Op kamers in een verre vreemde stad

[Terra]

Voor mijn studie ben ik een maand geleden verhuist naar een andere stad. Een stad die toch een behoorlijk eind van mijn vorige woonplaats ligt, waar ik nog thuis woonde bij mijn ouders.

In totaal heb ik nu zo'n vijf nachten hier geslapen en ben ik hier zo'n acht dagen geweest.

In eerste instantie had ik er erg veel zin in om op mezelf te gaan wonen en ook het studeren leek me erg leuk. Maar eigenlijk vanaf de eerste avond dat ik alleen op mijn kamer was, had ik toch wel erg heimwee. Ook het vooruitzicht dat ik hier straks 5 dagen per week zit, 4 nachten per week zit en dat drie tot vier jaar lang, vind ik verschrikkelijk. En eigenlijk wil ik op dat soort momenten alleen maar naar ‘huis’.

Thuis zit mijn vriend, mijn ouders en alle vrienden en kennissen. Hier heb ik wel sociale contacten, maar natuurlijk minder dan thuis. Ik denk niet dat dit de oorzaak is, of dat meer sociale contacten een oplossing zou kunnen zijn. Ik wil namelijk ook gewoon af en toe alleen zijn.

Het studiejaar is net begonnen, dus ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Natuurlijk hoop ik dat ik me hier mee thuis ga voelen, maar ik weet niet of dit reëel is. Mijn leven moet zich gewoon meer op mijn kamer gaan afspelen en niet thuis. Maar eigenlijk wil ik dit helemaal niet. Daarvoor mis ik iedereen gewoon teveel.

In de trein naar m’n kamer voel ik me ook altijd erg slecht, omdat ik het liefste direct uitstap en de eerste trein terug neem. Omdat ik hier nu mijn studie heb, kan dat gewoon niet.

Wat moet ik doen?

[Vogelvrij]

Wachten. Veel doen om je nieuwe sociale contacten beter te maken. Je zult gewoon even moeten wennen, je leven is ineens zo veranderd, maar als je even afwacht, heb je al een grote kans dat alles zo weer goedkomt

[Terra]

Het enige is, dat ik nu nog terug kan en een andere studie zoeken. Ik wil wel graag deze studie doen, maar niet ten koste van alles (mijn geluk bijvoorbeeld).

Het lijkt mij onverstandig om direct iets anders te gaan doen. Ik ben vorig jaar ook aan de andere kant van het land gaan studeren en was in het begin ook wel eenzaam en ongelukkig, maar dat is na een tijdje over gegaan en nu ben ik blij hier te zijn gaan studeren. Dus kijk het inderdaad nog een tijdje aan, probeer wat vrienden te maken, en als je er echt helemaal depressief van wordt, dan kun je altijd nog weggaan.

[Stefanie]

Woon je in een huis met anderen? Hoe ga je met ze om? Vind je het prettig om met ze te kletsen en wat te drinken?

Zelf ben ik 130 km verderop gaan studeren. Alles vreemd en dingen opnieuw moeten opbouwen. In het begin vond ik het ook helemaal niet leuk, juist omdat mijn huisgenoten te oud waren en niet echt met mij optrokken. Nu heb ik nieuwe huisgenoten en vind ik het supergezellig. Ik ben ook vaak alleen thuis als de rest werkt of stage loopt en ik vind het heerlijk.

[x_knorretje_x]

Heej,
ik begrijp helemaal wat je bedoeld...Zit helaas in hetzelfde schuitje...Vooral omdat ik niet een supervrolijke 'geschiedenis' heb (om het maar zo te zeggen, ben depressief geweest en blijf nog steeds heel erg hangen in faalangst vooral wat betreft stage)...

Ik heb al eerder gestudeerd, in dat jaar heel depressief geworden, mezelf over de kop gewerkt, zag overal tegenop...toen was k gestopt met die opleiding na een jaar...dat jaar vrij genomen...Tijdens die studie woonde ik nog thuis...

