De factoren die een rol spelen bij een relatie die uiteindelijk leidt tot trouwen

Wat zijn volgens jouw belangrijke factoren die een rol spelen bij een relatie met als doel: trouwen/samenwonen/kinderen krijgen.

In het begin zal het gaan om uiterlijk, persoonlijkheid, uitstraling etc. Later gaan ook andere dingen een rol spelen zoals geld.

Hoe groot is nou eigenlijk de kans dat je vanaf jonge leeftijd (16-19 jaar) iemand tegenkomt waarmee je later ook zal gaan trouwen.

Hu? De belangrijkste factor is dat we lang genoeg bij elkaar blijven - voor de rest zijn precies dezelfde dingen geldig als voor een relatie op deze leeftijd: aantrekkelijk, intelligent, gevoel voor humor, etc, etc, etc. En uh, het is wel handig als je vergelijkbare toekomstplannen hebt.

De kans dat je bij iemand blijft sinds je zestiende tot negentiende is niet heel groot, maar komt toch nog betrekkelijk vaak voor.

[Mariekje*]

De kans dat je op jonge leeftijd iemand leert kennen met wie je ooit een compleet leven zult delen is natuurlijk moeilijk te bepalen. Wel denk ik dat er redelijk wat mensen zijn die met een 'jeugdliefde' oud willen worden, mede omdat de leeftijd 16 - 19 vaak ook een periode omvat waarin je vaak veel nieuwe mensen leert kennen (door wisseling van studie, studentenverenigingen, huisgenootjes, uitgaan enz.).

In het begin zal het inderdaad voornamelijk draaien om uiterlijk en persoonlijkheid, en tast je af in hoeverre je 'aansluiting' bij elkaar kunt vinden. In een later stadium zul je natuurlijk steeds meer gaan/moeten delen en lijkt het mij van belang dat ook een zekere vrijheid, respect, vertrouwen gehandhaafd blijven. Ook lijkt mij het elkaar gunnen van dingen belangrijk, evenals het motiveren en steunen, zelfs wanneer dit betekent dat je zelf wel eens flink in moet geven om alles lopende te houden. En dan natuurlijk het moment dat je spreekt over de toekomst, dat je elkaar vraagt wat jullie verwachtingen zijn, en jezelf de vraag stelt of deze verwachtingen door 1 deur kunnen. Willen jullie allebei reizen? Allebei carriere? Allebei kinderen? Trouwen? enz.enz.

Ik denk dat vooral de factoren respect voor elkaar, en vertrouwen een zeer centrale rol spelen bij een eventuele toekomst, ongeacht de situaties die je samen tegen zult komen. Zelf zou ik het op voorhand al hopeloos vinden om samen te blijven met een man die geen kinderwens heeft, net zoals mij. Uiteraard zou dit bij kunnen trekken, maar ik droom liever samen over die dingen, dan dat ik eerst moet stampvoeten om iemand over te halen en te 'dwingen' om het 'leuk' te vinden, bijwijze van.

[__]

volgens mij is het belangrijkste verschil dat je, als je je richt op een relatie met een serieuze en zelfs levenslange toekomst, dezelfde verwachtingen moet hebben. op deze leeftijd (vanuit mezelf gezien dus) is dit nog niet erg belangrijk, je hebt een relatie met iemand omdat het klikt, je verliefd bent, het goed voelt etc. etc. maar naarmate een relatie serieuzer wordt, lijkt het me erg onhandig als de één heel andere verwachtingen heeft dan de ander. dus, zoals HvJ al aangaf, wanneer de één vroeg aan kindjes wil beginnen, wil trouwen en huisje-boompje-beestje bijvoorbeeld, terwijl de ander daar pas veel later aan wil beginnen en eerst nog veel wil reizen. of wanneer de één per se in Nederland wil blijven wonen, terwijl de ander per se naar het buitenland wil. dat zijn van die dingen, waar je mee te maken krijgt als je twee levens samen moet voegen, en waar ik op dit moment bijv. helemaal niet bij stilsta. ik ben bijvoorbeeld ook nog láng niet aangekomen bij het moment dat ik mijn vriendje zou dumpen wanneer hij geen kinderwens zou hebben (niet dat ie dat niet heeft, maar puur hypothetisch ). maar over een jaar of 5 à 10 zal ik hier anders over denken, omdat ik dan een relatie voor (hopelijk) de rest van mijn leven zal zoeken, en dan inderdaad andere 'eisen' stellen aan een relatie. dat neemt overigens niet weg dat dit alles gewoon kan gebeuren met mijn huidige vriendje natuurlijk

[Morgan le Fay]

Bij mij persoonlijk zal er niets leiden tot trouwen want ik neem een belofte als die heel serieus (niet van: als t toch niet lukt ga ik wel gewoon scheiden) en weet gewoon niet of ik 25 jaar later nog bij iemand wil zijn. Zoals ik net op tv zag: it's like picking out what you're gonna wear 25 years from now. Ik geloof niet in de ware.
Kinderen wil ik ook liever niet.

