Uitbarsting veel andere emoties na zelfmoord

Van de week heeft een jongen bij ons op school zelfmoord gepleegd. Hierdoor zijn er enorm veel emoties, die verwekt worden door veel vervelende dingen die in het verleden gebeurt zijn. het wordt ook versterkt door dit vreselijke bericht. Nu komt het ook openbaar dat er heel veel leerlingen met psychische problemen rondlopen. Is dit normaal of komt het door opeenstapeling van niet geod verwerkte emoties. Ik stel deze vraag omdat ik hier zelf geen last van heb en ook nooit gehad heb. Er zijn wel heel veel mensen in mijn omgeving die daar wel last van hebben. vandaar nogmaals mijn vraag:

Is dit normaal of komt dit vaker voor?????

Over het algemeen proberen mensen hun werkelijke gevoelens voor hun te houden als deze negatief zijn. Vaak weet de omgeving niet hoe om te gaan als andere emotionele problemen heeft. En iemand die altijd over zijn problemen praat is afstotelijk. Dit maakt het allemaal erg moeilijk om met bepaalde emoties om te gaan. Het voorhouden van emotionele problemen komt over het algemeen vaker voor bij mannen dan bij vrouwen. Vrouwen hebben het voordeel hierin socialer ingesteld te zijn.
De gevolgen van een zelfmoord kan een harde klap in het gezicht zijn voor mensen die het zelf ook al moeilijk hadden, en misschien ook wel eens dachten aan zelfmoord. Na zoiets hoef je niet meer stil te zijn, en mag jezelf wel naar voren brengen.

[Nona]

Ik denk eigenlijk dat het niet eens zo vreemd is. Toen ik in de vijfde klas zat heeft er ook een jongen bij ons op school zelfmoord gepleegd. Daar gebeurde toen precies hetzelfde. Een heleboel mensen liepen de hele dag te janken, zijn naam kon niet vallen of er werden wel mensen emotioneel en er zijn lange brieven aan hem geschreven waaruit bleek dat er veel meer mensen met hevige emoties rondliepen die toen opeens naar boven kwamen.

Mijn toenmalige school is er toen goed mee omgegaan: er is een ruimte ingericht ter nagedachtenis aan hem waar kaarsjes gebrand konden worden, een foto van hem stond, bloemen achtergelaten werden, brieven geschreven, gebeden en gehuild werd. Iedereen had gewoon de mogelijkheid even aan hem te denken, lang of kort. Dat heeft in mijn ogen heel veel geholpen voor mensen om het te verwerken.

Gelukkg doet onze school ook veel aan verwerking van deze gebeurtenis. hij was heel erg geliefd en populair maar had helaas borderline. Hierdoor verdraaide hij alle positieve in negatieve dingen. Ik begrijp al1 niet dat er zoveel mensen zijn met psychische problemen die er niet of nauwelijks over praten. En die bij zo'n gebeurtenis pas een deel van hunzelf laten zien. Misschien komt het omdat het als een schande wordt gezien als je heel gevoelig bent, en veel over je gevoelens praat. Ik ben dan wel gevoelig en ik begrijp dat niet. misschien ligt het aan mijn man zijn., dat ik daar niet bij kan

[=zwart wit=]

ja, dat is wel normaal denk ik. wat kruimel zegt gebeurde bij ons ook. een klaslokaal met een foto, een schrift voor je gedachten, mensen om je ervaringen mee te delen. aandacht in de schoolkrant, in een weekopening, massale aanwezigheid op een begrafenis. later er nog eens een uur voor regelen, bij zijn ouders langs gaan. je moet dit met zn allen doen, wees er voor elkaar. ook al gaat het over bredere dingen.

[Nona]

89ok schreef op 08-03-2007 @ 19:09 :
Misschien komt het omdat het als een schande wordt gezien als je heel gevoelig bent, en veel over je gevoelens praat. Ik ben dan wel gevoelig en ik begrijp dat niet. misschien ligt het aan mijn man zijn., dat ik daar niet bij kan

Och, dat man-zijn daar heeft toch wel de helft van de school last van, dus daar zal het niet aan liggen.

