Samenwonen/op kamers?

[Clumsy]

Hoi, ik heb nu meer dan twee jaar een vriend, die een stuj ouder is dan ik. Dit zorgt niet voor problemen, alleen wil hij heel graag samenwonen. Ik wil dat ook wel, maar het lijkt mij wel een idee om eerst bij hem "op kamers" te gaan, dwz bijvoorbeeld 4 dagen in de week bij hem, 3 dagen bij mijn ouders. Is dit een raar idee, om het zo te proberen?

[koekiemonstertje]

Je bent nog jong dus ik zou zeker even wachten met samenwonen en het daar het nog eens goed over hebben met je vriend... over jullie verwachtingen en het financiele aspect ...

Vaak bij hem logeren is dan een prima oplossing om te kijken of het bevalt om samen te leven... Mocht het goed bevallen kun je altijd nog bij hem intrekken!

[Clumsy]

koekiemonstertje schreef op 15-03-2006 @ 17:33 :
Je bent nog jong dus ik zou zeker even wachten met samenwonen en het daar het nog eens goed over hebben met je vriend... over jullie verwachtingen en het financiele aspect ...

Vaak bij hem logeren is dan een prima oplossing om te kijken of het bevalt om samen te leven... Mocht het goed bevallen kun je altijd nog bij hem intrekken!

Inderdaad, omdat ik nog zo jong ben wil ik misschien niet helemaal definitief samenwonen, maar hij wil graag een stap verder. Dit leek me wel een goed alternatief...

[Lente]

Zou je niet eerst op jezelf willen wonen voor je met hem samen gaat wonen? Want hoe stel je je dat voor, dat 'logeren' bij hem? Heb je daar dan bijvoorbeeld eigen spullen?

[Clumsy]

Lente schreef op 15-03-2006 @ 18:03 :
Zou je niet eerst op jezelf willen wonen voor je met hem samen gaat wonen? Want hoe stel je je dat voor, dat 'logeren' bij hem? Heb je daar dan bijvoorbeeld eigen spullen?

De behoefte om eerst op mezelf te wonen heb ik eigenlijk niet. Het zit goed in onze relatie, alleen het financiële deel en de leeftijd speelt hierin een rol. En ja, dan heb ik daar mijn eigen spullen, we wonen niet zo ver van elkaar af dus als ik wat vergeet is het niet zo moeilijk om wat op te halen. Verder denk ik dat het voor mijn ouderes ook wat makkelijker is op deze manier.

ik heb ook ongeveer een jaar lang zowat bij hem op kamers gewoond, maar dat is gewoon vanzelf gegaan. Het lijkt me dat je nu toch ook al een aantal dagen in de week bij hem bent en je daar je eigen spullen hebt? Want dan zie ik het verschil niet.

[Iduna]

Hoe zie je dat voor je? Het klinkt namelijk alsof je daar dan steeds te gast bent en dat hij dan alles (de vaste lasten) betaalt?

[Mariekje*]

koekiemonstertje schreef op 15-03-2006 @ 17:33 :
Je bent nog jong dus ik zou zeker even wachten met samenwonen en het daar het nog eens goed over hebben met je vriend... over jullie verwachtingen en het financiele aspect ...

Vaak bij hem logeren is dan een prima oplossing om te kijken of het bevalt om samen te leven... Mocht het goed bevallen kun je altijd nog bij hem intrekken!

Dat zou dus ook mijn manier zijn, enkel zou hij van mij alvast wel een bijdrage in de vaste lasten krijgen... Zegmaar.

[Clumsy]

Ik geef hem dan een vast bedrag in de maand, en betaal ook samen met hem het eten enzovoort. En het verschil met gewoon logeren is dat ik op vaste dagen daar ben, ongeacht of hij moet werken, of dat ik naar school moet. Parttime samenwonen zeg maar.
En op dit moment zie ik hem wat minder, omdat we allebei nogal druk zijn. hij werkt in ploegendienst, dus verschillende tijden, en ik loop stage en zit op school. Ik zie hem ongeveer één à twee keer in de week. Het doel is om wat meer vastigheid te creëren dan wat we nu hebben.

