Zinloosheid

[belle123]

Als ik naar mijn leven kijk vind ik dat ik het goed voor elkaar heb: ik studeer aan de universiteit, ik zing, ik heb veel vrienden, ik heb zelfvertrouwen en ik ben gezond. Niemand van mijn vrienden of familieleden is ziek of heeft problemen.
Toch kamp ik met gevoelens van leegte en zinloosheid. Ik probeer dit op te lossen door vakanties, etentjes, nutteloze dingen te kopen, me maar zoveel mogelijk te omringen met andere mensen, maar al deze dingen werken niet (natuurlijk). Die dingen helpen even, maar zo gauw ik weer alleen in mijn kamer ben overvalt me een heel leeg gevoel.
Ik schaam me bijna om hierover te klagen omdat ik eigenlijk geen problemen heb. Ik probeer steeds weer dankbaar te zijn en alles te waarderen. Toch kost het me elke dag verschrikkelijk veel moeite om me tot dingen te zetten omdat er voor mij geen zin of orientatie in het leven zit.

Hebben meer mensen dit? En zijn er mensen die die zin juist wel ervaren?

[Rob]

Ik had 't zelf geschreven kunnen hebben. In het algemeen ben ik hartstikke tevreden, ik mankeer niets (nouja, zelden. ), maar toch is er vaak een gevoel van "Waar dóe ik dit nou voor?" en een leeg gevoel aanwezig ondanks dat alles zo goed is. En dat komt alleen maar bovendrijven wanneer ik, net als jij, alleen ben.

Eigenlijk probeer ik niet teveel na te denken bij wáárom ik iets doe en gewoon te genieten voor zolang iets duurt. Meestal werkt het, eigenlijk maar ergens voegt het ook wat oppervlakkigheid toe en dat vind ik wel jammer.

heb je dat heel vaak dan?

[weetweinig]

Ben je dan niet heel waardevol voor je familie en vrienden? En waar studeer je dan voor? Toch niet voor niks?
Of heb ik er niks van begrepen?

[belle123]

weetweinig schreef:

Ben je dan niet heel waardevol voor je familie en vrienden? En waar studeer je dan voor? Toch niet voor niks?
Of heb ik er niks van begrepen?

Nee, ík heb er volgens mij niet zoveel van begrepen. Als ik met familie en vrienden ben voel ik me wel even gelukkig, maar ik ben niet in staat om dat gevoel vast te houden. Ik heb bijvoorbeeld niet, zoals anderen dat volgens mij wel hebben, dat ik op een ander moment terug kan denken aan iets leuks en dat me dat dan weer vrolijk maakt.
Altijd als ik alleen ben voel ik me dan totaal weer leeg en zie ik geen drive om door te gaan. Het klinkt misschien een beetje alsof ik een verwend kreng ben dat nooit tevreden is met iets. In principe hoef ik niets te veranderen in mijn leven, behalve mijn houding. Maar hoe doe je dat?

[Vogelvrij]

Volgens mij hebben heel veel Nederlanders hier last van. Misschien helpt het om een hobby te zoeken of vrijwilligerswerk ergens te gaan doen?

Ik heb dat een tijd lang gehad, en er valt weinig aan te doen omdát het leven geen zin heeft. Als je dat besef eenmaal hebt, kun je het niet meer kwijtraken. Maar... hm, ik weet het niet, het is bij mij wel verdwenen sinds ik volwassen ben geworden. Ik weet alleen niet precies hoe. Ik geloof nog steeds niet dat het leven zin heeft, maar op de een of andere manier is tot me doorgedrongen dat zelfs dát er niet toe doet, als ik binnen mijn leven maar zin vind. En dat is ook weer zo'n ergerlijke dooddoener waar ik daarvoor niks mee kon, dus ws. heb je niks aan die opmerking. Maar hm. Ik weet niet, ik ben denk ik ondertussen gewoon beter in staat geraakt om dingen op waarde te schatten, om écht te genieten van wat ik heb, en niet alleen maar 'oppervlakkig' te genieten. Enige tegenslag helpt daar wel bij, hoewel dat natuurlijk niet leuk is.

Edit: Misschien heeft het zin om uit te vogelen wat je écht belangrijk vindt? Voor mij is dat denk ik kunst en relaties - die beide dingen geven mij eigenlijk altijd een 'ja, dit is de moeite waard'-gevoel. (Hmm als ik er langer over nadenk vast nog wel meer dingen, want ik heb dat ook wel als ik in m'n eentje door het bos sjouw). Ik denk dat relaties dat voor de meeste mensen wel zijn, maar niet voor iedereen. Voor iemand kan dat z'n werk zijn, of juist vrijwilligerswerk, mensen helpen, of dingen maken, of reizen, of weet ik veel... iig je bewust zijn van wat jij echt belangrijk vindt in je leven, en dan vervolgens ook zorgen dat je dáár mee bezig bent - geen excuzen, geen dat-doe-ik-later-wel, gewoon dat integreren in je leven.