Samenwonen zou wel kunnen, misschien, dan speelt het een rol dat hij een van de weinige mensen zou zijn die ik gewoon echt altijd om me heen kan hebben en dat hij niet voortdurend aandacht hoeft. Hij moet wel onafhankelijk zijn.En vertrouwen idd, genoeg vertrouwen. Ik vraag me af of ik ooit iemand vind die ik 100% vertrouw.

Op deze leeftijd je partner for life ontmoeten komt voor, heb een nicht van 31 die al sinds haar 17e met haar vriend is, maar de kans is niet heel groot.

[dallie]

Okee, hoeveel mensen zijn getrouwd en hebben dus recht van spreken?

Vrij weinig denk ik... en het is de vraag of hun huwelijk langer standhoudt dan een goede relatie...

Allereerst moet er de conformistische instelling zijn waardoor je überhaupt wíl trouwen. Ik ben bijvoorbeeld helemaal niet van plan te trouwen, aangezien ik het een barbaars gebruik vind uit de tijd dat vrouwen nog bezit waren.

Daarnaast is het belangrijk dat er voldoende sociale dwang is om het huwelijk tot stand te brengen en dat ook in stand te houden. Natuurlijk zijn er ook "gelukkige" huwelijken die "vanzelf" in stand blijven, maar het helpt in ieder geval een hoop als er bijvoorbeeld kinderen zijn, en als je in een samenleving zit waar je met de nek aangekeken wordt als je scheidt. Daarom waren er vroeger ook minder scheidingen.

Ik denk niet dat de kans dat je op die leeftijd (16-19) iemand tegenkomt waar je ook mee gaat trouwen heel groot is. 5% misschien, ik ben het CBS niet.

[Konijn]

Ik woon nu anderhalf jaar samen en binnenkort verhuizen we naar het huis dat we samen gekocht hebben. De intentie tot trouwen is er wel, maar wordt minimaal uitgesteld totdat ik klaar ben met studeren. (En de enige reden dat we gaan trouwen, is omdat dan bij het krijgen van kinderen alles goed geregeld is).

Maar goed, welke factoren spelen een rol.. Ik denk niet dat er hele andere dingen bij komen kijken, zeker niet dingen als geld die jij noemt.
Natuurlijk, nu ik studeer en geen stufi krijg, is het mooi dat mijn vriend 40 uur werkt. En mocht ik een baan krijgen die op mn studieniveau aansluit, dan is het mooi voor mn vriend dat ik nog wel meer ga verdienen dan hij.
Maar dat zijn toch geen factoren die een rol spelen in je relatie?

De factoren die wel een rol spelen, zijn hetzelfde als die van nu.
Voor mij dan, als je een relatie hebt omdat het nu leuk is samen en verder zien we wel, dan is het misschien anders. Dan ga je misschien meer op uiterlijk af ofzo.
Ik kan niet op die manier een relatie aangaan, dus bij mij spelen (naast uiterlijk) dingen een rol als persoonlijkheid, vertrouwen, respect, elkaar vrij laten, elkaar in waarde laten, uiteraard van elkaar houden, etc.

En uiteraard verwachtingen, zoals iemand al zei.
Mijn vriend heeft geen sterke kinderwens, en af en toe twijfelt hij of hij wel kinderen wil. Mocht hij inderdaad beslissen dat hij geen kinderen wil, dan wordt het voor mij nog een hele moeilijke keus..
Ik denk dan niet, dat zie ik over vijf jaar wel, tegen de tijd dat we aan kinderen zouden willen beginnen.

[Mariekje*]

Konijn schreef op 14-06-2007 @ 09:27 :

Natuurlijk, nu ik studeer en geen stufi krijg, is het mooi dat mijn vriend 40 uur werkt. En mocht ik een baan krijgen die op mn studieniveau aansluit, dan is het mooi voor mn vriend dat ik nog wel meer ga verdienen dan hij.
Maar dat zijn toch geen factoren die een rol spelen in je relatie?

Ik denk dat de TS met 'geld' meer doelt op eventuele verschillen in inkomens, en misschien ook je 'komaf'.

Ik ken mannen en jongens die het absoluut niet zouden waarderen wanneer vrouwlief later lekker thuis gaat zitten met de kindertjes ("Je denkt toch zeker niet dat ik zo'n lui mormel op mijn zak laat teren"), anderen hebben er juist weer helemaal geen problemen mee. Echter zou ik het als vrouw zijnde totaal niet zien zitten om full-time te gaan werken, zodra er kinderen in het spel zijn, en ik kan me voorstellen dat dit in sommige relaties best wel eens (heftige) discussies te weeg brengt.

