|
|
Bekijk resultaten poll: Welk verhaal mag van jou winnen? | |||
Stilte |
![]() ![]() ![]() ![]() |
1 | 11.11% |
Uit |
![]() ![]() ![]() ![]() |
1 | 11.11% |
Elk eind is een begin |
![]() ![]() ![]() ![]() |
1 | 11.11% |
De tweede grote liefde |
![]() ![]() ![]() ![]() |
0 | 0% |
Duisternis |
![]() ![]() ![]() ![]() |
5 | 55.56% |
Anders dan eergister |
![]() ![]() ![]() ![]() |
1 | 11.11% |
Aantal stemmers: 9. Je mag niet stemmen in deze poll |
![]() |
|
Topictools | Zoek in deze topic |
Advertentie | |
|
![]() |
||
Citaat:
![]() Meestal zijn er zo'n twee per jaar, denk ik, dus dat gaat nog wel even duren, maar er is ook af en toe een columnwedstrijd, dus dat zou je ook kunnen proberen ![]()
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
Advertentie |
|
![]() |
||
Citaat:
__________________
Ik klop op de deur van de steen. / 'Ik ben het, doe open.' // 'Ik heb geen deur,' zegt de steen.
|
![]() |
||
Citaat:
![]() Waar zijn alle deelnemers van deze wedstrijd gebleven, stemmen die niet? Ik ben zelf nog steeds aan het twijfelen...
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
![]() |
|
Ik stem wel. Een soort van aanmoedigingsstem is het, want die laatste zin kan eigenlijk echt niet. Maar vanwege deze zin stem ik toch op Stilte: "En de belangrijkste vraag (ik was nogal een verzamelaar): kun je stilte in een doosje doen?"
[edit] Ik vind de pollvraag eigenlijk zo maf gesteld ![]() ![]()
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
![]() |
|
Stilte
Dit verhaal geeft een goede opzet, beetje cliche beschrijvingen van de omgeving en die broer met zijn industrieterrein vind ik wat vaag in het verhaal staan, wordt er wat afstandelijk door. Het einde is een beetje een domper, het verhaal bouwt wat op en dan is het opeens van die astronaut. Wat ik wel leuk vind is het thema, de stilte, de poging dat te beschrijven en dat is deels gelukt. Uit Bijzonder. Ik kan er geen touw aan vastknopen, maar vind het perspectief interessant. De vlagen, fragmenten, psychopatisch aandoenend of juist normaal? Kanshebber, vind het verfrissend. Anders dan eergister Dit verhaal brengt de emotie over. Ik voelde me echt naar na het lezen van dit verhaal, dus de overbrenging van de emoties zit wel goed. Maar verder lijkt het me meer een autobiografisch stukje dan dat het echt bedoeld is als verhaal. Het heeft geen literaire hoogstandjes, het raakt wel maar dat komt meer door de inhoud dan het schrijven zelf. Ik ga hier niet op stemmen. Laatst gewijzigd op 21-11-2008 om 20:48. |
![]() |
|
De tweede grote liefde
Wel een echt verhaal met personen en inhoud en verloop. Het eerste driekwart gedeelte vond ik erg verhalig, meer richting carry slee dan harry mulisch. Maar aan het einde draait dat om, dat had ik niet meer verwacht. Er zit een (vage) boodschap in. Het einde is dan wel weer een soort anticlimax, met die zin over dat geld van haar ouders, dat vond ik best wel vaag. Ze wil los zijn, en dan steunt ze toch nog daar op? Tegenstrijdig. Of juist zo bedoeld? Elk eind is een begin Erg emo. Waarom zijn ze uit elkaar? Waarom willen ze elkaar opeens weer terug? Waarom wil dat meisje dat dan opeens niet? Waarom snijdt ze zichzelf open? En waarom wilde jongen haar dan alsnog hebben? Ik snap dit niet. Duisternis Deze is mijn favoriet. Het spreekt over duisternis, maar is ook heel duister. Het begin over de meeuw vind ik schattig beschreven, de schuine stukken vind ik niet allemaal passend waar ze geplaatst zijn, maar er zitten hele mooie tussen. Ik kreeg kippenvel toen ik dit verhaal las. …en pas wanneer de duisternis totaal is, kan het masker af en maakt de duisternis zijn ware identiteit bekend... Deze vind ik het heel tof, toen kreeg ik het gevoel dat de duisternis mij zelf inpakte. Zonder de duisternis is de wereld herkenbaar voor iedereen. De spanning van het onbekende verdwijnt. Daarom is de duisternis zo verleidelijk. Zo eerlijk, en daarom niet minder luguber. …want in de duisternis ziet niemand wie je echt bent… Wauw, past echt zo goed hier. En die puntjes geven nog een extra'tje. Hij is een meester van het zwart. Niemand ziet zijn ware aard, totdat hij deze zelf aan je bekend maakt. Deze kwam als zo mooi ingevlochten, dan worden de twee verhalen een, heerlijk. Minder: [/i]Alle problemen van vroeger had ze achter zich gelaten door hem[/i] Dit vind ik een beetje cliche staan. En deze vind ik een anticlimaxgevoel geven: Achtergelaten in de duisternis en beroofd van al het licht. Wanneer komt de dag om je te bevrijden van het zwart? Ik vind dit niet echt een boodschap vertellen, ik had een beter einde verwacht. Ipv 'bevrijden van het zwart', iets wat beter bij de rest past. Duisternis krijgt mijn stem. Laatst gewijzigd op 22-11-2008 om 09:59. |
![]() |
||
Citaat:
En deelnemers móeten stemmen. Vind ik ![]()
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|
![]() |
|
Stilte: Leuk concept voor een verhaal. Doet mij denken aan een inleiding voor een langer verhaal.