En anders christelijk worden of www.thework.org uitproberen.

[Daboman]

Ik mag ook niet klagen over m'n leven. Ik heb er ook geen last van maar bij mij is het dan ook precies omgekeerd. Ik geloof ook niet echt in de zin van het leven, maar dat is voor mij juist DE reden om er iets heel leuks van te maken waar ik echt van kan genieten. Als het leven toch geen zin heeft hoef, hoef je je daar ook niet schuldig over te voelen, toch?

Als ik me verveel en alleen ben, heb ik er soms wel last van, maar ik zorg er dan ook voor dat ik me niet verveel

[Gabb]

Zie het als kleur.

Iedereen zegt dat ze zwarte "plekken" hebben in hun leven. Het is heel vervelend af en toe. Maar het zorgt er wel voor dat er contrast is in hun leven. En mischien heb jij dat wel niet.

Als bij jou alles wit is dan kan je nog steeds niet inschatten HOE wit eigenlijk, als je nooit zwart hebt gezien.
Stel je nou eens een vel papier voor.
Er moet gewoon eerst een grote zwarte plek opstaan voordat je doorhebt dat de rest eigenlijk wel heel wit is. Da's toch logisch.
En om de rest als wit te blijven zien, moet je ook af en toe eens terug blijven denken aan een paar van je vroegere zwarte periodes.

En het heeft ook geen zin om de zwarte vlekken uit je vel papier weg te knippen want dan hebje dus ook het gevoel alsof je iets mist ja.
Het is dan heel wit allemaal maar er is niet meer veel van je leven over op die manier
Iedereen heeft wel problemen en als jij denkt dat jij dat niet hebt, dan heb je het dus op een of andere manier niet door hehe.

Je kan met dat voorbeeld door en door blijven vergelijken.

[Chris-Verhoeckx]

Waarschijnlijk heb je er niets aan maar ons leven (althans, dat van mij dan) is een beproeving. Alles is nep, in de hemel en/of hel is het eeuwige leven. Boven (in de hemel/hel) legt men verantwoording af voor zijn daden.

[Fantôme]

Je schrijft dat je studeert aan de universiteit. Ik neem dus aan dat je ouder bent dan 18 (en onder de 30 ofzo? ).
Ik herken wat je schrijft. Je hoeft je er zeker niet voor te schamen. Ik denk, dat wanneer jij hier met leeftijdsgenoten over praat, veel van hen dit zullen herkennen. Het hoort namelijk ook bij de jongvolwassenheid en het is normaal voor deze ontwikkelingsvragen om de vragen te stellen die jij je stelt. Ik stel ze ook regelmatig en probeer, tot ik het antwoord (hopelijk) ooit heb gevonden, zoveel mogelijk te genieten van alle leuke dingen. Maar negeer de vragen die je je stelt iig niet, het is goed daarmee bezig te zijn denk ik.

Ik herken me ook wel een beetje in wat je zegt, ook al loopt mijn leven wat minder op rolletjes.
Ik heb het idee, correct me if I'm wrong, dat je moeilijk alleen kunt zijn. Je zegt dat je je alleen zo leeg voelt als je alleen bent. Kun je je zelf moeilijk vermaken?
Mij helpt het om met dingen bezig te zijn die ík belangrijk vind. Ik houd bijvoorbeeld erg veel van natuur en dieren en het doet me dan goed om mezelf daarin nuttig te maken en te laten zien waar ik voor sta. Daarnaast kan ik mijn ei kwijt in het creatieve, zoals muziek maken, breien, schrijven enz.

Ik denk dat het goed is om uit te zoeken waar jij voor staat. Wat vind je belangrijk in het leven? Zijn er dingen in de maatschappij of wat dan ook die je heel kwaad maken, waar je iets aan zou willen veranderen? Misschien voelt het nuttig als je daar iets mee gaat doen?

[hermanf]

Wat is jouw definitie van vrienden? Ik hoor één van mijn huisgenoten bijvoorbeeld ook regelmatig praten over al zijn 'vrienden' en hij heeft ook daadwerkelijk een grote kring van personen waar hij mee om gaat, maar ik twijfel ernstig aan de diepgang van het contact. Ik heb geen van de mensen waar hij mee om gaat bijvoorbeeld meer dan één maal hier gezien (of herkend) M.a.w. die jongen gaat gewoon met veel mensen om en noemt die mensen snel vrienden. Dit hoeft bij jou niet zo te zijn natuurlijk, het kan net zo goed zijn dat je met bepaalde mensen erg veel om gaat. Dat wil nog niet zeggen dat er sprake is van veel diepgang. Je kunt elkaars gezelschap waarderen maar toch nooit het idee hebben dat je je ei aan diegene kwijt kunt. Of dat simpelweg niet doen omdat je denkt dat die persoon niet zit te wachten op interactie op een dergelijk niveau. Ben je in zekere zin niet 'gewoon' (een tikje) eenzaam? (misschien helpt het definiëren van het probleem om het inzichtelijker te maken) http://www.korrelatie.nl/themas/eenzaamheid

