Dinsdag 9 mei in het jaar 2006, een memorabele dag.
Toen ondergetekende die ochtend uit bed stapte hing er al iets in de lucht (een grote brandende zon misschien). Ik was al helder genoeg om me de dresscode voor de meeting te herinneren (streepjes zijn zoooo de toekomst!) en helemaal tiptop verliet ik om 9 uur het huis (dat wil zeggen dat ik dus eigenlijk 2 uur gespijbeld had, maar dat had een zeer geldige reden, namelijk dat ik de vorige nacht pas om 2 uur 's nachts thuis kwam van Belle&Sebastian te Paradiso).
Maar goed laten we vooral niet afdwalen, eerst ging ik naar school. Het beloofde een saaie, slaperige, lange dag te worden met veel zeurende leraren. Maar toen ik aankwam in Nijmegen had ik gelijk 2 uur uitval, waarin ik naar de Waalkade ging om alvast de buurt te verkennen voor later die middag.
*hier zijn dus nog een aantal uurtjes met gezeur van leraren die niets, maar dan ook niets te maken hebben met de meeting. Ik zal ze jullie besparen*
Tadaa we zijn aangekomen bij het tijdstip 15.30, waarin ik vliegensvlug van de dependance van school vloog naar de Vereeniging, waar de DoPmeeting zou plaatsvinden. Ik verwachtte massa's gillende mensen en veel sentimenteel gedoe, maar in de plaats daarvan zag ik een jongen met zijn rug naar mij toe tegen het hek aan staan. Ik overwoog nog even om hem te laten schrikken, maar dat zou niet zo'n goede indruk maken dacht ik. Dus moedig liep ik er op af (oké oké, mijn hart bonkte van de zenuwen).
Wat ik dáár zag was een streepjesjongen, en hij leek zó ontzettend op Hugh Grant dat ik begon te gillen en me voor zijn voeten wierp en om een handtekening smeekte. Hm vooruit, dat is niet waar

maar het zou best leuk geweest zijn. Hij moest wel David zijn, dus pff nouja nog meer zenuwen en hoi! En toen ging ie praten.
Ik had eigenlijk beloofd dat ik hem niet meer zou plagen met zijn accent, maarggggggoed die ggggg van hem vond ik zo grappig. Ik vond het totaal niet op Nijmeegs of Eindhovens lijken, maar meer op Limburgs. Daar liep ik dan, richting Waalkade, met een Hugh Grant look-a-like, en we leken net twee uit de gevangenis ontsnapte streepjesboeven!
Bij de Waalkade gingen we zitten (eerst nog geroddeld over de afwezige DoPpers, schande schande!) en toen kwamen de verhalen. We hadden het onder andere over mijn toneelstuk en mijn enge waargebeurde monoloog erin, en hij vertelde stoer over zijn ervaringen met zwervers in treinen en in Parijs. Er liep ook de hele tijd een enge vriend van David rond met een hond, die ons bespioneerde. Toen kwam een cruciaal punt in de hele meeting, namelijk de sproeten-tegen-gedicht-uitwisseling. Dit verliep gelukkig vlekkeloos. We hebben nog een soort duikeend bekeken (het moest een aalscholver zijn dacht ik) en op een gegeven moment was het tijd voor mij om weer terug naar het station te gaan.
Toen kwamen de dreigementen. Dat ik namelijk slap zou zijn, en hem niet in de Waalkade zou kunnen gooien. Maar dat vond ik onzin, ik heb namelijk met sportdag aan karate en schermen gedaan, dus ik zei dat ik zeker sterker was en hem in de Waal zou smijten. Dit liep dusdanig uit de hand dat er nog een volgende afspraak zal komen, waarin ik hém bewijs wie er nou even de baas is.
Bij het station aangekomen gingen we mensen kijken, en toen moest ik naar mijn trein. David bleef heel schattig staan zwaaien, en toen de trein wegreed met bestemming Den Bosch las ik snel het zeer speciale gedichtje, en de vrouw naast mij probeerde ook mee te lezen, waar natuurlijk geen sprake van was.
Nu zijn we aan het eind gekomen van wat een zeer leuke dag was, en we nemen het jullie niet kwalijk dat jullie er niet waren, want met zijn tweeën was het ook gezellig, lekker puh!!
Nelleke