Ik denk dat op een dergelijk heftig moment je weerstand gewoon wat naar beneden gaat en je de emoties die je normaal weg zou drukken om pas in een vertrouwde omgeving te uiten niet meer kunt onderdrukken. En dat hoeft lang niet voor iedereen op te gaan, maar misschien voor heel veel van je klasgenoten wel.

Anderen hebben al gezegd wat ik ook denk: mensen proberen vaak hun werkelijke gevoelens voor hun te houden als deze negatief zijn en die komen er na zo'n gebeurtenis uit. En ik denk dat het zelfmoord plegen van iemand ook aanleiding kan zijn om negatieve gevoelens te ontwikkelen wanneer ze er daarvoor nog niet waren, het is toch iets dat erg in kan grijpen.

Inderdaad, wat iedereen al zei.
Er zijn eigenlijk best veel jongeren met psychische problemen (volgens schattingen van psychologen heeft 3-8 % van de 15-19jarigen een depressie, en dan zijn de andere mogelijke problemen nog niet eens genoemd) maar de meerderheid daarvan probeert zich toch groot te houden op school, en er niets van de laten merken. Bij zo'n gebeurtenis komen er allemaal emoties los en wordt het normaler om die op school te laten zien. En als eenmaal een paar mensen er open over zijn, durft de rest dat ook beter.

Veel sterkte ermee!

Bedankt voor de reacties. Het is echt super triest, morgen wordt hij begraven.

Ik heb niet zo heel veel toe tevoegen. Ik wil je iig heel veel sterkte wensen!

Bij ons had vorig jaar een leraar zelfmoord gepleegd (In de week dat er twee andere leerlingen omgekomen waren in twee verschillende verkeersongevallen).. Echt schrikken. Staat ie vrolijk les te geven, terwijl ie ondertussen met het idee in zijn hoofd zit zelfmoord te plegen.. Zo raar.

Heel veel sterkte in ieder geval..

Het woord dat je zoekt, is denk ik massahysterie. Dat klinkt erg negatief gezien de omstandigheden, maar ik heb wel het idee dat mensen elkaar aansteken met dit soort gevoelens.

Dus ik denk niet dat iedereen het zo moeilijk heeft; het is meer een grijs gebied tussen echt problemen hebben en op dat moment problemen zien. De symptomen (in huilen uitbarsten etc) zijn hetzelfde, de oorzaak daarentegen niet.

Misschien vaag, maar ik weet even niet hoe ik het beter moet uitleggen

Vorig school jaar was bij mij ook een docent die zelfmoord had gepleegd. Ik herrinner me het alsog het gisteren gebeurd is.
De stiltes, de spanning en het verdriet die die dag op school waren.. Jeetje.. t was echt vreselijk. De dagen daarna ben ik niet aanwezig geweest op school wegens het overlijden van mijn moeder. Op de dag dat mijn moeder overleed, was er een meisje, met wie ik op de basisschool had gezeten, die van het gebouw van een andere middelbare school af was gesprongen. Alles in 1 week.
Was echt heftig. Alle reacties eromheen enzo..

[Severus]

******** schreef op 09-03-2007 @ 22:38 :
Het woord dat je zoekt, is denk ik massahysterie. Dat klinkt erg negatief gezien de omstandigheden, maar ik heb wel het idee dat mensen elkaar aansteken met dit soort gevoelens.

