Antiheld

[*nerwen elensar]

Ik grijs niet graag om door het vluchtmisdrijf
van gedachten jezelf tegen te komen als een schim
met in de handen een blaadje van een scheurkalender-

dag waarop de hemel besloot in een fijnmazig net uit de lucht
te vallen als herfstbladeren waaierden paraplu’s open
met mensen over het plein,

ze leken zo klein door de ogen van de kamer
lagen er twee kofferhelften te slapen
als grote een schelp, het licht leefde
in de groene flessen op de vensterbank
strekte er zich een zee uit ver over de grenzen
van een omgevallen glas brak hij een woord,
vergat, verzweeg en pleegde karaktermoord

in de verte ca-danste er een trein voorbij het perron
waar op een bankje een meisje wachtte op niemand,
het was al veel te lang te laat geweest om weg te gaan
maar toch leek het haar heroïsch om met een harde knal
de deur dicht te slaan en niet achterom te kijken

niets zo erg om als held aan
een onbenoemde dood te sterven.

[Reynaert]

Waarom put je telkens weer uit hetzelfde register? Het zit vol met dezelfde soort termen die je al zo vaak gebruikt of gebruikt had kunnen hebben, daarom is het niet zo bijzonder meer. Vluchtmisdrijf, gedachten, schim, scheurkalender, herfstbladeren, paraplu's, plein, kofferhelften, groene flessen, vensterbank, enzovoorts enzovoorts. De eindgedachte sluit wel aan bij een gedachte die ik eerder ook had, namelijk dat er waarschijnlijk veel meer helden zijn waar we niets van weten dan helden waar we alles van weten. Die sterven een onbenoemde dood en dat is inderdaad wel erg. Maar of dat het ergste is?

[Fayelinde.]

Hee ja, ik herken heel veel van je vorige gedicht terug. Dat stuk van die kofferhelften, ik kreeg écht een déjà-vu. Het is jammer, want je kan heel mooie gedichten schrijven. Het idee hier achter vind ik tof, maar waarom gaat je uitwerking dan lijken op je andere gedichten, die over iets héél anders handelen? Vreemd.

Dat cursieve stuk vind ik ontzettend mooi, al is er wel iets dat niet goed loopt. Het zit in 'het was al veel te lang te laat geweest om weg te gaan/maar toch leek het haar heroïsch om met een harde knal/de deur dicht te slaan en niet achterom te kijken'. Ik weet niet precies wat, je moet maar eens zoeken.

Heel jammer dat je stijl, woordgebruik, bijna alles kopieert. Want je idee kan echt voor iets heel moois zorgen!

[*nerwen elensar]

Jullie hebben gelijk hoor Maar dat komt omdat dit gedicht kort na het voorgaande geschreven is. De stukken die ik daar weggelaten/vervangen heb, komen dus hierin terug. Het heeft ergens ook te maken met het feit dat ik nogal veel werk met invallen en herwerken van oude gedichten. Misschien dat het daardoor allemaal niet zo nieuw meer klinkt.
Maarrrrrr....het is inderdaad wel tijd voor vernieuwing, alhoewel ik absoluut niet weet hoe ik zoiets moet doen, dus tips enzo zouden best handig zijn. Wat ik ook probeer, ik heb steeds het gevoel dat ik binnen dezelfde cirkels ronddraai...

@Reynaert: wat ik bedoel, binnen dit gedicht dan, is dat de held (het meisje dan) door hem een onbenoemde dood stierf, hij vergat haar (lees: ze was zodanig irrelevant voor hem geworden dat hij zelfs de moeite niet nam om haar 'te doden' terwijl zij het net heldhaftig van haarzelf vond dat ze weg van hem was).