Eenzaam, alleen en somber

[dsnx]

Hallo iedereen,

Ik moet dit voornamelijk gewoon even kwijt, en ik hoop op oplossingen/goed advies.

De laatste paar jaar gaat het gewoon echt slecht met me. Ik ben voornamelijk heel erg eenzaam. Ik heb eigenlijk nooit vrienden gehad, op de basisschool was ik al een buitenbeentje zonder vrienden en werd ik gepest.

Ik slijt mijn dagen met het spelen van gitaar en achter de pc hangen. En dat doe ik al jaren zo. (gitaar nog niet zo heel lang, eerst las ik een hoop)

En eigenlijk voel ik me pas een paar jaar zoals nu. Ik werd verliefd op een meisje die me niet zag zitten, ik werd paar keer blootgesteld aan hoe andere mensen nou met elkaar omgingen, en ik kwam erachter hoe mensen over me dachten. Sindsdien zit ik gewoon flink in de knoop.

Ik ben tegenwoordig elke dag echt somber, ik doe niets meer, ik heb het gevoel dat ik geen controle meer heb over mijn leven en ik weet gewoon niet meer hoe ik verder moet.

Ik heb al paar jaar op school wel soort van paar mensen met wie ik de pauzes doorbreng, maar eigenlijk zit ik daar gewoon wat bij, en hoor ik er compleet niet bij. (Maar er is niets zo erg als op een middelbare school nergens bijhoren)

Ik durf niets, ik kan niets, ben een buitenbeentje. Klasgenoten lijken vaak bijna bang voor me omdat ik zo stil ben. Maar ik ben gewoon zo ontzettend verlegen. (En op een bepaalde leeftijd begonnen ook hormonen een rol te spelen en werd ik een aantal keer verliefd, ik ben een paar keer op verschrikkelijke manieren afgeweze, dat heeft ook een hoop pijn gedaan, en dat zijn ook extra klappen op mijn toch al lage zelfvertrouwen geweest.)

Mijn ouders interesseert het niets wat ik doe, zijn verder niet echt trots op me. Soms praat ik dagen nauwelijks met ze, en als ik ze weleens iets vertel omdat ik ergens trots op ben of iets wil delen dan interesseert het ze gewoon niets. Dan geven ze korte reacties, kappen ze me af.

De laatste tijd drink ik een hoop en zit ik er vaak aan te denken om er maar een einde aan te maken, maar ik besef dat dat slechts de pijn weghaalt, en dat zal ook betekenen dat ik nooit meer een kans heb om gelukkig te worden.

Ik ben ruim voldoende geslaagd, en ik ga volgend jaar een vervolgopleiding doen. En het liefste wil ik alles dan op orde krijgen, maar ik heb op het moment geen idee hoe ik daarvoor moet gaan zorgen. En wat erger is: ik heb geen enkel idee hoe ik zo de zomervakantie door moet komen nu.

Was er maar een goede oplossing, en vond ik die maar heel snel.

[Vinniebar]

Welcome to the real world

[ogendicht]

Laat volgend jaar iig een nieuwe start zijn. Probeer je open te stellen (hoe moeilijk het ook is) voor contacten. Die mensen weten niet hoe je was en zo kan je toch wel opnieuw beginnen.
Even over dat wegdrinken van je problemen, pas daar alsjeblieft mee op. Het maakt meer kapot dan goed....
En ga je in de vakantie niet ergens heen? Of wellicht is er een of ander kamp of trip ofzo, waar je je dan nog voor kan inschrijven? Of wellicht werken? Ontmoet je toch ook mensen.
En over dat alles op orde krijgen, verwacht niet dat het allemaal in één keer goed is, dat zal niet gebeuren. Stapje voor stapje wel .

[dsnx]

Bedankt voor jullie reacties

ogendicht schreef:

Laat volgend jaar iig een nieuwe start zijn. Probeer je open te stellen (hoe moeilijk het ook is) voor contacten.

