moord-zelfmoord: en dan?

Hallo allemaal,

Mijn vriend heeft zijn ouders verloren toen hij 16 was en is slachtoffer van een zogenaamd 'familiedrama' (moord-zelfmoord). Hij heeft geen broertjes of zusjes en weinig tot geen contact met andere familieleden. Inmiddels is hij bijna 25 en woont al 8 jaar op zichzelf. Het gaat redelijk goed met hem, hij slikt geen medicijnen tegen zijn depressie want dat wil hij liever niet. Hoewel hij behoorlijk sociaal is, lukt het hem niet om vrienden te maken in de buurt maar eigenlijk alleen op afstand (via internet bijvoorbeeld). Hij heeft zichzelf leren omgaan met zijn beperkingen, maar hij loopt er telkens weer tegenaan dat ie niet binnen het normale plaatje past omdat hij 'anders' is.

Ik wil hem zo graag helpen maar het lukt me niet. Ik heb dan ook totaal geen ervaring hiermee en zelf weinig tot geen problemen gekend in mn leven. Wat is de normale gang van zaken voor kinderen in Nederland die hun ouders verliezen op een dergelijke verschrikkelijke manier? Ik heb gezocht naar slachtofferhulp maar dat is er alleen specifiek voor ouders die hun kinderen verliezen en de 'algemene' hulp natuurlijk. Ik hoop dat er iemand is die hier wellicht ook ervaring mee heeft of mij wat meer kan vertellen over hoe het gaat, zijn er speciale therapiën? Hoe krijg je weer een vertrouwensnetwerk dat vergelijkbaar is met je familie? Enz. Enz. Heel veel vragen dus. Voor de duidelijkheid, mijn vriend is Engels - waar het systeem natuurlijk ook anders werkt, maar dat terzijde.

(ps. Ik lees al jaren dit forum maar heb nooit zelf gereageerd. Vandaag heb ik besloten om toch een profiel aan te maken en dit is mijn eerste bericht. )

Allereerst, bedankt voor je reactie.
Hij is al bij de huisarts en verschillende psychologen/psychiaters geweest maar het lijkt er op dat men hem niet 'kan' helpen (ik vind dit ook een beetje vreemd). Vandaar mijn vraag naar ervaringen van anderen hiermee.

[Nijn*]

Lijkt me raar als men zegt dat ze hem niet 'kunnen' helpen. Als hij ervoor open staat om geholpen te worden, kan iemand hem echt wel helpen. Ik heb hier zelf geen ervaring mee maar het lijkt me erg moeilijk. Je vriend is Engels, betekent dat ook dat hij niet in Nederland woont? Want in dat geval, ik zou niet weten hoe het hulpsysteem daar werkt.

Ik betwijfel of zulke specifieke hulp als jij (denk ik) bedoelt wel bestaat in Nederland.
Het komt relatief weinig voor, 'familiedrama's', en áls het voorkomt overleven de kinderen het meestal niet.
Waar ik wel eens iets over gehoord heb is een groepstherapie voor jongeren die 'opeens' alles alleen moeten doen (als in: geen contact meer met hun ouders). Misschien is trouwens een groepstherapie sowieso goed, al was het alleen maar om in aanraking te komen met anderen die ook het gevoel hebben 'anders' te zijn.
Kom ik toch bij de huisarts uit, die kan hem doorverwijzen...

Ik kan me voorstellen dat mensen met PTSS gedeeltelijk tegen dezelfde problemen aanlopen (ik kan me zelfs voorstellen dat je vriend door wat er gebeurd is iets als PTSS zou hebben, maar ik ben geen psychiater ), misschien dat iemand die gespecialiseerd is met hulp aan mensen met PTSS meer ervaring met soortgelijke situaties heeft dan de gemiddelde psycholoog/psychiater? De huisarts of anders iets als een GGZ-instelling (of hoe dat in Engeland ook heet), kan daar waarschijnlijk meer over vertellen. En misschien dat er op internet wel een community/zelfhulpgroep is waar mensen samen komen die iets soortgelijks hebben meegemaakt (dat kan misschien ook helpen en/of misschien weten zij namen van mensen die gespecialiseerde professionele hulp kunnen bieden)?

Bedankt allemaal!
Ik denk zelf ook dat iets dergelijks als groepstherapie een goed idee is en ga het toch maar eens aan hem voorstellen. Ik denk idd dat hij last heeft van PTSS en ik zal hem es wat info erover geven. En wellicht is er idd een zelfhulpgroep op internet, zou misschien een goed begin zijn. Daar zal ik es naar op zoek gaan.
@Nijn* hij woont idd in Engeland, dat maakt het nog een stukje moeilijker ja.

[Nona]

Hm ja, iemand op afstand helpen is altijd moeilijk (via een forum dus ook): je kunt geen arm om iemand heen slaan, de toon van je stem komt niet over, je kunt iemand niet stimuleren om iets moeilijks door te zetten, je kunt alleen maar advies geven. Knap lastig. En zeker in een geval als dit - hij heeft vast al duizenden adviezen gehad en zit nog steeds in een lastige situatie. Maar hem helpen uitzoeken wat de mogelijkheden zijn is heel nuttig, daar kan hij wat mee, als hij echt wil.
Wat dat betreft doe je dus al vrijwel alles wat je kunt doen.

Oeps, ik had over het engeland-stukje heen gelezen.
Maar ik denk eigenlijk dat 't niet veel uitmaakt.

[eatdrumseatcym_]

wat zijn nederlanders toch lief voor mekaar. hoe zou het zijn om ook iemand te hebben (een partner, geen ouders) die dan zo om je geeft. *zucht*

eatdrumseatcym_ schreef:

wat zijn nederlanders toch lief voor mekaar. hoe zou het zijn om ook iemand te hebben (een partner, geen ouders) die dan zo om je geeft. *zucht*

Uh...Ik vat dit maar als compliment op?

[eatdrumseatcym_]

ja, was ook wel klagen van mijn hoor als je dat al in de gaten had.