Onhandelbaar broertje

[Droomvlucht]

Mijn vader heeft net te horen gekregen dat mijn jongste broertje per direct niet meer welkom is in de klas. Mijn vader had de hevig geemotioneerde leraar van mijn broertje aan de telefoon, die hem had verteld dat mijn broertje vandaag in het gezicht van hem had gespuugd tijdens een woede-aanval.

Mijn broertje is de afgelopen jaren meer en meer onhandelbaar geworden. Als hij nu een woedeaanval heeft is het net alsof hij een rode lap voor zijn ogen heeft en gaat hij compleet door het lint. Hij weet niet meer wat hij doet, ook als je hem naderhand vraagt waarom hij dit/dat gedaan heeft, weet hij het zelf niet eens meer (of zegt hij, zoals bij het spugen, dat het per ongeluk ging)
Daarnaast zijn er ook nog andere dingen aan de hand, zoals dat hij veel liegt, en vaak uitdaagt om vervolgens door het lint te gaan. Hij heeft geen grenzen, ziet geen grenzen, en heeft een groot probleem als het om inleven in de ander gaat.

Mijn broertje staat al sinds het begin van dit schooljaar op de wachtlijst bij jeugdzorg, er is dus wel actie ondernomen. Maar met die wachtlijst schiet het niet erg op. Ik heb zelf al eens geprobeerd om dingen die ik in mijn eigen opleiding, en uit eigen hulpverleningservaringen heb meegekregen te gebruiken hierin, maar mijn fut raakt langzaam op. (iets dat vooral komt doordat er meerde mensen met problemen in ons gezin zijn, maar dat wordt te uitgebreid als ik dat ook nog moet gaat opschrijven. )

Is er iemand die mij een tip zou kunnen geven voor mijn ouders? Iets wat ze zou kunnen helpen, een ondersteunende gedachte, iets wat ze zelf thuis al zouden kunnen veranderen?

Want ik weet het even niet meer. Mijn broertje is pas net 11 jaar!

Liefs,

Laura

[gezweetwel]

Duidelijke grenzen trekken lijkt me heel belangrijk bij een opvoeding. Een "nee" moet een "nee" blijven, ook als hij een woede-aanval gekregen heeft, niet toegeven: die techniek mag niet lukken. Ik denk dat hij zeker gestraft moet worden voor elke woede-aanval, bijvoorbeeld een weekje niet meer op de computer mogen etc. Zijn probleem kan natuurlijk ook erg veel oorzaken hebben, en best gaan jullie toch even naar de psychiater, zodat hij geholpen kan worden. Sterkte ermee!

Je broertje komt ook in de puberteit, problemen verergeren dan vaak (bij 'gewone' kinderen al, bij kinderen met (mogelijke) problemen ook.

Misschien bij je huisarts en bij Jeugdzorg aankaarten dat het echt de verkeerde kant op gaat, dat hij niet meer naar school mag, enz. En als er bij Jeugdzorg geen spoed achter gezet kan worden misschien via een andere instantie of een particuliere psycholoog/orthopedagoog/psychiater hulp zoeken.

Het is lastig, zo niet onmogelijk, om op basis van zo'n klein beetje informatie tips te geven...er zullen best dingen zijn die misschien veranderd kunnen worden, maar daarvoor is meer kennis van de situatie nodig, denk ik. En zelfs dan is het lastig te bepalen, omdat er zoveel mogelijke oorzaken van het probleem kunnen zijn.

[Nona]

Goed gedrag blijven belonen, vooral, zodat hij er echt zijn best voor wil doen. Bijvoorbeeld als hij vijf dagen geen woede aanval heeft gehad een keertje friet eten (en zorgen dat hij zelf mag aantekenen wanneer hij zich heeft gedragen).
Die doelen moeten overigens wel haalbaar zijn voor hem, dat kun jij dan beter inschatten. Want voor een te moeilijk doel zal hij zich niet inzetten.
Overigens werkt dit natuurlijk alleen als hij het zelf enigzins onder controle heeft.

Goed gedrag belonen is idd wel een goed idee...al is geen woedeaanval hebben misschien wel een heel groot doel in eens en misschien ook wel wat te onduidelijk... Wellicht samen met hem een doel formuleren en daar ook een beloning voor afspreken ed.

En misschien werken Time-Outs ook wel (zie je ook wel terug in programma's als EHBO ).

[MTpower]

gezweetwel schreef op 03-11-2005 @ 17:49 :
Ik denk dat hij zeker gestraft moet worden voor elke woede-aanval, bijvoorbeeld een weekje niet meer op de computer mogen etc.

