Liefde als verslaving

[Praganonut]

Ik kwam op een zeer interesant gegeven: liefde als verslaving.

Mensen kunnen verslaafd raken alleen aan verlieft zijn.
Het schijnt dat bij verliefd zijn dezelfde stoffen worden aangemaakt als bijvoorbeeld bij heroine.

Wat vinden jullie van dit gegeven?

[I C U]

Verliefd zijn voelt gewoon goed, ik merk wel dat als zo'n verliefdheid ineens te dichtbij komt als in: goh, relatie? Dat ik dan afhaak en dat het dan niet spannend meer is, omdat het dan niet meer om verliefdheid gaat, of iig minder. Je weet wel, spanning van de jacht enzo.

Maar verslaafd? Ach. Hormonen

[Praganonut]

Je hebt horden aan mensen die verslaafd zijn aan de liefde en ook serieuze therapie moeten ondergaan. Bij drugs is het meestal een pilletje voor de afkickverschijnselen en afkicken maar.
Maar met de liefde gaat dat toch anders.

Mensen moeten gewoon eens ophouden hun geluk te zoeken in anderen

[Praganonut]

Hmm, dat gaat wel maar het is moeilijk omdat men zoekt naar dat gene wat zij missen in zichzelf en die je alleen kan vinden bij een ander Die ander kan dat aanvullen op zijn/haar manier. Met dat in oog wordt men gelukkig. En aangezien de mens over het algemeen graag hun leven willen delen met een ander. Bij gebrek van die ander voelt men zich nutteloos.

[Chimera]

Bron?

[Praganonut]

Hier is 1: www.slaa-nederland.nl

Voor de rest is het moeilijk om het even snel op te zoeken.

Dat was toch allang bekend? Daarom gaat verliefdheid ook over; je raakt gewend aan de "drugs".

[CoveredEyes]

Morgan schreef op 20-08-2007 @ 20:26 :
Mensen moeten gewoon eens ophouden hun geluk te zoeken in anderen

Couldn't agree more

Praganonut schreef op 20-08-2007 @ 20:35 :
Hmm, dat gaat wel maar het is moeilijk omdat men zoekt naar dat gene wat zij missen in zichzelf en die je alleen kan vinden bij een ander Die ander kan dat aanvullen op zijn/haar manier. Met dat in oog wordt men gelukkig. En aangezien de mens over het algemeen graag hun leven willen delen met een ander. Bij gebrek van die ander voelt men zich nutteloos.

Wat een onzin. Je hoeft niks te missen in jezelf en je hoeft al helemaal geen aanvulling om gelukkig te zijn. Dat mensen graag hun leven willen delen (en, als sociaal dier, belabberd slecht zijn in écht alleen zijn), wil niet zeggen dat je per se romantische liefde nodig hebt om gelukkig te zijn. Liefde in het algemeen? Ja, dat denk ik wel. Maar ik mis niks in mijzelf en ik heb ook geen aanvulling nodig om gelukkig te zijn. Dankjewel, zeg.

[Praganonut]

Morgan schreef op 20-08-2007 @ 23:02 :
Wat een onzin. Je hoeft niks te missen in jezelf en je hoeft al helemaal geen aanvulling om gelukkig te zijn. Dat mensen graag hun leven willen delen (en, als sociaal dier, belabberd slecht zijn in écht alleen zijn), wil niet zeggen dat je per se romantische liefde nodig hebt om gelukkig te zijn. Liefde in het algemeen? Ja, dat denk ik wel. Maar ik mis niks in mijzelf en ik heb ook geen aanvulling nodig om gelukkig te zijn. Dankjewel, zeg.

Ik had het ook niet eens speciaal over romantische liefde Morgan.
Liefde tussen ouder en kind kan net zo'n zelfde effect hebben. En daar komt geen spikkeltje romantiek aan te pas.

Wat ik echter nog minder begrijp is dat je dit persoonlijk vat. Dat jij voor jezelf kan zeggen op dit moment dat je niets mist, prima.
Maar ik durf te wedden dat met de relatie(s) die je heb gehad niet alleen op basis van alleen aantrekkingskracht en dat soort dingen maar ook op basis van wat je als aanvulling wilt voor jezelf op een bepaalde niveau onderbewust.

