dat natuurlijk. Succes in ieder geval.

Ik heb aan de ene kant oppervlakkig contact en aan de andere kant veelal negatief contact. Ik ben daardoor gesloten.

Ik kan ze wel vertellen dat ik in een intensievere behandeling/ opname ga voor behandeling voor mijn vastgeroeste, hardnekkige patronen. Ik kan erbij vermelden dat het op advies van de hulpverlening naar voren is gekomen en dat het mijn keuze word om het ook aan te gaan...
Maar damn, dat is zo moeilijk om uit mijn mond te krijgen.
En ik weet heel goed dat ik toch eens wat moet vertellen. Wat denk ik naar voren gaat komen in een systeemgesprek.

En wanneer ik klaar ben voor zo'n systeemgesprek... Wanneer ik klaar ben voor zo'n behandeling? Ik ga de behandeling (op termijn) aan met de gedachte dat ik hier in de toekomst een stevigere basis mee opbouw.

[Waarde]

ja

[Nona]

Hoe ik dit gedaan heb: ik heb mijn moeder toen ze een middag de tijd had gevraagd eens rustig met me te gaan zitten, want ik wilde haar iets vertellen. Ik heb haar gewoon in één keer verteld dat ik last had van bepaalde dingen (angstklachten) en dat ik daar meer en meer last van had en dus behandeling wilde zoeken. Ze begreep het, ik denk zelfs dat ze opgelucht was, en ze wilde er meer over weten. Met mijn vader heb ik geen gesprek gehad, maar die wist het na verloop van tijd wel. Mijn moeder vertelde eens wat, ik maakte een afspraak met de huisarts waar hij ook van wist en zo ingewikkeld zat het niet met elkaar.

Tips: het is makkelijker om met één ouder tegelijk te praten. Ze hebben hoe dan ook vragen en eigen gedachten hierover, en om dat allemaal tegelijk op je afgevuurd te krijgen is niet erg prettig. Dus één tegelijk. Verder is het handig een moment uit te kiezen dat je niet meer weg hoeft en allebei de tijd hebt; dan kan er gewoon naar je geluisterd worden. Vertel gewoon wat de situatie is, mochten je ouders meer willen weten vragen ze er vanzelf naar.

[Anno 1986]

Bij mij is dit nooit ter sprake geweest, en misschien heb ik er altijd wel spijt van gehad.
Nooit was het bij mij voorgesteld om mij op te laten nemen, op de huisarts na. Op een gegeven moment ben ik wanhopig naar haar toe gegaan, dat ik het niet meer wist, dat de hulpverlener die ik had niet meer hielp, en dat ik geen uitweg zag.
Mijn huisarts stuurde de crisisdienst naar me toe.

Intussen moest ik thuis vertellen dat er iemand kwam van de crisisdienst. Pas toen zag mij moeder in dat de situatie serieus was, dat ik vastgelopen was in mijn behandeling.
De crisisdienst deed niets, en ik voelde mij wanhopiger.

Een week later heeft mijn moeder mij gevonden, nadat ik de nacht ervoor een overdosis had genomen. Mijn moeder belde de ambulance, en verloor me. Ze deed mond op mond beademing, en de ambulance nam het verder over.
Na een paar dagen Intensive Care moest ik door naar een gesloten afdeling.

Mijn moeder is overdonderd, door de situatie, door de afscheidsbrief die ik geschreven had. Mijn zus heeft de hele mond op mond beademing gezien, en heeft er heel veel moeite mee gehad.

Als ik terugkijk denk ik; had ik maar de kans gehad om het ze gewoon te vertellen. Had ik maar de kracht gehad om me te láten opnemen, alvorens het uit de hand liep.

Ik hoop dat je het positieve hiervan inziet, en dat je de kracht heb te vertellen. Het is voor een ouder veel moeilijker om het op een andere manier te horen, of erachter te komen. Probeer het echt te zeggen tegen ze, en probeer het niet te schrijven naar ze. Je moet er geen taboe van maken, het is juist heel knap en dapper dat je deze stap neemt.
Je kunt ze uitleggen dat je het op andere manieren geprobeerd hebt, maar dat je er niet genoeg aan hebt. Dat je deze kans wilt nemen, omdat het een grote kans op slagen heeft. Bovendien; je hebt al zo hard gewerkt in ambulante hulp, waarom zou je het niet afmaken, door een stapje hoger te nemen?
Moeilijk, maar zeker de moeite waard als ik je zo hoor.

Ik wens je heel veel sterkte. Probeer een goed moment uit te kiezen, met weinig prikkels.

Grtjs!

@Anno1986:

Wat een heftig verhaal zeg! Een hele dikke knuffel voor jou! Ik hoop dat het nu beter met je gaat en dat je opname je echt heeft geholpen (Ik weet niet of je nu nog opgenomen bent of iets wat daarop aansluit.)

Thanks voor je bemoedigende woorden. Ik ben ook van plan om het te vertellen, want op een andere manier kan het weer eens ontlopend overkomen of wel heel erg confronterend zijn. (zoals een "wanhoopspoging", die ik de laatste tijd weer vaker in mijn kop heb, slecht, slecht)

De rest, bedankt voor jullie tips. Maakt me toch weer wat rustiger, ik ben niet meer zo omver geblazen of verstijfd van angst. Nu kan ik wat meer mogelijkheden zien hoe ik hiermee aan de slag kan.

[Anno 1986]

Ik ben blij om dat te horen. Eerlijk zijn is vaak het beste, als is het niet het makkelijkste.
Maar je moet je wel bedenken dat je samen sterker staat, misschien kun je zelfs wel meer steun van ze krijgen.
Ik las eens het citaat: 'Een goed gezelschap, verkort de langste weg.'
Dan moet je wel gezelschap creëren natuurlijk...! En dat klinkt heel makkelijk, maar soms betekenen mensen meer voor je dan je in eerste instantie had verwacht.

Ik ben inmiddels niet meer opgenomen, maar volg nog wel twee dagen dagbehandeling. Iets dat mij goed helpt, en een goede structuur biedt.

Ik hoop dat de opname je gaat helpen, zou je af en toe iets laten horen?

Sterkte!