[kort verhaaltje] Het duistere epos dat mijn leven is

[trophus]

Eerste keer dat ik iets op papier probeer te zetten, aub eerlijke reacties, als je het 'te' vind hoor ik het graag want ik twijfel eerlijk gezegd zelf wel een beetje.
Gebaseerd op mn eigen leven:

Na lang peinzen besluit ik de virtuele pen weer op te pakken, niet voor anderen, maar voornamelijk voor mijzelf.
Mijn brein, gereduceerd tot de stoffige boekenplank van mijn gedachtengoed, word voorzichtig weer in werking gesteld, niet te snel, om een terugval in haar oude, gebroken staat te voorkomen.

Langzaam blader ik door de pagina’s van mijn geschiedenis, het epos van mijn jeugd. Een verhaal over veel pijn en verdriet met af en toe een pagina lichte kost die de status van psychose, suicidale acties en dergelijke uitbarstingen van exteme ongelukkigheid heeft weten af te remmen al die jaren.
De kost niet niet zwaar, maar de leegte op de bladzijden van mijn bestaan doen mij er van overtuigen dat al die tijd voor niets is geweest, waardeloos en niet de moeite waard om te lezen. Het soort literatuur dat niemand voor zijn of haar plezier van de plank pakt maar enkel voor psychologische studie of verveeld tijdsverdrijf.

Daar sta ik dan, met een stoffig boek, mijn jeugd, mijn leven, mijn gebrek aan sociale prestaties. Het is deze factor die door bij mij in mijn achterhoofd rond te dwalen mij er van weerhoud om de aankomende bladzijden van mijn leven te vullen met lichtere kost.
Waarom achtervolgt de geschiedenis de mens? Is het uberhaupt mogelijk om een verhaal wat zo begint mooi te laten lopen? Of was het achteraf toch beter geweest om eerder een einde te maken aan dit trieste verhaal?
Ben ik de fout ingegaan door mijn levenslijn voort te zetten toen ik begon in te zien dat de tekst op de pagina’s van de afgelopen zeven of acht jaar niet vrolijker zou zijn dan de jaren daarvoor?

Elk mens schrijft zijn of haar eigen epos, of voor sommigen een eigen sprookje. Ik wou dat ik mijn grimme en donkere tekst des levens wat meer kleur kon geven, wat meer leesbaarheid kon geven.
Aldus probeer ik het stoffige boek uit mijn handen te werken. Ik kijk naar de toekomst en probeer de stof op de volgende pagina’s actief te veranderen.
Mijn tank met hoop is bijna op, maar ik zal de restanten die ik heb bewaard inzetten om de laatste sprint te trekken. Het is alles of niets, nu of nooit. Als het mij niet lukt voordat de hoop op is zal mijn verhaal misschien vroeger eindigen dan verwacht maar ik heb het dan in ieder geval geprobeerd.

[~> Eilidh <~]

Ondanks dat er geen details worden genoemd is het heftig en dat vind ik wel knap. De eerste alinea is wat te literair geschreven, en wellicht overbodig?
Deze zin leest niet logisch: Een verhaal over veel pijn en verdriet met af en toe een pagina lichte kost die de status van psychose, suicidale acties en dergelijke uitbarstingen van exteme ongelukkigheid heeft weten af te remmen al die jaren. Het is misschien beter om al die jaren voor de werkwoorden te zetten voor mijn gevoel.
Verder heb ik geen kritiekpunten