Voor het eerst in de discografie bekruipt het gevoel van de simpele herhaling van eerder succesvol gebleken truukjes me, en dat vind ik wel jammer. Ik hoor toch veel minder verrassing dan op de eerste platen. En ook minder bijzondere harmonieën en melodieën. En ik heb er op zich weinig probleem mee als Efrim veel zingt, maar een leus als 'one million died to make this sound' of 'I just want some action' vind ik toch veel minder krachtig dan het 'musicians are cowards' van de tweede plaat.
Het klinkt mooi en goed en meeslepend allemaal, maar ergens klinkt het ook als een band die al zoveel samen heeft gespeeld en opgetreden, dat ze een bepaalde stijl meester zijn geworden en niet meer weten hoe ze daar van af moeten wijken (of niet doorhebben dat ze in een soort van 'hokje' zijn gaan zitten).
Dit is trouwens na 1 luisterbeurt, dus allicht verandert dit nog.
__________________
In what scientists are calling "pretty gay", I can't find my shoes.
|