Inderdaad, zie de gekte bij de dood van wijlen prinses Diana. Je zag in Groot-Brittannië (en ook wel buiten dat land) miljoenen mensen hartverscheurend snotteren om een vrouw die ze nooit persoonlijk hebben gekend. Misschien was het deels schuldgevoel, aangezien 95% van al die snotteraars zeker de tabloids kocht waar de paparazzi - die Diana op de bewuste avond achtervolgden - voor werkten.
Wat de oorzaak ervan ook was - Diana's dood was zeker afschuwelijk, maar het blijft vreemd dat zo veel mensen zó huilden om een vrouw die ze nooit hebben gekend, en die ze gedurende haar leven ook nooit hebben gerespecteerd (anders kocht je de tabloids ook niet en ging je ook niet over haar zitten roddelen en oordelen vellen). Ik denk dan ook eerder dat zij haar als een soort excuus gebruikten om hun eigen emoties en frustraties over hun dagelijkse leven te uiten, of omdat zij zelf iemand hadden verloren in soortgelijke omstandigheden en daar bij Diana's dood weer aan herinnerd werden.

Zoiets zal het dus ook zijn bij de zelfmoord die iemand pleegt. Gedurende het leven van de zelfmoordenaar kijkt iemand amper om of op van desbetreffende persoon, als ware hij/zij meubilair. Maar als hij/zij dan eenmaal zelfmoord heeft gepleegd, gaan zelfs de klasgenoten snotteren die de zelfmoordenaar altijd links hebben laten liggen en nooit aandacht aan hem/haar hebben besteed. Waarom? Misschien zien ze andere mensen huilen en doen ze dat ook maar om niet gevoelloos over te komen. Of ze hebben zelf problemen en durven daar hun gevoelens niet over te uiten, en gebruiken de dood van de zelfmoordenaar om zelf emotionele opluchting te vinden en even te vergeten over hun eigen problemen. Of het zijn werkelijk gevoelige mensen die slecht negativiteit kunnen verdragen en daarom gemakkelijk meehuilen. De eerste twee mogelijke oorzaken zijn uiteindelijk egoïstisch, en de derde en laatste oorzaak komt voort uit medeleven voor de medemens.

Ik heb er zelf moeite mee dat de hele massa bij een zelfmoord ook écht iets geeft om de dode. Natuurlijk zijn er mensen die het echt erg vinden, maar er zijn genoeg mensen die een beetje meelopen en hypocriet lopen te doen (dat zijn dan volslagen vreemden van de zelfmoordenaar, of klasgenoten die nooit naar hem/haar hebben omgekeken). En de dode ook maar steeds ophemelen. Daarom zal ik altijd sceptisch zijn bij zulke omstandigheden, omdat de motieven - van mensen die geen familie of vrienden waren van de overledene - altijd wel in zekere mate dubieus zijn.

[Nona]

Severus schreef op 10-03-2007 @ 17:13 :
Ik heb er zelf moeite mee dat de hele massa bij een zelfmoord ook écht iets geeft om de dode. Natuurlijk zijn er mensen die het echt erg vinden, maar er zijn genoeg mensen die een beetje meelopen en hypocriet lopen te doen (dat zijn dan volslagen vreemden van de zelfmoordenaar, of klasgenoten die nooit naar hem/haar hebben omgekeken). En de dode ook maar steeds ophemelen. Daarom zal ik altijd sceptisch zijn bij zulke omstandigheden, omdat de motieven - van mensen die geen familie of vrienden waren van de overledene - altijd wel in zekere mate dubieus zijn.

Zelfs als je iemand niet erg goed kent vind ik het helemaal niet zo vreemd om er even verdrietig of zelfs geschokt van te zijn, om dat meteen hypocriet te noemen vind ik nogal ver gaan om eerlijk te zijn.

Jah als je iemand niet kon, kan de situatie van zijn/haar overlijden je wel enorm schokken, of aan andere gebeurtenissen herrinneren, dus niet iedereen is dan hypocriet.

[Roos]

Inderdaad, bovendien word je ook wel aangestoken als 20 mensen om je heen aan het huilen zijn (waaronder mensen die de persoon wél goed hebben gekend).

Als jij op een begrafenis gaat zitten waar je niemand kent, en iedereen om je heen huilt, weet ik zeker dat je ook wel een brok in je keel krijgt. Veel mensen in ieder geval wel. Dat heeft niet met hypocrisie te maken, vind ik.