Spijt, heel veel spijt

[moon]

Vorig jaar heb ik een zelfmoordpoging gedaan en daar een nachtje voor in het ziekenhuis gelegen (nooit verteld op dit forum overigens). Het kwam omdat ik erg depri. was.
Een aantal maanden daarvoor liep ik weg van huis omdat ik paniekerig was en het gevoel had dat ik het nergens kon vinden, niet thuis, niet bij mijn vriend, dus wilde ik het ergens ver weg zoeken. Ben uiteindelijk naar mijn tante gedaan (op 2 zo'n 2 uur bij ons vandaan gok ik).
Beide keren waren mijn ouders ontzettend geschrokken en heel erg boos op me. Ik heb ze verschrikkelijk gekwetst. Ook met jarenlange depressies daarbij, slecht eten,automutilatie etc. heb ik ze veel pijn gedaan. Elke keer als ze weer iets ontdekten waarmee ik mezelf kapot probeerde te maken dan zag ik gewoon hoe hun hart brak zo ongeveer. Ik heb ze zoooo veel pijn gedaan. En op hun na ook mijn vriend, vriendinnen, zus + vriend, tante en de rest van mijn omgeving.
Het gaat nu redelijk met me (=veel ups maar net iets meer downs) maar wat me voortdurend achtervolgd is dat schuldgevoel. Ik sta niet sterk genoeg in mijn schoenen om te zeggen dat ik nooit meer bovengenoemde dingen zal doen, maar op dit moment voel ik me zo ontzettend schuldig over wat ik gedaan heb. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed zo'n beetje. Als ik iets fout doe (hoe klein ook) raak ik heel zwaar overstuur, onophoudelijke huilbuien met hyperventilatie. Wat ik gedaan heb doet me zoveel pijn, het spijt me zo en het ergste van dat soort dingen is, je kunt het niet terug draaien.
Met mijn ouders erover praten kan ik absoluut niet. Ik kan me niet meer verantwoorden voor het leven dat ik vorig jaar leefde, omdat mijn leven er in mijn ogen nu zo anders uit ziet. Ik kan zelf ook niet meer verklaren waarom ik deed wat ik toen deed. Bovendien ben ik bang dat oude wonden weer opengehaald worden en dat ik alleen maar weer heel diep in de put terecht kom als ik er met mijn ouders over ga praten.
Wat moet ik nou met dat schuldgevoel?

Misschien kun je alles wat je hier hebt gezegd vertellen? Als er mij iets erg dwars zit, dan probeer ik zo eerlijk mogelijk te zijn. Dat is misschien niet makkelijk, maar je kan het misschien ook laten lezen ofzo. Als je niet met je ouders kunt praten, kun je dan misschien wel met iemand anders praten die je vertrouwd/waarmee je misschien makkelijker praat?

Iig veel sterkte.

Ik heb er geen verstand van, maar ik probeer te "helpen".

[Redhair]

Misschien is het allemaal onzin wat ik hier zeg, ik hoop dat je er iets aan hebt.

Je moet proberen te relativeren. Je hebt destijds die dingen gedaan. Je hebt er mensen mee pijn gedaan. Je kan het niet meer terug draaien.
Goed, je deed die dingen uit wanhoop, angst, onzekerheid, verdriet, noem maar op.
Ik neem aan dat je het niet deed om mensen pijn te doen. Het was voor jou een manier om met dingen om te gaan.
Terug draaien kan niet. Dus je moet het leren accepteren. Dat is zeker niet makkelijk. Maar probeer te beseffen dat de dingen die je deed misschien fout waren, maar je ze niet steeds als fout en falen moet zien. Je had je redenen om het te doen, het is verschrikkelijk als je je zo rot voelt en je je uit in dingen als automutilatie. Met verschrikkelijk bedoel ik niet voor je omgeving, maar voor jou. Dat je daarna met dit gevoel zit maakt het nog een stukje erger.
Probeer het daarom als een leerweg te zien inplaats van fouten.
Je kent de uitspraak 'van je fouten kan je leren' vast wel. Ik vind dat die uitspraak niet helemaal klopt. Niet van je fouten, maar van alle handelingen kan je leren.

Over praten met je ouders kan ik denk ik niet oordelen, want ik ken jullie band niet.

Hoe zit het met hulp, heb je die (nog)?

Heel veel sterkte in ieder geval.

