niet meer vol te houden (eetstoornis)

[liek88]

Ik hoop echt dat iemand tips heeft. Ik zit hier zo mee het begint gewoon echt ondragelijk te worden

Ik ben in korte tijd veel afgevallen. Ik had een gezond bmi maar ik kon niet tevreden zijn met mn lichaam. Ik ging obsessief met gezond eten bezig zijn wat een beetje uit de hand liep...
Nu heb ik al een poos ondergewicht. Ik heb hulp bij een eetstoorniskliniek maar ik merk heel erg dat de laatste paar weken het 'dik zijn' gevoel ondragelijk begint te worden.
Ik heb al zo veel dingen veranderd/verbeterd met eten (van 1100kcal opgebouwd naar 1600/1700kcal) maar ik ben me er alleen maar dikker door gaan voelen terwijl ik er geeneens van aan ben gekomen.
Ik vind het zo verwarrend. Die eetstoornis houdt me voor de gek en mn verstand kan het gevoel niet overwinnen. ('er staat dan wel mt26 in die broek, die benen vóelen als véél groter dus zijn ze het ook')
Daardoor kost het me de laatste tijd steeds meer moeite om die 1600kcal te eten op een dag. Ik weet maar als te goed dat het ongezond is om nu nog meer af te vallen omdat mn bmi al te laag is.. maar als dat gevoel zo sterk is, hoe kan ik dan in hemelsnaam voorkomen dat ik ga minderen met eten wat verder afvallen tot gevolg heeft?

[Yana]

Met je verstand eten zolang je gevoel niet klopt... En verder heel heel heel hard werken aan dat gevoel, zodat je straks, ooit, weer op gevoel kunt gaan eten.

Zo doe ik het tenminste, anders weet ik het ook niet.

Yana schreef op 07-12-2006 @ 18:22 :
Met je verstand eten zolang je gevoel niet klopt... En verder heel heel heel hard werken aan dat gevoel, zodat je straks, ooit, weer op gevoel kunt gaan eten.

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zou het (naast bovenstaande) heel duidelijk aangeven bij je kliniek. Dat 't echt niet gaat zo.

Succes ermee

[Sade]

Je moet je sowieso niet zo druk maken om je BMI, dat zegt namelijk helemaal niet zoveel... Verder moet je gaan leren om eten los te gaan zien van emoties, en je gevoel (van dik zijn). Daar moeten ze je bij kliniek goed mee kunnen helpen

[ikkuh15]

misschien kun je wel iets hebben aan pmt? Misschien kun je dit aangeven bij de eetstoorniskliniek en kun je nog in groepstherapie, of anders individuele pmt?

En anders is het idd in het begin echt op verstand moeten eten, dan zal dat in de loop van de tijd -waarschijnlijk- wel beter gaan, zodat je weer op gevoel kunt gaan eten.

En anders ggg-schema's maken, spiegelen of zo'n oefening met touwtje...zijn ook allemaal wel goede oefeningen

[blurred]

Sade schreef op 07-12-2006 @ 19:51 :
Je moet je sowieso niet zo druk maken om je BMI, dat zegt namelijk helemaal niet zoveel...

Dat is juist het probleem, iemand met een eetstoornis maakt zich júist druk om het BMI en kan dat niet loslaten. Zelfs al zegt het niet zoveel.

Ik denk zelf dat mensen die in het verleden met een eetstoornis te maken hebben gehad je het beste kunnen helpen. Ik kan wel advies geven, maar omdat ik toch niet precies weet hoe jij jezelf op dit moment voelt zit ik er misschien wel helemaal naast met mijn adviezen. Een praatgroep is misschien een idee, IRL contact lijkt me beter dan dat via internet. Ik weet niet of je al bij een psych loopt, zo niet lijkt dat me ook een goed idee. Praat in ieder geval met mensen die verstand van eetstoornissen hebben, die kunnen je het meest gerichte advies geven.

Ik denk dat het trouwens ook al helpt dat je hier iedere dag post wat je gegeten hebt, dat is misschien een stok achter de deur om toch die 1600 tot 1700 kcal op een dag vol te houden.

[Freestyler*]

Als je die thuis nog hebt: weegschaal de deur uit

Ja ik zou niet weten hoe je het gevoel kwijt raakt. En ik weet niet hoe ernstig het in jouw geval is.
Maar zijn er niet bepaalde dingen, waardoor je 'onopgemerkt' veel calorieen binnenwerkt, bijvoorbeeld in bepaalde situaties of bepaalde gerechten waar je een zwak voor hebt.
Dat helpt natuurlijk niet met het gevoel, maar zo kun je op moeilijke momenten misschien toch net iets makkelijker die cal naar binnen werken.

