Stelling..

Ik las laatst ergens de stelling: Je moet eerst jezelf ''aardig vinden'' Voordat je andere mensen liefde kunt geven.
Mijn vraag is zijn jullie het hier mee eens of niet? en waarom niet of wel..

[Maurice]

oneens.
ik denk dat veel mensen die zichzelf niet mogen, geweldig liefdevol naar anderen (kunnen) zijn.

niet mee eens, als je jezelf niet mag kan je nog wel om anderen geven..
denk alleen wel dat het moeilijk is als je niet van jezelf houdt te accepteren dat iemand anders wel van je houdt..

[Mariekje*]

Mee eens.

Personen die van zichzelf houden zijn doorgaans gelukkiger en kunnen zich gemakkelijker openstellen voor anderen mensen, omdat hun zelfvertrouwen en zelf-waardering veelal groter is dan bij mensen die dagelijks in de spiegel kijken en dan denken 'Gadverdamme, laat mij maar onzichtbaar zijn'.
Mijn 'enthousiasme' voor mijn eigen persoonlijkheid werkt vaak aanstekelijk op mensen die (nog) niet van zichzelf houden. Voor mijn gevoel maakt zelf-liefde woorden aannemelijker, waardoor de oprechtheid van de gegeven liefde mogelijk beter tot zijn recht komt. In die zin denk ik dan ook dat zelf-liefde van belang is bij het liefhebben van de medemens.

[Blaf]

ik denk dat het makkelijker is maar geen vereiste

[LiefsvanHier]

Ik denk waarschijnlijk zoals Woef, mensen die zichzelf minder aardig vinden zullen waarschijnlijk wel heel open en lief tegen anderen kunnen zijn maar als je in harmonie met jezelf leeft lijkt me dat dat beter gaat dan liefde geven terwijl je níet met jezelf in vrede leeft.

Om iemand anders liefde te geven niet, om een echt gelijkwaardige relatie met diegene te hebben wel.

[rare kwast]

niet mee eens..
ik geef alles voor iemand anders, bergen liefde maar mezelf gun ik daar niet in (heb ik niet verzonnen maar de psych verwoorde het ongeveer zo)
maar het is wel makkelijker om liefde te geven als je jezelf ook lief hebt (zoals woef al zei)

daar zit een heel grote kern van waarheid in
je kan toch ook geen gezonde relatie aangaan als je ontzettend ongelukkig met jezelf bent?

Kan je zowiezo wel een relatie aan gaan als je 'ontzettend ongelukkig met jezelf bent'. Of wordt je er dan juist beter van.

Ik denk wel dat een eerste stap om gelukkig te zijn, is je zelf 'aardig' vinden. Met jezelf kunnen leven, accepteren hoe je bent, in je omgang, wat je precies wilt met je leven en alles op een rijtje zetten en het positief inzien. Dan straal je dat ook weer uit (toch?) en gaat het rationeel beter en kan je een 'gezonde' relatie aangaan.

Wat betreft liefde geven aan andere mensen. Dan hangt het er toch vanaf op wat voor manier je een bepaalde liefde geeft. Je kan toch ook lief lachen naar iemand, die dat opvat als (vriendschappelijke) liefde, terwijl je je zelf kut kan voelen (al dan niet tegelijk, misschien dat daar het punt ligt).

[Hourglass]

Mee eens, hoe kun je een ander liefhebben als je jee zelf niet liefhebt.. Als jij een en al wrok en haat bent, wat zul je dan uiteindelijk naar iemand anders overstralen? flowerdepower en peace?

[Nona]

Wat Sarah zegt.

[Meinita]

Ik ben het met de stelling oneens.

Ik ben van mening dat mensen die niet van zichzelf houden wel degelijk anderen lief kunnen hebben, maar dat dit vaak gebeurt op een ongezonde manier. De basis moet wel bij jezelf liggen voordat je ''gezonde'' relaties aan kan gaan. Ik ben van mening dat als je eigen basis niet goed zit, je nooit anderen kan liefhebben op een onafhankelijke manier.

[Kyoki]

Mm. Ik merk eerder het tegenovergestelde van die stelling. Zodra je een hekel aan jezelf hebt, je ongelukkig bent, doe je juist je best om anderen wel gelukkig te maken, en blij voor hen te zijn - in anderen woorden, ergens ook meeprofiteert van hun geluk. Zodra je zelf gelukkig bent, ga je minder geven om de ellende van anderen, wellicht omdat je bang bent je daar zelf rot door te gaan voelen.

Uit eigen ervaring.