[Kindmeisje]

Clumsy schreef op 15-03-2006 @ 18:49 :
Ik geef hem dan een vast bedrag in de maand, en betaal ook samen met hem het eten enzovoort. En het verschil met gewoon logeren is dat ik op vaste dagen daar ben, ongeacht of hij moet werken, of dat ik naar school moet. Parttime samenwonen zeg maar.
En op dit moment zie ik hem wat minder, omdat we allebei nogal druk zijn. hij werkt in ploegendienst, dus verschillende tijden, en ik loop stage en zit op school. Ik zie hem ongeveer één à twee keer in de week. Het doel is om wat meer vastigheid te creëren dan wat we nu hebben.

Het lijkt mij een prima idee. Rust en vastigheid in drukke tijden is nooit mis, en (parttime) samenwonen is gewoon heel leuk en gezellig.

[Iduna]

Gewoon proberen.

[zeep007]

Ach waarom ook niet. Je laatste post klinkt wel logisch, maar ik durf er een wedje op te leggen, dat je dan steeds vaker blijft en uiteindelijk toch samenwoont
Maar dat is niet erg hoor. Ja, je bent jong, so what, verplicht thuis blijven wonen omdat je nog jong bent, nee das wat.
En dat over samenwonen definitief is... ik vind dat allemaal niet zo definitief, je kan ook weer ergens anders wonen als het niet goed gaat, of erger; uitgaat.

Doe gewoon waar je je goed bij voelt. Dat is mijn punt.

[Clumsy]

zeep007 schreef op 15-03-2006 @ 19:04 :
Ach waarom ook niet. Je laatste post klinkt wel logisch, maar ik durf er een wedje op te leggen, dat je dan steeds vaker blijft en uiteindelijk toch samenwoont

Ja dat is uiteindelijk ook de bedoeling . Maar wilde eerst maar eens zo proberen. We zien dan wel of het loopt.

[Nienna*]

Wow, ik vind dat eigenlijk een heel goed idee
Zo ben je én vaak bij je vriendje én heb je nog je eigen tijd in je eigen huis met je ouders. Dat is wat minder beklemmend en als je er aan toe bent, kun je bij je vriend gaan wonen, maar dan echt samenwonen.

Clumsy schreef op 15-03-2006 @ 18:49 :
Ik geef hem dan een vast bedrag in de maand, en betaal ook samen met hem het eten enzovoort. En het verschil met gewoon logeren is dat ik op vaste dagen daar ben, ongeacht of hij moet werken, of dat ik naar school moet. Parttime samenwonen zeg maar.
En op dit moment zie ik hem wat minder, omdat we allebei nogal druk zijn. hij werkt in ploegendienst, dus verschillende tijden, en ik loop stage en zit op school. Ik zie hem ongeveer één à twee keer in de week. Het doel is om wat meer vastigheid te creëren dan wat we nu hebben.

waarom zou je 'verplicht' op vaste dagen in de week bij hem zitten, waarom niet gewoon de 4 dagen in de week wanneer je er zin in hebt . Hem een vast bedrag betalen lijkt mee een beetje onzin, tenzij je echt je eigen plek hebt daar.

[Konijn]

Dit is bijna hetzelfde als wat ik doe.
Ik woon ook samen met mijn vriend (gelijk vanuit huis, niet eerst op kamers gezeten), maar ga elk weekend terug naar mijn ouders.
Dit is meer praktisch, omdat ik daar nog een baan heb, maar toch is het een goede manier om uit te vinden wat je wilt..

[Thee Muts]

Zo is het bij mijn vriend en mij ook ongeveer gegaan voordat we gingen samenwonen, maar dan meer onbewust. We hadden het er niet echt over gehad dat dit de stap vóór het samenwonen zou worden ofzo. Toen we elkaar leerden kennen woonden we een stuk van elkaar af, dus zagen elkaar alleen in het weekend. Maar omdat ik zo veel vrije tijd had met mijn studie en heel makkelijke ouders, zat ik op gegeven moment de meeste weken van donderdag tot maandag bij hem. Hij had dan gewoon zijn werk en zijn eigen dingen, en ik ook. Maar zagen elkaar wel gewoon lekker 's avonds als we allebei weer thuis waren enzo.

