De stad van duizend doden

In de stad van duizend doden
liep een lichaam zonder ziel.
'Zeg eens,' vroeg de laatste ekster
die langzaam wiegde op een tak,
'waar ga je heen, wat kom je doen?'
alvorens die ook te pletter viel.

Na zeer lang denken besloot het lijf
geen antwoord meer te geven.
Het liep gewoon, heel rustig, kalm
en bezag de holle huizen,
tot het plots voor de kale vlakte stond
waar eens zijn huisje had gelegen.

'Dat is nu toch al overbodig,'
zei het lijf zeer vastbesloten.
Westwaarts keerde hij, alwaar
de zon zacht de restjes dag bescheen.
En het hoogstwaarschijnlijk
nog lang de stilte heeft genoten.

Dooie vogels

Ik vind het aangename rijm, zeker het eerste stukje loopt goed en vogels zijn altijd gaaf ook al gaat ie dood.

Holle huizen klinkt mooi, maar 'waar eens zijn huisje had gelegen' slaat voor mij volledig de plank mis qua taal en beeld. Huisje klinkt echt gezellig leuklief, muizen die op de tafel dansen en dat past niet in dit gedicht qua sfeer. Daarnaast vind ik huisje te snel op huizen komen, dus misschien iets van 'waar eens zijn thuis heeft gelegen' zou ik beter vinden klinken (zeker ook om eens-heeft-gelegen).

Het ene moment heb je het over het en het andere moment spreek je over hij. Ik zou daar een lijn in trekken en dan vind ik hij mooier klinken dan het.

Westwaart moet denk ik westwaarts zijn.

Bedankt voor je snelle reactie.

Ik geef je helemaal gelijk wb het huisje, ik zal er eens naar kijken.
Het en hij is inderdaad inconsequent, slordigheid, evenals Westwaart.

[Reem]

Ik vind de eerste twee strofes erg goed qua rijm, metrum en woordgebruik, op die laatste regel na, dat ben ik met Mutant eens. De laatste strofe loopt mijns inziens niet echt geweldig... de rijm op -oten komt bijvoorbeeld niet mooi uit. Ook daar zou ik dus nog even naar kijken.

Dankjewel voor je reactie.
Bij nader inzien ben ik ook niet meer zo blij met de laaste strofe (ik schreef hem ook op een ander tijdstip dan de eerste twee, niet slim). Hij moet anders, heel anders.

[Sketch]

Ik vind de eerste strofe en het begin van de tweede heel leuk. Het metrum en de rijm kloppen, en het is vooral gewoon grappig.
Dat die vogel zo ineens te pletter valt, en ook dat het lichaam nog overweegt om antwoord te geven nadat die vogel dood is gevallen.
Daarna vind ik er niet zo veel meer aan, en de laatste strofe is gewoon een beetje jammer. Nog zo'n vrolijke (kuch) noot als afsluiter lijkt me veel sterker.