Zomaar....voor iemand

[eelco]

Haar stralende ogen, de onschuldige lach,
de tijd leek stil te staan.
Haar passie en emotie als ik nooit eerder zag,
zo dichtbij, toch tever bij mij vandaan.

Het publiek inmiddels staand op de banken,
de tegenstander op het veld.
Spelers opgejaagd door de harde klanken,
de overwinning het enige dat telt.

Tussen de honderden mensen kijkt ze me recht in de ogen aan,
dat ene moment, ik kan het niet vergeten.
Het lijkt een eeuwigheid in dit moment van mijn bestaan,
dit gevoel, niet te omschrijven, niet te meten.

Het fluitje, de wedstrijd begint,
een trieste blik in haar ogen.
Terwijl mijn team overwint,
voelt het alsof ik haar heb bedrogen.

Het meisje uit het publiek, voor haar is dit gedicht,
wat ik voor haar voel zal ze nooit weten,
Dit boek wordt gesloten en gaat dicht,
maar ze zal in mijn gedachten altijd mijn grote liefde heten.

[xineof]

Terwijl mijn team overwint,
voelt het alsof ik haar heb bedrogen.

Dit is mooi, dit vind ik het beste stuk van je gedicht. Hier schep je werkelijk die afstand terwijl de ik-persoon toch zo na is aan het meisje. Het is de spagaat van de ik-persoon.

Haar passie en emotie als ik nooit eerder zag,

Zoals je het hier neerzet lijkt het net alsof je haar passie en emotie al vaak gezien hebt maar dat die nu op een hoogtepunt is. Het is echter dat je nog nooit een passie en emotie als die van haar hebt gezien. Daarom zou ik hier schrijven 'Een passie en emotie zoals ik nooit eerder zag.' In die strofe staat ook 'tever', wat 'te ver' moet zijn.

Het publiek inmiddels staand op de banken,
de tegenstander op het veld.
Spelers opgejaagd door de harde klanken,
de overwinning het enige dat telt.

Deze strofe vind ik ritmisch wat minder, misschien is dit een suggestie:

Publiek, inmiddels staande op de banken,
met tegenstanders springend op het veld.
Spelers opgejaagd door loeiend harde klanken,
de overwinning: het enige dat telt.

In de rest van je gedicht vind ik de rijm wat gedwongen, en de slotzin is mij wat te sentimenteel/zoetsappig. Verder vind ik het een leuk gedicht, ik vind vooral die afstand tussen de ik-persoon en het meisje leuk, het is tragisch. Een ik-persoon die zich eigenlijk niet wil bevinden in die menigte joelende supporters, maar alleen maar naar dat meisje wilt. Ik vind er wel symboliek inzitten .

[eelco]

xineof schreef op 11-04-2006 @ 03:23 :
Terwijl mijn team overwint,
voelt het alsof ik haar heb bedrogen.

Dit is mooi, dit vind ik het beste stuk van je gedicht. Hier schep je werkelijk die afstand terwijl de ik-persoon toch zo na is aan het meisje. Het is de spagaat van de ik-persoon.

Haar passie en emotie als ik nooit eerder zag,

Zoals je het hier neerzet lijkt het net alsof je haar passie en emotie al vaak gezien hebt maar dat die nu op een hoogtepunt is. Het is echter dat je nog nooit een passie en emotie als die van haar hebt gezien. Daarom zou ik hier schrijven 'Een passie en emotie zoals ik nooit eerder zag.' In die strofe staat ook 'tever', wat 'te ver' moet zijn.

[Deze strofe vind ik ritmisch wat minder, misschien is dit een suggestie:

[I,
de overwinning: het enige dat telt.[/I]

In de rest van je gedicht vind ik de rijm wat gedwongen, en de slotzin is mij wat te sentimenteel/zoetsappig. Verder vind ik het een leuk gedicht, ik vind vooral die afstand tussen de ik-persoon en het meisje leuk, het is tragisch. Een ik-persoon die zich eigenlijk niet wil bevinden in die menigte joelende supporters, maar alleen maar naar dat meisje wilt. Ik vind er wel symboliek inzitten .

half drie sochtends met iets teveel bailey's wat verwacht je dan

[botervleug]

Haar passie en emotie als ik nooit eerder zag,

ik vind de woorden te recht voor zijn raap, weinig suggestief. wat xineof beweert over dat je vaker haar emotie zag hoeft niet zo te zijn, hoewel je het wel uit de zin kan halen.

Het publiek inmiddels staand op de banken,
de tegenstander op het veld.
Spelers opgejaagd door de harde klanken,
de overwinning het enige dat telt.

Publiek, inmiddels staande op de banken,
met tegenstanders (springend) op het veld.
Spelers opgejaagd door (loeiend) harde klanken,
de overwinning: het enige dat telt.

Ik vind je eigen strofe beter, omdat je de boodschap teveel aantast door het ritmisch te laten kloppen. bovendien is de discrepantie met de rest van de strofes dan te groot.

[xineof]

eelco schreef op 11-04-2006 @ 07:29 :
half drie sochtends met iets teveel bailey's wat verwacht je dan

Slecht excuus, slecht excuus!