[Maurice]

zoals je het verhaal hierboven beschrijft is het positiever dan dat je zelf ziet.
je zegt dat je, ondanks dat je nog niet helemaal sterk bent, het leven dat je vorig jaar leidde anders is dan wat je nu leidt. Dat is positief toch? Erkenning van je eigen kracht, zwakheden en de fases in je leven is zo enorm knap.
Schuldgevoel is daarbij ook in principe geen negatief gevoel. Het is beter dan je helemaal nergens om bekommeren.

Wat je kan doen om er vanaf te komen weet ik niet. Als je denkt dat praten met je ouders niet helpt, doe dat dan ook niet direct. Schrijf je verhaal hier gewoon op, zoals je nu doet. Dat lijkt me al zwaar genoeg. Schrijf een brief aan je ouders die je hen vervolgens niet laat lezen. Dat vermijdt in elk geval de onzekerheid van de confrontatie en toch geef je je daarmee de kans iets te doen met je gevoel.

Zo kan je het allemaal nog beter een plek geven. (Maar dat heb je volgens mij al voor een deel goed gedaan. Beter dan je durft toe te geven)

Ik zal niet zeggen van 'joh, dat schuldgevoel moet je van je afzetten', want dat kan dus niet zomaar. Het erkennen van het gevoel en het ruimte geven aan het gevoel is het belangrijkst (en misschien wel het moeilijkst).

succes.

ik weet er voor de rest ook niks van. dus als ik het finaal mis heb, dan ligt het daar aan.

Ik heb je gepmt .

[Megalomaniace]

Met een schuldgevoel zitten, zal je geen goed doen... Mijn eerste idee was dat je eventueel in gezinstherapie kan gaan met je ouders. Tenminste als je het moeilijk vindt om gewoon te zeggen, kan dat mss helpen en het kan mss je ouders ook helpen een en ander te verwerken. Maar mss denk je dat dit wat drastisch is en allemaal niet nodig, wat kan, want ik kan die situatie van hier niet inschatten en dan nog. Nu ja, 't is ook niet simpel om ineens op therapie te gaan en je ouders moeten dit nog willen enzo.

Zoals hierboven gezegd kan je een brief schrijven of eventueel een brief naar aanleiding van een echt gesprek dan. Iig denk ik niet dat het goed is van ermee te blijven lopen, want wie weet hebben je ouders er niet zo erg onder geleden als jij denkt of lijden ze er iig nu niet meer onder. Als je er niet over praat, weet je niet echt wat zij denken, denk ik dan toch. Het is sowieso niet zo goed om het in een taboesfeer te wentelen.

Ik denk daarnaast dat jij je niet echt hoeft te verantwoorden, gezien je nu zoals je zelf zegt in een heel andere mentale staat ben dan toen. Maar praten erover kan vanalles ophelderen zoals hoe ze het toen ervaarden, hoe ze het nu ervaren of ze er nog mee bezig zijn enz. Verder kan je dan vertellen hoe jij je nu voelt als je erop terug kijkt. Wie weet lucht het hen op dat je je nu helemaal anders voelt dan toen.

Veel sterkte ermee!

[fractuur]

Je hebt al een enorme stap gemaakt door het zo te zien meis! Het wil zeggen dat je nu al stukken beter in het leven staat en waarschijnlijk is je omgeving ook maar wat blij dat het nu beter gaat. Toch zou ik proberen de communicatie met je ouders hierover op te pakken.. Desnoods met professionele hulp, maar het is echt de enige manier om van het schuldgevoel af te komen. Schrijf het anders op, maar er 14 a4'tjes van en laat dat je ouders lezen. (of als je het moeilijk vindt eerst een vriendin waarvan je ook denkt dat je haar pijn hebt gedaan) Heel veel succes!

[moon]

Wat een ontzettend lieve reacties allemaal!
Ik ben er stil van, weet niet zo goed wat te zeggen. Ik wil jullie alleen heel erg bedanken voor jullie berichtjes! Echt heel lief, en ik kan er ook echt wel wat mee!

moon schreef op 12-05-2006 @ 21:52 :
Wat een ontzettend lieve reacties allemaal!
Ik ben er stil van, weet niet zo goed wat te zeggen. Ik wil jullie alleen heel erg bedanken voor jullie berichtjes! Echt heel lief, en ik kan er ook echt wel wat mee!

Dat is mooi! Heel veel succes gewenst!