Ik heb hier in het verleden ook last van gehad, dat ik soms echt door het lint ging en een rode waas voor m'n ogen kreeg.
Ik kan je wel vertellen dat die methode bij totaal niet zou werken, misschien zelfs met terugwerkende kracht. Als ik op zo'n moment een straf zou krijgen zou ik enkel kwader worden.
Toen ik wat jonger was was dit bij mij natuurlijk niet zo'n probleem, maar toen dit toen ik 16 was nog steeds voorkwam werd het toch wel een probleem
Jeugdzorg heeft me goed geholpen, veel tips gehad (waar er ook tussen zaten die dus totaal niet werkten, tot 10 tellen bijvoorbeeld... alsof ik met zo'n woedeaanval op m'n gemakje tot 10 ga zitten tellen).
Hoop voor je dat je broertje snel terrecht kan bij jeugdzorg

[JaJ]

Het lijkt zo makkelijk achteraf. ik heb ooit woedeaanvallen gehad, en ik heb geleerd dat het tot niets leidt, einde woedeaanvallen. zo werken mensen neem ik aan. straf heeft bij mij nou niet direct ooit geholpen, omdat die niet consequent genoegw erd uitgedeeld. ik ben gewoon in een fijne klas terecht gekomen, en vanaf toen WILDE ik veranderen. zolang iemand de noodzaak er niet van inziet, denk ik niet dat iemand veranderd. Dat iemand niet weet waarom hij iets doet, is in mijn ogen onzin. ik zeg het zelf vaak genoeg, en ik weet wel beter, dat ik het niet wil delen, ok, en reden genoeg, maar ik weet het wel.
Maar de drang tot veranderen is iets wat je niet voor iedereen op de zelfde manier kunt opwekken denk ik.

[MTpower]

JaJ schreef op 04-11-2005 @ 00:16 :
Het lijkt zo makkelijk achteraf. ik heb ooit woedeaanvallen gehad, en ik heb geleerd dat het tot niets leidt, einde woedeaanvallen. zo werken mensen neem ik aan. straf heeft bij mij nou niet direct ooit geholpen, omdat die niet consequent genoegw erd uitgedeeld. ik ben gewoon in een fijne klas terecht gekomen, en vanaf toen WILDE ik veranderen. zolang iemand de noodzaak er niet van inziet, denk ik niet dat iemand veranderd. Dat iemand niet weet waarom hij iets doet, is in mijn ogen onzin. ik zeg het zelf vaak genoeg, en ik weet wel beter, dat ik het niet wil delen, ok, en reden genoeg, maar ik weet het wel.
Maar de drang tot veranderen is iets wat je niet voor iedereen op de zelfde manier kunt opwekken denk ik.

Ik wilde het wel veranderen, maar wist niet hoe
Heb nu heel af en toe nog steeds wel dat ik bijna door het lint ga, maar dan herinner ik me gewoon de dingen die ik (o.a. bij jeugdzorg) heb geleerd

[JaJ]

MTpower schreef op 04-11-2005 @ 01:50 :
Ik wilde het wel veranderen, maar wist niet hoe
Heb nu heel af en toe nog steeds wel dat ik bijna door het lint ga, maar dan herinner ik me gewoon de dingen die ik (o.a. bij jeugdzorg) heb geleerd

ja, ik moet toegeven dat ik me ook niet altijd even makkelijk beheers, maar ik weet wel ongeveer precies welke situaties me over de rooie helpen, en ik kom ze daarom bijna niet meer tegen (hoewel stres en tegenslagen de dag er voor toch stiekem de zaak wel verergeren). dat in combinatie met een iets grotere zelfbeheersing weet het aantal slachtoffers redelijk te beperken.
(maar eergister, ooooohhh, wat een trut gaf er toen les zeg. van 0 tot razend in 3 seconden)

[coopergirl]

Hoe oud is je broertje?

Aragnabite schreef op 03-11-2005 @ 16:37 :
Mijn broertje is pas net 11 jaar!

[Rodion]

Hij heeft geen grenzen, ziet geen grenzen, en heeft een groot probleem als het om inleven in de ander gaat.

Ik herken dit van iemand die ik goed ken. Hij schijnt overigens een vorm van Asperge te hebben.

Het is een probleem wat niet makkelijk op te lossen is, waarschijnlijk is het zelfs wel onmogelijk. Je kunt het wel verminderen. Je broertje kan bijvoorbeeld zich afzonderen als hij een woedeaanval aan voelt komen. Maar dat is wel moeilijk voor hem.

