het is het eerste dingetje wat ik schrijf sinds ik terug ben uit mijn anti-depressiva avontuur (en daarvoor, zeg maar een jaar ofzo

), maar blijf commentaar leveren, dan kom ik misschien nog ooit ergens. (waar dat mag zijn, geen idee. waarschijnlijk een plek waar niemand meer commentaar leverd, wat niet echt de bedoeling is)
anyhow; versie 2, in het vlug;
vergeten wordt het nieuwe houden van
een schrale zonsopkomst verlicht halve gebouwen
en ik sta alleen op een dak
de wind stil, de kraaien kraaien
mijlen weg van de cactus die je geworden bent
lopen zonder te weten waarheen
een bestemming vastgelegd in de hypothalamus
een schreeuwend verlangen breekt door muren
en ik sta alleen in een gang
die abrupt ophoudt met bestaan
gapende dieptes
asbest
tien meter over een vijfendertig centimeter brede balk
een vrije val in het zand
maar vergeten wordt er nog niets
overigens, vergeten wordt het nieuwe houden van is geen stelling, als in dat een nieuwe manier van houden van vergeten wordt, maar meer als in "rood is het nieuwe blauw" en "dik wordt het nieuwe dun (deze zomer)".