[Bloem]

Morgan schreef op 20-08-2007 @ 23:02 :
Maar ik mis niks in mijzelf en ik heb ook geen aanvulling nodig om gelukkig te zijn. Dankjewel, zeg.

Maar dat jij geen alcohol of dugs nodig hebt om je goed te voelen wil niet zeggen dat er geen mensen zijn die dat wél nodig hebben? Je hoeft/kunt niet alles op jezelf projecteren en dat als defenitie gebruiken.

[x-spekkie-x]

Ik denk wel dat liefde een vorm van verslaving kan zijn. Liefdesverdriet voelt echt als een afkickperiode

Bloem schreef op 21-08-2007 @ 10:10 :
Maar dat jij geen alcohol of dugs nodig hebt om je goed te voelen wil niet zeggen dat er geen mensen zijn die dat wél nodig hebben? Je hoeft/kunt niet alles op jezelf projecteren en dat als defenitie gebruiken.

Die hebben dat ook niet nodig, die dénken dat alleen maar nodig te hebben. Anders zouden mensen doodgaan van afkicken.

Praganonut schreef op 21-08-2007 @ 07:54 :
Ik had het ook niet eens speciaal over romantische liefde Morgan.
Liefde tussen ouder en kind kan net zo'n zelfde effect hebben. En daar komt geen spikkeltje romantiek aan te pas.

Wat ik echter nog minder begrijp is dat je dit persoonlijk vat. Dat jij voor jezelf kan zeggen op dit moment dat je niets mist, prima.
Maar ik durf te wedden dat met de relatie(s) die je heb gehad niet alleen op basis van alleen aantrekkingskracht en dat soort dingen maar ook op basis van wat je als aanvulling wilt voor jezelf op een bepaalde niveau onderbewust.

Die laatste zin is volkomen onbegrijpelijk

Maar okee, als je het over liefde in het algemeen hebt, dan is het een ander verhaal - wat ik zeg, ik denk dat mensen te sociaal zijn om prettig zonder liefde te kunnen leven. Maar dan nóg lijkt het me gevaarlijk om je zo afhankelijk te voelen van wie dan ook.

Mensen lijken gevaarlijk weinig te beseffen dat ze alles wat ze nodig hebben al in zichzelf kunnen vinden. Dat is sneu, want al het ándere kun je verliezen - en dus ook de door jou verzonnen 'bron van je geluk'.

Morgan schreef op 21-08-2007 @ 11:54 :
Die laatste zin is volkomen onbegrijpelijk

Maar okee, als je het over liefde in het algemeen hebt, dan is het een ander verhaal - wat ik zeg, ik denk dat mensen te sociaal zijn om prettig zonder liefde te kunnen leven. Maar dan nóg lijkt het me gevaarlijk om je zo afhankelijk te voelen van wie dan ook.

Mensen lijken gevaarlijk weinig te beseffen dat ze alles wat ze nodig hebben al in zichzelf kunnen vinden. Dat is sneu, want al het ándere kun je verliezen - en dus ook de door jou verzonnen 'bron van je geluk'.

De cynicus aan het woord.

Ik ben het overigens wel met je eens. Liefde is prima maar niet geluk bepalend.

Jones schreef op 21-08-2007 @ 12:11 :
De cynicus aan het woord.

Ik ben het overigens wel met je eens. Liefde is prima maar niet geluk bepalend.

Ik ben een romantische cynicus, klopt dat wel?

Praganonut schreef op 20-08-2007 @ 20:19 :
Ik kwam op een zeer interesant gegeven: liefde als verslaving.

Mensen kunnen verslaafd raken alleen aan verliefd zijn.
Het schijnt dat bij verliefd zijn dezelfde stoffen worden aangemaakt als bijvoorbeeld bij heroine.

Wat vinden jullie van dit gegeven?

Ik heb dat zelf wel vaker zo ervaren ja. Maar dan dus ook de negatieve effecten: mensen pijn doen van wie je houdt, belangrijke dingen laten liggen, alles gaat opzij, want dat ene gaat voor. De mate waarin dat bij mij gebeurt vind ik echt wel vergelijkbaar met een heroineverslaving (niet dat ik daar ervaring mee heb ). En als het uit gaat dan is het echt afkicken.

