De jongen met de misvormde hand (Verhaal)

[GMAC06]

De jongen met de misvormde hand

Er was eens een jongen met een afwijking. Hij had wel twee handen, maar een ervan zijn linkerhand was misvormd. Hij had ook geen duim en op die manier kon hij niet makkelijk dingen oppakken. Vanwege dit probleem ging hij naar allemaal specialisten toe die hem advies gaven. Hij ging bijvoorbeeld naar een plastisch chirurg, en die vertelde hem dat hij wel een oplossing had. Hij vertelde dat hij een teen van de jongen zijn voet eraf kon halen. En dat hij dan vervolgens de teen aan de misvormde hand zou kunnen zetten. Zodat de jongen weer dingen met zijn hand kon oppakken.

De jongen zei dat hij erover na zou denken, en ging een tijdje later ook nog naar een andere specialist toe die kunstarmen maakt. Die vertelde dat hij wel een oplossing had, hij zou een elektische kunstarm voor de jongen kunnen maken. Maar dan zou er dus eerst een stuk van zijn arm moeten worden geamputeerd. En dan was er nog een probleem: de kunstarm zou wel in de huidige huidskleur van de jongen gemaakt kunnen worden, maar in de zomer als de jongen in de zon zou willen liggen en uiteindelijk bruin zou worden dan zou de kunstarm niet spontaan van kleur meeveranderen. En dan zou de jongen er totaal niet uit zien.

Dus de jongen had veel om over na te denken over wat hij zou doen. Uiteindelijk besloot de jongen dat hij zijn hand zo zou laten zoals hij is, en zei hij tegen zichzelf maar ik heb toch nog mijn rechterhand en als ik iets wil oppakken en het lukt mij niet dan kan ik altijd aan de mensen om mij heen vragen of ze me willen helpen. En later kan ik er altijd nog voor kiezen of ik een kunstarm wil of ofdat ik mijn teen verhuis.

[Giles]

Eh ja. Zinnen zijn erg lang waardoor het niet soepeltjes leest. Ik heb het idee dat er nog meer verhaal bij hoort, alsof je alinea's tussendoor en aan het einde er uit hebt gehaald. Je zou met dit gegeven in ieder geval veel meer kunnen doen, een gehandicapte jongen op zoek naar een oplossing om later te realiseren dat hij geen oplossing wil.

[Nienna*]

Het lijkt alsof je een verhaal vertelt over een gebeurtenis die je zelf hebt meegemaakt, dus zoiets dat je vertelt aan een vriendin, dat je bij de dokter bent geweest en dat hij dit-en-dit zei.
Met andere woorden: je schrijft niet, het lijkt alsof er weinig over de zinnen is nagedacht.
Ik bedoel het niet zo vervelend als ik het zeg overigens. Ik weet gewoon geen andere bewoording.

Ik kan me wel vinden in wat Giles zegt, maar ik vind persoonlijk dat het een beetje een clichédingetje is.

[GMAC06]

Dank je voor kritiek Giles en Nienna.
Nee het verhaal gaat niet over mezelf, maar het is een verhaal dat ik gehoord had.

[flyaway]

Je 'noemt' meer dan dat je 'vertelt'. Het is net of je iets navertelt. Het is leuk dat je schrijft, maar je kan proberen het wat uitgebreider te vertellen. Nu zijn het gebeurtenissen en gedachten, maar je kan het ook op een langzamer tempo vertellen. Dan is het niet van: inleiding-vraagstuk-gelijkoplossing, enz. Dan krijg je opbouw. Snap je?

[Tim_Riswick]

Ik zou het iets persoonlijker maken zoals gezegd en ik zou de lezer in de eerste zin nieuwschierig maken om verder te willen lezen daar bepaalde dingen wat vaag te schetsen. Heb je eerste stukje even daarom in andere woorden en aanvullingen overgetypt om het wat duidelijker te maken wat ik bedoel. In ieder geval wel een aardig stukje.