Nu ik weer ben begonnen ben ik dus op kamers...naast de druk die op me ligt, de angst voor school (het is gewoon niet meer realistisch, maar helder denken lukt me vaak niet in die situaties), voel ik me ook nog eens heel erg eenzaam en onzeker...
Ik merk/voel vaak dat ik weer tegen dezelfde dingen aan ga lopen als op mn vorige studie...
Moet volgende periode vrijwilligerswerk gaan doen als een soort van stage...puur eigenlijk door het feit dat het stage heet zie ik ertegen op...want heb afgelopen jaar ook vrijwilligerswerk gedaan en dat was gewoon leuk...

maargoed...om meer bij je probleem te blijven...Doordat k me ook eenzaam voel, omdat ik hier vrijwel niemand ken, ik op school gelijk de eerste dagen al door 1 (of eigenlijk 2) meiden als het ware buitengesloten werd, heb ik besloten toch wat andere activiteiten naast school te gaan doen...
Ik ben van plan (zodra ik mn collegekaart eindelijk eens thuisgestuurd krijg) om te gaan sporten en ik had nog iets gevonden van een studentenpastoraat...dit is een soort van christelijke organisatie, die activiteiten organiseert voor studenten, zowel gelovige als nietgelovige mensen...Elke donderdag is er dan bijvoorbeeld 's avonds samen koken en eten en gezellig nazitten...

Ik weet zelf ook niet of dit gaat worden wat ik er van hoop, maar misschien heb je er dus wat aan wanneer je ook zulk soort dingen gaat doen...Waar ik zelf niet heel erg van ben, maar wat ook een idee zou zijn, is bijvoorbeeld bij een studentenvereniging...Om nog weer andere mensen te leren kennen...

S6 in ieder geval met alles, met het maken van je keuzes en laat nog eens wat van je horen,

liefs Annelies

[Terra]

Stefanie schreef op 05-09-2006 @ 18:04 :
Woon je in een huis met anderen? Hoe ga je met ze om? Vind je het prettig om met ze te kletsen en wat te drinken?

Ik woon in een studentenhuis en ik heb heel leuk contact met m'n huisgenootjes. Daar ligt het dus niet aan.

[Terra]

Ik weet het gewoon niet zo goed meer. Het ene moment wil ik alleen maar naar huis en hier niet meer wonen, maar het andere moment trek ik het wel weer en gaat het best prima.

Daarom is de keuze nu zo lastig. Ik wil echt graag weg hier, maar tegelijkertijd weet ik dat dat allemaal erg lastig wordt om nu nog een andere studie te gaan doen.

Ik kan best even wachten, maar stel dat ik me hier niet thuis ga voelen. Wat dan? Over het algemeen kan ik heel goed op mijn gevoel vertrouwen. En mijn gevoel zegt nu dat ik hier weg moet.

Ps. mijn ouders wonen meer dan 250 km van hier

[jbtq]

Aan het begin is het inderdaad heel erg wennen. Voor mij ook destijds ook. Ging bijna elk weekend naar huis en verveelde me ook vaak. Maar na een tijdje vind je vanzelf wel je ritme en zeker wanneer je met je studie begint dan moet je ook studeren en maak je vanzelf nieuwe vrienden. Die kun je dan weer uitnodigen om een keertje bij je te komen eten of andere dingen te doen. Kortom, het komt allemaal goed al moet je wel even de tijd geven.

[IcedEarth]

Ik denk dat de meeste dingen al wel zijn gezegd, maar om te herhalen, ga sporten, ga wandelen, verken de stad, spreek mensen aan, ga weetikveel, bij studentenclubjes of te wel: Doe iets. Dat vergroot ook de kans dat je alleen maar aan thuis gaat denken en heimwee krijgt. Ook denk ik dat het vooral wennen is, want het is natuurlijk ook een behoorlijke stap.


off t: welke stad studeer je eigenlijk?

Ja, dat is wel belangrijk, zodra mensen Meppel als 'studentenstad' gaan kwalificeren krijg je daar natuurlijk een hoop ongelukkige 'studenten'

Even serieus. Het is nu even doorbijten maar als je thuis blijft wonen dan heb je alleen tijdelijke verlichting. Straks is het jaar onderweg en krijg je weer meer feesten, groepjes, activiteiten et cetera et cetera. En dan val jij erbuiten omdat je met vriendlief thuiswoont in één of ander gehucht buiten de provinciegrens.