En dit ging eigenlijk zo goed, dat toen ik voor mijn studie zijn kant op zou komen, we maar helemaal officieel zijn gaan samenwonen Erg goed bevallen op deze manier, ook voor mijn ouders, omdat de overgang van het uit huis gaan zo wat geleidelijker was.

[biep]

Ga eerst 'ns lekker op eigen benen leren staan!
Op kamers, lekker stappen en student zijn.
Samenwonen kan altijd nog.

Ik heb net een half jaar samengewoond met mijn vriend, meer omdat ik nog geen kamer had en hij al in Amsterdam woonde.
Op zich ontzettend leuk en gezellig, maar nu ik op kamers zit ga ik veel meer stappen en leuke dingen doen met studiegenoten etc.
Als ht over een jaar of 2 nog steeds goed gaat zien we wel weer verder, het lijkt me toch wel verstandig dat ik ook voor mezelf leer zorgen.

[Thee Muts]

IK woon samen, kan prima op eigen benen staan, studeer met alle plezier en aan stappen kom ik ook niks tekort.

Waarom zou het dan zoveel beter zijn om eerst op mezelf te moeten gaan wonen? Mensen denken echt dat je totaal geen leven meer hebt als je eenmaal samenwoont ofzo...

[esprit-chick]

Thee Muts schreef op 15-03-2006 @ 21:01 :
IK woon samen, kan prima op eigen benen staan, studeer met alle plezier en aan stappen kom ik ook niks tekort.

Waarom zou het dan zoveel beter zijn om eerst op mezelf te moeten gaan wonen? Mensen denken echt dat je totaal geen leven meer hebt als je eenmaal samenwoont ofzo...

DANK JE!!!!!!!!

ik probeer iedereen hiervan te overtuigen in mn vriedenkring, ik zou ook graag willen samen wonen met mn vriend, we zijn druk op zoek naar n (goedkope) woning

TS als je t idee hebt dat t zo beter gaat werken voor jezelf moet je t doen, ik vind t geen gek idee wat dat betreft...

[Heroïn Chique]

Dat zou ik echt nooit doen..daar komt alleen maar narigheid van of je wordt zo burgerlijk as hell.
Mij niet gezien, ik woon lekker in een groot studentenhuis en heb de tijd van mn leven hier, lekker op mezelf en als ik wil kletsen kan ik zo naar mn huisgenoten wandelen.

[zeep007]

Thee Muts schreef op 15-03-2006 @ 21:01 :
IK woon samen, kan prima op eigen benen staan, studeer met alle plezier en aan stappen kom ik ook niks tekort.

Waarom zou het dan zoveel beter zijn om eerst op mezelf te moeten gaan wonen? Mensen denken echt dat je totaal geen leven meer hebt als je eenmaal samenwoont ofzo...

Voor mij net zo. Dat gezeik altijd over samenwonen, sjeezzzz...

Heroïn Chique schreef op 15-03-2006 @ 21:13 :
komt alleen maar narigheid van of je wordt zo burgerlijk as hell.

bullshit, hangt dan helemaal van jezelf af

[biep]

Heroïn Chique schreef op 15-03-2006 @ 21:13 :
Dat zou ik echt nooit doen..daar komt alleen maar narigheid van of je wordt zo burgerlijk as hell.
Mij niet gezien, ik woon lekker in een groot studentenhuis en heb de tijd van mn leven hier, lekker op mezelf en als ik wil kletsen kan ik zo naar mn huisgenoten wandelen.

Had ik ook inderdaad...

Ik ging nog maar zelden stappen, vaak samen op de bank filmpje kijken etc. Als ik al ging stappen was het met hem en zijn band.
Op zich ook hartstikke leuk, maar ik heb wel een half jaar van m'n studenten tijd gemist.

Maar wat ik vooral vervelend vond was leren. Ik wilde wel leren ma na 5 minuten dacht ik altijd: mm ik ga toch liever weer lekker bij hem liggen. Nu ik op mezelf woon gaat dat 'n stuk makkelijker en toch zien we elkaar nog 4/5 dagen per week.

