Zeggen of niet?

[maerlyn]

Ik heb op het moment geen hulp, maar heb 3 maanden opgenomen geweest, en heb daarvoor al hulp gehad maar nog nooit heb ik gezegd dat ik nogal veel lieg.
Ik doe het meestal ook niet echt expres, het is meer dat ik praat en dan ondertusesn denk ik; Oh wacht, dat is niet waar. Maar dan durf ik dat echt niet meer te zeggen. Ook paar jaar geleden dee dik het heel veel, ik verzon gewoon mensen en die was ik dan, en dan hadden ze een familie, ik kende alle leeftijden / verjaardagen, en ga zo maar door. En dan zei ik tegen mensen dat ik dat echt was. Ik deed het omdat ik denk dat mensen me aardiger zullen vinden als ik wat boeiender leven heb, ik schaam me er echt dood voor hoor.. maar ik weet niet of ik het moet zeggen (ik ga binnenkort in dagbehandeling). Soms heb ik er last van, maarop andere momenten gaat het liegen me goed af, en iedereen gelooft me.
En als ik het ga zeggen, hoe zou ik het in hemels naam moeten zeggen? Straks geloven ze niks meer van wat ik zeg.

[Nona]

Beter dat ze je probleem kennen en er gericht naar kunnen handelen, dan dat je weer iets vertelt dat niet waar is en je een behandeling krijgt die helemaal niet relevant is voor jou. Ja, het is eng om zulke dingen te vertellen, maar die mensen zijn er om je te helpen, niet om je te veroordelen.
En hoe moet je verder als je er niets aan doet? Blijven liegen? Dan val je uiteindelijk door de mand, en dan heb je alleen nog maar minder.

[Zwoek]

En hoe langer je wacht hoe erger en moeilijker het wordt.

[Fantôme]

maerlyn schreef:

Ik heb op het moment geen hulp, maar heb 3 maanden opgenomen geweest, en heb daarvoor al hulp gehad maar nog nooit heb ik gezegd dat ik nogal veel lieg.
Ik doe het meestal ook niet echt expres, het is meer dat ik praat en dan ondertusesn denk ik; Oh wacht, dat is niet waar. Maar dan durf ik dat echt niet meer te zeggen. Ook paar jaar geleden dee dik het heel veel, ik verzon gewoon mensen en die was ik dan, en dan hadden ze een familie, ik kende alle leeftijden / verjaardagen, en ga zo maar door. En dan zei ik tegen mensen dat ik dat echt was. Ik deed het omdat ik denk dat mensen me aardiger zullen vinden als ik wat boeiender leven heb, ik schaam me er echt dood voor hoor.. maar ik weet niet of ik het moet zeggen (ik ga binnenkort in dagbehandeling). Soms heb ik er last van, maarop andere momenten gaat het liegen me goed af, en iedereen gelooft me.
En als ik het ga zeggen, hoe zou ik het in hemels naam moeten zeggen? Straks geloven ze niks meer van wat ik zeg.

hoe moeilijk het ook is, ik denk dat je het moet zeggen.
Je bent niet de enige met het probleem en ik denk dat de hulpverleners het wel eerder hebben meegemaakt. Waarschijnlijk maakt het het voor jou alleen maar makkelijk omdat je dan kúnt zeggen als je iets hebt verteld wat niet waar is (want ze weten immers dat je dat probleem hebt) en misschien is dat de manier waarop zij ermee om kunnen gaan, dat ze je af en toe vragen: "je verteld nu dit dit en dit, klopt dat?" en als je dan merkt dat je dingen verteld hebt die onwaar zijn kun je dat alsnog aangeven, omdat ze wéten van dit probleem en op die manier leer je het wellicht ook sneller herkennen.

[Fantôme]

het eerste wat ik zou denken als hulpverlener: 'goh wat dapper dat ze dit verteld, blijkbaar is ze gemotiveerd voor de hulpverlening'... ik zou eigenlijk helemaal niet veroordelend denken... en ik denk de meeste hulpverleners niet hoor..

[xxChange]

Ik zou het zeker zeggen, je zegt dat het liegen je soms goed afgaat maar voel je je daar wel echt goed bij? Heb je niet veel liever dat mensen je leuk vinden om wie je bent en niet om wie je zegt te zijn?
Hoe moeilijk het ook is, wees dit keer eerlijk en dapper en vertel de waarheid!

[CaptainCaveman]

Het feit dat je twijfelt om erover te praten is natuurlijk sowieso al goed. Ik ken jongeren met dezelfde problemen als jij, waar het van kwaad tot erger werd. Als je eenmaal liegt, moet je blijven liegen om alles in balans te houden. En daardoor blijf je bezig.