Er was eens een jongen die net iets anders was dan de rest. Fritz was zijn naam. Hij zag er heel normaal uit maar als je goed keek dan zag je er iets vreemds was. Een van zijn handen was misvormd en hij had geen duim waardoor hij moeilijk dingen kon oppakken. Vanwege dit probleem besloot hij om naar verschillende specialisten te gaan om advies te vragen. Uiteindelijk kwam hij bij een plastisch chirurg die hem vertelde dat hij dé oplossing had. De Chirurg vertelde hem over een ingewikkelde operatie waarbij zijn teen van zijn voet gehaald zou worden. Vervolgens zou de chirurg de teen aan de misvormde hand kunnen zetten waardoor hij eindelijk weer dingen kon oppakken.

[Geel]

Het komt over als een sprookje of een vertelsel. Een kort verhaaltje (dat is het natuurlijk ook) dat bedoeld is om een les te leren, een soort levenswijsheid. Het is ook vertelt op de manier waarop sprookjes verteld worden.

No offense.

[Frankrijk]

Er was eens een jongen met een afwijking.

Sprookje.

Hij had wel twee handen, maar een ervan zijn linkerhand was misvormd.

''maar een ervan zijn linkerhand was misvormd'' ?

Hij had ook geen duim en op die manier kon hij niet makkelijk dingen oppakken.

moeilijk dus.

Vanwege dit probleem ging hij naar allemaal specialisten toe die hem advies gaven.

allemaal? al de specialisten op de wereld?

Hij ging bijvoorbeeld naar een plastisch chirurg, en die vertelde hem dat hij wel een oplossing had.

Stijl lijkt nog steeds op een sprookje.

Hij vertelde dat hij een teen van de jongen zijn voet eraf kon halen.

Hier zou ik iets aan veranderen.

En dat hij dan vervolgens de teen aan de misvormde hand zou kunnen zetten. Zodat de jongen weer dingen met zijn hand kon oppakken.

Een nieuwe Pinokkio versie?

De jongen zei dat hij erover na zou denken, en ging een tijdje later ook nog naar een andere specialist toe die kunstarmen maakt

Gaan of toegaan. Jouw keuze.

Die vertelde dat hij wel een oplossing had, hij zou een elektische kunstarm voor de jongen kunnen maken.

Weer die moderne pinokkio..

Maar dan zou er dus eerst een stuk van zijn arm moeten worden geamputeerd.

Dan doen wij dat dus --> spreektaal.
Arme jongen trouwens.

En dan was er nog een probleem: de kunstarm zou wel in de huidige huidskleur van de jongen gemaakt kunnen worden, maar in de zomer als de jongen in de zon zou willen liggen en uiteindelijk bruin zou worden dan zou de kunstarm niet spontaan van kleur meeveranderen.

spreekstijl.

En dan zou de jongen er totaal niet uit zien.

uitzien of uit zien. Jouw keuze.
Ik zou trouwens haast medelijden met die jongen krijgen.

Dus de jongen had veel om over na te denken over wat hij zou doen.

Weer die dus.

Uiteindelijk besloot de jongen dat hij zijn hand zo zou laten zoals hij is, en zei hij tegen zichzelf maar ik heb toch nog mijn rechterhand en als ik iets wil oppakken en het lukt mij niet dan kan ik altijd aan de mensen om mij heen vragen of ze me willen helpen.

Hij is wel naif, want tegenwoordig is iedereen erg afstandelijk in de maatschappij hoor. Of speelt dit verhaal zich toch af in een sprookjesomgeving?

En later kan ik er altijd nog voor kiezen of ik een kunstarm wil of ofdat ik mijn teen verhuis.

Mijn teen verhuis??? Gaat-ie op vakantie? En waarom later pas; wanneer is dat? Hoe oud is ie dan? Ook wel weer naif hoor, om alles uit te stellen.

Conclusie: spreekstijl, sprookjesstijl: verwijzingen naar pinokkio?, hoofdpersoon een tikkie naief. Alleen het moraal ontbreekt nog: dat hebben sprookjes namenlijk meestal aan het eind staan.

[MartinV]

Frankrijk schreef:

Verbeteringen

Poehee, dat je de moeite genomen hebt .