Open stellen, wat bedoelen jullie daar precies mee?

ogendicht schreef:

Even over dat wegdrinken van je problemen, pas daar alsjeblieft mee op. Het maakt meer kapot dan goed....

Weet ik. Daarna voel je je zwak omdat je dat zo doet. Maar op momenten dat je je rot voelt is het een korte termijn oplossing. Je voelt jezelf eventjes beter, en het is simpeler dan je problemen op te lossen. (Terwijl ik dat zou moeten doen)

ogendicht schreef:

En ga je in de vakantie niet ergens heen? Of wellicht is er een of ander kamp of trip ofzo, waar je je dan nog voor kan inschrijven? Of wellicht werken? Ontmoet je toch ook mensen.

Nee, vakantie thuis. Werken zou een goede oplossing zijn misschien, maar ik weet niet zo goed wat ik precies moet doen. Ik heb ooit een dag in een winkel gewerkt en toen ontslag genomen omdat ik het omgaan met klanten toen al niet meer trok.

[Praganonut]

Punt een therapie: Klinkt zwaar maar het is de beste manier om goed om te kunnen gaan met de gevoelens die je hebt. En vooral het waarom en hoe ermee om te gaan zijn onderdelen ervan.
En acceptatie van die gevoelens(belangrijkste).

Punt twee assertiviteitstraining: Om je situatie te kunnen veranderen moet je zelf dingen opzetten en doen. Zelfinitiatief is dus belangrijk om veranderingen door te voeren in je eigen leven. Dat moet ook want je bent een individu met eigen wensen, ideeen etc, etc.
En dat toe te passen in het dagelijks leven met andere mensen is zo'n training noodzakelijk.
Vragen zoals hoe benader je mensen op een dusdanige manier dat je er iemand aan over houd worden op zo'n training beantwoord.

Punt drie zelfreflectie: maak een lijst van wat je allemaal wilt in het leven en waar je nu staat. Maak tevens ook een lijst van wat er dan allemaal moet gebeuren om dat te verwezelijken. Een stelregel:
wees reeel naar jezelf toe maar maak het jezelf niet te makkelijk of te moeilijk in je doelen. just for starters

Ik heb niet echt tips maar ik wil wel even laten weten dat ik behoorlijk wat uit je verhaal herken en dat ik ook voor een groot deel met dezelfde gevoelens zit.
Ik kan alleen zeggen, zorg dat je in therapie gaat als je dat nog niet bent want ik denk niet dat je hier zelf uit kunt komen. Zelf heb ik in ieder geval veel aan therapie gehad, hoewel ik wel moet zeggen dat het zo'n 1,5 jaar duurde voordat ik (merkbaar) vooruit ging. Maar misschien gaat dat bij jou wel helemaal anders. In ieder geval, probeer het!
En mocht je er verder over willen praten of ervaringen uitwisselen oid dan mag je me natuurlijk ook PM'en.
Succes.

[ogendicht]

dsnx schreef:

Bedankt voor jullie reacties

Open stellen, wat bedoelen jullie daar precies mee?


Weet ik. Daarna voel je je zwak omdat je dat zo doet. Maar op momenten dat je je rot voelt is het een korte termijn oplossing. Je voelt jezelf eventjes beter, en het is simpeler dan je problemen op te lossen. (Terwijl ik dat zou moeten doen)


Nee, vakantie thuis. Werken zou een goede oplossing zijn misschien, maar ik weet niet zo goed wat ik precies moet doen. Ik heb ooit een dag in een winkel gewerkt en toen ontslag genomen omdat ik het omgaan met klanten toen al niet meer trok.