Aan de andere kant was het ook wel weer ontzettend gezellig. Maar ik wil toch eerst eens even kijken of ik wel echt op eigen benen kan staan en lekker stappen en terasje zitten met mijn studiegenoten. Als ik dat zat ben ga ik wel weer samenwonen.

Roxane schreef op 15-03-2006 @ 23:12 :
bullshit, hangt dan helemaal van jezelf af

Ja.
Ik word een beetje moe van het stempel 'huismuts' als je samenwoont. Niet iedereen is hetzelfde en ik heb nu veel meer een eigen leven dan toen we niet samenwoonden, dus ik vind het een meer dan goede oplossing.

biep schreef op 16-03-2006 @ 13:11 :
Maar ik wil toch eerst eens even kijken of ik wel echt op eigen benen kan staan en lekker stappen en terasje zitten met mijn studiegenoten.

... want dat kan niet als je samenwoont?

[Iduna]

Als je op jezelf woont, bepaal je alles zelf (wel enigszins rekeninghoudend met je huisgenoten). Als je samenwoont met partner, bespreek je dingen met hem/haar. Je kunt niet zomaar gaan en staan waar je wil.

Dat wil niet meteen zeggen dat je dan nooit meer de deur uitkomt, maar je blijft toch wel vaker thuis voor hem/haar, omdat je niet voor niets samenwoont. Daarnaast zie je soms dat mensen om je heen wegblijven, omdat je juist samenwoont.

[Konijn]

Ik denk dat veel mensen hier een totaal verkeerd beeld hebben van samenwonen.. Mijn vriend is ook een stuk ouder dan ik, en daarom had hij een eigen huis waar ik zo bij in kon. Waarom zou ik dan eerst nog op kamers gaan om 'op eigen benen te staan'?
Ik kan ook wel op eigen benen staan als ik samenwoon hoor, we zitten niet constant aan elkaar vastgeplakt.. Als je gewoon net als anders je eigen dingen doet, zie ik niet in wat er dan zo verkeerd of saai of huismutserig is aan samenwonen..
Als je zoals biep je vriend 4/5 dagen per week ziet, en daarnaast je eigen dingen doet, snap ik niet waarom je dit niet kan als je samenwoont. Dan doe je volgens mij gewoon iets fout als je samenwoont. Je hebt gewoon dezelfde vrijheden hoor, er is geen regel die zegt 'als je samenwoont moet je minimaal 5 avonden samen op de bank zitten'.

[zeep007]

Eensch! Samenwonen wordt hier afgeschilderd als burgerlijk, bank zitten, en het mooiste; je mist je studententijd!
Ik moet zeggen dat ik niets mis aan mijn studententijd, Ik stap wanneer ik WIL stappen, ik doe mijn dingen wanneer ik dat wil, ik leer wanneer ik wil en doe dat ook goed, ik zie mijn vrienden wanneer ik wil.

Ik zou me niet voor kunnen stellen dat ik meer zou genieten en meer studententijd beleef als dat ik nu doe. IK zou niet gelukkiger kunnen zijn met mijn huidige situatie.

Ik hoef niets te bespreken, ik deel slechts mede, meer niet.
JUIST omdat ik samenwoon voel ik niet die verplichting dat ik mijn vriend nog moet zien, daar slaap ik iedere avond wel naast.

Ik woon iedere dag samen met de persoon waarvan ik het meeste op de hele wereld hou, dat is toch prachtig. Dat is wat ik nu wil. En nu leef ik. Dus doe ik datgene wat me Nu gelukkig maakt.

Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn, net zoals biep, tuurlijk. Maar ga dat samenwonen niet afschilderen waar je onvermijdelijk gigantisch burgerlijk van gaat worden. Is het dan zo verkeerd omdat gene te doen wat je gelukkig maakt?
En dat je minder de deur uitgaat, is een keuze van jezelf en niet wat automatisch verbonden is aan samenwonen.

[Thee Muts]

zeep007 schreef op 16-03-2006 @ 14:10 :
En dat je minder de deur uitgaat, is een keuze van jezelf en niet wat automatisch verbonden is aan samenwonen.