Kun je jezelf goed vergelijken met andere meisjes? Kun je beoordelen of een ander meisje dikker of dunner is? Als dat (nog) het geval is, kun je misschien op straat specifiek zoeken naar meisjes die wat dikker zijn, maar er toch heel mooi uitzien. Ik wil zelf ook altijd dunner zijn, maar soms zie ik mooie meisjes en dan denk ik, goh misschien moet ik juist meer kont kweken

maar nogmaals ik weet niet in welk stadium je zit. Als ik vragen mag, wat is op dit moment trouwens je BMI?

[liek88]

Mn bmi is nu 16,1.

Maar dat vergelijken met anderen probeer ik ook te doen. Als ik iemand superdun vind, en dat tegen iemand zeg dan krijg ik de reactie: maar jij bent veel dunner. Terwijl ik diegene juist als veel dunner zie. Dan denk ik ook van: hou me niet voor de gek erg verwarrend dus.

Maar het is gewoon vervelend want ik heb vandaag toch een beetje toegegeven door minder te eten als voorgenomen En ik weet dat ik vanavond genoeg energie nodig heb voor het dansen.
Waarom laat die eetstoornis je zo klote voelen dat je er uiteindelijk toch aan toe geeft?

[liek88]

Freestyler* schreef op 08-12-2006 @ 02:13 :

Maar zijn er niet bepaalde dingen, waardoor je 'onopgemerkt' veel calorieen binnenwerkt, bijvoorbeeld in bepaalde situaties of bepaalde gerechten waar je een zwak voor hebt.
Dat helpt natuurlijk niet met het gevoel, maar zo kun je op moeilijke momenten misschien toch net iets makkelijker die cal naar binnen werken.

Van te voren staat gewoon vast hoeveel ik eet; na bereiding van het avondeten weeg ik mn eten af en eet ik dat op. De pan zet ik voor mn ouders op tafel. Op = op
Maar ik snap niet helemaal wat je er mee bedoelt?

[Vitamintje]

Hoe gek het ook klinkt, hoe minder je weegt, hoe dikker je jezelf in de spiegel ziet. Je moet dus echt aankomen om een reëler zelfbeeld te krijgen. Ik weet hoe moeilijk het is, en als je er zelf niet uitkomt heb je waarschijnlijk toch meer hulp nodig. Zelf heb ik een klinische opname gehad, en dat is heel moeilijk maar het heeft me wel geholpen om te komen waar ik nu ben. Zorg in ieder geval dat je niet gaat minderen, want dat maakt je op den duur alleen maar moe en depressief en het wordt steeds moeilijker om een normaal eetpatroon op te bouwen. En uiteindelijk zul je toch naar een normaal eetpatroon toe moeten als je een normaal en gelukkig leven wilt. Een eetstoornis geeft je misschien het gevoel dat je controle hebt, maar eigenlijk heeft de stoornis controle over jou. Vecht ervoor om zelf je eigen leven weer terug te krijgen. En vertrouw niet op je eigen ogen/ de spiegel, zij laten je een vertekend beeld zien.

Heel veel sterkte en xxx
Tess

[Freestyler*]

liek88 schreef op 08-12-2006 @ 15:51 :
Van te voren staat gewoon vast hoeveel ik eet; na bereiding van het avondeten weeg ik mn eten af en eet ik dat op. De pan zet ik voor mn ouders op tafel. Op = op
Maar ik snap niet helemaal wat je er mee bedoelt?

nou dat je misschien trucjes kunt toepassen om meer calorieen binnen te krijgen. Je moeder stiekem meer vet te laten gebruiken bij het koken . Of iets waar je echt een zwak voor hebt? Iets dat je zo lekker vindt dat je van je schema afwijkt. Of bepaalde situaties, bijvoorbeeld feestjes, die maken dat je toch meer binnne krijgt dat de bedoeling was.

ps. 16 das al best wel erg dun

[Vitamintje]

Freestyler* schreef op 09-12-2006 @ 00:51 :
nou dat je misschien trucjes kunt toepassen om meer calorieen binnen te krijgen. Je moeder stiekem meer vet te laten gebruiken bij het koken . Of iets waar je echt een zwak voor hebt? Iets dat je zo lekker vindt dat je van je schema afwijkt. Of bepaalde situaties, bijvoorbeeld feestjes, die maken dat je toch meer binnne krijgt dat de bedoeling was.

ps. 16 das al best wel erg dun

Dit soort dingen werken niet als je anorexia hebt.