Het voelt niet 'af' aan, maar biedt zeker perspectief wanneer het verder uitgebouwd wordt. Uit: Warrig en ik kan er geen lijn in ontdekken. Misschien is het zelfs meer een gedicht dan een echt verhaal. Elk eind is een begin: Doordat er veel via smsjes gecommuniceerd wordt mist er een bepaalde interactie in het verhaal. Of dit het verhaal sterker of zwakker maakt ben ik nog niet uit. Wel zou ik de dikgedrukte delen cursief maken, zodat het niet eruitspringt. Het valt te veel op zo. Verder is, hoewel de ondertoon van het verhaal vij cliché is, het toch iets waar ik me in kan inleven en dat is voor mij sowieso heel belangrijk in een verhaal. Dit is mijn favoriet. De tweede grote liefde: Beginnen en eindigen met puntjes vind ik een beetje jammer. Zo lijkt het alsof het verhaal niet af en en het ergens lukraak uitgeplukt is. En let op samenvoegingen van woorden: 'terugkomen' is bijvoorbeeld één woord. Gebeurt twee keer in het begin, maar komt later in het verhaal niet meer voor. Het spelen met de woorden gebeurt op een fijne manier, daardoor blijft het verhaal levendig en boeiend en wordt hethaling vermeden, een erg sterk punt in het verhaal. Duisternis: Het cursieve deel en het normale deel verstellen eigenlijk twee verhalen. Het is lastig om de aandacht bij beide delen te houden op sommige momenten. De verleiding om ze los van elkaar te lezen is best groot, maar wanneer je dit niet doet ontstaat toch één heel verhaal. Het verhaal zelfs is vrij kort, maar toch meeslepend en je kan je er echt goed inleven. Dit verhaal heeft ongeveer hetzelfde thema als de twee verhalen hiervoor, wat het lastig maakte om te kiezen. Anders dan eergister: Ook hier, gebruik koppelwoorden goed. In de eerste alinea gaat het gelijk al mis. En als/dan-fouten zijn echt destructief voor een goed verhaal (anders als anders). Heb het verhaal niet uitgelezen vanwege irritatie aan de schrijfstijl.
__________________
Als je geen doel hebt, kan je ook de weg niet kwijt zijn.
