Kankerdood

[Reynaert]

Kankerdood

Ik voel mijn vader doodgaan in mijn hoofd.

In elk huis waar hij woonde heeft hij iets
achter gelaten, voor ons om te vinden
of te vergeten. Er zijn foto’s en films
die mijn herinnering aan hem beslaan,
maar alle beelden lossen op tot
een hip hop montage van vervaging.

Hoe kan ik weer weten waar ik vandaan kom?
Ik kan de vogel op mijn schouder niet vinden
papa, ik probeer hem te zien maar hij is zo schuw,
hij schuilt in de schaduwen van mijn geweten
en wast zijn veren.

Ik kan niet meer wakker worden, en waarom kan
jij niet…
Ja, hij zal wel heel erg moe zijn – en verkankerd.

Ik voel mijn vader doodgaan in mijn hoofd.
Hij dobbert er rond in een klein zeilbootje
en zwaait soms door de patrijspoort van zijn kajuit.
En in die zee van wie ik ook zal wezen
gooit hij alvast zijn anker uit.

Groningen, 12 december 2006

Mooi... en herkenbaar

[Reem]

Wat is die laatste strofe sterk, met anker.
Heel mooi, alleen de op één na laatste strofe vind ik minder en ook heel overbodig. Ik zie in ieder geval niet echt wat deze strofe toevoegt aan het gedicht, want ik wist het eigenlijk allemaal al: je titel is daar heel hard in, en ook Ik voel mijn vader doodgaan in mijn hoofd. (en de herhaling hiervan) maken het duidelijk genoeg.

[LiefsvanHier]

Ik vind het naar het einde toe steeds mooier. Ik denk dat de op één na laatste strofe niet móói is maar wel iets toevoegt aan je gedicht. Anker is idd een schitterende woordkeus.

Ik vind de eerste strofe niet zo mooi, misschien is het omdat het niet lekker loopt maar ik vind het niet iets wat iets toevoegt aan je gedicht.

Verder vind ik dat je alles mooi verwoord hebt .

[Reynaert]

Dank jullie voor de reacties. Ik kan je kritiek op de 3e strofe goed begrijpen Reem, ik weet niet precies wat ik ermee wil. Het is misschien wat over-the-top maar tegelijk geeft het een nuance die volgens mij hard nodig is bij dit onderwerp. Wat ik met die strofe probeerde uit te drukken is in ieder geval het volgende:
Als iemand overleden is kan je niet meer zijn wie je vroeger was, het is soms net alsof je slaapt maar dat je niet wakker kan worden. Aan de andere kant vragen mensen (vooral kinderen) zich soms af waarom mensen die dood zijn niet gewoon wakker kunnen worden, ze kunnen het écht onomkeerbare eraan niet begrijpen. Verder is die toevoeging 'verkankerd' bedoeld als een soort ontnuchtering, een samensmelting van de onbegrijpelijkheid en de duidelijkheid van de zaak. Misschien is deze uitleg wat ontoereikend, maar ik denk dat de strofe voor zichzelf al genoeg spreekt. Het is trouwens geen 'mooie strofe' om te lezen, maar de betekenis die het uitdrukt staat volgens mij nog niet op die manier eerder in het gedicht.

[Porcelain]

Vooral die laatste strofe is heel erg mooi, qua klank en qua beeld. ik vind de derde strofe niet teveel, alleen het woord 'verkankerd' vind ik een beetje overdone.

Verder weet ik niet goed wat te zeggen. Wauw.

Ja, ook ik vind het woord verkankerd niet per se nodig, dat maakt het zo hard. Terwijl de derde strofe wel voor zichzelf spreekt en op die manier wel duidelijk is en ook iets toevoegt.

Verder vind ik hem sterk. Vooral de tweede en de vierde strofe. Ik was er even stil van.

Eigenlijk vind ik hem helemaal niet zo goed, toch zeker niet vergeleken met wat je normaal schrijft. Het lijkt me een samenraapsel van zaken die je wel aanstonden op dat moment. Je hebt een paar mooie beelden, maar ik vind ze niet echt vernieuwenf of interessant. Daarnaast is het kankerdood enzo niet echt een sfeer die bij de rest van je gedicht past.

De laatste strofe vind ik het best, alleen dat of daar nog een beetje bij, dan had ik het waarschijnlijk sterk gevonden, het doet me zelfs een beetje denken aan Toon Hermans, heel sterk en simpel en krachtig verwoord. Zijn gedichten stonden er en jouw laatste strofe geeft datzelfde gevoel.

De rest vind ik er niet bij passen en alleen maar een beetje ronddepotgedraai, vulling die je niet nodig hebt en afbreuk doet aan de laatste strofe.

[Angeloes]

zegt genoeg lijkt me zo. Voor mij erg herkenbaar en vind erg mooi gedacht.

loes