Eenzame Nachtdoler

Bij wijze van welkomsttoespraak, na 2 dagen onvrijwillige ballingschap

De nacht die komt en gaat,
maar immer in alle stilte waakt,
vormt het groteske decor van een leven
zo bevreemdend en obscuur.

Als de vleermuizen en de doodskoppen,
die immer op de dool,
tussen de bedrijven door,
standvastig de aankleding van de kilte vormen.

Het was de vader die de drang was,
waar de moeder de wanhoop omhelsde.
Slechts zo werd geschapen,
toen nog broos en imperfect,
de eenzame nachtdoler.

En met deze onbeduidende woorden heet ik vriend en vijand opnieuw welkom.
Tot het einde.

[ZitriN]

Ik vind je woordgebruik erg mooi klinken. Maar het is niet helemaal mijn stijl, ik hou meer van simpelheid en daarmee heeel doeltreffend zijn, inplaats van veel woorden en eigenlijk weinig vertellen. Ook vind ik dan wel de herhaling van immer jammer bijvoorbeeld. Bij de tweede strofe zeg je "Als...." maar er komt geen als wat? Maar ik vind het in zijn soort, een goed gedicht.

Oh en; omdat het niet echt mijn stijl is kan ik er weinig over zeggen. Maar ik vind het onterecht dat je gedicht geen reacties had gekregen en ik dacht; ik up 'm even

Eigenlijk hou ik er wel van hoor, als ik geen reacties krijg.
Anders maak ik me zorgen over of ik niet te mainstream word.

Maar het is inderdaad helemaal zoals jij omschrijft:
Het is een heel overtrokken bombastische vertelling waarin de groteske wansmaak duidelijk doorschemert. En dat is de enige vooropgestelde bedoeling uiteraard. ^^

Je kan een gedicht heel mooi en technisch maken.
Of je kan een gedicht maken dat iets verteld over jezelf.
Ik ken alleen mijzelf, dus beperk ik ook mij daartoe.