Het wonder dat we het leven noemen.

[-zen-Chris]

Wanneer ik naar buiten ga en de zon mij bijstaat terwijl ik de rustige dorpsgrens afloop, kan ik werkelijk ontroerd raken door de eenvoudigste dingen. Dingen die mijn aandacht meer waard zijn dan elk verklarend concept van religie, wetenschap en elke stroming van dien. Dingen die je ervaart voor je ze kan of wilt verklaren. Gevoel en ervaring spreken waar concepten zwijgen, en alles wat er mag bestaan in deze wereld is het waard om in een staat van verwondering te raken. Het volle groene gras wuivend op het ritme van de onbevangen wind, het zonlicht met zijn eindeloze generositeit en talloze opkomsten en ondergangen, de diepe blauwe hemel die iedere levensvorm als een moeder koestert en beschermt, en daaronder de onophoudelijke stroom van ongestructureerde doch harmonieuze witte en grijze wolken; de absolute schoonheid van kleur en contrast.
Water is voor de wetenschap een mysterie door zijn vloeibare constantheid, maar ik acht het niet specialer dan de rest. Want op het veldje waar het volle gras danst en de zon mij op zijn volst toeschijnt, stroomt een bruinig kanaaltje dat niet uitzonderlijker kan worden genoemd dan de raadselachtige pracht van zijn omgeving. Zo zie ik de samenhang van spelende vogels: ultieme vertegenwoordigers van vrijheid en zorgeloosheid, en geen kwantumtheorie hoeft mij uit te leggen hoe het kan dat zij op elkaar afgestemd zijn, hoe zij bestaan voor elkaar. Afhankelijk van alles, maar vrij tegelijk.
Een bioloog kan mij uitleggen waar de bomen uit bestaan, hoe ze groeien, hoe ze zich voeden en hoe ze correleren met de rest van de natuur. Maar de frisse bosgeur die me doet denken aan de kinderlijke helderheid van vroeger geeft me meer van waarde dan hij me ooit kan vertellen. Geur hoeft voor mij niet verklaart te worden, want de heerlijke zomeravonden met warme vlagen van brandend hout doen me altijd terugdenken aan de campings waar ik als kind zo lustig speelde; in zekerheid, volle aandacht, en de onbetwistheid van ieders onsterfelijkheid.
Als religieuzen het over schepping hebben, en wetenschappers over de evolutietheorie, kies ik liever geen kant. Want het leven bestaat nú en het is schitterend. Als ik dan mensen over een god hoor spreken en zij het argument van perfectie aanhalen om het leven te verklaren, en de wetenschappers op hun manier van bewijs voor de evolutietheorie, dan kijk ik naar de natuur om hen beiden gelijk noch ongelijk te geven. Vogels hoeven er niet over na te denken, ze zingen van geluk en accepteren dit bestaan voor wat het is. En als ik mijn hond ernaar vraag, zwijgt hij wijselijk.
Wees toch ontroert door het leven, want zij speelt zich nu af. Het zijn niet concepten, geloven, en verklaringen die het vormen, want de zin en betekenis ervan komt van jezelf. Je eigen ervaringen kloppen altijd, en er is niemand die je iets anders wijs hoeft te maken.

[me... just me]

Vind je het erg als ik zeg dat ik hier een beetje stil van raak??...

Ik vind dit in één woord prachtig! Echt iets waar je even wat meer bij moet nadenken en iets wat je niet zo 1.2.3. leest. Hoe kom je erop?

[-zen-Chris]

Bedankt voor je aandacht en commentaar

Ik loop vaak met mijn honden, en dan zie ik vaak mooie dingen. Het weer was de laatste tijd echter nogal somber en deprimerend, maar op die ochtend scheen de zon dus. En toen liep ik de dorpsgrens af, naar het veldje met dat volle gras en de onbevangen wind die uit dezelfde richting als de zon kwam. Warme wind voor de tijd van het jaar. De zon scheen echt heel mooi, vogels vlogen, wolken dreven, de bomen zwierden en alles had een zekere kalmheid.
Dat was mijn inspiratie.
Het is werkelijk heel bijzonder wat de "gewone" natuur eigenlijk kan zijn, of, betekenen.

[me... just me]

'Als religieuzen het over schepping hebben, en wetenschappers over de evolutietheorie, kies ik liever geen kant. Want het leven bestaat nú en het is schitterend. Als ik dan mensen over een god hoor spreken en zij het argument van perfectie aanhalen om het leven te verklaren, en de wetenschappers op hun manier van bewijs voor de evolutietheorie, dan kijk ik naar de natuur om hen beiden gelijk noch ongelijk te geven.'

Dit vind ik ook een mooi stuk, je hebt eigenlijk ook wel gelijk hierin. Al komen de meeste mensen er niet zo snel op.


'Geur hoeft voor mij niet verklaart te worden, want de heerlijke zomeravonden met warme vlagen van brandend hout doen me altijd terugdenken aan de campings waar ik als kind zo lustig speelde; in zekerheid, volle aandacht, en de onbetwistheid van ieders onsterfelijkheid'

Dit stukje vind ik zelf iets minder mooi. Ik snap namelijk je bedoeling niet helemaal Eerst zeg je dat geur niet verklaard hoeft te worden en dan verklaar je het zelf.. Het kan zijn da tik het gewoon verkeerd lees hoor!! Maar dat is het enige wat ik niet lekker vind lopen...