Met openstellen bedoel ik dat je niet zoals ik dit jaar heb gedaan, wegloopt voor nieuwe contacten. Dit jaar ben ik begonnen met een nieuwe studie, nieuwe mensen, nieuwe kansen, en in plaats van er gebruik van te maken heb ik die kans laten voorbij gaan. Met openstellen bedoel ik dus dat je minder gaat focussen op jezelf en op wat anderen over je zullen denken en meer zal doen. Meer actie onderrichten om contact te krijgen met anderen, contact te onderhouden en vriendschappen te stichten.
Ik weet dat alcohol een momenteel beter gevoel geeft. Mijn vader is op die wijze alcoholist geworden. Altijd als hij iets had wat hem een rot gevoel gaf, zuipen. En nu is er niet veel van hem over. Niet dat het zo met jou zal gaan, maar pas er wel voor op.
Wat vind je van ouderen, in de richting van bejaarden? Je zou wellicht in de thuiszorg kunnen werken, of is dat misschien te veel voor je? In een supermarkt vakkenvullen? Folders rondbrengen, al is dat dan wel iets waarmee je snel klaar bent en je maakt alsnog niet veel contact. Em... promotiewerk?
Wellicht heb je hobbies zoals bijvoorbeeld fotograferen of iets anders creatiefs en dat er in de zomervakantie een cursus daarvan is? Dat is dan geen werk, maar wel weer een bezigheid.

Misschien is het een idee om hulp te zoeken ipv dingen 'weg' te drinken? Door te drinken verdwijnt het namelijk niet, je krijgt er alleen een probleem bij. Ook zou je kunnen proberen de controle over je eigen leven terug te krijgen, wat je ook niet doet door te drinken, daardoor verminder je de controle slechts. Maak eens een lijstje van dingen die je zou willen doen en begin eraan. Zoek idd bv. een bijbaantje...dat hoeft niet het meeste geweldige werk te zijn, het mag ook best dingen bevatten die je wat minder leuk vindt (dat doet ieder baantje), maar dan heb je iig wat te doen.

[dsnx]

ogendicht schreef:

Wat vind je van ouderen, in de richting van bejaarden? Je zou wellicht in de thuiszorg kunnen werken, of is dat misschien te veel voor je? In een supermarkt vakkenvullen?

Ik denk dat ik op dit moment niet geschikt ben voor werk met ouderen (of überhaupt teveel werk met mensen) Maar er moet vast iets zijn wat ik wel kan doen en wat iig wat contact met mensen oplevert. Misschien is vakkenvullen niet zo'n heel slecht idee.

Leonoor schreef:

Misschien is het een idee om hulp te zoeken ipv dingen 'weg' te drinken?

Misschien wel. Rasmusje stelt dat ook dus voor. Maar ik weet niet of dat voor mij een optie is. Ik wil graag mijn ouders erbuiten houden en ik vind het een heel eng idee sowieso om naar een psycholoog/psychiater/zoiets te moeten. Daarnaast, als ikzelf het niet eens kan oplossen, en ik ben uiteindelijk de persoon die mijn leven moet leiden, waarom zou een buitenstaander dat wel kunnen?

Leonoor schreef:

Ook zou je kunnen proberen de controle over je eigen leven terug te krijgen. Maak eens een lijstje van dingen die je zou willen doen en begin eraan.

Tja, ik heb zat van die lijstjes liggen zo ondertussen. Ik ben daar zelfs mee opgehouden. Het werkt demotiverend om alles op een lijstje/wachtrij te zetten en er dan niets mee te doen. Vooral dat 'begin eraan' is voor mij op dit moment echt een probleem. Het is voornamelijk een gebrek aan motivatie en een ellendig gevoel (wat weer meer gebrek aan motivatie veroorzaakt) wat ervoor zorgt dat ik de controle op mijn leven kwijt ben.

dsnx schreef:

Misschien wel. Rasmusje stelt dat ook dus voor. Maar ik weet niet of dat voor mij een optie is. Ik wil graag mijn ouders erbuiten houden en ik vind het een heel eng idee sowieso om naar een psycholoog/psychiater/zoiets te moeten. Daarnaast, als ikzelf het niet eens kan oplossen, en ik ben uiteindelijk de persoon die mijn leven moet leiden, waarom zou een buitenstaander dat wel kunnen?