Maar wat mij opvalt is dat zoiets per persoon verschilt. Sommige mensen worden op een heel andere manier verliefd dan andere mensen en de een heeft er van nature ook echt meer controle over dan de ander. Mensen kunnen soms zeggen van "doe niet zo gestoord, beheers je een beetje" en daarbij denken dat ze zelf ook niet zo ontzettend gestoord doen als ze verliefd zijn, maar dat is in mijn ogen makkelijk praten omdat zij dat extreme hormonale effect nooit hebben ervaren.

Even voor de duidelijkheid: ik bedoel niet dat sommige mensen dus minder voor hun partner voelen ofzo.

[Praganonut]

Morgan schreef op 21-08-2007 @ 11:54 :
Die laatste zin is volkomen onbegrijpelijk

Maar okee, als je het over liefde in het algemeen hebt, dan is het een ander verhaal - wat ik zeg, ik denk dat mensen te sociaal zijn om prettig zonder liefde te kunnen leven. Maar dan nóg lijkt het me gevaarlijk om je zo afhankelijk te voelen van wie dan ook.
Mensen lijken gevaarlijk weinig te beseffen dat ze alles wat ze nodig hebben al in zichzelf kunnen vinden. Dat is sneu, want al het ándere kun je verliezen - en dus ook de door jou verzonnen 'bron van je geluk'.

Het is ook gevaarlijk om jouw hart aan iemand te geven, want wat kan er allemaal gebeuren... overspel, bedrog etc, etc. Allemaal dingen waar ieder ander net zoveel rekening mee moet houden net als jij. Kom op, je bent er zelf bij.

Onafhankelijkheid op dit gebied betekent dat iemand in de loop van de tijd steeds moeilijker heeft om iemand te vinden waarmee met elkaar nader kan komen dmv liefde: " Want je hebt niemand nodig" in welke vorm dan ook. Ik snap niet dat jij dit blijkbaar prefereert.. Er is niet voor niets het gezegde: Liefde is net als een roos, je moet verdomd goed uitkijken hoe je de roos vastpakt. Je bent dan ook zelf verantwoordelijk voor je eigen acties zo ook hier in.

Met andere woorden: zonder liefde is je leven dood.

En mijn bron van geluk? zou een dame kunnen zijn, of helemaal niemand. Kan mij eigenlijk weinig meer schelen. maar het maakt het leven een stuk aangenamer als er iemand er zou zijn waarmee ik de reis voort kan zetten.

Praganonut schreef op 21-08-2007 @ 13:44 :
Het is ook gevaarlijk om jouw hart aan iemand te geven, want wat kan er allemaal gebeuren... overspel, bedrog etc, etc. Allemaal dingen waar ieder ander net zoveel rekening mee moet houden net als jij. Kom op, je bent er zelf bij.

Onafhankelijkheid op dit gebied betekent dat iemand in de loop van de tijd steeds moeilijker heeft om iemand te vinden waarmee met elkaar nader kan komen dmv liefde: " Want je hebt niemand nodig" in welke vorm dan ook. Ik snap niet dat jij dit blijkbaar prefereert.. Er is niet voor niets het gezegde: Liefde is net als een roos, je moet verdomd goed uitkijken hoe je de roos vastpakt. Je bent dan ook zelf verantwoordelijk voor je eigen acties zo ook hier in.

Met andere woorden: zonder liefde is je leven dood.

En mijn bron van geluk? zou een dame kunnen zijn, of helemaal niemand. Kan mij eigenlijk weinig meer schelen. maar het maakt het leven een stuk aangenamer als er iemand er zou zijn waarmee ik de reis voort kan zetten.

Je begrijpt me volgens mij helemaal verkeerd. Wat jij zegt slaat in ieder geval helemaal niet op wat ík zeg. Ik bedoel helemaal niet dat je niet van mensen moet houden of altijd afstand bewaren of maar beter niet kunt trouwen. Integendeel, ik ben er van overtuigd dat het relaties met andere mensen zijn die het (nou ja, iig míjn) leven de moeite waard maken.

