met ontslag uit de kliniek

[aboe]

Hooi allemaal,

Ik ben hier een hele tijd niet geweest omdat ik in een opname zat. Die opname heeft 1,5 jaar geduurd. Ik ben nu sinds kort met ontslag en zal weer gaan studeren en op mezelf gaan wonen.
Ik vind het zo ontzettend eng en zie er erg tegen op.
Ik heb een jaar in de viersprong gezeten, daar was de wereld erg veilig en vertrouwd voor mij.

Mijn vraagje is..hoe hebben anderen dit gedaan na een opname? Ik bedoel, de buitenwereld, wennen, vertrouwen krijgen enz enz.

liefs, aboe

Pff, wat lijkt me dat moeilijk. Ik zit nog aan het begin van dit alles en als ik zo verder denk is dát écht iets waar ik tegenop zal zien.
Ik vind het heel knap dat je straks een studie oppakt en lekker op jezelf gaat wonen. Een hele onderneming hoor! En alles komt- hoe cliché het ook klinkt- met de tijd.
Ik denk of hoop dat je nog ondersteunende gesprekken hebt met de instelling of ambulante instelling.

Ik hoop eigenlijk dat je aan het eind/ afbouwen van je behandeling toch de kans hebt gekregen om het "gewone" leven op te bouwen. Ik denk dat het heel belangrijk is om niet alles te snel te willen- niet te veel te willen.
Lijkt me hartstikke moeilijk, want je staat nu weer midden in het leven en dan wordt er gezegd dat je het rustig aan zou moeten doen. Langzaam loslaten en langzaam opbouwen--- dat zorgt voor structuur, rust, zekerheid.

Wat ook belangrijk is, is dat je eerlijk bent tegenover (vertrouwde) studiegenoten. Dan kunnen zij een beetje rekening met je houden én ze kunnen je op weg helpen om het leven echt weer op te pakken!
Je kan best zeggen dat je er een tijdje bent uitgeweest om aan jezelf te werken. En als je studiegenoten daar niet volwassen mee om kunnen gaan ligt dat echt aan hen!

Toen ik aankondigde dat ik er een tijd tussenuit ging voor dagbehandeling (tijdens een les en door het jaar heen) heb ik alleen maar positieve geluiden gehoord! Damn, dat gaf me wel moed. Denk aan de mensen die achter je hebben gestaan en denk eens hoe ver jij bent gekomen- wil je dat je af laten nemen? Nou, dat dacht ik niet! Ik denk dat het goed komt dit jaar. Het is even wennen, maar aan het eind wil je niet meer terug.
En jij bent niet de enige die moet wennen- denk aan die jonge broekies die geen levenservaring hebben, vers van de middelbare school komen ofzoiets ... die knijpen hem ook. Misschien moet je eens kijken naar overeenkomsten in plaats van verschillen, dat scheelt al wat voor je vertrouwen.

Zet hem op!!!

[AC Milan 7]

Ik zet liever niet alle persoonlijke ervaringen hier op het forum, maar als je tips wilt om verder te gaan kan je me PM'en

In het begin had ik het wel heel moeilijk, maar heb ik doorgezet (vooral dankzij mijn ouders, ik was liever gestopt met school). Ik ben overigens uit eigen initiatief met ontslag gegaan, de hulpverlening had me liever nog wat langer in de kliniek gehouden en me doorgestuurd naar een andere kliniek, maar ik had vreselijke heimwee. Ik had toen net weer een hevige depressie gekregen, psychose ging redelijk. Ik ben doorgegaan en langzaam ging ik me beter voelen. In het begin nog wel veel moeite met contacten omdat ik erg stil was, ik wist niet wat ik moest zeggen, maar ook dat ging over. Ik ging gewoon wat nieuwe, leuke dingen proberen. Ik sloot me aan bij een natuur- en milieuvereninging en ging daarmee een weekendje weg en dat deed goed! Zo leerde ik mijn angsten overwinnen, steeds weer positieve ervaringen. En nu gaat het hardstikke goed!

Niet bij de pakken neer gaan zitten, maar doorzetten! Ik weet niet of het bij jou ook zo is, maar ik ben veel vrienden uit het oog verloren in de tijd dat ik opgenomen was, dus is het belangrijk nieuwe vrienden te maken, want dat helpt je echt je oude patronen te doorbreken en geeft je nieuwe energie!

Succes!

[~~dolce~~]

aboe schreef op 22-08-2006 @ 10:12 :
Hooi allemaal,

Ik ben hier een hele tijd niet geweest omdat ik in een opname zat. Die opname heeft 1,5 jaar geduurd. Ik ben nu sinds kort met ontslag en zal weer gaan studeren en op mezelf gaan wonen.
Ik vind het zo ontzettend eng en zie er erg tegen op.
Ik heb een jaar in de viersprong gezeten, daar was de wereld erg veilig en vertrouwd voor mij.

Mijn vraagje is..hoe hebben anderen dit gedaan na een opname? Ik bedoel, de buitenwereld, wennen, vertrouwen krijgen enz enz.

liefs, aboe

Hoi,
Ik ben net met ontslag uit een andere kliniek, en heb hetzelfde als jij. Mijn opname heeft 13 maanden geduurd. ik ga nu weer sporten en weer studeren, over een paar maanden ga ik helemaal zelfstandig wonen.. dus ik begrijp hoe je je voelt! Ik zou t best leuk vinden om met jou erover te praten.

liefs, mir

[Nona]

Offtopic: jou weet ik nog wel, welkom terug!

