Euthanasie!

[JansJ]

Hallootjes,,
Ik moet een werkstuk maken over euthanasie!!!
Nu is mijn vraag aan jullie: Hoe denken jullie over euthanasie???
Wel graag serieus aub`tjes!!!
Kben benieuwd!!!
X mij

ik vind het dikke prima, meiden van 15 die denken een kind te willen samen met hun 18jarige vriend, waarop meneer toedeledokie zegt en dat meisje van 15 voor de rest van dr leven fucked is en ik daar belasting voor mag betalen, NO WAY

dus, voor

edit: gvd, ik zou toch zweren dat dit topic over abortus ging

nieuw berichtje dan maar:

dikke prima, als ik bijv. mn armen en benen kwijt zou zijn zou ik ook niet verder willen
of bijv. aan wat voor ziekte dan ook 24 uur per dag pijn lijd, do not want

mijn oma ging door euthanasie, ze was stervende en wilde niet langer lijden. Alle familie was erbij. Een vriendin van mij wilde ook euthanasie laten plegen, 25 jaar, terminale kanker en dus geen kans op genezing. Alleen is het bij haar net niet meer nodig geweest, zo snel ging het.

Ik ben voor. Ik vind het een prachtig idee dat je zelf kan bepalen dat je niet langer lijden wil. Ik snap dan ook de discussie omtrent het hele gebeuren niet zo. Ik ben katholiek en heb niet het gevoel dat euthanasie in strijd is met het geloof. (of maakt me dat gewoon een slecht christen? ik weet het niet.). Ik hoor vaak van mensen die wél met twee benen stevig in hun geloof zijn dat ziek zijn ook bij het leven hoort, en dat je dat ook moet doorstaan voor je doodgaat, en dat ze dus euthanasie niks vinden. Tsja. Kan.

[Caster]

Je kunt nooit een slecht gelovige zijn, als je gelooft geloof je. Je mag toch zeker wel je eigen mening hebben? Het leven is gekregen, als het niet van jezelf was geweest zou je toch wel de keuze mogen krijgen of je het zou willen of niet, ik kan me dus niet herinneren dat ik die keuze ooit heb moeten maken. (voor Nattigheid)

Ikzelf zou er niet voor gaan, omdat ik aan anderen heb gezien dat ze wel gewoon doorvochten en het overleefden. Nu zal ik zoiets zowiezo echt niet opgeven, daar zou ik zolang over moeten nadenken dat ik al bezweken over genezen ben aan de ziekte.
Maar iedereen mag voor zichzelf kiezen.

[marrel]

Ik heb m'n oma pijn zien hebben, maanden en de laatste weken echt heel erg. Het was zeker dat het ongeneselijk was en we moesten wachten tot het lichaam het op zou geven. Ik vind dat euthanasie dan echt zou moeten mogen. Besef alleen wel dat het heel moeilijk is om de criteria vast te stellen maar er moet zeker serieuzer over gedacht gaan worden.

marrel schreef:

Ik heb m'n oma pijn zien hebben, maanden en de laatste weken echt heel erg. Het was zeker dat het ongeneselijk was en we moesten wachten tot het lichaam het op zou geven. Ik vind dat euthanasie dan echt zou moeten mogen. Besef alleen wel dat het heel moeilijk is om de criteria vast te stellen maar er moet zeker serieuzer over gedacht gaan worden.

Bij mijn opa hebben ze toen op een gegeven moment de morfine zo hoog opgevoerd dat het hart er op een gegeven moment mee ophield...

[T_ID]

Ik denk daar vrij positief over. Ik heb meegemaakt dat iemand door een alcoholverslaving afgleed, en de laatste jaren gewoon niet meer coherent kon functioneren. Zijn hele familie liet hem in de steek. De laatste anderhalf jaar sloeg het syndroom van Korsakoff toe en was hij zo dement dat hij echt niet meer wist wat onder en boven was. Ook heeft hij zich daardoor wel vijftig keer gerealiseerd dat zijn eigen vader en moeder dood waren.
Uiteindelijk is hij gestorven, en heeft een van zijn zoons als enige nog net de moeite gedaan hem te begraven, en dat in het graf van zijn opa en oma (de vader en moeder van de dode dus) omdat niemand zin had om een graf te betalen. Vijf minuten na de ceremonie was iedereen pleite, familie die verder weg stond dan de directe verwantschap nam niet eens de moeite überhaupt te komen. Hoe erg je kunt falen in het leven, is niet treffender te demonstreren.