Zelf kom ik uit een gezin waar iedereen het behoorlijk goed heeft, zullen we maar zeggen, gewoon een verwend nest dus. Zelf heb ik hier niet zoveel van meegekregen, maar mijn broers streven overduidelijk wel dezelfde rijkdommen na die zij ook thuis hebben gekend. Mijn ene broer staat erop dat vrouwlief bij voorkeur full-time aan de slag gaat om dichterbij hun 'doel' te komen, mijn andere broer heeft een ware profiteur aan de haak geslagen die elke cent die binnenkomt 2x zo snel weer uitgeeft. Dergelijke situaties brengen regelmatig spanningen met zich mee, en ook ik heb bij meerdere van mijn vriendjes gemerkt dat zij bevooroordeeld waren. Goed, de meeste kwamen erop terug, maar als de basis van je relatie al niet goed is... dan kunnen verschillen in inkomen/rijkdom/levensstijl een relatie flink onderuit schoppen.

Ik hen niet het idee dat we op enorm andere dingen zijn gaan letten. In eerste instantie was het gewoon belangrijk dat we elkaar écht leuk vonden en ook was gebleken dat we een toekomst samen zouden hebben (dus er moest een soort geschiedenis zijn; lang genoeg bij elkaar blijven). Na 6 jaar samen zijn en 4 jaar samenwonen vonden we dat we wel konden stellen dat we nog langer zouden samen blijven; de basis was aanwezig en was goed. En toen zijn we getrouwd. Geld speelde daarin geen rol, anders waren we ook niet in gemeenschap van goederen getrouwd (ik verdien geen fluit en hij verdient heel goed, maar dat komt ook omdat ik nog studeer en hij al bijna 10 jaar geleden is afgestudeerd ).

En ja; ik was dus jong toen we elkaar leerden kennen, namelijk 15. En inmiddels ben ik 22 en zijn we nog steeds samen, en getrouwd. Ik denk dat dat dat zeker nog jaren zo blijft, maar je weet maar nooit natuurlijk. Voor nu in ieder geval geen vuiltje aan de lucht Dus ja, hoe groot de kans is dat je op jonge leeftijd iemand ontmoet waarmee je gaat trouwen; geen idee, maar voor mij geldt het wel.

Ik heb mijn man leren kennen toen ik een jaar of 20 was, we wonen nu ruim vijf jaar samen en deze zomer zijn we drie jaar getrouwd. Omdat ik nog studeer zijn kinderen op dit moment nog onderdeel van de 'toekomstplannen'.

Bij mij was het belangrijkste toch 'gewoon' het gevoel van "met jou wil ik oud worden" en ook het idee dat ik hem wel als de vader van mijn kinderen wilde (die er nog niet zijn trouwens, maar vast voor de toekomst ). En voor een deel ook toekomstplannen...want als die heel extreem van elkaar verschillen, dan kan het (in de toekomst) toch erg lastig worden. Geld speelt wat mij betreft geen rol; wat heb je aan geld als de ander niet voor 100% degene is met wie je de toekomst voor je ziet? Ik zou op die manier niet 'kunnen' leven.

Je hebt natuurlijk nooit 100% zekerheid dat je voor altijd bij elkaar blijft, maar dat is wel de intentie als je trouwt. Als je er dan al van uit gaat dat het maar voor een aantal jaar is, dan moet je, vind ik, niet trouwen (maar dat is ieders eigen keus, dus als een ander daar anders over denkt, dan moet ie doen wat hij/zij denkt dat goed is).

Bij mij was er maar één belangrijke en voor mij goede factor en reden om te trouwen: Ik hou van hem. Veel mensen hebben hem wel eens gevraagd of het een 'moetje' was, of vragen mij waarom ik zo 'jong' getrouwd ben. Gewoon, omdat ik van hem hou. Niet omdat ik zwanger was, niet omdat hij bulkt van het geld, niet omdat ik een reden wilde om het huis uit te gaan of welke andere ideeën mensen zich in het hoofd gehaald hebben.

Maar dat houden van is er inderdaad wel gekomen door andere factoren. Ik denk dat ik mijn verliefheid in het begin snel de kop had ingedrukt als ik er achter was gekomen als hij niet ongeveer hetzelfde wilde in het leven, niet dezelfde dingen belangrijk vind. Als hij absoluut geen kinderen zou willen hebben, niet zou willen trouwen, zich niet kon vinden in mijn religie, familie niet belangrijk vond, niet zo'n beetje dezelfde normen en waarden zou hebben zou ik er snel mee opgehouden hebben denk ik. We zijn niet hetzelfde, over veel dingen denken we anders, maar als het echt een groot verschil zou zijn geweest had ik de vleugels uit de vlinders in mijn buik getrokken zeg maar.