Het probleem is echter dat veel mensen denken specifieke mensen nodig te hebben - dat ze niet kunnen leven zonder hun partner, zonder hun ouders of zonder hun beste vriendin, bijvoorbeeld. En dat is onzin. Je hebt niet per se diegene nodig om gelukkig te zijn. Je hebt zelfs niet per se een partner (of een ouder of een vriend) nodig om gelukkig te zijn.

Natuurlijk wil ik liever niemand nodig hebben. Duh. Dan bén ik namelijk al gelukkig, ongeacht of bepaalde mensen wel of niet in mijn leven zijn. Hoe kun je nou liever wél per se iemand nodig willen hebben? Dan moet je je altijd druk maken of diegene wel bij jou blijft, van jou houdt, en als je ze inderdaad kwijtraakt, heb je helemaal een probleem. Natuurlijk moet je geen relaties uit de weg gaan of niet van mensen houden, dat zou belachelijk zijn. Maar de gedachte dat je er niet zonder kunt is even belachelijk. Dat gaat juist ten koste van gelukkig zijn.

x-spekkie-x schreef op 21-08-2007 @ 10:33 :
Ik denk wel dat liefde een vorm van verslaving kan zijn. Liefdesverdriet voelt echt als een afkickperiode

Dat is wel waar, ja. Maar dat is denk ik altijd zo als je opeens een bepaald belangrijk onderdeel van je leven moet missen.

Praganonut schreef op 20-08-2007 @ 20:19 :
Ik kwam op een zeer interesant gegeven: liefde als verslaving.

Wat vinden jullie van dit gegeven?

Ik ben het er tot op zekere hoogte mee eens. Met een kanttekening.

Een nuchter persoon zal niet zo snel hals over kop alles laten liggen voor de 'high' van verliefdheid, waar een ander niet meer kan slapen en aan niks anders meer kan denken.

Dat stofje in de hersenen wordt namelijk ten eerste niet door iedereen in dezelfde mate aangemaakt. Ten tweede werken de receptoren ervoor ook niet altijd even goed bij iedereen en worden ze ongevoeliger als ze teveel prikkels krijgen.

Bij heroine neem je dan gewoon steeds meer om diezelfde 'high' te krijgen, waardoor het gevaarlijk wordt. Liefde kun je niet doseren, dat is er of het is er niet en het lichamelijke effect ervan zal dus per individu anders zijn.

Liefde heeft in die zin niet op dezelfde manier een verslavend effect als een drug die je zelf kunt doseren. Met andere woorden: iedereen kan erg verslaafd aan heroine raken, maar niet iedereen aan liefde.

Morgan schreef op 21-08-2007 @ 12:23 :
Ik ben een romantische cynicus, klopt dat wel?

Jij kan alles zijn, toch?

Jones schreef op 21-08-2007 @ 23:24 :
Je kan alles zijn, toch?

Kan jij een koala en geen koala zijn?

Mephostophilis schreef op 21-08-2007 @ 23:29 :
Kan jij een koala en geen koala zijn?

Ik niet, Morgan vast wel.

...

[Boebsie]

Wat puur technisch eigenlijk gebeurd is dat een web (netwerk) van heerlijke positieve associaties worden getriggert. Het is erg vergelijkbaar met het fenomeen "angst", maar dan in positieve zin.
Automatisch komt er een (fysiek) gevoel naar boven die wordt opgewekt door een sleutel, deze sleutel kan "het vallen van de naam van je liefde zijn", "het horen van zijn/haar stem" etc etc.
Er zit een wezenlijk verschil in deze vormen van associaties leggen, omdat er veel emotionaliteit bij gepaard gaat.
Emotionaliteit is erg fysiek en daarom veel heftiger dan algemenere associaties.

En vergis je niet, je bent meestal nooit echt verliefd op de persoon zelf (dat fysieke gevoel dat je krijgt doel ik op, alleen als een bepaalde gedachte had en de persoon lijkt hier enigzins aan te voldoen kan het zo zijn dat indirect de persoon dat fysieke gevoel bij je oproept), meer op de gedachte die jij schept over de persoon wanneer je deze nog niet zo goed kent. De persoon vormt het fundament van die gedachtes, maar naarmate er meer interactie is des te groter is de kans dat dit ideaal beeld vervaagt. Op een gegeven moment weet je teveel over de persoon om fantasien eromheen te breien. Je schept namelijk in het prille begin een ideaal beeld, idealer kan dus niet ! Ik wil niet beweren dat je na enige tijd niet meer verliefd bent op een persoon, het is maar net hoe je liefde definieert. Maar puur dat fysieke gevoel zal na enige tijd verdwijnen.