Juist! Tuurlijk verander je op het moment dat je gaat samenwonen. Net zo alsdat je dat doet in elke nieuwe situatie waarin er veel voor je veranderd, daar vormt samenwonen echt niet zo'n grote uitzondering op. En als dat betekend dat jij veranderd in iemand die opeens veel meer thuiszit en weinig dingen meer voor jezelf hebt, dan doe je dat zelf. Of omdat je daar blijkbaar behoefte aan hebt, of omdat je jezelf, onterecht, opeens allemaal regeltjes oplegt. Maar zo'n verandering heb je zelf in de hand.

En dus kan je ook heel makkelijk op een andere manier veranderen. Ik ben juist veel vrijer geworden, meer van mijn studie gaan genieten en veel meer gaan stappen en leuke dingen met vrienden gaan doen sinds ik samenwoon. Omdat dat soort dingen nu veel makkelijker in te plannen zijn en ik veel meer nieuwe mensen heb leren kennen. En ik wil niet beweren dat ik die verandering niet had doorgemaakt als ik eerst op mezelf was gaan wonen, dat geloof ik ook wel. Maar het samenwonen heeft die verandering óók bij mij los gemaakt. Plus dat ik daarbij nog het fijne van het samenwonen ervaar, wat ik niet zou hebben als ik nu eerst op mezelf was gaan wonen.

[Kindmeisje]

biep schreef op 16-03-2006 @ 13:11 :
Op zich ook hartstikke leuk, maar ik heb wel een half jaar van m'n studenten tijd gemist.

Wat érg! Stel je voor!

Doe mij maar lekker burgelijk samenwonen, dan ben ik namelijk een véél gelukkigere student. In de tijd dat ik een een studentenhuis zat kwam ik minder in de kroeg dan nu.

[Clumsy]

Bedankt voor alle reacties . Ik heb zelf niet de behoefte om eerst ook nog op mezelf te gaan wonen. Ik weet gewoon dat wanneer ik daar ben, ik mijn eigen dingen kan doen, zoals bijvoorbeeld ook stappen en op een terras zitten met vriendinnen. Ik denk juist dat het heel persoonsgebonden is met "hoe je samenwoont". De één blijft inderdaad liever thuis en de ander doet precies hetzelfde als wat hij eerder deed, alleen dan met een andere woonsituatie.
Dat je verandert in een huismus als je samenwoont begrijp ik daarom ook niet helemaal. Ik heb zelf helemaal het gevoel niet dat dat zo gaat worden.

[biep]

Kindmeisje schreef op 16-03-2006 @ 14:29 :


Wat érg! Stel je voor!

Doe mij maar lekker burgelijk samenwonen, dan ben ik namelijk een véél gelukkigere student. In de tijd dat ik een een studentenhuis zat kwam ik minder in de kroeg dan nu.

ja ik vind het jammer.

Ik heb het eerste half jaar (zeg maar de kennismaking) met mijn studiegenoten heel erg gemist.
daar kom ik nu pas achter en nu pas begin ik mn studie en alles er om heen leuk te vinden.
Veel groepjes zijn nu als het ware al gevormd en nu pas begin ik een beetje mee te draaien en dan is het toch moeilijker er tussenin te komen als het ware.
Iedereen kent elkaar al van t stappen en etc.

Nu ik op mezelf woon komen studiegenoten/vriendinnen/vrienden etc. veel vaker bij me op bezoek. Toen ik nog bij m'n vriend woonde ging dit veel moeilijker: m'n vriend werkt fulltime, was vaak moe na werk en druk etc.

Ook ging ik minder stappen, omdat ik het lullig vond om doordeweeks om 4 uur snachts thuis te komen, waar hij weer wakker van werd terwijl hij om 7 uur smorgens weer op moest om naar werk te gaan.

[biep]

Krummeltje schreef op 16-03-2006 @ 13:34 :



... want dat kan niet als je samenwoont?

*Juliah* schreef op 16-03-2006 @ 13:59 :
Als je op jezelf woont, bepaal je alles zelf (wel enigszins rekeninghoudend met je huisgenoten). Als je samenwoont met partner, bespreek je dingen met hem/haar. Je kunt niet zomaar gaan en staan waar je wil.