Ik zou daar mooi blijven wonen en vragen of je vriend wat vaker langskomt, kun je samen gaan stappen

[Terra]

Ik studeer in Maastricht, ik denk dat je dat wel een studentenstad kunt noemen.

Maar ik woon dus nogal ver van Maastricht en het is niet mogelijk om hier te studeren en thuis te wonen. Dat gaat gewoon echt niet. Vriendlief kan ook niet echt vaak langskomen, want die heeft doordeweeks ook andere dingen te doen (in het weekend ga ik vaak toch wel richting huis).

Stel dat ik toch weer naar huis ga, dan ga ik in een stad in de buurt van de stad waar mijn ouders wonen alsnog studeren.
Ik denk niet dat ik buiten de groep zal vallen daar (hoogstens omdat ik laat instroom), maar mocht dat wel zo zijn, dan is dat niet erg. Ik heb bij mijn ouders nog genoeg vrienden etc.

Maar goed, op dit moment weet ik het gewoon niet.

[cagie]

Ik ben een jaar geleden ook verhuisd naar een andere stad. Alles was nieuw voor mij en ik miste mijn ouders en vrienden enorm. Ik heb ook flinke heimwee gehad de eerste 2 maanden. Nu een jaar later wil ik hier niet meer weg en ben ik blij dat ik toen heb doorgezet. Zorg voor afleiding en zoek plaatsen op waar je nieuwe mensen kan ontmoeten. Ik heb mij zelf ingezet als vrijwilliger voor een poppodium en heb daar ontzettend veel mensen leren kennen. Inmiddels heb ik een uitgebreide vriendengroep en zijn er vaak weekenden dat ik niet meer naar mijn ouders ga of als ik daar ben alweer terug wil naar mijn kamer. Zoals de rest zegt, kijk het aan. Het begin is nou eenmaal niet makkelijk...

ik ken het gevoel maar al te goed, maar nu, enige jaren na dat ik op kamers ging, zou ik nooit meer weg willen.

Terra schreef op 05-09-2006 @ 14:12 :


Thuis zit mijn vriend, mijn ouders en alle vrienden en kennissen. Hier heb ik wel sociale contacten, maar natuurlijk minder dan thuis. Ik denk niet dat dit de oorzaak is, of dat meer sociale contacten een oplossing zou kunnen zijn. Ik wil namelijk ook gewoon af en toe alleen zijn.

Ik denk dat dat wel de oorzaak is en dat dat wel de oplossing zou zijn.

Niet zo snel opgeven, je bent niet de enige die dit heeft (gehad), en je komt er wel overheen.

[MTpower]

Nu even doorbijten, je zal toch ooit een keer zelfstandig moeten worden

[Gothic]

Ik vond het ook verschrikkelijk. En woon nu weer lekker thuis. Ik kreeg een kamer aangeboden en was er dus nog totaal niet aan toen. Nu moet ik zeggen dat ik alleen op kamers zat, niemand had daar dus, bijna geen college (6 uurtjes) en de mensen die ik er kende wel langere dagen maakten. Verder wist ik niet of ik in die stad wilde blijven, dus daarom wilde ik ook nog niet een leven daar opbouwen...

Maar nu zou ik het best willen, heb nu zat college, genoeg andere dingen enz. Maar ik vind het voorlopig wel fijn dat ik nog thuis zit.

Terra schreef op 05-09-2006 @ 17:04 :
Het enige is, dat ik nu nog terug kan en een andere studie zoeken. Ik wil wel graag deze studie doen, maar niet ten koste van alles (mijn geluk bijvoorbeeld).

Ik denk écht niet dat op kamers gaan ten koste gaat van je geluk, hoor. Natuurlijk is het lastig om je echt thuis te voelen in het begin, maar dat komt écht wel. Je ouders moet je toch ooit leren loslaten, met je vriend blijft het lekker lang spannend en leuk omdat je hem alleen in het weekend ziet, en vrienden vind je ook heus wel in Maastricht (wat overigens niet betekent dat je je thuisvrienden kwijtraakt - ik heb vrienden bij mijn ouders thuis en vrienden in Nijmegen, en dat gaat al jaren goed).

Gewoon doorzetten, dus, meer contacten op doen, gewoon meer gaan dóen daar zodat je niet zoveel tijd hebt om heimwee te hebben. En de eerste tijd zal het misschien vervelend zijn, maar je went heus wel.