Als zo iemand halverwege de rit beseft dat hij een ongelofelijke lul is geworden door zijn verslaving, en rap bezig is het contact met de werkelijkheid kwijt te raken, en besluit er een eind aan te maken, dan is er weinig discussie over mogelijk dat dat de beste keuze is lijkt me zo. Het zou hem en omgeving heel wat gedoe bespaard hebben, en een tweede start maken na zoiets doe je misschien op je dertigste nog, maar niet op je zeventigste.


Daar tegenover hadden we een kennis die rond zijn vijftigste opeens met terminale kanker werd gediagnosticeerd. Okay, van midden in het leven in één middag naar 'nog maar drie maanden te leven', die er ook nog eens niet leuk uit zouden zien, en veel lijden zouden kosten.

De man regelde de overdracht van zijn bedrijf, regelde daarna zijn eigen begrafenis waarbij de belangrijkste bepaling was dat rouwen en bedroefd zijn streng verboden waren, en stapte eruit door euthanasie.

Ik heb nooit iets indrukwekkenders meegemaakt.



en een stukje discussie-inhoudelijk commentaar:

Caster schreef:

Je kunt nooit een slecht gelovige zijn, als je gelooft geloof je. Je mag toch zeker wel je eigen mening hebben?

Niet als die neerkomt op onderdrukking van je medemensen. Daarvoor heb je keiharde argumentatie nodig, en een fictief wezen ergens op een wolkje die in een duizenden jaren geleden door barbaren geschreven boek eist dat iedereen pijn lijdt, is met grote nadruk géén goede reden.

We hebben in Nederland meerdere oorlogen gevoerd om ons van dat soort dictatuur te bevrijden, dus vandaar dat er in dit soort discussies altijd een vrij scherpe lijn bestaat tussen mening over jezelf en mening wat toegestaan zou moeten zijn voor iedereen. Niet geheel onverwacht worden de messen geslepen zodra iemand van de zijlijn roept dat euthanasie/abortus/whatever verboden moet worden en dat mensen maar lekker moeten lijden. (mensen die dat roepen zijn dan zelf weer nooit bij dat lijden aanwezig, zo hypocriet zijn ze dan weer wel)

T_ID schreef:

Ik denk daar vrij positief over. Ik heb meegemaakt dat iemand door een alcoholverslaving afgleed, en de laatste jaren gewoon niet meer coherent kon functioneren. Zijn hele familie liet hem in de steek. De laatste anderhalf jaar sloeg het syndroom van Korsakoff toe en was hij zo dement dat hij echt niet meer wist wat onder en boven was. Ook heeft hij zich daardoor wel vijftig keer gerealiseerd dat zijn eigen vader en moeder dood waren.
Uiteindelijk is hij gestorven, en heeft een van zijn zoons als enige nog net de moeite gedaan hem te begraven, en dat in het graf van zijn opa en oma (de vader en moeder van de dode dus) omdat niemand zin had om een graf te betalen. Vijf minuten na de ceremonie was iedereen pleite, familie die verder weg stond dan de directe verwantschap nam niet eens de moeite überhaupt te komen. Hoe erg je kunt falen in het leven, is niet treffender te demonstreren.

Als zo iemand halverwege de rit beseft dat hij een ongelofelijke lul is geworden door zijn verslaving, en rap bezig is het contact met de werkelijkheid kwijt te raken, en besluit er een eind aan te maken, dan is er weinig discussie over mogelijk dat dat de beste keuze is lijkt me zo. Het zou hem en omgeving heel wat gedoe bespaard hebben, en een tweede start maken na zoiets doe je misschien op je dertigste nog, maar niet op je zeventigste.