Mensen die hier last van hebben zijn trouwens ook vaak depressief en missen zelfwaardering, maar dat verschilt van mens tot mens.

Enfin, mocht je nog specifieke dingen willen weten kun je altijd pm'en.

[JaJ]

Wordt je broertje wel ooit wat in de weg gelegd? je hebt zo'n programma supernanny, met wat jongere kinderen welliswaar, maar daar is de oplossing altijd gewoon "hard zijn en nee zeggen"
bij mij zou dat geholpen hebben, zodra ik mijn zelfmedelijden eenmaal kwijt was. ik weet niet. dat liegen en uitlokken dat je noemt geeft me het idee dat dat bij hem zou moeten helpen.

inderdaad hard zijn en nee blijven zeggen. geen aandacht geven als hij kwaad is, alleen zeggen dat je met hem wil praten als hij rustig is. zelf ook rustig blijven.
Mijn tante had vroeger een vlaggetjessysteem met beloningen. Voor elk goed ding konden ze een bepaald aantal vlaggetjes krijgen (bijvoorbeeld melk opdrinken 1 vlaggetje; helpen met de afwas 2 vlaggetjes enz.) de kinderen konden dan kiezen of ze bijvoorbeeld bij 25 vlaggetjes iets kleins wilden, of doorsparen en bij 50 vlaggetjes iets groters. (ik weet niet meer wat die aantallen waren)

Wat bij mij vroeger hielp als ik een woede-aanval had, was een koude douche. Dan koelde ik letterlijk en figuurlijk af.

[gezweetwel]

==> hij is wel al elf, dus weet niet of dat vlaggetjessysteem wel zou helpen

gezweetwel schreef op 04-11-2005 @ 16:18 :
==> hij is wel al elf, dus weet niet of dat vlaggetjessysteem wel zou helpen

Dat is waar... Nouja, het was zomaar een idee dat in mij opkwam.

gezweetwel schreef op 04-11-2005 @ 16:18 :
==> hij is wel al elf, dus weet niet of dat vlaggetjessysteem wel zou helpen

Een beloningssysteem werkt op die leeftijd vaak nog wel, alleen zul je het misschien wat anders in moeten richten. Op mijn stage was een moeder die had het beloningssyteem met stickers heel slim geïntegreerd in de belevingswereld van haar kinderen. Je hebt van die stickerboeken (weet even niet precies van welke uitgeverij, maar je koopt het boek en de stickers iig los van elkaar (de stickers zitten in zakjes)) en haar kinderen konden dat boek dan 'volsparen'. Het was dus niet zomaar een loos stickertje op een blaadje, maar het waren stickers die hen aanspraken en dat boek wilden ze ook wel vol hebben. Daarnaast mochten ze geloof ik nog andere beloningen kiezen nav een bepaald aantal stickers (wat ze die avond gingen eten, in het weekend een half uurtje later naar bed, enz.). Ik denk dat het best kan werken, alleen moet het het kind wel aanspreken.

[Spiteful]

Een of andere vorm van professionele hulp lijkt mij aangewezen. Ik dacht ook meteen aan Asperger.

[JaJ]

Spiteful schreef op 05-11-2005 @ 17:28 :
Een of andere vorm van professionele hulp lijkt mij aangewezen. Ik dacht ook meteen aan Asperger.

hmm, misschien, maar ik weet niet hoor, mensen denken zo snel andere mensen te begrijpen of te kunnen verklaren. mij was een hoop ellende bespaard gebleven als ik niet direct als iemand met autisme zou zijn bestempeld. De heren psychiaters waren het er zelfs over eens dat ik haast wel mishandeld moest worden, en maar het best uit huis kon worden geplaatst, terwijl dat op geen enkele manier het geval was.

Ik moet zeggen dat ik aan iets anders dan autisme dacht. Daar komt, volgens mij, meer bij kijken en iemand met (een vorm van) autisme meestal juist niet liegt, die is juist (extreem) eerlijk (niet dat iemand die liegt daardoor meteen geen vorm van autisme zou kunnen hebben ). Maar goed, ik ga hier niet zeggen welke stoornis(sen) door mijn hoofd schoten, ook omdat het ook nog best te verklaren kan zijn door de (aankomende) puberteit in combinatie met bv. de problemen die er al zijn binnen het gezin, dat zorgt toch ook voor stress ed. Ik denk dat het belangrijk is dat hij gewoon goed onderzocht wordt, om er zo achter te komen of hij echt een stoornis heeft of dat het ergens anders door komt dat hij zo doet.