En inderdaad, wat Leonoor zeg: 100% zeker weten doe je het nooit. Maar als je er allebei voor de volle 100% voor gaat komt het 'en ze leven nog lang en gelukkig' wel een stuk dichter in de buurt denk ik.

Op m'n 15de zag hem ik trouwens als compleet onbereikbaar en fantaseerde ik wel over hoe het zou zijn wanneer we bv. zouden samenwonen of zouden trouwen, maar 't voelde echt alsof ik verliefd was op Leonardo DiCaprio; gewoon fantaseren. (Maar dan wel ietsje dichterbij, want je communiceerden wel met elkaar natuurlijk.) Langzaam maar zeker kwam ik er achter dat we over heel veel dingen hetzelfde dachten en bleek hij steeds minder onbereikbaar te zijn. En tja, dan merk je op een gegeven moment dat je heel erg verliefd bent en dat het wederzijds is. En vervolgens merk je dat je heel veel van elkaar houdt. En vanaf dat moment ging alles eigenlijk vanzelf.

Nala schreef op 14-06-2007 @ 13:19 :
Bij mij was er maar één belangrijke en voor mij goede factor en reden om te trouwen: Ik hou van hem.

Dat is natuurlijk onzin. Je gaat ook niet omdat je van iemand houdt in groene jassen over straat rollen. Het huwelijk is traditie, dus doe je het uit traditie. Er is geen enkele 'natuurlijke' drang om te 'trouwen', of wat voor ritueel dan ook uit te voeren als je van iemand houdt.

Mephostophilis schreef op 14-06-2007 @ 13:56 :
Dat is natuurlijk onzin. Je gaat ook niet omdat je van iemand houdt in groene jassen over straat rollen. Het huwelijk is traditie, dus doe je het uit traditie. Er is geen enkele 'natuurlijke' drang om te 'trouwen', of wat voor ritueel dan ook uit te voeren als je van iemand houdt.

De reden om die traditie (trouwen) uit te voeren lijkt me toch echt omdat je van iemand houdt.

Mephostophilis schreef op 14-06-2007 @ 13:56 :
Dat is natuurlijk onzin. Je gaat ook niet omdat je van iemand houdt in groene jassen over straat rollen. Het huwelijk is traditie, dus doe je het uit traditie. Er is geen enkele 'natuurlijke' drang om te 'trouwen', of wat voor ritueel dan ook uit te voeren als je van iemand houdt.

Haha, meerdere jassen nog wel.

Een vriendin van me heeft 'r vriend leren kennen op haar zeventiende, nu is ze negentien en in september trouwen ze. Maar ze is dan ook gristelijk. (Hij niet overigens, maar goed.)

Nala schreef op 14-06-2007 @ 13:19 :
Bij mij was er maar één belangrijke en voor mij goede factor en reden om te trouwen: Ik hou van hem. Veel mensen hebben hem wel eens gevraagd of het een 'moetje' was, of vragen mij waarom ik zo 'jong' getrouwd ben. Gewoon, omdat ik van hem hou. Niet omdat ik zwanger was, niet omdat hij bulkt van het geld, niet omdat ik een reden wilde om het huis uit te gaan of welke andere ideeën mensen zich in het hoofd gehaald hebben.

Maar dat houden van is er inderdaad wel gekomen door andere factoren. Ik denk dat ik mijn verliefheid in het begin snel de kop had ingedrukt als ik er achter was gekomen als hij niet ongeveer hetzelfde wilde in het leven, niet dezelfde dingen belangrijk vind. Als hij absoluut geen kinderen zou willen hebben, niet zou willen trouwen, zich niet kon vinden in mijn religie, familie niet belangrijk vond, niet zo'n beetje dezelfde normen en waarden zou hebben zou ik er snel mee opgehouden hebben denk ik. We zijn niet hetzelfde, over veel dingen denken we anders, maar als het echt een groot verschil zou zijn geweest had ik de vleugels uit de vlinders in mijn buik getrokken zeg maar.

En inderdaad, wat Leonoor zeg: 100% zeker weten doe je het nooit. Maar als je er allebei voor de volle 100% voor gaat komt het 'en ze leven nog lang en gelukkig' wel een stuk dichter in de buurt denk ik.

Speelde religie bij jou/jullie dan niet een grotere rol dan bijvoorbeeld bij Andijvie? *nieuwsgierig*

Morgan schreef op 14-06-2007 @ 14:36 :
Speelde religie bij jou/jullie dan niet een grotere rol dan bijvoorbeeld bij Andijvie? *nieuwsgierig*

Ik weet niet hoe groot die rol was voor bijvoorbeeld Andijvie of Leonoor dus ik kan ook niet zeggen of dat een grotere rol speelde

En:

Andijvie schreef op 14-06-2007 @ 14:03 :
De reden om die traditie (trouwen) uit te voeren lijkt me toch echt omdat je van iemand houdt.