Misschien zit ik er helemaal naast. Hoe dan ook, om nog even op de interactie met mensen door te gaan een klein voorbeeldje uit de praktijk: Een andere huisgenoot van mij keek ik weleens tv mee toen ik hem nog niet zo goed kende. Ik kwam dan niet veel verder dan wat bijdehante opmerkingen maken over iets op tv. Eigenlijk om de stilte te onderdrukken. Het was heel makkelijk geweest om dat niveau nog een eeuwigheid vast te houden. Tot ik het op een gegeven moment zat was en hem gewoon vroeg welk percentage van de meisjes die hij zijn kamer op sleepte hij ook daadwerkelijk sex mee had (of iets dergelijks). Kortom iets wat ik gewoon echt wilde weten op dat moment (nou zal dit in de ogen van enkele frigide figuren wel weer een onderwerp zonder diepgang zijn maar ik definieer diepgang dan liever als praten over hetgeen je het eigenlijk echt zou willen hebben op dat moment) Nou ja toen was het ijs dus wel gebroken en toen hadden we een goed gesprek. Daarna hebben het het eigenlijk alleen nog maar over dingen gehad waar we het echt over wilden hebben. Dus, doe wat je nu hier op dit forum doet: niet de façade ophouden maar gewoon zeggen wat je echt bezighoudt. Dat hoeft helemaal niet in negatieve zin te zijn of een klaagverhaal te worden.

Verder moet je denk ik bedenken dat niemand beweert dat het zo simpel is dat een eenvoudige optelsom van dingen in je leven die volgens jou 'zo horen' tot geluk zal/moet leiden.

[Inanis]

hermanf schreef:

Verder moet je denk ik bedenken dat niemand beweert dat het zo simpel is dat een eenvoudige optelsom van dingen in je leven die volgens jou 'zo horen' tot geluk zal/moet leiden.

Veel mensen hebben hier wel een aardig beeld bij.
Dingen als intelligentie, uiterlijk (schoonheid), bekendheid, opleiding, carriere, vriendschappen met bekende nederlanders of anders bekende personages.. artiesten, professoren, schrijvers, hoogleraren (whatever) of gewoon een grote vriendenkring worden door genoeg mensen gezien als een optelsom voor levensgeluk.

[Vogelvrij]

Inanis schreef:

Veel mensen hebben hier wel een aardig beeld bij.
Dingen als intelligentie, uiterlijk (schoonheid), bekendheid, opleiding, carriere, vriendschappen met bekende nederlanders of anders bekende personages.. artiesten, professoren, schrijvers, hoogleraren (whatever) of gewoon een grote vriendenkring worden door genoeg mensen gezien als een optelsom voor levensgeluk.

Daar gaat het niet om, het gaat erom dat het niet zo werkt Mensen denken dat vaak, maar dat is dus niet zo. Ook intelligente knappe bekende mensen met veel vrienden kunnen ongelukkig zijn.

[belle123]

Bedankt voor alle reacties! Die zetten mij aan het denken.
Ik vraag me af wat precies mijn probleem is. Ben ik nou op zoek naar wat de zin van het leven is? Wat ~~Fantôme~~ zei klopt dan misschien wel : dat het als jongvolwassene normaal is om met existentiële vragen bezig te zijn.
Of misschien zit het hem meer in wat hermanf zegt 'dat ik ergens wel eenzaam ben'. Ik ben inderdaad altijd onder de mensen maar of het echte vriendschappen met diepgang zijn betwijfel ik. Ik zou dit natuurlijk graag anders zien, maar ik weet ook niet goed hoe ik dat doe.
Bovendien ben ik altijd erg bezig met mezelf aan anderen te laten zien. Als iets goed gaat bijvoorbeeld, ben ik in plaats van er zelf van te genieten gelijk aan het bedenken aan hoe ik daar indruk mee kan maken bij andere mensen. Heel stom misschien, maar dit doe ik automatisch. Misschien heeft dat ook wel met het lege gevoel te maken, omdat ik op die manier niet veel voldoening haal uit de dingen die ik doe.

[Lotte]

Misschien heb je wel het gevoel dat je niet genoeg 'leeft'. Dat je te weinig passie en opwinding voelt bij wat je doet. Wellicht moet je dan eens buiten je vaste patroon gaan en risicovollere dingen gaan doen. Het klinkt alsof je een gelukkig leven hebt maar wel een beejte een saai leven. Niet saai als in slecht, maar gewoon, het is een gangbaar leven. Vrienden, familie, huisje, schooltje. Daar kan je genoegen mee nemen maar je kan ook iets extra's proberen te vinden.