Regenboog

Regenboog

klein meisje
sla je ogen op
niet helemaal
het is nu nog te vroeg
een klein beetje
zodat het zonnelicht
door dat kleine spleetje
toch je ogen ziet

de doorns in je hart
prikken door je huid
bloedende tranen
verwoorden jouw verdriet

voel de gouden regen op je gezicht
zachtjes troostend
laat de zwarte rozen
langzaam rood vloeien
lente zal door de winter breken
maar in haar eigen ritme
het is nu nog te vroeg

de littekens nog te vers
je hart nog huilend

maar langzaamaan
zal je je ogen verder openen
tot je knippert tegen het licht
zullen de tranen weer helder zijn

en de rozen zullen volop bloeien
rood van kleur
soms een blaadje laten vallen
voor dat ene plekje in je hart

in haar eigen ritme
nu is het nog te vroeg

[Rita Pavlovic]

Er zitten goede stukjes tussen, maar ik vind dat het wel nogal uit is gerekt. Het hadden ook allemaal best wat langere zinnen mogen zijn en je doet er lang over om je nog best simpele punt te maken.

laat de zwarte rozen
langzaam rood vloeien

en

in haar eigen ritme
nu is het nog te vroeg

vind ik ehh 'poetisch' (ja ik ben momenteel behoorlijk moe, dus ik geef niet meer zulke zinnige antwoorden). De rozen-vergelijking had er trouwens wel wat minder dik bovenop mogen liggen. Laat het een beetje mysterieus, zodat het de lezer lokt tot intenser lezen.

Hoi,
dankje voor je commentaar (ookal was je moe.. )
hier heb ik de verkorte versie:


Regenboog

klein meisje
sla je ogen op
niet helemaal
een klein beetje
zodat het zonnelicht
door dat kleine spleetje
toch je ogen ziet

voel de gouden regen op je gezicht
zachtjes troostend
lente zal door de winter breken
nu nog niet
het is nu nog te vroeg

maar langzaamaan
zal je je ogen verder openen
tot je knippert tegen het licht
zullen de tranen weer helder zijn

in haar eigen ritme
nu is het nog te vroeg