[liek88]

Vitamintje schreef op 09-12-2006 @ 12:51 :
Dit soort dingen werken niet als je anorexia hebt.

Hmm nee idd... En ik durf het sowieso niet aan om mn moeder te laten koken, kook altijd zelf voor mn ouders en mij zodat ik de hoeveelheid vet ed zelf onder controle heb.
Voor sommige dingen heb ik wel een zwak, maar dat zijn echt gezonde dingetjes en dan blijft het ook gewoon bij de hoeveelheid die ik mezelf had voorgenomen er van te eten.
Dus dat schiet echt helemaal niks op maja

[Freestyler*]

liek88 schreef op 09-12-2006 @ 13:35 :
Hmm nee idd... En ik durf het sowieso niet aan om mn moeder te laten koken, kook altijd zelf voor mn ouders en mij zodat ik de hoeveelheid vet ed zelf onder controle heb.
Voor sommige dingen heb ik wel een zwak, maar dat zijn echt gezonde dingetjes en dan blijft het ook gewoon bij de hoeveelheid die ik mezelf had voorgenomen er van te eten.
Dus dat schiet echt helemaal niks op maja

Nee waarschijnlijk zit je al in een vrij ver stadium van een eetstoornis + dat je bmi gevaarlijk laag is.

Kan die eetstoorniskliniek je niet verder helpen?
Ik kan mij bovendien voorstellen dat die ook met je ouders gesproken hebben dat zij er op toezien wat je eet.

[liek88]

Aanstaande woensdag kenningsmakings gesprek voor de individuele therapie. Wel fijn dat het woensdag al is omdat het gewoon minder gaat nu
M'n ouders hebben er opzich niet veel invloed op (op de hoeveelheid eten). Ze hebben wel na overleg met de huisarts besloten dat ik 2 van de 4 sporten moest laten vallen. Eigenlijk mocht ik helemaal niet meer sporten maar ik zorg gewoon dat ik voldoende eet op zo'n dag zodat het nog wel lukt...
Verder kunnen mn ouders niet veel doen. Ze zijn er iig voor me, dat vind ik al erg fijn. Verder ben je zelf degene die beslist wat en hoeveel je eet

[Sherco]

Ik vind het altijd zo moeilijk om dit te begrijpen; je weet dat je veel te mager bent, je weet dat je meer moet eten, je weet dat het fout gaat, maar toch doe je er niks aan...
Ik weet dat het zo werkt, mijn moeder heeft zelf een eetstoornis gehad, maar ik vind het gewoon onvoorstelbaar dat je weet dat je langzaam zelfmoord aan het plegen bent en er niks aan doet. Haat je jezelf dan zo?
In elk geval; je begint woensdag met die therapie, zou het kunnen dat je nu een dieptepunt hebt bereikt juist omdat je die therapie gaat doen? Omdat je eetstoornis zich er tegen "verzet" oid?
Want als dat zo is, dan lijkt me dat een extra reden om juist wel te gaan eten; je eetstoornis is "bang" om te verliezen, dus blijkbaar kan hij verliezen van je, je bent sterk genoeg om te kunnen winnen.

[liek88]

Dat het nu minder gaat heeft niet te maken met dat die therapie aankomende week begint (het is overigens geen 5-daagse/3-daagse maar 1 individueel gesprek id week, verder zit ik nu vanaf september in een zelfhulpgroep), het is meer dat die 1600kcal maar niet 'vertrouwd' willen gaan voelen terwijl ik dat nu al zo'n poos eet en dat ik nu op zo'n punt gekomen ben van: dan maar weer minderen zodat ik me minder klote voel?
Maar dan ga ik me lichamelijk weer slechter voelen en dat wil ik ook niet dus het is zo ontzettend dubbel allemaal op het moment.
Maja ik hoor van de week wel wat de bedoelingen zijn...