[jansepansekever]

Wat naar dat je je zo rot over jezelf voelt. Dat schuldgevoel verergert dat nog meer.
Ik kan je weinig tips geven. Mijn beste vriendin heeft twee jaar geleden ook een zelfmoordpoging gedaan, maar tegenwoordig gaat het veel beter met haar en ze voelt zich ook niet (meer?) schuldig.

Wat ik je wel kan zeggen, is dat jouw poging niet voor niets bij een poging is gebleven. Je hebt hier kennelijk nog een taak of een doel. Ik geloof niet echt in God die bepaalt wanneer we sterven, maar je bent blijven leven. En dat blijven mensen nooit voor niets.

Ik denk dat het belangrijk is dat je je afsluit voor de mening van anderen (ook de mensen die dichtbij je staan). Het gaat er om dat JIJ weet dat je nu anders leeft, je hoeft niemand te overtuigen.

Je hebt je ouders (en anderen mensen om je heen) vast en zeker pijn gedaan, maar het is niet te laat. Als ze zien dat het goed (beter) met je gaat, maak je ze heel gelukkig. (Dat is niet bedoelt als extra druk, dat het goed met je MOET gaan.)

Ik zou er niet over praten met je ouders als je dat op dit moment niet wilt. Misschien kan het later, als je je blijer voelt.

Ik denk dat het schuldgevoel weg gaat, niet door met je ouders te praten, maar door je beter te voelen over jezelf. Je moet van dat "ik ben waardeloos"-gevoel af.

Dat zal vast een lang proces zijn, sommige mensen zijn daar hun hele leven mee bezig.
Maar jij bent niet als al die mensen, jij bent uniek. En je bent blijven leven, terwijl je het zelf niet wou. Er is iets dat je beschermt en dat beter dan jij zelf weet dat je waardevol voor deze wereld kan zijn.

Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen, jij hebt mij namelijk ook geholpen.
Ik word ook heel gauw overstuur als ik iets fout doe en ben ook heel bang om fouten te maken (naar bepaalde personen toe). Door het lezen van jouw verhaal kwam ik er achter dat dat bij mij waarschijnlijk ook door schuldgevoelens komt.

Ik zou er proberen met iemand over te praten. Dat is niet makkelijk in het begin, maar het lucht je op en misschien kan die persoon je helpen. Zoek wel de persoon uit, neem niet zo maar iemand, want dan heb je de kans dat het verkeerd overkomt natuurlijk.
Ik weet niet precies of je ook hulp hebt, maar vraag daar anders ook advies.

[Maurice]

moon schreef op 12-05-2006 @ 21:52 :
Wat een ontzettend lieve reacties allemaal!
Ik ben er stil van, weet niet zo goed wat te zeggen. Ik wil jullie alleen heel erg bedanken voor jullie berichtjes! Echt heel lief, en ik kan er ook echt wel wat mee!

succes

[Wolvin_25]

Schuldgevoel kan je inderdaad helemaal opvreten. Ik heb ook een periode gehad waarin ik dingen deed die mijn ouders hebben gekwetst tot op het bot.
Misschien zou je kunnen beginnen met je gevoelens over die periode eens op te schrijven. Daarna kun je misschien een brief aan je ouders schrijven waarin je je gevoel onder woorden brengt maar ook vooral hoe het nu met je gaat.
Laat zien dat het beter met je gaat, dat je het leven weer ziet zitten en er iets van wil maken. Dat is de mooiste manier om sorry te zeggen tegen je ouders. Ik denk wel dat het belangrijk is dat je met je ouders praat over wat er is gebeurt en hoe je je voelt.
Ik weet dat het nu als een cliche klinkt maar het verleden kunnen we niet beinvloeden, de toekomst wel! Wat je nodig hebt is afsluiting van die periode zodat je met een goed gevoel de toekomst in kunt. Je hebt er niets aan om schuldgevoel je leven te laten regeren, kon jij er wat aan doen dat je depressief was? dat je doodongelukkig was? Mensen doen nu eenmaal vreemde dingen als ze totaal niet lekker in hun vel zitten. De 1 grijpt naar de drank/drugs, de ander beschadigd zichzelf en sommigen klappen volledig dicht. Wees niet zo hard voor jezelf, daar wordt je alleen maar ongelukkig van.

Ik wens je heel veel succes en sterkte met alles toe.