A wise man once told me: There are many endings, but the right one is the one you choose. |
![]() |
|
Verwijderd
|
Stilte
Wat zal ik zeggen. Ik vind het verhaal geschreven in simpele taal, de zinsformuleringen vind ik ook iets te gemakkelijk. Het lijkt ook steeds alsof ik bepaalde woorden mis. Ik mis sowieso meer beschrijvingen, meer details. Daardoor is het verhaal erg oppervlakkig en van de hak op de tak. Het komt op mij allemaal quasi-filosofisch over, alsof je met je verhaal puur 'filosofisch' wilde overkomen. Er staan voor mij bijvoorbeeld iets te veel (niets toevoegende) vragen in. Het eind vind ik een anti-climax, uit het niets is het klaar ineens. De laatste zin snap ik ook niet helemaal. De wisselende tijden in de eerste alinea vind ik overigens wat storend. Verder wel een leuk idee, maar het kan beter uitgewerkt en vloeiender. Uit In eerste instantie dacht ik dat dit niks voor mij was, ik dacht de quasi-filosofische van net probeert nu quasi-poëtisch te zijn, maar ik vind dit best een leuk verhaal. Die korte hoofdzinnen à la Matthijs van Nieuwkerk bevallen mij wel. De vrouw aan het eind verraste me, want ik zie de Ik als een vrouw, van de Jij verwachtte ik dus dat het een man zou zijn. Voor mijn gevoel een lesbische relatie aldus. Ik vind het toch een mooi stukje poëtisch proza. Waar slaat de titel eigenlijk op? Elk eind is een begin De opmaak bevalt me totaal niet. Ik mis de titel boven aan het verhaal (niet zo erg want de titel is er tenminste), maar ik vind het echt afgrijselijk hoeveel er vetgedrukt en cursief staat. Het ziet eruit als een rommeltje. Die twee insprongen halverwege vloeken met de rest van de regeling. Het begin van het verhaal klinkt nog aardig en leest makkelijk, ik ben nieuwsgierig naar het verloop. Maar dan ineens ineens begin ook jij van de hak op de tak te springen. Die zelfmoordpoging bijvoorbeeld, die is zo impulsief en uit het niets zodat het erg ongeloofwaardig overkomt. Ik mis hier de labiele voorgeschienis. Dan met die moeder in het ziekenhuis, dat gesprek is zo oppervlakkig en ongeloofwaardig. Zo reageert een moeder toch niet? Zelfs het smsen komt nep over. Het eind is doch zeker het ergst. In een alinea wordt de hele bedoeling van het verhaal kort en slecht samengevat. Allerlei stukken worden overgeslagen. De essentie ontbreekt hier. Ik vraag me af wat het idee achter het verhaal is, dan krijg ik zo'n anti-climax te lezen. Die laatste twee zinnen zijn ook maar droog. Oh ja, de titel. Die vind ik cliché en in combinatie met het verhaal slecht tot stand gekomen. Vergat ik toch even de liedtekst. Ik hou niet van Engels in Nederlandse literatuur, een afknapper voor mij. Ik neem aan dat de tekst zelf niet van jou is? Zo, de volgende drie volgen nog. ![]() Laatst gewijzigd op 06-12-2008 om 12:36. Reden: + Uit; +Elk eind is een begin; +liedtekst; |
![]() |
|
Verwijderd
|
De tweede grote liefde
Vanwaar de titel ná "(...)"? Hmm, het verhaal is niet bijster boeiend. Hoewel er goede beschrijvingen in zitten, vind ik bepaalde zinnen te lang, waardoor de tekst een te vertragende werking heeft en ik geen zin heb het uit te lezen. Er gebeurt zo weinig in zoveel tekst. Die hele ouderskwestie is niet nieuw en niet interessant. Het verhaal is niet spannend of vermakend, meer weet ik eigenlijk niet te zeggen. Jammer, want verder goede bewoordingen en goede vorm. Ik had graag meer gelezen over de relatie, er zit niet echt een hoofdverhaal in. Duisternis Ook hier de titel niet boven aan de tekst. Het verhaal begint leuk, leuk idee ook. Maar plots is er een ik. Die haalt alle mysterie en neutrale alwetendheid uit de cursieve vertellingen, heel jammer. Je gebruikt veel verkeerde verwijswoorden en laat te vaak een komma weg. Dat leest niet prettig. En kennelijk maakte zij en hem datzelfde gevoel los. 'Zij en hem', Wat is de bedoeling hier? Zonder duisternis verdwijnt de spanning klinkt raar, zonder duisternis is die spanning er niet om mee te beginnen. Licht is de vijand van de duisternis. Het licht onthult zijn ware aard, tenzij deze goed verborgen gehouden kan worden. Het licht onthuld zijn eigen aard?? Voordat ze het besefte waren er een paar maanden voorbij, zonder dat ze het echt beseft had. Twee keer beseffen. Andere beschrijvingen worden ook te veel herhaald Hoe dichter naar het eind toe, hoe geforceerder en ongeïnspireerder het verhaal. Van 'kapotprikte' kreeg ik rillingen. Wat is het punt van je laatste zin? Nou, dit wordt hem niet voor mij. Laatste verhaal volgt. ![]() Laatst gewijzigd op 11-12-2008 om 13:31. Reden: +Duisternis |
![]() |
|
|