[Freestyler*]

Sherco schreef op 09-12-2006 @ 14:58 :
Ik vind het altijd zo moeilijk om dit te begrijpen; je weet dat je veel te mager bent, je weet dat je meer moet eten, je weet dat het fout gaat, maar toch doe je er niks aan...
Ik weet dat het zo werkt, mijn moeder heeft zelf een eetstoornis gehad, maar ik vind het gewoon onvoorstelbaar dat je weet dat je langzaam zelfmoord aan het plegen bent en er niks aan doet. Haat je jezelf dan zo?
In elk geval; je begint woensdag met die therapie, zou het kunnen dat je nu een dieptepunt hebt bereikt juist omdat je die therapie gaat doen? Omdat je eetstoornis zich er tegen "verzet" oid?
Want als dat zo is, dan lijkt me dat een extra reden om juist wel te gaan eten; je eetstoornis is "bang" om te verliezen, dus blijkbaar kan hij verliezen van je, je bent sterk genoeg om te kunnen winnen.

ik denk dat je in het brgin juist niet weet dat het fout gaat
je vindt dun mooi
je ziet bij jezelf wat vetrollen
je valt wat af
dat voelt goed
mogelijk krijg je ook positieve reacties uit je omgeving
en ik denk dat je de grens een beetje uit het oog verliest
je wil als het ware de beste zijn in dun zijn
als dat lukt, je die controle over jezelf behoudt
geeft dat een overwinningsgevoel
andere mensen hebben eten nodig, jij niet. Dat is toch mooi?
en iedere vrouw ziet zichzelf in de spiegel dikker dan ze eigenlijk is

maar je krijgt niet zomaar een eetstoornis
zelfhaat is inderdaad een belangrijke factor

maar das slechts mijn ervaring

[Vitamintje]

liek88 schreef op 09-12-2006 @ 15:07 :
Dat het nu minder gaat heeft niet te maken met dat die therapie aankomende week begint (het is overigens geen 5-daagse/3-daagse maar 1 individueel gesprek id week, verder zit ik nu vanaf september in een zelfhulpgroep), het is meer dat die 1600kcal maar niet 'vertrouwd' willen gaan voelen terwijl ik dat nu al zo'n poos eet en dat ik nu op zo'n punt gekomen ben van: dan maar weer minderen zodat ik me minder klote voel?
Maar dan ga ik me lichamelijk weer slechter voelen en dat wil ik ook niet dus het is zo ontzettend dubbel allemaal op het moment.
Maja ik hoor van de week wel wat de bedoelingen zijn...

Volgens mij heb je echt veel te weinig hulp. Je kunt hier in je eentje niet uitkomen en, zoals ik al eerder heb gezegd, je kunt jezelf pas weer accepteren als je op een gezond BMI zit want met ondergewicht denk je anders, je wordt dan ook veel sneller depressief en je lichaamsbeeld klopt niet.

[Mara]

Als jou ouders weten dat je een eetstoornis hebben enzo, waarom laten ze jou dan nog steeds controle hebben over die kcal door jou te laten koken?

[fractuur]

MeelFriek schreef op 09-12-2006 @ 19:01 :
Als jou ouders weten dat je een eetstoornis hebben enzo, waarom laten ze jou dan nog steeds controle hebben over die kcal door jou te laten koken?

Omdat ze anders helemaal niet eet?

Is het geen idee om contact te houden met de meiden op het forum die al verder zijn met het overwinnen van de eetstoornis? Zij kennen jouw situatie als geen ander en zijn misschien de enige van wie je daarom wat aanneemt. Ik kan me niet in jou verplaatsen, ik kan alleen maar naar de cijfers kijken en niet naar wat er in jouw koppie rondgaat.
Heb je geen hobby's die wat minder calorieverbrandend zijn? Natuurlijk weet ik wel dat je juist wil sporten, maar als je ook voor je eetstoornis rustige hobby's had die je op een of andere manier genoeg afleiding geven (als dat mogelijk is) kan je die natuurlijk weer oppakken. Of hou een weblog bij over je dagelijks leven op een degelijke blogsite, ga tekenen, ... Succes iig, en probeer je alsjeblieft aan je eetschema te houden!

[liek88]

MeelFriek schreef op 09-12-2006 @ 19:01 :
Als jou ouders weten dat je een eetstoornis hebben enzo, waarom laten ze jou dan nog steeds controle hebben over die kcal door jou te laten koken?