Je hebt er pas vijf nachten geslapen, het voelt nog niet als thuis. Als je er vaker bent, komt dat vanzelf. Nodig je vriend of een vriendin uit om bij je te komen logeren in je kamer, dan krijg je er meer positieve herinneringen aan . Ik voelde me ook heimwee-achtig in het begin, maar dat ging na een tijdje wel over.

[Vada]

Kan je de studie die je nu doet ook dicht bij huis doen? Of moet je dan ook van studie veranderen?

Toen ik 2 jaar geleden op kamers ging vond ik dat ook erg moeilijk. Het klikte ook niet geweldig met mijn huisgenoten, maar doordat het erg gehorig was kon je wel alles van elkaar horen.
Al mijn vriendinnen waren ook gaan studeren, maar in een andere stad.
Ik heb dat 1e jaar afgemaakt, maar ben na het 1e jaar weg gegaan naar de stad waar al mijn vriendinnen zitten. Daar zit ik nu al ruim een jaar. Het was wel lastiger om contacten op de studie te leggen, omdat iedereen elkaar al kende. Maar ik was zo blij dat ik in dezelfde stad als mijn vriendinnen zat, dat ik dat voor lief heb genomen.
Inmiddels ben ik ook wel aardig gewend. Bouw steeds meer contacten op, wat het gezelliger en vertrouwder maakt.

Misschien dat jij het ook nog even een kans moet geven. Veel studenten vinden het helemaal geweldig om op kamers te gaan, weg van je ouders en alles doen wat je wilt. Maar ik denk dat het voor veel studenten ook tegenvalt. Je staat er in een keer alleen voor en moet zelf je leven op zien te bouwen. Je hebt misschien al wel mensen leren kennen, maar zo goed als thuis ken je ze nog niet. Dat heeft tijd nodig. Geef het een kans. Als het echt niet went kan je altijd nog voor 1 februari stoppen, dan ben je geen jaar aan stufi kwijt. Succes!

[IcedEarth]

Mja, zoals je dus leest hebben veel mensen het in het begin moeilijk en is dus "gewoon" een kwestie van tijd en doorzetten. Dat klinkt inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan, maar natuurlijk het proberen waard.

Ik woon ook 2 weken op kamers, en het gaat bij mij hartstikke goed. (tot nu toe dan)
Maar ik heb ook wel het geluk gehad dat al een jaar hier in Utrecht kwam, omdat mijn vriend hier woont. En hij komt vaak langs, en helpt me een beetje met nieuwe dingen.

Maar komt het ook niet voort uit een soort gevoel van "Ik zit hier helemaal alleen, en iedereen gaat gezellig de deur uit, en met mensen om en doet leuke dingen"?
Want je moet het idee gewoon loslaten dat je saai en zielig bent als je alleen op je kamer zit. Heel veel mensen hebben dit in het begin, dat zal je denk ik wel merken als je daar met anderen over praat.

Maar misschien zeg ik dit wel te makkelijk hoor, want ik kan goed alleen zijn, en ik was het ook zat om thuis te wonen, was blij dat ik op kamers kon.
Maar goed, ik denk dus dat je het even de kans moet geven, je zit er net, je leert vanzelf allemaal leuke mensen kennen, en dan komt het helemaal goed.

[Terra]

Morgan schreef op 06-09-2006 @ 15:06 :
Gewoon doorzetten, dus, meer contacten op doen, gewoon meer gaan dóen daar zodat je niet zoveel tijd hebt om heimwee te hebben. En de eerste tijd zal het misschien vervelend zijn, maar je went heus wel.

Ik heb geen heimwee omdat ik tijd teveel heb. Ik heb juist heimwee als ik er na toe ga (in de trein bijvoorbeeld) en als ik net wakker ben. Niet echt momenten waarop je normaal gesproken met andere mensen omgaat.

Ik denk dat ik voorlopig het nog even probeer. Wie weet gaat het over een tijdje wel beter enzo. Ik vind de studie echt te leuk om nu te stoppen en overhaast een andere studie kiezen is ook ontzettend lastig.