Ik weet bijna zeker dat de mensen die verslaafd zijn aan liefde, niet lang verslaafd zijn aan 1 persoon om die liefde op te wekken. Sterker nog waarschijnlijk hoppen ze van partner naar partner om dat (fysieke) gevoel van liefde op te wekken. Om de reden die ik hier boven beschreef. Dat is ook het verschil tussen heroine en verliefheid, liefde kweek je zelf doormiddel gedachtes/associaties, het gevoel dat je van heroine krijgt wordt puur fysiek afgedwongen.

[Boebsie]

I C U schreef op 20-08-2007 @ 20:22 :
Verliefd zijn voelt gewoon goed, ik merk wel dat als zo'n verliefdheid ineens te dichtbij komt als in: goh, relatie? Dat ik dan afhaak en dat het dan niet spannend meer is, omdat het dan niet meer om verliefdheid gaat, of iig minder. Je weet wel, spanning van de jacht enzo.

Maar verslaafd? Ach. Hormonen

Precies het is niet dat die liefde te dichtbij komt. Je krijgt gewoon geen ruimte meer om fantasien te scheppen over de desbetreffende persoon, want je weet al teveel over die gene. Fantasien die je voorheen had zijn opeens niet meer reeel en daarom niet spannend. Daarom raken we geprikkelt van alles wat nieuw is.... dat kan zowel positief als negatief uitpakken...

[vedetje]

Boebsie schreef op 21-08-2007 @ 23:58 :

En vergis je niet, je bent meestal nooit echt verliefd op de persoon zelf (dat fysieke gevoel dat je krijgt doel ik op, alleen als een bepaalde gedachte had en de persoon lijkt hier enigzins aan te voldoen kan het zo zijn dat indirect de persoon dat fysieke gevoel bij je oproept), meer op de gedachte die jij schept over de persoon wanneer je deze nog niet zo goed kent. De persoon vormt het fundament van die gedachtes, maar naarmate er meer interactie is des te groter is de kans dat dit ideaal beeld vervaagt. Op een gegeven moment weet je teveel over de persoon om fantasien eromheen te breien. Je schept namelijk in het prille begin een ideaal beeld, idealer kan dus niet ! Ik wil niet beweren dat je na enige tijd niet meer verliefd bent op een persoon, het is maar net hoe je liefde definieert. Maar puur dat fysieke gevoel zal na enige tijd verdwijnen.

Ik ben me anders nog altijd goed gewaar over het fysieke efect dat hij heeft over mij. Ik ken hem al meer dan een jaar, maar nog de helf van de tijd als ik hem zie trekt mijn buik ineen van verliefdheid...

Ik denk dat ik begrijp wat Morgan wil zeggen, het is een beetje zoals wat ik denk: een ideale relatie is degene waarin 2 personen die perfect op zichzelf kunnen rondraaien en gelukkig en tevreden met hun doen en laten, samenkomen, en delen van hun leven delen. Niet van 'ik kan niet zonder de ander', of niet 'ik heb iemand nodig om gelukkig te zijn (en ik ken vele zulke mensen, mensen die denken dat opeens hun leven helemaal zal verbeteren omdat ze een lief hebben)

En als liefde een verslaving is, is het 1 van de enige verslavingen waaraan heel de wereld verslaafd zou mogen zijn, misschien zou hij er dan wat mooier uitzien...

Ik denk eerder dat het een beetje hetzelfde effect heeft als sporten: je kikkert ervan op, het doet je goed, maar een echte verslaving in de zin van 'ik kan er niet zonder' denk ik toch niet dat het is

[Ireth69]

Het klinkt krankzinnig, maar als ik vrijgezel ben, ben ik vrijwel áltijd verliefd op iemand. Ook toen ik nog niet eens mijn eerste vriendje had, was ik vanaf mijn 11e constant wel verliefd op iemand.
Dus het kan wel kloppen. In ieder geval, in mijn geval wel .