Dat wil niet meteen zeggen dat je dan nooit meer de deur uitkomt, maar je blijft toch wel vaker thuis voor hem/haar, omdat je niet voor niets samenwoont. Daarnaast zie je soms dat mensen om je heen wegblijven, omdat je juist samenwoont.

Dat dus

zeep007 schreef op 15-03-2006 @ 19:04 :
En dat over samenwonen definitief is... ik vind dat allemaal niet zo definitief, je kan ook weer ergens anders wonen als het niet goed gaat, of erger; uitgaat.

Nouja, wat je nu zegt is wel een belangrijk praktisch punt. Vooral als je gaat samenwonen in een stad waar het erg moeilijk is een kamer te krijgen (Utrecht, Amsterdam) heb je natuurlijk wel een probleem als het ineens uitgaat. Vooral als het lullig gebeurt en je kunt elkaar niet meer luchten of zien, dan zijn de rapen wel gaar.

Mijn nichtje had dat, die woonde ook samen toen het uitging, en het huis was van hem, tsja, daar sta je dan middenin een grote stad met wachtlijsten van hier tot Tokyo, terwijl je wel studeert en colleges moet volgen, maar je ouders op 2.5 uur reizen wonen.

[ST*R]

Mijn vriend en ik hadden het ook over samenwonen, maar het lijkt me ook erg leuk om eerst in een studentenhuis of met vriendinnen te wonen. Ik ben nog nu best jong (net 19) en dat samenwonen kan altijd nog
Maar als de TS daar geen behoefte aan heeft lijkt me de oplossing die zij heeft prima.

[Clumsy]

ST*R schreef op 16-03-2006 @ 18:59 :
Mijn vriend en ik hadden het ook over samenwonen, maar het lijkt me ook erg leuk om eerst in een studentenhuis of met vriendinnen te wonen. Ik ben nog nu best jong (net 19) en dat samenwonen kan altijd nog
Maar als de TS daar geen behoefte aan heeft lijkt me de oplossing die zij heeft prima.

Ik kan me wel voorstellen dat je daar behoefte aan kan hebben. Bovendien was jij er toch nog niet helemaal zeker van? Of ben ik nu in de war met iemand anders?

En verder, hij woont bij mij in de stad dus mocht het mislopen is het in dat opzicht niet zo erg.

Ik hoop alleen dat hij het er mee eens is, het is zeg maar mijn plannetje en dat ga ik hem morgen voorleggen... Spannend!

[zeep007]

biep schreef op 16-03-2006 @ 18:05 :
Dat dus

Dat is dus net waar jezelf voor kiest. Er zijn mensen die dus prima kunnen samenwonen zonder het idee te hebben dat ze iets van hun studententijd missen, het zijn meestal de "anderen" die daar een probleem van maken.

[zeep007]

nare man schreef op 16-03-2006 @ 18:22 :
Nouja, wat je nu zegt is wel een belangrijk praktisch punt. Vooral als je gaat samenwonen in een stad waar het erg moeilijk is een kamer te krijgen (Utrecht, Amsterdam) heb je natuurlijk wel een probleem als het ineens uitgaat. Vooral als het lullig gebeurt en je kunt elkaar niet meer luchten of zien, dan zijn de rapen wel gaar.

Mijn nichtje had dat, die woonde ook samen toen het uitging, en het huis was van hem, tsja, daar sta je dan middenin een grote stad met wachtlijsten van hier tot Tokyo, terwijl je wel studeert en colleges moet volgen, maar je ouders op 2.5 uur reizen wonen.

Tuurlijk is dat een heikel punt. Maar dat heb je altijd als je gaat samenwonen/trouwen/ geregistreerd partnerschap etc. etc. aangaat.
Stel je gaat uit elkaar;
Ja, je moet dan verhuizen, ja je gaat er hoe dan ook op achteruit materieel gezien en noem maar op. Maar dat neemt toch niet weg dat je het meteen niet meer moet doen? EN wanneer doe je het dan wel? Op het moment dat je meer financiele zekerheid hebt, je ouder bent, een auto hebt? Het is nooit een goed moment als je uit elkaar gaat.