Terra schreef op 07-09-2006 @ 13:54 :
Ik heb geen heimwee omdat ik tijd teveel heb. Ik heb juist heimwee als ik er na toe ga (in de trein bijvoorbeeld) en als ik net wakker ben. Niet echt momenten waarop je normaal gesproken met andere mensen omgaat.

Ik denk dat ik voorlopig het nog even probeer. Wie weet gaat het over een tijdje wel beter enzo. Ik vind de studie echt te leuk om nu te stoppen en overhaast een andere studie kiezen is ook ontzettend lastig.

Nee, maar wel momenten waarin je op je gevoeligst bent, zo ongeveer, waarin je de tijd hebt om te denken over dat je mensen en plekken mist. Toen het uit was met 't vriendje, miste ik heb ook het meest als ik wakker werd en als ik een langere tijd met m'n gedachten alleen gelaten werd (zoals idd bijv. in de trein). En hoewel het nogal een andere reden is, is het missen denk ik wel een beetje hetzelfde.
En dan helpt afleiding zoeken tóch, hoor. Al was het maar omdat je je dan 's morgens ook druk kunt maken om wat je die avond gaat eten met die vriendin, of dat je in de trein nog even je tekst kan oefenen voor je toneelgroep en kunt zenuwen voor de voorstelling van volgende week, dat soort dingen.

[Luki]

Stop studie en verhuis terug.

[Pinksterhaas]

Je moet het ook de tijd geven natuurlijk.

[colour_of_fire]

Ik zit ook met het probleem dat ik me soms eenzaam voel. Ik woon nu 2 weken op kamers en vorige week had ik nog het gevoel dat dit mijn huis niet was. Wel erg leuke huisgenoten en klasgenoten enzo maar ik wist niet waar alles stond en ik kende de weg hier niet in de stad dus ik verdwaalde steeds. Ik voelde me een beetje toerist in me eigen stad. Maargoed... nu, een week verder, begin in steeds meer te wennen aan alles. Ik denk dat het heel veel scheeld om de weg te leren kennen. Nodig een goede vriend/vriendin uit en ga met hem of haar de stad eens verkennen. Of koop een kaart van Maastricht en ga een stuk fietsen. Bij mij heeft dat heel erg geholpen.

Mijn huisgenoten hebben me ook veel geholpen. We eten vaak samen, want dat was het tijdstip waarop ik het meeste heimwee had. Niet dat het erg handig is om je huisgenoten om je heen te hebben als je smorgens wakker word (omdat je zegt dan juist last te hebben van heimwee) maar misschien kun je naar je ouders of een vriendin bellen als je je smorgens wat minder fijn voelt? Ik heb veel met mijn ouders gebeld vorige week en het heeft heel erg geholpen. Ik kon gewoon me verhaal kwijt over me nieuwe studie en alle indrukken, wat je normaal ook zou doen als je thuiskwam van school. Het is een idee...

Ik denk zelf ook dat het een kwestie is van doorzetten. Ik voel me nu ook nog eenzaam, vooral omdat ik ook de hele dag tv zit te kijken met de computer aan. Ik kan heel moeilijk alleen zijn maar het gaat nu, na 2 weken, al steeds beter dus ik denk dat ik het wel ga redden.

Ik wens jou, en de andere mensen die hetzelfde hebben, heel veel succes en sterkte enzo. En hoop dat jullie het redden!!

[Sasbeest]

Hey Terra,

Ik herken mezelf heel erg in je verhaal. Ik zit nu ook sinds twee weken op kamers, en vind het ook heel erg wennen. Het liefst zou ik nu naar huis gaan en daar de komende vier jaar gewoon blijven wonen. Ook ik heb nog niet echt de kans gehad mensen te leren kennen. Op de opleiding wel een beetje, maar bijna iedereen woont nog thuis dus is na de colleges meteen weg.

Gisteren ben ik bij een gezin geweest waar ik voortaan ga oppassen, en dat heeft al wel een beetje geholpen. Het is denk ik belangrijk om hier dingen op te bouwen, zodat het iets minder eenzaam wordt.

Heb met mezelf afgesproken dat ik het eerst een tijdje vol moet zien te houden, maar voorlopig wil ik nog steeds heel graag naar huis, en voel ik me vaak rot.

Sterkte!

Terra schreef op 05-09-2006 @ 22:03 :
Ik studeer in Maastricht, ik denk dat je dat wel een studentenstad kunt noemen.