Ik denk dat als ik het mn moeder klaar laat maken ik het niet durf te eten, of ik moet er met mn neus bovenop hebben gestaan tijdens het koken. Ik probeer nu gewoon op een zo 'normaal' mogelijke manier te koken (dus niet meer panisch alle vetten te vermijden) en rekening te houden met wat voor dingen mn ouders lekker vinden. Zo eten we toch met z'n 3en van hetzelfde (mn ouders hebben dan soms bij een aardappelgerecht een ander stukje vlees) en is het niet meer zo dat ik voor mezelf een pannetje apart heb

[liek88]

fractuur.. dankje voor de tips
ik hou al op een site een soort van dagboekje bij waarbij ik begripvolle reacties krijg. Is toch een soort van uitlaatklep en het is fijn om het van je af te schrijven.
Ook al is die eetstoornis de hele dag zo aanwezig, ik kan gelukkig nog wel ontspanning/plezier halen door leuke dingen te doen: veel afspreken met vriendinnen, de stad in, af en toe uitgaan, dansen..
Ik heb ook jaren saxofoon gespeeld misschien wel iets om af en toe weer te gaan doen

En ik probeer me echt zo goed mogelijk aan mn eetschema te houden.. sommige dagen lukt het alleen niet zo goed. Maar ik heb als instelling: morgen weer een nieuwe dag dus dat maakt het ietsje makkelijker om de draad weer op te pakken

liek88 schreef op 07-12-2006 @ 18:19 :
Daardoor kost het me de laatste tijd steeds meer moeite om die 1600kcal te eten op een dag. Ik weet maar als te goed dat het ongezond is om nu nog meer af te vallen omdat mn bmi al te laag is.. maar als dat gevoel zo sterk is, hoe kan ik dan in hemelsnaam voorkomen dat ik ga minderen met eten wat verder afvallen tot gevolg heeft?

Wat ik een tijdje heb gedaan en wat mij heel erg hielp, was elke dag een doel te stellen wat betreft eten. Dus om iets anders of een keer iets meer te eten dan wat op de lijst staat. Dus dan elke dag iets nieuws/engs proberen als doel. Maar je kan ook als doel stellen om een avond tussendoortje te nemen.
Succes!

Sade schreef op 07-12-2006 @ 19:51 :
Je moet je sowieso niet zo druk maken om je BMI, dat zegt namelijk helemaal niet zoveel... Verder moet je gaan leren om eten los te gaan zien van emoties, en je gevoel (van dik zijn). Daar moeten ze je bij kliniek goed mee kunnen helpen

Ik denk dat het in haar geval wel nut heeft om tenminste in te zien dat ze nu wel ongezond dun wordt/is. Juist omdat ze niet van haar gevoel op aan kan, lijkt het me onverstandig om dingen als de weegschaal en het BMI volkomen te negeren. Je moet gewoon duidelijk verteld worden wat jouw minimum gewicht zou mogen zijn en dan moet je daar zien te komen of erop zien te blijven, zodat je tenminste niet ondervoed raakt.

[Freestyler*]

Morgan schreef op 09-12-2006 @ 23:42 :
Ik denk dat het in haar geval wel nut heeft om tenminste in te zien dat ze nu wel ongezond dun wordt/is. Juist omdat ze niet van haar gevoel op aan kan, lijkt het me onverstandig om dingen als de weegschaal en het BMI volkomen te negeren. Je moet gewoon duidelijk verteld worden wat jouw minimum gewicht zou mogen zijn en dan moet je daar zien te komen of erop zien te blijven, zodat je tenminste niet ondervoed raakt.

ik denk dat de kick als er weer wat vanaf is, sterker is

[liek88]

dat sterke gevoel van het afvallen is er idd nog.. De weegschaal gaf toch wat minder aan vd week en dan weet ik dat gewicht niet superveel zegt omdat het van zoveel factoren afhankelijk kan zijn, maar toch: het was lager en dat gaf een kick
De huisarts zei wel als minimum een bmi van 18 wat neerkomt op ong 56kg. Maar stabiel blijven kost al zoveel moeite dus zoveel aankomen zie ik echt niet zitten

[liek88]

sonho schreef op 09-12-2006 @ 21:08 :
Wat ik een tijdje heb gedaan en wat mij heel erg hielp, was elke dag een doel te stellen wat betreft eten. Dus om iets anders of een keer iets meer te eten dan wat op de lijst staat. Dus dan elke dag iets nieuws/engs proberen als doel. Maar je kan ook als doel stellen om een avond tussendoortje te nemen.
Succes!

dankje voor de tip ik ben opzich ook wel aan het oefenen met 'enge' dingetjes. Op een eetmoment eet ik een tussendoorkoek en een stuk fruit. En ik probeer een beetje te varieren met die tussendoorkoeken en niet alleen maar voor van die veilige crackertjes te kiezen. Best moeilijk en kan er nauwelijks van genieten, maar zo probeer je opzich wel wat engs...