Dat ja

Nala schreef op 14-06-2007 @ 14:38 :
Ik weet niet hoe groot die rol was voor bijvoorbeeld Andijvie of Leonoor dus ik kan ook niet zeggen of dat een grotere rol speelde

Ik pak haar maar als voorbeeld want ik dacht dat Andijvie uberhaupt niet in een kerk getrouwd was, van Leonoor weet ik het al helemaal niet

Nee, niet in een kerk getrouwd en ook allebei niet gelovig. Religie speelde geen rol in onze keuze. Hoewel religie en het huwelijk misschien wel verbonden waren, ooit, voor ons is dat niet zo. Ik vind ons eigenlijk ook helemaal geen mensen om te trouwen Maar onze trouwdag was echt precies zoals we het wilden, dus onze manier van trouwen past wel bij ons

Morgan schreef op 14-06-2007 @ 14:39 :
Ik pak haar maar als voorbeeld want ik dacht dat Andijvie uberhaupt niet in een kerk getrouwd was, van Leonoor weet ik het al helemaal niet

Wij zijn ook niet in de kerk getrouwd. En ook geen van twee gelovig.

Mijn man krijgt wel regelmatig de vraag of hij dan zo gelovig is...aan mij is ie nog niet echt heel vaak gesteld (maar mensen reageren altijd wel enorm verbaasd als ze horen dat ik getrouwd ben ).

En idd wat Andijvie zegt: "De reden om die traditie (trouwen) uit te voeren lijkt me toch echt omdat je van iemand houdt." En het heeft praktisch gezien ook voordelen...kan ook een reden zijn (maar ook dan zou je het niet doen zonder dat je van de ander hield, lijkt me).

Ja, wij hebben ook nog het geregistreerde partnerschap overwogen, maar dat komt feitelijk gewoon op hetzelfde neer, en we vonden het allebei een beetje een soort principieel aftreksel van het huwelijk. Iets voor mensen die uit principe niet willen trouwen, omdat ze het achterhaald vinden ofzo. (Daar omschrijf ik dus precies mijn ouders ) En wij hebben allebei niets tegen het huwelijk, dus ja... als het dan toch hetzelfde is, waarom niet gewoon trouwen. De praktische reden was ook een reden om het wel te doen, maar staat zeker niet bovenaan.

Mensen vragen overigens nooit of ik gelovig ben als ze horen dat ik getrouwd ben. Meestal schrikken ze gewoon Ik geloof wel dat er mensen waren die dachten dat ik zwanger was

Andijvie schreef op 14-06-2007 @ 14:03 :
De reden om die traditie (trouwen) uit te voeren lijkt me toch echt omdat je van iemand houdt.

Nee. De traditie is, dat als je (lange tijd) van iemand houdt, je gaat trouwen. Je kiest er voor om wel of niet aan die traditie te conformeren. Er zijn dus twee noodzakelijke voorwaarden.

Volgens mij verschilt de traditie van trouwen behoorlijk per cultuur/gemeenschap/familie...

Mephostophilis schreef op 14-06-2007 @ 17:43 :
Nee. De traditie is, dat als je (lange tijd) van iemand houdt, je gaat trouwen. Je kiest er voor om wel of niet aan die traditie te conformeren. Er zijn dus twee noodzakelijke voorwaarden.

Ik kan hier echt alleen maar "duh" op zeggen.
Als iemand niet wil trouwen, dan wordt er niet getrouwd. En dat er geen natuurlijke drang is om zo'n traditie uit te voeren; so what? Dat verandert compleet niets aan mijn reden; ik wilde met mijn huidige man trouwen omdat ik van hem houd. Ik wilde die traditie dus uitvoeren omdat ik van hem houd, niet omdat ik die traditie nu zo enorm graag wilde uitvoeren. (Die wilde ik pas graag uitvoeren toen ik van hem hield.)

En er is niet één traditie, maar dat maakt verder niet zoveel uit.
(En ik denk trouwens ook nog dat mensen wel een soort natuurlijke drang hebben naar tradities; net zoals mensen een soort drang hebben een bepaald geloof aan te hangen. Vroeger waren er misschien weinig alternatieven, nu zijn het er meer. Ik denk dat ieder persoon zijn eigen tradities creëert of bestaande tradities volgt. Dat maakt ons leven 'vatbaarder'.)

Nee, je wou dus trouwen niet louter omdat je van hem houdt, maar omdat je van hem houdt én omdat je je graag conformeert aan nutteloos protocol.

Mephostophilis schreef op 14-06-2007 @ 20:06 :
Nee, je wou dus trouwen niet louter omdat je van hem houdt, maar omdat je van hem houdt én omdat je je graag conformeert aan nutteloos protocol.

Sorry, maar 't feit dat je moet willen trouwen om te trouwen lijkt me nogal overduidelijk. Daarom het "duh" in mijn vorige post.