Ik ook! Ook pas twee weken en gelukkig heb ik het wél prima naar mijn zin. (op oververmoeidheidsgezeur na.)
Wat iedereen al zegt: laat het gewoon even over je heenkomen. Over een paar weken ben je al een stuk meer gewend en zul je je je echt wel wat meer thuisvoelen.
Als je erg, eg eenzaam bent kun je me PMmen, krijg je mn emailadres, kunnen we een meeten als je daar zin in hebt. Om maar een raar, absurdistisch idee te noemen.

En o, wát studeer je?

Ik herken mezelf ook wel in je verhaal, al ligt het bij mij vooral bij het opbouwen van een sociaal leven hier, wat nogal moeizaam gaat. Gelukkig kwam ik hier al vaak en voel ik me wel helemaal thuis in de stad. Het is meer het missen van mijn vriend, vriendinnen en mijn ouders, en het ontbreken van contacten hier.

Bij mij helpt het om hier samen met mijn vriend te zijn en hier met hem leuke dingen te doen en de stad te ontdekken. Daarnaast ben ik hier gaan sporten, waardoor je iets hebt om naar uit te kijken en niet de hele tijd thuis achter je pc blijft hangen, want daar ga ik me altijd nogal eenzaam van voelen.

Het is lastig, maar je bent lang niet de enige. Zet nog even door, je kunt tot 1 februari nog stoppen zonder je stufi te verliezen. Wie weet is de heimwee over een paar maanden wel helemaal verdwenen. Sterkte!

[Mavie©2004]

Misschien is een studentenvereniging wat voor je
Ikzelf ben erbij gegaan
(zonder dat het echt nodig was, woon 5km van Amsterdam waar ik studeer)
en ik word continu 'lastig gevallen' met mensen die samen willen eten, stappen, pokeren, gezellig wat drinken, uitgaan, sporten enz.
zo ben je al gauw een hele dag druk en vergeet je snel je heimwee misschien?

edit

edit

Terra schreef op 05-09-2006 @ 14:12 :
Thuis zit mijn vriend, mijn ouders en alle vrienden en kennissen. Hier heb ik wel sociale contacten, maar natuurlijk minder dan thuis. Ik denk niet dat dit de oorzaak is,

wat denk je dan zelf dat de oorzaak is en je zit daar nog maar een week, probeer het op z'n minst even. je moet niet je ideale studie laten schieten omdat je in één week niet kan aarden in een vreemde stad.

Zoals de meeste zeggen, gewoon blijven, het gevoel gaat vanzelf over. En van op kamers gaan, leer je meer mensen beter kennen en andere dingen die je verder in het leven helpen. Maar ik zit ook in Mestreech, dus je kan mij ook wel PM'en of mailen als je wilt.

[manahatta]

Ik woon op kamers en ik vind het heeeerlijk!
Mijn tips:
Zorg dat je veel (leuke) dingen te doen hebt. Zoek dus hobby's, clubs, baantje, een vereniging (desnoods!) zo leer je nieuwe mensen kennen. Ga iig niet bij de pakken neerzitten van 'ohh ik voel me zo alleen..!' want daar schiet je niks mee op!
Succes!

[MrOizo]

Hmm ik ben op mezelf gaan wonen, en de afstand naar mn ouders is 2 km. Dat is erg dichtbij opzich, toch was het voor mij in het begin niet al te fijn om terug naar huis te fietsen als ik een bezoek aan hun bracht. Soms voelde ik me verdrietig dat ik weer naar mn huis ging waar ik alleen zit. Nu heb ik er eigenlijk geen last meer van, geniet van de rust, en als ik contacten wil dan ga ik gewoon naar buiten. (Ik moet wel zeggen dat ik enorm veel gebruik maak van contacten via internet). En ik ben mezelf gaan ontplooien wat thuis niet zo ging.

(Ik durfte vroeger niet eens in het ouderlijk huis naar zolder te verhuizen (dat was zo op me 18e), en heb zitten janken daarom, 1 verdieping hoger vond ik al zo eng, wonderbaarlijk eigenlijk nu woon ik gewoon een paar km verder op mezelf)

Gewoon bij een sportvereniging, studentenvereniging gaan..