(oud) Gedicht: Regen, Rozen, Bloed & Chaos

Regen, rozen, bloed en chaos.

Wijl de regen over me geen spoelt,
en de nacht zich als een deken om me vouwt,
komt het onbeschrijfbare gevoel in mij op.
Gevoel zo donker,
schaduwkant van het mooiste van altijd.
Net de doorns van een roos...

Roos,
onverwoordbaar hoe mooi je bent.
Geur die bedwelmt...
De drang die mij vervult,
om jouw in mijn hand te houden...

Roos,
ik wil zo graag aanraken,
maar wanneer ik mijn handschoen afleg,
halen dorens zo scherp,
mijn kwetsbare huid open.
Pijn zo scherp,
Wonden zo diep...

’t Is de regen die over me heen spoelt.
’t Is het bloed dat op de natte grond druipt.
Bloed druipt uit mijn pijnlijke wonden.,
wijl donder en bliksem,
het gevoel diep vanbinnen illustreren.
Chaos...

Dit is een al wat ouder gedicht van mij hoor. Sinds ik studeer schrijf ik niet meer, maar heb dat vroeger dus nog heel veel gedaan.

Nee; Ik vind mijzelf geen goed schrijver en ik ben ook met goede reden gestopt ermee.
Maar uit soort sentiment had ik nog eens zin om er één online te zetten.