Daar hebben we weer zo'n kortzichtige opmerking, hoor... Jij mag dan misschien iemand kennen die het niet gelukt is en daar lekker op gaan lopen generaliseren, maar ik heb wel degelijk (en meerdere keren) gezien hoe iemand het zelfs op late leeftijd nog gelukt is die ellende van zich af te schudden - in ieder geval in zo'n mate dat ik zijn leven niet een geheel falen zou noemen. Wat een onzin om zulke mensen maar per definitie af te schrijven.

[marrel]

Freyja schreef:

Bij mijn opa hebben ze toen op een gegeven moment de morfine zo hoog opgevoerd dat het hart er op een gegeven moment mee ophield...

oma had ook wel morfine maar opa was het er niet helemaal mee eens. Hij dacht ook dat de morfine haar zou doden en dat hoorde niet. Bij het leven hoort ook het lijden. Nou in mijn ogen niet.

En wat betreft geloof, ik heb mijn twijfels maar als het dan toch zo is he dan denk ik, God heeft ons de kracht gegeven om te leven, we moeten een keer dood en hij heeft ons voor de tussenperiode kennis gegeven. En ook de kennis om euthanasie (en abortus en condooms en nog heel veel meer dingen) te ontwikkelen. Dusj.

[Noddy]

Ik zou er heel veel moeite mee hebben als iemand in mijn omgeving besluit euthanasie te plegen. Toch denk ik dat ik er nog meer moeite mee zou hebben als ze ontzettend veel pijn lijden.

[Balance]

T_ID schreef:

Ik denk daar vrij positief over. Ik heb meegemaakt dat iemand door een alcoholverslaving afgleed, en de laatste jaren gewoon niet meer coherent kon functioneren. Zijn hele familie liet hem in de steek. De laatste anderhalf jaar sloeg het syndroom van Korsakoff toe en was hij zo dement dat hij echt niet meer wist wat onder en boven was. Ook heeft hij zich daardoor wel vijftig keer gerealiseerd dat zijn eigen vader en moeder dood waren.
Uiteindelijk is hij gestorven, en heeft een van zijn zoons als enige nog net de moeite gedaan hem te begraven, en dat in het graf van zijn opa en oma (de vader en moeder van de dode dus) omdat niemand zin had om een graf te betalen. Vijf minuten na de ceremonie was iedereen pleite, familie die verder weg stond dan de directe verwantschap nam niet eens de moeite überhaupt te komen. Hoe erg je kunt falen in het leven, is niet treffender te demonstreren.

Als zo iemand halverwege de rit beseft dat hij een ongelofelijke lul is geworden door zijn verslaving, en rap bezig is het contact met de werkelijkheid kwijt te raken, en besluit er een eind aan te maken, dan is er weinig discussie over mogelijk dat dat de beste keuze is lijkt me zo. Het zou hem en omgeving heel wat gedoe bespaard hebben, en een tweede start maken na zoiets doe je misschien op je dertigste nog, maar niet op je zeventigste.

Aan de andere kant: hoe helder kan zo'n iemand nadenken over zo'n belangrijke keuze? Toen hij al ziek was (geestelijk), was hij niet in staat zo'n beslissing te overzien, dus dat lijkt me geen moment meer om nog voor euthanasie te kunnen kiezen.

Maar ook vóór de ziekte; ongeacht of dat nou in een tijd was waarin hij nog dronk ivm zijn verslaving; de situatie waarin hij zich bevindt is toch geen situatie waarin je objectief je leven en kansen overziet? Iemand die diep in de put zit kijkt doorgaans niet naar de mooie aspecten van het leven en de kansen die zich nog voor kunnen doen om uit de put te geraken. Wanneer hij geen Korsakoff had gekregen (wat hij op dat moment ook nog niet kon overzien), had zijn leven misschien niet een positieve wending kunnen krijgen?


Ik ben voor euthanasie, in situaties waarin er sprake is van zwaar lichamelijk lijden, gecombineerd met een uitzichtloze situatie (terminaal). Maar juist eigenlijk in zo'n geval, waarbij er sprake is van geestelijk lijden met een situatie die uitzichtloos lijkt (maar niet persé is), ben ik er tegen.