[Qimm]

Ik wil best trouwen. Maar dat is me dan te doen om het feestje en de jurk/taart/vriendje in mooi pak (kun je ook wel doen zonder dat hele trouw gedoe eigenlijk) Maar het zat ook nog een nuttige kant aan trouwen ivm kinderen (oei wat zeg ik nu?! Kinderen?!)
Niet omdat ik het idee heb dat het daadwerkelijk wat toe zal voegen aan mijn gevoel voor hem.

[Prue Halliwell]

DarkSavior schreef op 13-06-2007 @ 21:26 :
Wat zijn volgens jouw belangrijke factoren die een rol spelen bij een relatie met als doel: trouwen/samenwonen/kinderen krijgen.

In het begin zal het gaan om uiterlijk, persoonlijkheid, uitstraling etc. Later gaan ook andere dingen een rol spelen zoals geld.

Hoe groot is nou eigenlijk de kans dat je vanaf jonge leeftijd (16-19 jaar) iemand tegenkomt waarmee je later ook zal gaan trouwen.

Ik heb mijn verloofde leren kennen toen ik 19 was en hij 16

Wat ik persoonlijk het belangrijkste vind om het geregisteerd partnerschap aan te gaan is, wat gebeurt er als 1 van ons overlijd? De ouders en de overgeblevende maken ruzie om de spullen van de overledene. Wie krijgt het huis, waar gaat dat-en-dat allemaal heen. Dat wil ik geregeld hebben om eventuele ruzies in de toekomst te voorkomen.

Mijn verloofde en ik hebben expliciet gekozen voor het geregisteerd partnerschap, omdat wij nog geen kinderen willen. Als we ooit aan kinderen gaan denken, kan je het nog altijd over zetten naar een huwelijk.

Uiterlijk boeit mij niet. Wat mij in mijn partner aantrekt is zijn persoonlijkheid en de 'klik' die we hebben als we praten. Seks komt op de tweede plaats en als 1 van ons een ziekte/ongeluk zou krijgen waardoor het onmogelijk is om nog ooit seks te kunnen hebben, dan hebben we die 'klik' nog van het praten. Dat is voor ons beiden het belangrijkst


(OMG, ik lijk wel borg!)

Qimm schreef op 14-06-2007 @ 20:44 :
Ik wil best trouwen. Maar dat is me dan te doen om het feestje en de jurk/taart/vriendje in mooi pak (kun je ook wel doen zonder dat hele trouw gedoe eigenlijk) Maar het zat ook nog een nuttige kant aan trouwen ivm kinderen (oei wat zeg ik nu?! Kinderen?!)
Niet omdat ik het idee heb dat het daadwerkelijk wat toe zal voegen aan mijn gevoel voor hem.

Wij deden het ook precies zoals wij het wilden, en niet op een bepaalde manier 'omdat het zo hoort'. Dus lekker met een klein groepje mensen uiteten, heel rustig, heel makkelijk, geen gedoe. Precies wat leuk is dus. En vervolgens willen wij ook ooit kinderen, dus dat is handig. En we wilden toen langzaam maar zeker een huis gaan kopen, ook handiger als je in ieder geval een geregistreerd partnerschap hebt. In geval van overlijden hebben we zo geen gedoe met andere familieleden, allemaal erg makkelijk.
Trouwen voegt inderdaad niets toe. Ja, een fijne dag aan je leven, en ieder jaar heb je weer een excuus het te vieren. Maar verder is er echt niets veranderd tussen ons.

Andijvie schreef op 14-06-2007 @ 21:26 :
Trouwen voegt inderdaad niets toe. Ja, een fijne dag aan je leven, en ieder jaar heb je weer een excuus het te vieren. Maar verder is er echt niets veranderd tussen ons.

Niet iets wat iets veranderd tussen twee mensen en ook niet iets wat per se iets toevoegt (tenzij je zelf een afschuwelijke achternaam hebt ): trouwen kan ook tot gevolg hebben dat je een andere achternaam aanneemt. Maar tegenwoordig hoeft dat niet meer per se zo te zijn.

Mephostophilis schreef op 14-06-2007 @ 20:06 :
Nee, je wou dus trouwen niet louter omdat je van hem houdt, maar omdat je van hem houdt én omdat je je graag conformeert aan nutteloos protocol.

Dude, helemaal nutteloos is het niet.

Die mensen die kinderen willen, hebben het voordeel dat het als je getrouwd bent minder gezeik geeft als er iets van een ongeluk gebeurt of ziekte.

Jij moet echt leren lezen, want je kraamt een hoop holle woorden uit, maar dat waar het om gaat, sla je voor het gemak even over.

[SisterOfMercy]

DarkSavior schreef op 13-06-2007 @ 21:26 :
Wat zijn volgens jouw belangrijke factoren die een rol spelen bij een relatie met als doel: trouwen/samenwonen/kinderen krijgen.