[Lotte]

Ik weet nog wel dat toen ik uit behandeling van een normale therapeut het al erg vond, maar dit zal denk k wel nog moeilijker zijn. Maar volgens mij went het wel na een tijdje, je moet alleen weer het idee hebben dat je het alleen red. Ik probeer altijd maar te denken dat ik geen zin heb om weer een speciaal geval te zijn en al die therapie te volgen.

[ilse]

ik ga over 2 weken weg van de kliniek waar ik zit ( ook na ongeveer 1.5 jaar..) , je mag me wel toevoegen op msn, misschien kunnen we het er samen wel een beetje over hebben hoe het nou is enzo

[Anno 1986]

Hallo Allemaal,

Mag ik even tegen jullie zeggen dat jullie het tot nu toe heel goed doen?
Misschien hebben jullie het zelf niet direct door, maar de eerste stappen zijn gezet: initiatief tonen.
De wil om iets op te bouwen is er, er zit alleen nog wat onzekerheid bij. Logisch, want het is allemaal niet niets wat jullie hebben doorstaan.
Door weer te gaan sporten, studeren, etc. kom je al een heel eind. Het zal niet makkelijk zijn, maar wel heel goed.

Ik ben zelf een aantal jaar terug ook bijna een jaar opgenomen geweest, en ik weet nog wel dat ik de periode ná mijn opname soms nog moielijker vond dan de periode ervoor. Maar de wil was er. Ik wilde niet meer opgenomen worden, ik had het zo gehad, en ik wilde bouwen. Anders had het geen zin, en kwam ik niet verder.
Met enorm veel steun van docenten heb ik toen mijn spw-opleiding afgemaakt, en uiteindelijk ben ik nu twee jaar verder. Nog steeds is het wennen, maar ik merk dat ik de omgeving waar ik destijds contact mee had een beetje loslaat. Ieder gaat zijn eigen weg, mensen die destijds met mij werkte vinden andere banen, en ook ik heb een andere baan gevonden. Het is dubbel; opeens moet je ergens presteren waar niemand je verhaal kent. Maar ook prettig: je wordt niet meer geconfronteerd met wat er is gebeur. Je wilt het achter je laten.

Tips heb ik niet echt, volg je gevoel; en trek aan de bel wanneer nodig. Mijn valkuil destijds was wel dat ik alle vorm van hulpverlening zo zat was geworden, en dat ik toen ik me een weekje goed voelde meteen alles gestopt wilde hebben.
Natuurlijk ging dat niet...

Tegenwoordig volg ik twee dagen dagbehandeling (eigenlijk zijn het maar een paar uurtjes), en af en toe wat ambulante gesprekken. Het is niet makkelijk, en in tijden kost het me veel moiete...maar ik heb daar afspraken over; bed op recept regeling op de afdeling, etc.

Sterkte, en als er vragen zijn; ik hoor het wel!

liefs.

Ik zit in de zelfde situatie; een jaar opgenomen geweest, een paar weken geleden ontslagen en volgende week begint mijn studie weer...
Ik vind het ook heel eng en ben bang weer 'alles fout' te doen, maar ik denk dat het belangrijk is om jezelf tijd te gunnen (en dat vind ik heeel lastig....).

Ben benieuwd naar jullie ervaringen!

Even een update....
Ik heb ontzettend last van stemmingswisselingen.
Daardoor is concentreren soms lastig.
Het contact met studiegenoten wil nog niet echt vlotten; weet niet goed hoe ik het aan moet pakken, maar ik denk er waarschijnlijk te veel over na, terwijl ik gewoon moet doen (maar wat dan? )

Dus, erg veel onzekerheid. Ik moet zeggen dat ik zo af en toe terugverlang naar de veiligheid van de kliniek....

[~~dolce~~]

~lienepien~ schreef op 13-09-2006 @ 20:34 :
Even een update....
Ik heb ontzettend last van stemmingswisselingen.
Daardoor is concentreren soms lastig.
Het contact met studiegenoten wil nog niet echt vlotten; weet niet goed hoe ik het aan moet pakken, maar ik denk er waarschijnlijk te veel over na, terwijl ik gewoon moet doen (maar wat dan? )

Dus, erg veel onzekerheid. Ik moet zeggen dat ik zo af en toe terugverlang naar de veiligheid van de kliniek....

Hey,
Ik heb hetzelfde als jij... Ik heb nu ook last van veel onzekerheden, en leg mezelf nog een extra druk op, " nu moet het wel goed gaan"
Ook heb ik weer veel klachten, deze als jij noemt, stemmingswisselingen etc.. ik ben dagelijks bezig met mijn preventieplan.
Gelukkig heb ik wel een fijne groep en klas.. dat scheelt wel, maar dat is echt een kwestie van wennen.
Ik vind het een zware periode nu, zeker omdat ik nog in een intake zit en daar pas de 22ste meer over hoor!
Ik weet niet of ik je al op msn heb, maar dat lijkt me heel fijn! want we zitten echt in hetzelfde schuitje...
Ook ik verlang af en toe terug naar de kliniek, maar t scheelt dat ik weet dat het daar nu een ontzettende puinhoop is!

ik wens je heel veel sterkte!!
xxx Mir

je hebt pm