[Volk]

Dieren laten we inslapen zodat ze geen pijn hoeven te lijden. Zodat ze hun leven waardig af kunnen sluiten. Ik vind dat dat ook moet kunnen bij terminale mensen die lijden.

[Gedoemd]

Caster schreef:

Ikzelf zou er niet voor gaan, omdat ik aan anderen heb gezien dat ze wel gewoon doorvochten en het overleefden. Nu zal ik zoiets zowiezo echt niet opgeven, daar zou ik zolang over moeten nadenken dat ik al bezweken over genezen ben aan de ziekte.
Maar iedereen mag voor zichzelf kiezen.

Tsja dat is natuurlijk een heel mooi beeld dat je daar schept alleen het punt bij heel veel gevallen van euthanasie is dat er geen kans meer is op overleven!
Wanneer ik terminaal ziek zou zijn en er zouden op een gegeven moment teveel functies wegvallen of ik zou teveel pijn lijden dan is het voor mij heel duidelijk dat ik dan euthanasie zou willen. Maar goed, zo denk ik er nu over. Wel vind ik sowieso dat de mogelijkheid moet blijven bestaan en over de geloofskwestie: of je nu gelooft of niet gelooft: je houdt de pijn en de emotionele struggle. Zouden de ernstig zieken onder ons dan geen einde aan hun leven mogen maken; een leven waar ze tot het einde toe voor gevochten hebben? In principe doe je het ook voor anderen; zij lijden ook onder het feit dat jij zo ziek bent en zo weinig kunt/zoveel pijn hebt! Ik zeg: het leven is van mij dus ik bepaal wat ermee gebeurt, heerlijk idee om te weten dat je zelf de controle erover hebt.

Ik heb een oom van me zien lijden, het was duidelijk ongeneeslijk (AIDS, er viel niets meer te remmen) en hij had echt veel pijn. Euthanasie was geen mogelijkheid, geen enkele arts wilde hem zoveel morfine toedienen dat hij langzaam in zou slapen en niet meer wakker zou worden. Dat was echt vreselijk. Ik ben echt enorm voor euthanasie wanneer het duidelijk is dat iemand ongeneeslijk ziek is en verder leven alleen maar lijden zal zijn.

[Mara]

Andijvie schreef:

Ik heb een oom van me zien lijden, het was duidelijk ongeneeslijk (AIDS, er viel niets meer te remmen) en hij had echt veel pijn. Euthanasie was geen mogelijkheid, geen enkele arts wilde hem zoveel morfine toedienen dat hij langzaam in zou slapen en niet meer wakker zou worden. Dat was echt vreselijk. Ik ben echt enorm voor euthanasie wanneer het duidelijk is dat iemand ongeneeslijk ziek is en verder leven alleen maar lijden zal zijn.

Waarom wilden die artsen het niet? Als een arts persoonlijke bezwaren heeft is hij volgens mij verplicht de patiënt door te sturen naar een arts die er geen problemen mee heeft.

In het geval van uitzichtloos lijden is er geen argument tegen euthanasie te bedenken. In het geval van zware depressies e.d. vind ik het lastiger, omdat je daar toch bovenop kan komen, dus in zulke gevallen zal het afhangen van de precieze omstandigheden. Een leeftijdsgrens lijkt me wel iets, dus bijvoorbeeld dat boven de 75 bij mentaal gezonde mensen euthanasie onvoorwaardelijk mag. Dan heb je sowieso toch niet lang meer te leven.

MeelFriek schreef:

Waarom wilden die artsen het niet? Als een arts persoonlijke bezwaren heeft is hij volgens mij verplicht de patiënt door te sturen naar een arts die er geen problemen mee heeft.

't Was een jaar of 10 geleden, volgens mij was 't toen nog anders geregeld. Ik weet ook niet precies hoe 't allemaal zat, alleen dat hij dolgraag euthanasie wilde, maar dat het niet kon omdat z'n arts niet mee wilde werken (en ook geen middelen wilde geven zodat hij het zelf kon doen).