[Spiteful]

Ik beweer ook helemaal niet het allemaal te weten, was maar een losse veronderstelling. En ik weet ook wel dat de psychiatrie niet hét is, kheb er zelf ook wat slechte ervaringen mee. Ook meteen autismespectrumstoornis vastgesteld en therapie gevolgd waar ik geen zak aan had en alleen maar onzeker van werd. Pas na jaren hadden ze door dat ze eig een depressie moesten behandelen, ging toen meteen goed en nu twijfelen ze weer aan die autismediagnose

Hai Aragnabite,

Als ik zo naar het gedrag van dit broertje kijk zie ik opvallende overeenkomsten met mijn eigen broertje. Mijn broertje is ook 11 en heeft, volgens de deskundigen, "PDD-nos met een cave naar MCDD". Bij hem groeien de problemen ook met de jaren.

Bij MCDD horen de kenmerken als liegen (alsof het gedrukt staat), woede- aanvallen, emotionele uitbarstingen. Inleven kennen en kunnen ze eigenlijk niet.

MCDD wordt ook wel eens "kinder- borderline" of "kinderschizofrenie" genoemd. Ik weet niet of er verder in de familie personen voorkomen met borderline- problematiek... Zijn gedrag kan nog behoorlijk doorgroeien in zijn persoonlijkheid, waardoor er persoonlijkheidsstoornissen kunnen ontstaan.

Mijn broertje is geobserveerd en onderzocht door (de Symfora- groep) Fornhese (Amersfoort). Misschien heb je daar wat aan, i.p.v. de ontzettend lange wachtlijsten van Bureau Jeugdzorg.

Om je broertje nog wat "in toom" te houden kan je hele mooie techniekjes proberen toe te passen. Wat gewoon heel belangrijk is is dat hij structuur heeft in zijn dagelijks leven en omgeving (mensen). Van onverwachte dingen kan hij blijkbaar wat gaan "flippen". (bijv. waanzinnig boos worden en schreeuwen omdat hij niet zijn zin krijgt)

Misschien is het ook handig om eens te kijken wat voor andere merkwaardige dingen hij heeft. Bijv. zijn zelfstandigheid, verantwoordelijkheid kennen, oorzaak en gevolg kunnen plaatsen. Vaak mist dat bij kinderen met PDD- nos of MCDD.


Ik hoop dat je er wat aan hebt.

[Droomvlucht]

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Ik lees ze even allemaal rustig door en zal dan reageren.

Ik heb nog niet eerder gereageerd omdat ik het zelf nogal druk heb gehad dit weekend, maar wilde iig niet de indruk wekken dat ik jullie voor nop laat reageren ofzo.

Alvast bedankt dat er zoveel reacties zijn gekomen,

Liefs,

Laura

[Flit]

Ik denk dat het inderdaad belangrijk is om bij jeugdzorg langs te gaan. Ik herken in je verhaal een aantal stoornissen (ODD bijvoorbeeld), maar anderen noemen weer andere dingen. Uit je vehraal kunnen wij natuurlijk niet afleiden wat er aan de hand is, maar dat er wat aan de hand is lijkt me wel. een expert die je broertje kan zien en observeren kan een veel beter oordeel vellen.

Als je niet snel bij jeugdzorg terecht kan zou je ook eens naar de huisarts kunnen gaan. Misschien kan die je doorverwijzen naar een kinderpsychiater/psycholoog. Klinkt misschien heel zwaar, maar zo erg is dat niet. Als hij geen stoornis heeft, maar een gedrags probleem, kan de psychiater/psycoloog of zelf helpen of hem sneller doorsturen naar iemand die hem kan helpen. Als er wel stoornis is, kan een psychiater/psycholoog daar wat aan doen. Al zijn de wachtlijsten voor kinderpsychiaters wel erg lang.

Wat ik me afvroeg, heeft hij al eerder problemen gehad of afwijkend gedrag gehad? Omdat je zei dat meer mensen in je gezin problemen hadden, kan het zijn dat hij daar door bijvoorbeeld psychisch wat in de knoop zit, en dat er nu opeens uit komt. Alsnog zou het dan niet onverstandig zijn om naar een psycholoog/jeugdzorg te gaan.

Kimmini schreef op 06-11-2005 @ 17:13 :

Mijn broertje is geobserveerd en onderzocht door (de Symfora- groep) Fornhese (Amersfoort). Misschien heb je daar wat aan, i.p.v. de ontzettend lange wachtlijsten van Bureau Jeugdzorg.

