Onweer

Onweer, ik houd er niet zo van...

Ik word wakker van een ENORME knal en voordat ik goed en wel wakker ben veer ik instinctief overeind, schiet onder mijn klamboe door (ik houd ook niet zo van muggen), ren naar het wijd openstaande raam, gooi het met een smak dicht en vlieg weer terug mijn bed in.
Onder de dekens, met dertig graden.

Terwijl ik langzaam weer in slaap lijk te sukkelen doemen er ineens allerlei horrorscenario’s in mijn hoofd op; door bliksem getroffen bomen, afbrandende zolders, bliksem die inslaat in onze tuindeuren met als gevolg dat de honden en de katten zeiknat en buiten verdwaald raken – hele reële angsten dus!

DONDER! Ik voel een knoop in mijn maag en kan een klein zielig piepje niet onderdrukken.
Misschien helpt het als ik heel zachtjes een liedje ga zingen, maar middenin “thunder only happens when it’s raining” geef ik toch toe aan het “unheimliches Gefühl” in mijn buik en ga ik even naar beneden, gewoon voor de zekerheid.

Op de overloop hoor ik mijn ouders snurken, kennelijk ben ik de enige die er last van heeft dat het buiten klinkt alsof de Apocalyps in aantocht is.

Beneden tref ik één diepslapende labrador en één demente, maar vrolijke labrador aan die in haar onstuimige begroeting keihard tegen de kast op loopt. Alles in orde dus.
De drie katten bevinden zich verspreid door de kamer en kijken enigszins verstoord op wanneer ik ze zachtjes over hun kop aai. Nila loopt zelfs verontwaardigd weg, zij laat zich hier niet voor lenen; zij weet dondersgoed dat het vrouwtje niet haar, maar zichzelf wil troosten.

Goed, toch maar weer terug naar bed, ik ben immers een vrijwel volwassen vrouw van negentien jaar die zich niet tegen zou moeten laten houden door een beetje onweer!

In bed tel ik de seconden die tussen de flitsen en de donder zitten: één, twee, drie, vier, vijf, zeszz….

Ineens schalt er snoeihard door mijn kamer: “BY THE RIVERS OF BABYLON!!!!”
Even instinctief als dat ik enkele uren eerder mijn raam had dichtgesmeten, zit ik nu aan de rand van mijn bed met Boney M. nog in mijn hoofd en stiekem, heel stiekem word ik dan toch liever gewekt door wat onweer.

[DJ_Eddy]

thunder only happens when it’s raining

Bijzonder toepasselijk lied als je je bedenkt dat het om 'dreams' van The Corrs (of Fleetwood Mac) gaat! In de film 'Touching the void' wil een bergbeklimmer trouwens perse niet dood gaan met 'brown girl in the ring' van Boney M in zijn hoofd... Moest ik aan denken toen ik jouw Boney M ervaring las!

[Choking Duck]

Ik vind het wel grappig lezen. De angst is herkenbaar.
Het leest, mijns inziens, niet mooi als je dingen benadrukt met grote letters als 'DONDER' of 'ENORME knal'. Ik zou eerder iets beschrijvends gebruiken. Maar dat ben ik

[Horror Kitty]

het leest als een doordeweekse livejournal-entry van een 16jarig meisje. heb je literaire ambities?

Ik stopte al bij de ENORME knal want gebruikt van hoofdletters op deze manier is echt ENORM irritant. Excuseer.

[homehapero]

ik vind het lang niet slecht (wat heeft iedereen vandaag? is het het wer misschien? ) maar de hoofdletters zijn inerdaad niet erg goed, daat sluit ik me bij aan.
Misschien had je iets meer kunnen uitweiden over je angst want het is nu zo kort dat er niet erg veel over te zeggen valt...

overigens ben ik een enorme fan van regen en onweer 's nachts, geeft me namelijk een enorm beschermd gevoel