[JustADreamer]

Mijn moeder heeft in 2000 ook besloten tot euthanasie, aangezien ze anders compleet onherkenbaar zou hebben weggekwijnd door de kanker. Ze wilde niet dat wij (haar kids) haar als kasplantje zouden herinneren, ik ben haar dankbaar voor haar beslissing. Ik heb afscheid kunnen nemen, en ik weet dat ze alles heeft gehoord wat ik toen heb gezegd, en dat is een fijne gedachte

Kortom, ik ben voor. Vind overigens sowieso dat de overheid zich er te veel mee bemoeit, sinds wanneer heeft de overheid iets te zeggen over MIJN leven?

[Balance]

JustADreamer schreef:

Kortom, ik ben voor. Vind overigens sowieso dat de overheid zich er te veel mee bemoeit, sinds wanneer heeft de overheid iets te zeggen over MIJN leven?

Enerzijds omdat het uitgevoerd moet worden door derden, lijkt me. Dan is het toch prettig als er regels bestaan.
Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat het een stukje zelfbescherming is. Het is niet best als iedereen in een depressieve bui kan beslissen dood te willen en daar aan mee wordt gewerkt.

[blablatje]

Dat iemand met een depressie geen euthanasie mag wordt óók wat ver doorgevoerd; een patiënt met terminale kanker die het niet uithield van de pijn mocht geen euthanasie omdat hij al jaren depressief was. Maarja, regels zijn regels en als het toch gaat om het doden van mensen is daar ook wel wat voor te zeggen. Hij mocht overigens wel aan de morfinepomp, want dat is wettelijk geen euthanasie.

[Mara]

Andijvie schreef:

't Was een jaar of 10 geleden, volgens mij was 't toen nog anders geregeld. Ik weet ook niet precies hoe 't allemaal zat, alleen dat hij dolgraag euthanasie wilde, maar dat het niet kon omdat z'n arts niet mee wilde werken (en ook geen middelen wilde geven zodat hij het zelf kon doen).

@blablatje: Er moet in dat gewoon gekeken worden naar wat het 'ergst' is, de kanker of de depressie. Als bij een depressieve vrouw in een vroeg stadium borstkanker ontdekt wordt die goed te behandelen is, dan geen euthanasie. Maar terminaal, gepaard met veel pijnlijden, dat 'overtreft' de depressie imo.

[blablatje]

MeelFriek schreef:

@blablatje: Er moet in dat gewoon gekeken worden naar wat het 'ergst' is, de kanker of de depressie. Als bij een depressieve vrouw in een vroeg stadium borstkanker ontdekt wordt die goed te behandelen is, dan geen euthanasie. Maar terminaal, gepaard met veel pijnlijden, dat 'overtreft' de depressie imo.

Op zich wordt dat ook wel gedaan, niet zozeer wat het ergst is maar vooral wat de aanleiding voor de euthanasiewens is. Maar dan komt er een psychiater bij en allerlei extra procedures, en dat duurt zo twee weken.

[Ieke]

MeelFriek schreef:

Waarom wilden die artsen het niet? Als een arts persoonlijke bezwaren heeft is hij volgens mij verplicht de patiënt door te sturen naar een arts die er geen problemen mee heeft.

Nee, dat zijn artsen niet.

Kazet Nagorra schreef:

In het geval van uitzichtloos lijden is er geen argument tegen euthanasie te bedenken. In het geval van zware depressies e.d. vind ik het lastiger, omdat je daar toch bovenop kan komen, dus in zulke gevallen zal het afhangen van de precieze omstandigheden. Een leeftijdsgrens lijkt me wel iets, dus bijvoorbeeld dat boven de 75 bij mentaal gezonde mensen euthanasie onvoorwaardelijk mag. Dan heb je sowieso toch niet lang meer te leven.

Mensen van 75 kunnen ook prima nog een 20 jaar zonder al teveel problemen leven. Zal voor de meesten niet weggelegd zijn, maar leeftijd is een vaag argument en zeggen dat ze toch niet lang hebben klopt gewoon niet.