Dronkenschap.

En dan raak je een keer bewusteloos, en dan blijk je 9 maanden later weer vader te worden, terwijl je dankzij die andere twee kinderen en die vervelende vrouw allang niet meer rond kan komen van die baan als schoenenverkoper.
En rustig de krant lezen op de plee kan dan al helemaal niet meer.

DarkSavior schreef op 13-06-2007 @ 21:26 :
1. Wat zijn volgens jouw belangrijke factoren die een rol spelen bij een relatie met als doel: trouwen/samenwonen/kinderen krijgen.

In het begin zal het gaan om uiterlijk, persoonlijkheid, uitstraling etc. Later gaan ook andere dingen een rol spelen zoals geld.

2. Hoe groot is nou eigenlijk de kans dat je vanaf jonge leeftijd (16-19 jaar) iemand tegenkomt waarmee je later ook zal gaan trouwen.

1. Belangrijke factoren zijn volgens mij:
- dat je echt bij elkaar wil en kunt blijven en samen oud wil worden
- dat de toekomstplannen een beetje overeenkomen
- dat je begrip voor elkaar hebt en goed met elkaar over problemen kunt praten (en eerlijk durft te zijn!)
- dat je grotendeels iig dezelfde dingen leuk en interessant vindt

2. Die kans is klein, omdat je op die leeftijd nog erg verandert en vaak nog moet ontdekken wat voor soort leven je nou eigenlijk wil leiden.

Morgan le Fay:
Bij mij persoonlijk zal er niets leiden tot trouwen want ik neem een belofte als die heel serieus (niet van: als t toch niet lukt ga ik wel gewoon scheiden) en weet gewoon niet of ik 25 jaar later nog bij iemand wil zijn. Zoals ik net op tv zag: it's like picking out what you're gonna wear 25 years from now.

Het gaat er dan ook om of je het gevoel hebt dat je dat graag wil.

Echt weten kun je sowieso bijna niets in het leven.

Trouwen lijkt mij persoonlijk juist leuk en romantisch, maar het is wel iets waarvan ik vind dat men het niet moet overhaasten. Je kan beter eerst jaren bij elkaar zijn.. hoe langer je bij iemand bent voordat je trouwt, hoe groter de kans dat het daarna ook nog goed gaat. Helemaal zeker weten doe je het uiteraard nooit.

Ik vind de relatie met mijn vriend (waarmee ik binnenkort ga samenwonen) wel heel anders dan relaties in het verleden of minder serieuze relaties van vrienden en vriendinnen om mij heen.

Voor mij persoonlijk zijn er zeker wel factoren die maken dat ik een echte toekomst zie met mijn vriend en hij met mij. Ik ben er ook wel van overtuigd dat een relatie meer moet hebben dan alleen "houden van" om een toekomst te hebben. De belangrijkste factoren bij ons zijn voor ons allebei dat we elkaar 100% vrij kunnen laten. Er is geen jaloezie, er is geen gezeur als we elkaar niet kunnen zien door andere afspraken, we kunnen los van elkaar op vakantie zonder dat iemand daar een naar gevoel bij heeft etc. Misschien klinken die dingen enorm logisch, maar voor zowel mij als voor hem is dat in voorgaande relaties nooit zo geweest. Wel in woord, maar nooit in daad. We kunnen verder heel goed praten, praten altijd alles uit en zijn niet bang voor elkaars verleden. Hij heeft nooit eerder gehad dat hij exen rustig kon noemen in een gesprek, ik heb daar geen problemen mee. Ik respecteer zijn exen net zozeer als zijn vrienden, ze hebben hem toch een hoop positiefs bijgebracht over relaties waar ik nu de vruchten van pluk En verder zijn we nooit gestopt extraatjes te doen voor elkaar. We blijven elkaar verrassen, af en toe een kaartje sturen, zomaar cadeautjes kopen etc. Na anderhalf jaar is er nog net zoveel romantiek als in het begin. Verder kan ik volledig mezelf zijn bij hem, hij vindt me leuk zoals ik ben, is altijd geinteresseerd in mijn verhalen/ervaringen en probeert me niet te veranderen.

Wat erg heeft geholpen is dat we steeds "on the same page" waren. We hadden beiden nogal bindingsangst, het woord toekomst vermeden we in het begin allebei. We hadden beiden moeite te gaan zeggen dat we van elkaar hielden en hadden beiden tijd nodig om ons open te stellen naar elkaar toe. We zijn allebei bang voor afhankelijkheid en hebben allebei veel ruimte nodig voor ons eigen ding. Zo begrepen we elkaar dus altijd heel goed en konden elkaar geven wat we nodig hadden

[Vogelvrij]

Ik vind er trouwens wel een verschil tussen zitten of je iemand op je zestiende ontmoet of op je negentiende. Op je zestiende zit je echt nog op de middelbare school en zo, midden in je puberteit, terwijl je op je negentiende de dingen vaak toch al wel iets meer op orde hebt.