[Freestyler*]

wat ik me afvroeg; heb jij nou het idee dat je gevaarlijk bezig bent? want er wordt wel gezegd van je kan dit krijgen je kan dat krijgen, maar voel je je dan ook echt lichamelijk slecht? En komt dat door je ondergewicht denk je?

Overigens is de stap van 16, naar 18, ik denk ongeveer 6 kg, nauurlijk ook heel groot. Maar je kunt misschien wel proberen 1 kg in een maand ofzo aan te komen. Voor mij zelf klinkt dat al minder erg

[fractuur]

Over dat BMI: je moet ook bedenken dat weegschalen niet altijd de waarheid vertellen, vooral niet als het om een paar honderd gram gaat. Eén weegschaal gebruiken is nog redelijk nauwkeurig (hangt er ook maar vanaf natuurlijk), maar op de VU is een heel mooi onderzoekje gehouden. Ze hebben een paar studenten met (ik dacht) 30 kg aan gewichten de poliklinieken ingestuurd, en het bleek dat de weegschalen gewoon per poli kilo's kunnen verschillen, afdelingen idem. Dus aan de ene kant is het voor jou een houvast en gebruik je het om aan te komen, aan de andere kant zijn weegschalen zo vreselijk subjectief . Misschien breekt dat je rotsvaste geloof een beetje. Dingen als eetschema's enzo lijken me betrouwbaarder..

Maar goed, dat even nutteloos tussendoor.

[liek88]

Freestyler* schreef op 10-12-2006 @ 16:28 :
wat ik me afvroeg; heb jij nou het idee dat je gevaarlijk bezig bent? want er wordt wel gezegd van je kan dit krijgen je kan dat krijgen, maar voel je je dan ook echt lichamelijk slecht? En komt dat door je ondergewicht denk je?

uhm.. soms denk ik wel van: dit is niet goed voor mn lichaam. Tot 3 keer toe zat er eiwit in mn urine (spierafbraak volgens de huisarts) en ben al een tijd niet meer ongesteld. Dat komt wel echt door het ondergewicht. Maar ik zorg er gewoon voor dat ik me lichamelijk niet al te belabberd hoef te voelen dmv genoeg slaap, toch echt die 1600kcal eten op drukke dagen en niet te veel doen op 1 dag.

[liek88]

over dat wegen.. ik sta niet meer elke dag een paar keer op de weegschaal, heb ik afgeleerd ong 1 keer per week geeft een beter beeld denk ik.

[Vitamintje]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 10:37 :
dat sterke gevoel van het afvallen is er idd nog.. De weegschaal gaf toch wat minder aan vd week en dan weet ik dat gewicht niet superveel zegt omdat het van zoveel factoren afhankelijk kan zijn, maar toch: het was lager en dat gaf een kick
De huisarts zei wel als minimum een bmi van 18 wat neerkomt op ong 56kg. Maar stabiel blijven kost al zoveel moeite dus zoveel aankomen zie ik echt niet zitten

Tuurlijk is het super moeilijk, maar het is wel nodig om van je eetstoornis af te komen want die wordt in stand gehouden als je ondergewicht hebt. Overigens vind ik 18 nog heel weinig.

[liek88]

Ik wil niet terug naar het lichaam dat ik had ook al had ik daarmee een bmi van 20.5
Ik wil die dunnere benen die ik nu heb niet opgeven, is er geen tussenweg ofzo? Ik wil niet iets accepteren wat ik niet mooi vind dan ben ik nog liever dood, om maar even aan te geven hoe erg ik tegen aankomen opzie

[ikkuh15]

Vitamintje schreef op 10-12-2006 @ 19:03 :
Tuurlijk is het super moeilijk, maar het is wel nodig om van je eetstoornis af te komen want die wordt in stand gehouden als je ondergewicht hebt. Overigens vind ik 18 nog heel weinig.

idd, 18 is te weinig...echt minimaal bmi 19 zei mijn therapeute en dietiste/kliniek zegt zelfs 20!

[Zut Alors!]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 19:11 :
Ik wil niet iets accepteren wat ik niet mooi vind dan ben ik nog liever dood

Het is erg jammer dat je niet kan inzien in wat voor negatieve spiraal je zit...

