|
tik tik, tik tik..
O nee! Daar is het weer! Oh god, ga toch weg, alsjeblieft.. ik trek het dekbed over mijn hoofd heen, draai me om, ver weg van het raam. Zijn de gordijnen wel goed dicht? Straks ziet het me!
tik..
!! Toch maar onder de dekens blijven! Morgenochtend is het weer licht, morgenochtend is het weg. Ik beef, ik bibber. Het is vier uur, over twee uur word het pas licht, nog twee uur, nog twee uur, dat overleef ik niet.
TIK, TIK, TIK!
Ik onderdruk een gil. Onder de dekens klinkt het nog harder. Het wil me, het wacht op me, ja, het wil door het raam heen, en dan..
Klop, klop.
Dat is mama.. mama mag het niet weten.. ik ben niet bang.. ik hoor niks.. de deur gaat open.
"Lisa, gaat alles wel okee? Ik dacht dat ik je hoorde gillen..?"
"Nee hoor mam, er is niks mis, ik zal wel gedroomd hebben."
"Je bent toch niet meer bang voor iets hè..? Je bent per slot van rekening al 20."
"Nee mam, het gaat prima."
Blijf nou mama, het wil me verscheuren, mama, ga nou niet slapen, dan komt het terug! Maar mama gaat weer. Als ik morgen nog leef, heeft ze niks gemer..
tik tik, tik tik..
Ik huil zachtjes, verstopt onder mijn dekbed, alweer een nacht wakker, elke nacht wordt het harder, totdat ik eraan sterf. Ik weet het zeker. Hoe durfden ze te zeggen dat het in mijn hoofd zit, ik hoor het toch zelf.
TIK! TIKTIK! TIKTIKTIKTIK!!!!
Maar als ik hulp vraag, dan pakken ze niet het enge iets dat op mijn raam tikt, maar mij.. dan stoppen ze me weg. De wereld is gemeen.
TIK.. HAHAHAHA!!!
Het lacht, het lacht me uit, het lacht me uit, het leeft! Ik word panisch, ik plas bijna in mijn broek van angst, ik kauw op mijn dekbed, terwijl het lachen zachtjes aanzwelt daar achter mijn gordijn. Dan is het stil, en hoor ik weer zachtjes tikken.
tik, tik, tik..
Zal ik het doen vannacht, zal ik de gordijnen open doen en recht in zijn ogen kijken? Zo kan ik niet leven, nee, zo kan ik niet meer.. ik gluur onder het randje van mijn gordijn door.
Het blijft stil.
Ik open mijn gordijn, ik bibber en ik huil.
Het blijft stil.
Ik open mijn raam, maar volgens mij is hij weggegaan.. Ik gluur naar beneden vanaf onze 11e verdieping. Ik zie niks. Half op mijn vensterbank geklommen hang ik daar, als ik plotseling de angst voel draaien.. naar de kamer achter me! Ik voel een kille wind langs mijn voeten strijken.
Tik tik, tik tik!!
Het raakt mijn voet aan! Het is binnen!! Ik durf niet om te kijken, trek met een ruk mijn voet richting vensterbank, het gordijn neerhangend op mijn kont. Het donkere buiten staart me aan, het donkere binnen is nog veel enger.
Kras kras, kras kras!
Het schuurt langs mijn behang, mijn richting in! Ik kan niet meer terug! Het gekras stopt vlak naast mijn raam, achter mijn gordijn, ik kan hem niet zien, maar hij is naast me. Ik sta in elkaar gedoken op mijn vensterbank, een plant valt op de grond.
tik..
Hij raakt mijn voet aan!! Ik trek mijn been weg, en uit pure angst verlies ik mijn evenwicht en hang half uit het raam. Ik plas in mijn broek van angst. Het klatert 11 verdiepingen lager op de stoep. Met mijn ellebogen hang ik nog binnen, mijn hoofd gericht naar het iets waar ik zo bang voor ben.
En dan gebeurt het. Ik voel zijn hand recht in mijn gezicht!
Tik tik!
Recht op mijn neus! En uit angst verslappen mijn spieren, en eindelijk ga ik dan, weg van hem, het diepe donker in..
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
|