Ik leef qua dat meer in het nu. Je moet doen wat je op dit moment gelukkig maakt, want je weet niet wat morgen met zich meebrengt.

Maar ik ben niet dom. Ik woon in de stad Groningen samen, en daar gaat ook niet alles even makkelijk. Dus ik blijf punten sparen, mocht het ooit zo uitkomen. Het is maar 15 euro per jaar en dat mis ik niet zo. Het is niet dat ik er vanuit ga dat het ooit misgaat, maar mocht zich dat wel voordoen, kan ik niet meer bij mijn ouders aankloppen en kan ik 3 uur gaan reizen naar Leeuwarden.

[Envy]

Ik ga zeker niet gelijk samenwonen, dat komt later wel .

zeep007 schreef op 16-03-2006 @ 19:16 :
Tuurlijk is dat een heikel punt. Maar dat heb je altijd als je gaat samenwonen/trouwen/ geregistreerd partnerschap etc. etc. aangaat.
Stel je gaat uit elkaar;
Ja, je moet dan verhuizen, ja je gaat er hoe dan ook op achteruit materieel gezien en noem maar op. Maar dat neemt toch niet weg dat je het meteen niet meer moet doen? EN wanneer doe je het dan wel? Op het moment dat je meer financiele zekerheid hebt, je ouder bent, een auto hebt? Het is nooit een goed moment als je uit elkaar gaat.

Ik zeg toch ook niet dat dat de enige grond voor de beslissing moet zijn? Ik zeg alleen dat het een praktisch punt is dat meespeelt, niets meer en niets minder. Het gaat er maar om dat je jezelf niet meteen volledig afhankelijk maakt van iemand die je kan laten vallen. Dat is als studentje namelijk een stuk vervelender dan wanneer je zelf ook al een baan en een inkomen hebt en dus niet meteen onder een brug hoeft te slapen als je het huis uit moet.

[Thee Muts]

nare man schreef op 16-03-2006 @ 20:42 :
Dat is als studentje namelijk een stuk vervelender dan wanneer je zelf ook al een baan en een inkomen hebt en dus niet meteen onder een brug hoeft te slapen als je het huis uit moet.

Overdrijven is ook een vak Maar je hebt wel gelijk, in dat opzicht loopt ik nu een bepaald 'risico' voor als hij het in zijn hoofd krijgt mij op straat te zetten. Als dit op een redelijke manier gebeurd geeft hij mij nog wel de kans om zelf iets te zoeken gelukkig. En in het geval dat ik per direct daar weg moet of weg wil, heb ik altijd nog vrienden in de buurt waar ik tijdelijk bij terecht kan. Maar ideaal is zo'n situatie natuurlijk niet. Met dat idee ga je dan gelukkig ook niet samenwonen...

[ST*R]

Clumsy schreef op 16-03-2006 @ 19:05 :
Ik kan me wel voorstellen dat je daar behoefte aan kan hebben. Bovendien was jij er toch nog niet helemaal zeker van? Of ben ik nu in de war met iemand anders?

En verder, hij woont bij mij in de stad dus mocht het mislopen is het in dat opzicht niet zo erg.

Ik hoop alleen dat hij het er mee eens is, het is zeg maar mijn plannetje en dat ga ik hem morgen voorleggen... Spannend!

Ja klopt, ik was er ook niet helemaal zeker van. Het lijkt me wel erg leuk, maar denk dat het beter is om pas te doen als al onze problemen opgelost zijn (gevoel vs verstand kwestie). En nu lijkt het me ook nog leuk om in een studentenhuis ofzo iets te wonen.
Succes morgen, hopelijk vindt hij het ook een goed plan!

Wat een reactie van mensen die samen wonen hier zeg. Kom op rustig. Wie willen jullie overtuigen?

Ik denk wel echt dat je een ander leven hebt als je samenwoont, ongeacht of dat je toch nog je eigen leven hebt. Maar ja dat is in mijn ogen niet per see goed of fout maar wel anders.
Maar ja ik zal er niet teveel over uitwijken.

