[begin]

[Roosje]

Proloog of Onverwacht voorspeld.
Hé, jij daar.
Je zit tegenover me, maar kijkt me niet aan. Je ogen staan dof, leeg, verdrietig, stil. Kun je nog meer woorden bedenken die mij vertellen hoe je er uit ziet?
Het is rustig hier. De grote grijze keuken om ons heen. Ik aan de kopse kant van de tafel, jij aan het andere uiteinde. Waar ben je? Je zit tegenover me, dat weet ik, maar je kijkt me niet aan. Je ogen konden me altijd geruststellen, hoe erg alles ook was. Nu niet meer. Kijk eens naar me? Kijk me eens aan? Je durft het niet. Geef toe, je durft niet meer. Je bent bang geworden, veranderd, jij en de wereld zijn vijanden nu.

Hé, jij daar?
Kom eens hier, kom naast me zitten, sla je armen om me heen en fluister in mijn oor dat alles goed gaat komen. Je kijkt naar me, ik weet dat je naar me kijkt, je ogen branden gaten in mijn hoofd. Ik voel het wel, je denkt dat ik niets doorheb, maar je denkt fout, zoals je wel vaker fout hebt gedacht. Verwachtte je dat ik je helpen kon? Verkeerd verwacht, ik had al moeite genoeg om mezelf te bewaren. Ik kan niet redden terwijl ik verga, ik ben jou niet.
Stop met naar me kijken, ik beveel het je. Luister naar me, gehoorzaam me, ik accepteer niet meer dat je me behandelt als een stuk vuil. Kom terug naar me.
…alsjeblieft?

----------------------------------------------------------------------------------

Hmja, dit is het begin van mijn NaNoWriMo van afgelopen jaar en ik vraag me eigenlijk af hoe slecht of goed het eigenlijk wel niet is.

Roosje schreef op 15-07-2006 @ 22:20 :
Hmja, dit is het begin van mijn NaNoWriMo van afgelopen jaar en ik vraag me eigenlijk af hoe slecht of goed het eigenlijk wel niet is.

Nou, imo, is het niet slecht, maar ook niet goed.
Wát je zegt is oké, een intrigerend begin waar je in je verhaal vast alle kanten mee opkunt. Je krijgt er zin door om de rest van het verhaal (heb je dat geschreven?) te lezen.
Hóe je het zegt vind ik daarentegen iets minder. ''Hé jij daar.'' vind ik bijvoorbeeld niet zo'n mooie zin om een stukje mee te beginnen en al helemaal niet om te herhalen. Ook vind ik de zinnen erg kort, het taalgebruik wat simpel (vergeleken met de inhoud iig). Niet alles loopt even lekker.
Dit lijkt me zo'n stukje wat met een keer herschrijven iets heel mooi's kan worden.

[Roosje]

Dat is geloof ik commentaar waar ik me helemaal in kan vinden. Ik weet niet of je weet wat NaNoWriMo is, was je al op Letteren in november? Het is iig een project waarbij je voor jezelf een verhaal van vijftigduizend woorden schrijft in de maand november. Het verhaal gaat dus nog een stuk verder, dat zeker. Toen ik begon met schrijven, had ik niet het idee dat ik het zou halen. Ik ging gewoon zitten en typte wat er in mijn hoofd opkwam, ik heb er later alleen de grove fouten uitgehaald. Echt aandacht aan de stijl heb ik dus ook niet besteed. Misschien is het wel een goed idee om mijn hele NaNo te herschrijven, maar daar ben ik te lui voor, denk ik.

Nu ja, dank je in elk geval.

Hmm, nee, in november was ik nog geen lid. Maar ik heb wel meegekregen wat NaNoWriMo (wat een onmogelijke afkorting) is. Lijkt me best leuk om te doen eigenlijk.

[Orpheus]

Ik vind het wel mooi, maar wellicht zou je kunnen kijken of je er wat minder keer 'je/jij' in kan zetten?

Verder - erg boeiend - meetrekkend.

[Barones]

Ik vind het verhaal nogal 'hakkerig' overkomen. Te korte zinnen, waardoor het niet zo prettig leest. Maar ik ben op zich wel nieuwschierig naar de rest

[Roosje]

Bedankt voor het commentaar. Ik geloof dat ik het er zelf wel mee eens ben.

En hier is nog een stukje ervan, toen ik meer in mijn hoofd had hoe het verhaal ging worden:

Zonder aanhef.
Vroeger toen we klein waren.
Weet je nog hoe we samen naar het park gingen? Hand in hand huppelend, brood mee voor de eendjes en nergens bang voor. Wij waren superman en supervrouw en er was niets dat ons ooit nog uit elkaar zou kunnen halen. Wisten wij veel, we waren vier en klein. Voetje voor voetje, stapje voor stapje en sprongetje voor sprongetje ontdekten wij samen de wereld. We renden over het grasveld, maar verder dan dat keken we niet. Ik leerde jou beter kennen dan jij jezelf ooit kennen zou en wederzijds insgelijks.
Jij en ik gingen samen naar de kleuterklas, bibberend voor alle andere enge kleine kindjes die wij niet kenden. Ach, we zouden het wel overleven. Ik had jou en jij had mij, samenwerking van hier tot ginder en nog verder. Wij bouwden luchtkastelen in de zandbak, terwijl iedereen om ons heen maar vond dat wij ons aanstelden. Zandkastelen, luchtkastelen, wist jij toen wat toekomst inhield? Ik niet, waarschijnlijk kende ik het hele woord niet eens. In die jaren, de kleuterklas, leefden we bij de dag. De goeie ouwe tijd, weet je, onze Gouden Eeuw. Zullen we teruggaan, terug naar vroeger toen ik nog ik was en jij nog jij? Toen jij mijn gedachten kon lezen en ik de jouwe? Toen we de verlorenheid van het klein wezen nog aankonden?
Liefs, Lorijn.

Omdat jij mij was.
Lieve Lorijn,
Wij kenden elkaar niet alleen, wij waren elkaar. Jij was mij en ik was jou en alles was goed. Was, ja, onderhand ben ik jou allang niet meer. Je bent veranderd, weet je dat? Waar is dat kleine meisje van vroeger, dat meisje vol verwachtingen? Je naïviteit is verdwenen, omdat je mij niet meer bent.
Arjan.