[fractuur]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 18:58 :
over dat wegen.. ik sta niet meer elke dag een paar keer op de weegschaal, heb ik afgeleerd ong 1 keer per week geeft een beter beeld denk ik.

Hoewel je eigenlijk dat ding uit het raam moet gooien: .

[Vitamintje]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 19:11 :
Ik wil niet terug naar het lichaam dat ik had ook al had ik daarmee een bmi van 20.5
Ik wil die dunnere benen die ik nu heb niet opgeven, is er geen tussenweg ofzo? Ik wil niet iets accepteren wat ik niet mooi vind dan ben ik nog liever dood, om maar even aan te geven hoe erg ik tegen aankomen opzie

Dit klinkt misschien hard maar als je zo doorgaat ga je ook snel dood.

[fractuur]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 19:11 :
Ik wil niet terug naar het lichaam dat ik had ook al had ik daarmee een bmi van 20.5
Ik wil die dunnere benen die ik nu heb niet opgeven, is er geen tussenweg ofzo? Ik wil niet iets accepteren wat ik niet mooi vind dan ben ik nog liever dood, om maar even aan te geven hoe erg ik tegen aankomen opzie

Ga eens even aan je zelfbeeld werken joh! Er zijn zoveel mooie meiden/ succesvolle meiden/ meiden die status hebben/ meiden die veel jongens kunnen krijgen/ meiden die hoog sporten (want: spieren)/ meiden die er leuk uitzien/ meiden die supergoed gekleed gaan/ meiden die gewoon tevreden zijn met zichzelf die een bmi hebben van 22 of hoger..

En waarschijnlijk wil je het niet horen (), maar de vorm van je benen is gewoon puur erfelijk, niets aan te doen. Als je geboren bent met dikke kuiten dan zullen die naar verhouding dik blijven. Het enige wat je eraan kan doen ik ze sterker maken door koolhydraten en vetten te eten en te sporten. Worden ze strakker van en dat lijkt dan weer dunner.
Daarom moet je niet liever dood willen, dan kan je ze beter gewoon accepteren. Het leven is veel te leuk om dood te gaan voor een stel benen of een perfect buikje.

[liek88]

maar ik heb zo keihard gewerkt om die dunnere benen te krijgen, dan zou het toch te gek voor worden zijn om weer aan te komen en het geen wat ik altijd al wilde hebben op te geven? Dan zou al die moeite voor NIKS zijn geweest en ik heb geen zin om me daar zwak over te voelen
Als het echt zo is dat superdunne benen niet in mn bouw zit (zou best kunnen want mn zus heeft stevige bovenbenen mn moeder ook) dan zal ik dus als ik weer aan zou komen van mn lichaam WALGEN en het nooit kunnen accepteren. Nooit.

[fractuur]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 19:58 :
maar ik heb zo keihard gewerkt om die dunnere benen te krijgen, dan zou het toch te gek voor worden zijn om weer aan te komen en het geen wat ik altijd al wilde hebben op te geven? Dan zou al die moeite voor NIKS zijn geweest en ik heb geen zin om me daar zwak over te voelen
Als het echt zo is dan superdunne benen niet in mn bouw zit (zou best kunnen want mn zus heeft stevige bovenbenen mn moeder ook) dan zal ik dus als ik weer aan zou komen van mn lichaam WALGEN

De moeite zou ook voor niets zijn geweest als jij door spierzwakte alleen nog maar kan zitten op een kussen, niet meer optimaal kan bewegen en alle broeken te wijd worden. (een soort van stappen op superleuke maar te hoge schoenen waar je eigenlijk niet op kan lopen en die dan wel iedereen ziet als je alleen maar op een barkruk zit maar waar je geen fuck aan hebt: je kan niet dansen. De volgende keer trek je toch maar weer makkelijke gympen aan.)
Of dat als je moet worden opgenomen je onder een deken terecht komt of gewoon doodgaat. Ook verspilling van je benen. Laten we trouwens maar gewoon denken en hopen dat het niet zo ver met jou komt.
En met stevige bovenbenen kan je wel weer al je sporten uitoefenen. Ik heb nog nooit een goede sporter gezien die geen stevige spieren rond haar botten. Geef ze eens ongelijk, spieren heb je nodig om te bewegen en alles te kunnen uitoefenen wat je wil. Zie je oude ik nou eens als een leuk spontaan meisje!