Vogelvrij schreef op 15-06-2007 @ 10:08 :
Ik vind er trouwens wel een verschil tussen zitten of je iemand op je zestiende ontmoet of op je negentiende. Op je zestiende zit je echt nog op de middelbare school en zo, midden in je puberteit, terwijl je op je negentiende de dingen vaak toch al wel iets meer op orde hebt.

Ik ken wel mensen die vanaf hun zestiende bij elkaar zijn.. Twee van mijn vriendinnen van de middelbare school wonen ondertussen samen met hun vriendjes van toen ze zestien waren - de ene is op d'r achttiende al samen gaan wonen, de andere vorig jaar. Maar bij die eerste vind ik het een beter plan dan bij de andere, gewoon omdat ik betwijfel of die relatie nu wel zo goed is voor haar. Bij de eerste doen ze gewoon samen precies wat ze willen, geloof ik, en daar voelen ze zich ook goed bij.

En een vriendin nu is ook nog bij d'r vriendje van toen, alleen is het wel een aantal keer uit geweest (ook wel over langere tijd). Zij vieren ondertussen maar hun 'zoveel jaar houden van' in plaats van zoveel jaar een relatie

Maar goed, bij de meeste mensen gaat het inderdaad toch wel een keer uit, vaak als er een of alle twee gaat/n studeren.

Dusjcrib schreef op 15-06-2007 @ 09:45 :
Ik ben er ook wel van overtuigd dat een relatie meer moet hebben dan alleen "houden van" om een toekomst te hebben.

Inderdaad. Toen de Beatles zongen 'All you need is love' hadden ze echt geen gelijk. Het is een mooi romantisch beeld, maar daar red je het bij lange na niet mee.

[Lilything]

Ik denk erg veel factoren, je moet elkaar bijvoorbeeld in die tijd leuk blijven vinden. Lichamelijk aantrekkelijk, maar je moet ook geestelijk met elkaar meegroeien.

Je mag wel verschillend denken, maar er moet niet teveel essentieel ethisch verschil zitten tussen elkaar. Het scheelt enorm als de ethische grenzen bij elkaar liggen. Waarmee ik niet bedoel dat je overal hetzelfde over moet denken, maar wel ongeveer dezelfde grenzen moet hebben.

Je moet de tijd nemen om elkaar echt te leren kennen en jouw mindere kanten te laten zien aan elkaar. Zodat je niet voor verrassingen komt te staan.

In meer of mindere mate speelt de acceptatie van de familie een rol en de wijze waarop je partner hiermee omgaat. Hoewel je natuurlijk altijd zult zeggen dat je je eigen keuzes maakt, zal het op een bepaald moment toch impact hebben op je relatie.

Je moet elkaar 100% kunnen vertrouwen en op elkaar in kunnen spelen of elkaar aan kunnen vullen.

Je deelt belangrijke beslissingen samen en staat hierbij open voor de suggesties van je partner.

De ander heeft dezelfde toekomstidealen als jou. (dus bijv. allebei graag in het buitenland wonen of juist huisje-boompje-beestje samenwonen etc etc)

Je hebt besteedbaar inkomen (ja het klinkt lullig, maar om een relatie goed te houden, is het handig dat er geen financiele barrieres in de weg staan; natuurlijk als student heb je weinig te besteden maar het moet niet zo zijn dat hij tot zijn nek in de schulden zit en het ijsje om de hoek nog geeneens kan trakteren)

Ik denk dat je onbewust vanzelf wel merkt of iemand trouwmateriaal is ofzo (hoe noem je dat) omdat je bijv. een kinderwens hebt (ookal issut nog een vage wens) of omdat je dolgraag later een "dat soort"-vakantie wil hebben. Je interesses mogen wel afwijken maar als de ander openstaat voor de ideeen van de ander en daar van leert gaat het beter dan dat de ander totaal andere ideeen ergens over heeft.

De kracht ligt denk ik ook in jezelf, blijf jezelf op de juiste waarde schatten en laat jezelf niet ondersneeuwen en sta gewoon voor de grenzen die belangrijk zijn voor jou en maak de beslissingen die jij wilt maken (3 maanden naar het buitenland, gewoon doen als JIJ dat wilt) Vooral in dat soort "afwijkende" omstandigheden leer je of jouw partner iets voor jou is.

DarkSavior schreef op 13-06-2007 @ 21:26 :
Hoe groot is nou eigenlijk de kans dat je vanaf jonge leeftijd (16-19 jaar) iemand tegenkomt waarmee je later ook zal gaan trouwen.

0,0. Althans voor mij.

Verder moet ik iemand hebben die mij in balans trekt, iemand die mij begrenst in mijn onmogelijke doelen.