floating on thin air

[homehapero]

De titel is vreselijk maar zoals je wel zult merken ben ik gewoon vreselijk in het bedenken van titels...
Oorspronkelijk geschreven voor een verhalenwedstrijd maar door mezelf gewogen en te licht bevonden... Hoop dat jullie er een beetje van genieten.


Antwerpen- Gisterenmiddag is een 32-jarige motorrijder aangereden door een vrachtwagen. De man overleed in het universitair ziekenhuis aan zijn verwondingen. Hij laat een vrouw en 3 kinderen achter.


Ik herinner me nog dat het die dag zo’n fantastisch weer was.
Sommige mensen zeggen dat je op een motor niet kan genieten van het mooie weer, maar zij hebben duidelijk nog nooit met mooi weer op een motor gezeten, want dan voel je pas echt dat je leeft. De zon die een aangename warmte verspreidt over de rug van je motorjas, het zinderende asfalt aan de horizon, het briesje dat in je gezicht waait door de snelheid. En dan de paardenkracht van je motor, al brullend smekend om losgelaten te worden.
Nee, die mensen weten niets van motors.

Het laatste dat ik van die rit nog weet is het gegier van remmende banden, een klap en dan een oogverblindend wit licht. Hoewel de ambulanciers waarschijnlijk toen al wisten dat ik het niet zou halen hebben ze me in vliegende vaart naar het ziekenhuis gevoerd, terwijl het leven uit mijn steeds zwakker wordende lichaam vloeide. Eenmaal in het ziekenhuis meteen naar de operatietafel gevoerd. Terwijl de chirurg met meesterlijke precisie en tegen beter weten in voor mijn leven vocht, kwam ik terug bij een soort van bewustzijn. Het was alsof ik van bovenuit naar de operatietafel keek. Ik zag de zwetende chirurg, volgespat met mijn bloed (als het tenminste nog dat van mij was na al die bloedtransfusies). Ik zag een verpleegster het voorhoofd van de chirurg schoondeppen, een andere scalpel en tangen aangeven. Hadden ze werkelijk al die dingen in mijn lijf gestoken? Ik zweefde verder en verder, voelde me steeds ijler en het vredige gevoel dat al een tijdje in mijn achterhoofd had gezeten zwol aan tot een gelukzalige warmte, zo heet dat het mijn vingertoppen leek te schroeien.

Het ene moment zweefde ik rond in de operatiekamer, het volgende suisde ik met wat wel 10 keer de snelheid van het licht leek door een zwarte tunnel. Zwart? Voor mijn ogen wel, maar mijn geestesoog zag alle kleuren die ik in heel mijn leven had gezien. Van het rood van postbussen tot het bruin van het hout van mijn bureau en het grijze marmer van mijn keuken. Van het geel van de kuikentjes in mijn tuin tot het groen van die vreemde plant die ik in de Vietnamese jungle had gezien. Na wat uren, minuten, seconden geweest konden zijn leek mijn snelheid te verminderen. Het gelukzalige gevoel vloeide stilaan weg en maakte plaats voor melancholie. Waarom was ik nu zo verdrietig? Ik zag beelden uit het leven van een man voorbijzoeven. Een baby, een kleuter, een jongeman met zijn eerste vriendinnetje, zijn eerste kind. Een heel mensenleven ontspon zich voor mijn ogen. Maar waarom was ik nu zo verdrietig? Met een pijn die vrat keek ik naar de beelden van die vreemdeling die met zijn kinderen speelde. Op de een of andere manier wist ik hun namen. Hoe wist ik dit allemaal en waarom hield die verdomde pijn maar niet op? Ik wilde weg van die plaats, weg van andermans herinneringen, begon te huilen, te schreeuwen en uiteindelijk zette ik mijn tocht door de toch niet zo zwarte tunnel voort, terwijl ik op het laatste moment pas besefte wie die man was geweest. Van het ene moment op het andere, moeilijk te zeggen want ik had geen besef van tijd meer, baadde ik in een zee van licht, klank en opnieuw die verwarmende zaligheid. Het leek alsof ik de onbegrensde werkelijkheid bewoonde,tijdloos, verbonden met alles en iedereen. Ik voelde mezelf onuitsprekelijk, grenzeloos en toch mezelf.
Al deze abstracte gevoelens, de zaligheid die bijna pijn deed, de verwarring die me ook in zijn greep had…Het werd me teveel en ik voelde mezelf wegzakken. Mijn instinct sloeg alarm maar ik begreep dat dit nodig was, dat het niet anders kon, dat dit paste in het plan dat Iets met de wereld had. Gelukzalig glimlachend voelde ik mezelf uitrekken als een substantie die wordt opgelost, steeds verder verdund in het alleskleurige oplosmiddel rond mij, mijn gedachten uitzwervend naar de grenzen van deze parallelle ruimte, een met de kleuren rond mij. Ik verloor mijn eigen gedachten maar werd alle gedachten van de wereld…