Afgelopen week ben ik een aantal keer wezen hospiteren. Hiervan ben ik waarschijnlijk nog 1 keer het geworden ook maar dit vond ik zelf weer niks. Vol goede moed ga ik dus weer opnieuw mij hier aan wagen. Ik zit nu met 1 punt wat ik heel lastig vind. Ze stellen natuurlijk allemaal de standaard vraag wat je hobby’s zijn. Het gewenste antwoord is dan, naar ik vermoed, actieve sporten als snowboarden, het bespelen van een of ander instrument of iets origineels, het liefst een combinatie daarvan. Of gewoon niet zo originele dingen waar je dan in ieder geval je tijd mee doorkomt. Nou heb ik eigenlijk geen hobby’s die naar mijn standaard onder dat woord mogen vallen (msn-en dus niet) en ben sowieso een type slacker die eigenlijk nauwelijks een leven heeft. Even heel cru gezegd. Of ik hier vrede mee heb is een tweede, dit heb ik eerlijk gezegd niet volledig, maar ik weet ook dat ik het zelf in de hand heb en zal dus niet iemand anders met deze overpeinzingen lastigvallen. Ik besteed natuurlijk mijn tijd wel ergens aan, dit is meestal eindeloos achter de computer (fora

)en de tv hangen, muziek luisteren, lezen, werken, studeren (loop wel gewoon nominaal), de kroeg in met vrienden, soms sporten, doelloos de stad in etc. Als ik het opnoem is het toch nog een rijtje wat als je het snel en oppervlakkig zegt wat lijkt, maar naar mijn standaard is het een krampachtige poging er nog iets van te maken en als ik iets haat dan is het wel krampachtig me voordoen als iets. Ik heb sowieso echt een keiharde grafhekel aan onoprechtheid en haat mezelf eigenlijk dat ik toch dit heb gedaan. Het werkte dan ook voor geen meter, ik wist dat het onoprecht was, hun wisten dat ik het wist en ik wist dat hen wisten dat ik het wist. Exact.
Op een gegeven moment was ik het een beetje zat en heb ik iets meer laten doorschemeren. Bij 1 huis stelde een of ander dik wijf wat er ook nog niet eens bij hoorde maar aanhang was mij direct de vraag wat mijn hobby’s waren. Ik antwoordde dat ik niet zoveel hobby’s had en van hangen hield. Hierop ging ze zo’n beetje op tilt en nam ze me niet meer serieus. Ik probeerde de situatie nog te redden door te zeggen dat ik wel redelijk veel werkte en veel tijd voor mezelf nodig had. Om deze laatste krampachtige smeekbede van mijn kant haat ik mezelf nu echt (nou ja, eventjes dan) en ik heb toen besloten nooit maar dan ook nooit meer zo’n vernedering te willen ondergaan, die ik mezelf aan heb gedaan natuurlijk.
Ik vind mezelf best heel leuk en heb een brede interesse, ben best aardig gezelschap en niet dom ook. Mijn hierboven geschetste situatie doet daar niks aan af, ik ben er echt niet minder leuk om ofzo. Daarnaast hou ik er snoeiharde en vaak zelfspottende humor op na die andere leuke mensen meestal goed kunnen waarderen. In dit opzicht doe ik er niemand mee tekort als ik de waarheid een beetje geweld aan doe. Ik kan echt wel een overtuigende opsomming verzinnen waardoor het wel lijkt dat ik een interessant leven heb. Ik vertel nog liever glasharde leugens dan dat ik in een zone die nog binnen de waarheid valt het zo mooi mogelijk breng. Toch is dit ook niet mijn stijl, ik lieg namelijk nooit. Niet eens omdat ik zo super eerlijk ben (ben ik wel) maar vooral om praktische redenen, als je namelijk gewoon altijd de waarheid vertelt kun je nooit achteraf op je bek gaan. Dit wil ik dus niet.
Blijft over vol overtuiging over mijn leven te vertellen zoals ik er echt over denk. En dan op een niet al te negatieve manier. Gewoon de waarheid vertellen en zeggen dat ik een lamlul ben maar wel een leuke. En als ik dan commentaar krijg niet terugkrabbelen. De vraag is, is dit handig. Ik vraag me af hoe andere mensen hier over denken. Leg ik de lat niet te hoog? Is een leugentje om bestwil erg? En wat vind je zelf van mensen zonder hobby’s in je huis, zijn die ten dode opgeschreven bij het hospiteren?