TS: opzich is het wel een goed idee (zeker als je toch niet van plan was om op kamers te gaan). Ik denk wel dat je (wanneer het goed bevalt) er zo 7 dagen per week zit (wat dus opzich niet fout is).
Ik denk dat je ook wel afspraken moet maken over bepaalde dingen, maar ja dat is zorg voor later. Eerst kijken of hij het een goed idee vindt.

Vind het wel een goed plan! Zolang je afspraken kan maken met elkaar over wat je verwacht van elkaar heb je volgens mij al een goed startpunt.
Wat ik je wel zie schrijven is dat hij graag een stap verder wil, dat hij graag wil samenwonen en dat jij daar op deze manier aan tegemoet wil komen. Ik vindt zelf altijd dat je opzoek moet gaan naar de 'gouden middenweg' en ik denk dat je die hierin wel gevonden hebt. Maar dan moet je het ook echt alleen maar doen als je er zelf achter staat! (denk dat het ook wel zo is, maar wilde het toch even benadrukken )

[Orpheo]

het lijkt me (voor de t.s.) een grote stap, maar niet een rare stap. je moet de voors en tegens naturlijk flink tegen elkaar afwegen, en vooral t financiele aspect bekijken.

ikzelf zou t zeker niet doen. een gemiddeld studentenhuis, of normaal apartement is voor mij al te klein (claustrofobie). dat icm mijn verslaving....

Orpheo schreef op 17-03-2006 @ 01:02 :
mijn verslaving....

En dat is? *nieuwsgierig*

[JJ13]

ik heb voor 3,5 jaar op mezelf gewoond en toen is mijn vriend 5 dagen in de week bij mij komen wonen. door omstandigheden ben ik uit mijn kamer en wonen we nu bij zijn ouders. In september gaan we samenwonen. ik heb ook aan hem gevraagd of hij niet de behoefte heeft om alleen te wonen eerst, maar dan zouden we toch altijd bij elkaar zijn, dus kunnen we net zo goed gaan samenwonen

[underthabridge]

Hm.. ik wil eerst op mezelf wonen, en dat wil zij ook. Al was het alleen maar omdat je dat (als het goed is) een serie vrienden oplevert: huisgenoten e.d., in een studentenhuis komen gewoon meer mensen over de vloer, dus dan leer je ook meer mensen kennen hè.
Neemt niet weg dat als we op kamers zitten dat we dan heel vaak bij elkaar gaan eten, slapen, etc. (dat doen we, nu we nog thuis wonen, ook al, dus daar kunnen we toch niet zonder ). Het wordt een beetje samenwonen op 2 kamers. Zou er alleen echt nog niet aan moeten denken om echt helemaal samen in een appartementje te gaan wonen, dan isoleer je jezelf zo. Laat staan om al een huis te willen kopen, die financiële verplichtingen wil ik nog even een paar jaar (tot na mijn studie iig.) uitstellen, vooral omdat we misschien nog wel een jaartje samen de wereld over willen zwerven.
Eerst de wereld leren kennen, daarna kijken we wel waar het het meest geschikt is om neer te strijken en een huisje te kopen en gaan we trouwen enzovoorts. Dat is althans zoals we er na 2,5 jaar over denken

[Experiment]

Ik denk eigenlijk wel dat het belangrijk is om eerst op jezelf te wonen, met name om te leren voor jezelf te zorgen, met je geld om te gaan, je leven zelf in leren richten etc.

Wat mij niet logisch lijkt is dat je minder van de studententijd e.d. zou genieten. Nu moet ik altijd met mijn vriend afspreken om elkaar te zien, dus als ik veel zou uitgaan oid zou ik me wel schuldig voelen omdat er dan weinig tijd voor hem over blijft. Maar als je samenwoont, zie je elkaar sowieso wel Dus lijkt mij juist makkelijker om lekker met je vrienden te gaan stappen, terwijl ik nu meer geneigd zou zijn om ook mijn vriend mee te nemen.

Ik hoef niets af te spreken hoor. Hij vindt alles prima, en ik ook eigenlijk. We maken wel tijd voor elkaar, maar dat doet iedereen die een relatie heeft toch?