[liek88]

dat meisje was niet spontaan omdat ze zo onzeker was over haar lichaam...

[fractuur]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 20:59 :
dat meisje was niet spontaan omdat ze zo onzeker was over haar lichaam...

dat meisje kan een stukje spontaner worden als ze gewoon beter in haar vel zit en kan accepteren dat ze gewoon slank is ipv graatmager. En verder gezond en fijn verder leven.

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 10:37 :
dat sterke gevoel van het afvallen is er idd nog.. De weegschaal gaf toch wat minder aan vd week en dan weet ik dat gewicht niet superveel zegt omdat het van zoveel factoren afhankelijk kan zijn, maar toch: het was lager en dat gaf een kick
De huisarts zei wel als minimum een bmi van 18 wat neerkomt op ong 56kg. Maar stabiel blijven kost al zoveel moeite dus zoveel aankomen zie ik echt niet zitten

Bij welke lengte?

[liek88]

1.76..

[Vitamintje]

liek88 schreef op 10-12-2006 @ 19:58 :
maar ik heb zo keihard gewerkt om die dunnere benen te krijgen, dan zou het toch te gek voor worden zijn om weer aan te komen en het geen wat ik altijd al wilde hebben op te geven? Dan zou al die moeite voor NIKS zijn geweest en ik heb geen zin om me daar zwak over te voelen
Als het echt zo is dat superdunne benen niet in mn bouw zit (zou best kunnen want mn zus heeft stevige bovenbenen mn moeder ook) dan zal ik dus als ik weer aan zou komen van mn lichaam WALGEN en het nooit kunnen accepteren. Nooit.

Wat wil je liever, je lijf kapot maken en depressief worden of wat stevige bovenbenen? Je botten gaan eraan bij zo'n laag gewicht. Zelf dacht ik altijd dat het wel mee zou vallen, tot ik op mijn 17e te horen kreeg dat ik de botten van een 58-jarige vrouw had door dat stomme gekloot met eten. Probeer je ogen te openen. Een leven met anorexia is geen leven. Een leven met een normaal gewicht en eetpatroon is ook niet perfect, maar in elk geval een stuk leuker dan een leven met anorexia.

[fractuur]

liek88 schreef op 11-12-2006 @ 17:55 :
1.76..

Gefeliciteerd trouwens!

[Vogelvrij]

fractuur schreef op 11-12-2006 @ 20:03 :
Gefeliciteerd trouwens!

Ja, inderdaad!

(sorry, ik lees je topic alleen. Ik wens je hierbij een fijne verjaardag en veel succes om een beter eetpatroon inclusief gedachtes te krijgen)

[liek88]

dankje voor de felicitaties!

Eigenlijk weet ik maar als te goed dat dit niet goed is voor mn lichaam.. Maar als ik nu vergelijk met een paar maanden terug dan heb ik al zoveel stappen vooruit gemaakt wat in mn hoofd al zoveel meer ontspanning oplevert. (flexibeler met tijden, alleen het avondeten nog afwegen etc...) Het is misschien dan wel een hele lange weg terug, ik ben er echt mee bezig.
Maargoed zometeen dat gesprek bij de eetstoorniskliniek, (was id war met woensdag omdat het eerst woensdag was )
ben benieuwd wat door uitkomt

[fractuur]

liek88 schreef op 12-12-2006 @ 14:51 :
dankje voor de felicitaties!

Eigenlijk weet ik maar als te goed dat dit niet goed is voor mn lichaam.. Maar als ik nu vergelijk met een paar maanden terug dan heb ik al zoveel stappen vooruit gemaakt wat in mn hoofd al zoveel meer ontspanning oplevert. (flexibeler met tijden, alleen het avondeten nog afwegen etc...) Het is misschien dan wel een hele lange weg terug, ik ben er echt mee bezig.
Maargoed zometeen dat gesprek bij de eetstoorniskliniek, (was id war met woensdag omdat het eerst woensdag was )
ben benieuwd wat door uitkomt

Heb je nog een leuke verjaardag gehad?

En je zit absoluut op de goede weg, maar neem het ons niet kwalijk als we je zo confronteren of we zo verbaasd staan over vanalles. Wij weten niet wat er in je hoofd speelt maar zien alleen dat de situatie waarin jij zit niet normaal is als je het refereert aan onze eigen situaties. Anyway, we proberen je te helpen en proberen je alleen maar aan te moedigen.

Hoe was het bij de kliniek?