Ps: Hoe lang schrijf je al??

[Kryptonite]

Ik herken veel in je stuk en ik schrijf er zelf ook vaak over. Dubbele herkenning dus!
Ik vind wel dat je het wel erg dramatisch beschrijft. Toen ik "het volle groene gras" las, dacht ik: ach nee, toch niet weer zo'n stuk. Je gebruikt namelijk (net als ik) veel bijvoeglijke naamwoorden, waardoor het (in mijn ogen) onnodig ingewikkeld wordt. Wat wil je nou eigenlijk zeggen? (Mooi trouwens hè, dat gras? Vooral als de wind het laat golven... )
(ik gebruik trouwens ook nog teveel haakjes als ik post)

[-zen-Chris]

me... just me schreef op 08-01-2007 @ 17:05 :

'Geur hoeft voor mij niet verklaart te worden, want de heerlijke zomeravonden met warme vlagen van brandend hout doen me altijd terugdenken aan de campings waar ik als kind zo lustig speelde; in zekerheid, volle aandacht, en de onbetwistheid van ieders onsterfelijkheid'

Dit stukje vind ik zelf iets minder mooi. Ik snap namelijk je bedoeling niet helemaal Eerst zeg je dat geur niet verklaard hoeft te worden en dan verklaar je het zelf.. Het kan zijn da tik het gewoon verkeerd lees hoor!! Maar dat is het enige wat ik niet lekker vind lopen...

Ps: Hoe lang schrijf je al??

Kijk wat ik nu toevallig heb gevonden op Wikipedia: "De mens heeft ook een geheugen voor geuren. Bepaalde geuren kunnen een sterke associatie met de jeugd oproepen." Grappig, aangezien ik dat bedoelde. Maar ik verklaar het dus niet, ik ervaar het gewoon.
Ik dacht trouwens dat reukzin een nogal mysterieus iets was in de wetenschap, maar dat valt wel mee.

Hoelang ik schrijf? Tja, eigenlijk een jaar. Ik was gestopt met m'n MBO opleiding en begon toen een groot verhaal te schrijven, omdat ik dat al heel lang heb willen doen. (Maar jemig wat is dat moeilijk) Tussendoor schrijf ik dingen waar ik me geïnspireerd toe voel, maar ook dingen die ik moet doen voor mijn thuiscursus korte verhalen en romans schrijven.


Naar Kryptonite: Eigenlijk wil ik zeggen dat je niet te veel waarde moet hechten aan concepten, hetzij geloof, theoriën of zelfs toetsbare feiten. Ook wil ik zeggen dat het leven niet is wat je denkt, maar wat je ervaart. Mensen denken als enige van de diersoorten echt na, en dat denken hebben we nodig om te overleven. Maar we moeten niet denken dat ons leven door onze denkbeelden getekend wordt. Kort gezegd vind ik dat we vaak teveel waarde hechten aan denkbeelden.
Als je de dingen leert ervaren voor je ze probeert te verklaren, ervaar je ze echter en helderder. Dan worden "gewone" dingen waar je aan gewend bent geraakt weer bijzonder. Alsof je een kind op een camping bent, waar je gewoon weet dat je het er heel leuk gaat hebben, veel vriendjes gaat maken, en alle zorgen achter je laat. Verheugenis is het juiste woord.

Trouwens, ik ben eigenlijk wel benieuwd naar wat jij zoal schrijft Kryptonite, omdat je zegt dat je vaak over het zelfde onderwerp schrijft (HSP toevallig?). Misschien kunnen we eens wat uitwisselen. Of je kunt het hier eens posten.

[Reynaert]

Hè ik vind dit echt vreselijk. Het is net alsof ik een romantisch werk uit de 19e eeuw zit te lezen.

[Orpheus]

Ik vind het heerlijk, juist door bovenstaande.

Maar ik ga het binnenkort herlezen, dit sluit namelijk aan bij de stof waar ik gisteren een examen over had.

Kryptonite schreef op 08-01-2007 @ 21:32 :

Ik vind wel dat je het wel erg dramatisch beschrijft. Toen ik "het volle groene gras" las, dacht ik: ach nee, toch niet weer zo'n stuk. Je gebruikt namelijk (net als ik) veel bijvoeglijke naamwoorden, waardoor het (in mijn ogen) onnodig ingewikkeld wordt. Wat wil je nou eigenlijk zeggen? (Mooi trouwens hè, dat gras? Vooral als de wind het laat golven... )[/B]

Eens!

[-zen-Chris]

Orpheus schreef op 10-01-2007 @ 14:10 :
Ik vind het heerlijk, juist door bovenstaande.

Maar ik ga het binnenkort herlezen, dit sluit namelijk aan bij de stof waar ik gisteren een examen over had.

Nu ben ik benieuwd naar je examenstof. Je studeert geschiedenis?