De Symfora groep is in Almere de gewone GGZ waar je alleen terecht kan met een doorverwijzing van bureau jeugdzorg of een extreem nadrukkelijke verwijzing van de huisarts.

Ik weet niet hoe het met andere instellingen zit.. Over het algemeen heeft jeugdzorg net zulke lange wachtlijsten als GGZ/Symfora, tenminste dat is m ijn ervaring.

[theepotje]

ik herken je verhaal helemaal.
Mijn broertje is nu 18 maar is al vanaf zijn 4e onhandelbaar. Mijn oudere broer en hij reageren heel sterk op elkaar op een negatieve manier waardoor mijn jongere broertje helemaal door het lint gaat.
Mijn broertje heeft te lang aan gesukkeld met zijn problematiek waardoor het thuis volledig uit de hand is gelopen. Hij heeft mij meerdere malen zwaar mishandeld als chantage middel voor mijn ouders, en hij heeft mijn vader regelmatig een schop op klap gegeven. Mijn vader wekt veel agressie bij hem op omdat mijn vader te autoritair is en niet in wil zien dat het gedrag van mijn broertje voornamelijk voortkomt uit zijn psychische stoornis (PDD-NOS).
Mijn broertje is op zijn 15e naar een crisisopvang gegaan omdat we hem letterlijk en figuurlijk niet meer hielden. Hij stond al een tijdlang op de wachtlijst van jeugdzorg en stond onderbehandeling bij de GGZ-jeugd.
Nu woont hij bijna 2 jaar in een instelling van de Terp voor jongeren. De terp de thuis en daklozen opvang, zij hebben een tehuis speciaal voor (zwerf)jongeren die hen begeleid bij het zelfstandig worden. Jou broertje is nog te jong voor zo'n instelling maar soms is uithuisplaatsing de beste oplossing. Hoe moeilijk dit ook is.
Verder denk ik dat jou broertje beter af is op speciaal onderwijs. Denk daarbij aan kluster 4 scholen, dat zijn scholen voor kinderen/jongeren van 4 tot 21 jaar met gedragsproblematiek.
De school waar je broertje nu op zit kan je broertje via een urgentielijst op zo'n school laten zetten als de school een uitgebreid verslag van zijn gedrag doet. De school kan er ook voor zorgen dat Jeugdzorg hem laat testen op eventuele 'stoornissen' zoals PDD-NOS.
Zorg ervoor dat je ouders op een goede manier blijft communiceren met de huidige school van je broertje want met die school aan je zijde kunnen dingen ineens een stuk sneller gaan.

heel veel succes ermee

[rare]

Spiteful schreef op 05-11-2005 @ 17:28 :
Een of andere vorm van professionele hulp lijkt mij aangewezen. Ik dacht ook meteen aan Asperger.

dat heeft mijn broertje, en wat ik zag staan kwam me neit bekend voor ofzo.

en dan nog, zelfs met aspeger kan je een leuk leven hebben. het is gewoon allemaal net iets moeilijker, maar als jij een goede zus bent (net als, wat mijn ouders zeggen, ik ) kan hij ook heel gelukkig worden.

ik weet het nog niet maar ik ga later voor psychologe studeren zodat ik dan nog beter met mn broertje om kan gaan.

heel veel succes!

[gizmo0]

beste laura ik was op zoek voor mijn zoon naar wat info over asperge en kwam langs dit forum en toch graag reageren mijn zoon is nu 14 maar begon rond tien elf jaar te escaleren (woedeaanvallen) te krijgen ik ben via jeugdzorg met thuishulp in aanraking gekomen maar t bleef modderen straffen hielpen niet afspraken maken was en is moeilijk.hij ging vorig jaar uithuis waarom ik dit vertel is nu pas is men er achter mijn ooit zo rustige zoon heeft asperge en doordat hij steeds is overvraagt op emotioneel gebied heeft hij woedeaanvallen.hij zat op de havo maar is door zijn gedrag afgezakt naar veel lager niveau.nu het bekent pas 1maandje wordt hij beter geholp[en en gaat met sprogen vooruit vandaar dat ik wouzeggen laat hem testen dat kan nooit kwaad ik wou dat ik dat op die leeftijd had gedaan succes

[Nona]

Fijn dat het nu vooruit gaat, maar dit is een topic uit 2005 en het is niet de bedoeling dat dit weer naar boven gehaald wordt. Daarom gaat hij nu dicht.