Het is ook niet makkelijk, dat is het voor niemand die hulp zoekt. Je ouders kun je er waarschijnlijk wel buiten houden, al ligt dat ook aan je leeftijd. Overleg eens met je huisarts over de mogelijkheden of zoek desnoods iemand op school om er mee over te praten (veel hogescholen en universiteiten hebben wel studentpsychologen).

Zelf kun je het kennelijk niet oplossen, dus heb je hulp nodig als je wilt dat er iets verandert. Een buitenstaander kan je leven niet leiden, dat is ook niet de taak van die buitenstaander. Hulp heeft juist het doel jou die controle weer terug te geven, waardoor je zelf je leven weer kunt leiden. Een hulpverlener heeft er voor gestudeerd om dit 'voor elkaar te krijgen' (al lukt het niet zonder jouw eigen hulp). Als die studies nutteloos waren, waren er vast niet zoveel hulpverleners en gingen er vast niet zoveel mensen naar toe en beter weer vandaan, denk je niet?

dsnx schreef:

Het werkt demotiverend om alles op een lijstje/wachtrij te zetten en er dan niets mee te doen.

Daarom zei ik dus ook dat je er ook iets mee moest doen. Niet wachten op motivatie, niet wachten tot het ellendige gevoel ophoudt, maar 'gewoon' doen. Als je niets doet, verandert er ook niets, je zult er zelf dus ook iets voor moeten doen (niet per se dit, maar wel iets).

En zoek hulp om van dat ellendige gevoel af te komen.

[Kryptonite]

Ik herken je verhaal over eenzaamheid. Zelf heb ik er een zomerproject van gemaakt. Werkte voor mij erg goed, misschien is het ook iets voor jou? Ik was zelf erg eenzaam omdat ik superverlegen was en een lage dunk van mezelf had en daardoor geen contacten kon leggen. Ik heb er toen een soort spel van gemaakt. Eerst moest ik kleinere projecten aangaan, zoals iets vragen aan een verkoper, in de trein een praatje met iemand maken of iemand op straat zomaar aanspreken. Toen ik dat durfde en ik het ook een beetje kon (ik heb echt moeten leren praten over koetjes en kalfjes) ben ik verder gegaan. Ik ben in mijn eentje een week naar een taalcursus Frans gegaan. Ik zorgde ervoor dat ik in een gastgezin zat. Zo had ik in elk geval nog een soort basis mocht ik het afschuwelijk vinden (natuurlijk moest ik ook met hen nog contact leggen). Op die cursus waren veel mensen alleen naar Frankrijk gekomen dus stonden veel mensen open voor nieuwe contacten. Ik heb daar echt geleerd vrienden te maken. Natuurlijk waren het wel vakantievrienden, maar het begin was er. Nou, en zo ging het verder.
Inmiddels ben ik er nog niet helemaal bovenop, maar ik heb wel grote sprongen gemaakt.

Misschien een idee om zelf ook een zomerproject te starten? Je hebt er in elk geval de tijd voor!

Psychologische hulp helpt ook heel veel!

[SonnyGirl]

ik voel me kutter, geloof me.
iedereen heeft tegenslagen en daar moet je mee leren leven, helaas

[SonnyGirl]

Kryptonite schreef:

Ik herken je verhaal over eenzaamheid. Zelf heb ik er een zomerproject van gemaakt. Werkte voor mij erg goed, misschien is het ook iets voor jou? Ik was zelf erg eenzaam omdat ik superverlegen was en een lage dunk van mezelf had en daardoor geen contacten kon leggen. Ik heb er toen een soort spel van gemaakt. Eerst moest ik kleinere projecten aangaan, zoals iets vragen aan een verkoper, in de trein een praatje met iemand maken of iemand op straat zomaar aanspreken. Toen ik dat durfde en ik het ook een beetje kon (ik heb echt moeten leren praten over koetjes en kalfjes) ben ik verder gegaan. Ik ben in mijn eentje een week naar een taalcursus Frans gegaan. Ik zorgde ervoor dat ik in een gastgezin zat. Zo had ik in elk geval nog een soort basis mocht ik het afschuwelijk vinden (natuurlijk moest ik ook met hen nog contact leggen). Op die cursus waren veel mensen alleen naar Frankrijk gekomen dus stonden veel mensen open voor nieuwe contacten. Ik heb daar echt geleerd vrienden te maken. Natuurlijk waren het wel vakantievrienden, maar het begin was er. Nou, en zo ging het verder.
Inmiddels ben ik er nog niet helemaal bovenop, maar ik heb wel grote sprongen gemaakt.

Misschien een idee om zelf ook een zomerproject te starten? Je hebt er in elk geval de tijd voor!

Psychologische hulp helpt ook heel veel!

daar ben ik nou ook mee bezig. ik neem nu nieuwe baantjes en ga elektrische gitaarlessen nemen enzo

[Missy1234567890]

dsnx schreef:

Ik denk dat ik op dit moment niet geschikt ben voor werk met ouderen (of überhaupt teveel werk met mensen) Maar er moet vast iets zijn wat ik wel kan doen en wat iig wat contact met mensen oplevert. Misschien is vakkenvullen niet zo'n heel slecht idee.

Misschien kun je schoonmaken in een bejaardenhuis, dan heb je niet direct contact met de mensen zelf, maar loop je er wel tussen rond en je hebt een beetje contact met je medeschoonmakers. Vooral in de vakantietijd zoeken ze veel scholieren/studenten voor de schoonmaak. Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je jonger dan 20 bent, nemen ze je nog wel aan. Je kunt ook ergens anders schoonmaken, er staan momenteel zoveel vacatures in de krant voor schoonmaakwerk.

Misschien wel. Rasmusje stelt dat ook dus voor. Maar ik weet niet of dat voor mij een optie is. Ik wil graag mijn ouders erbuiten houden en ik vind het een heel eng idee sowieso om naar een psycholoog/psychiater/zoiets te moeten. Daarnaast, als ikzelf het niet eens kan oplossen, en ik ben uiteindelijk de persoon die mijn leven moet leiden, waarom zou een buitenstaander dat wel kunnen?

Het enige wat jij nodig hebt, is wat meer zelfvertrouwen. Een psycholoog kan wel helpen je beter over jezelf te voelen, door dingen meer te relativeren of je dingen anders te leren bekijken. Of je kunt een cursus doen, assertiviteits of sociale vaardigheden. Je kunt zo'n cursus via de meeste scholen wel doen via de studentenpsychologen. Daar hoeven je ouders niks van te weten. De enige stap die je moet nemen, is een afspraak maken met de studentenpsycholoog, dat is eng ja, maar je moet maar denken, ze zitten daar voor o.a. dit soort problemen en vinden niks raar. Ik schaamde me ook dood toen ik er heen ging...ik die een psycholoog nodig had, kon ik het echt niet zelf? Misschien wel, maar ik weet wel dat het nu een stuk sneller beter is gegaan. En dan heb ik alleen maar een assertiviteitstraining gedaan. Ik kan je daar wel meer informatie over geven als je wilt.

Herkenning! Op de basis- en middelbare school heb ik het ook echtn iet makkelijk gehad. Hetzelfde als jij, eigenlijk. Weinig tot geen vrienden, en de 'vrienden' die ik had, lieten me vallen. Ze gebruikten me op momenten dat zij het nodig hadden, maar zodra ik een beetje hulp nodig had (al was het maar omdat mijn band lek was), hadden ze geen tijd, zin of mochten ze niet. Het verschil is (denk ik, wat ik uit jouw verhaal opmaak) dat ik nooit het vertrouwen in mezelf ben verloren. Ik heb altijd in mezelf geloofd, geweten dat ik een leuke meid kon zijn, dat ik er mocht zijn, maar dat zij dat niet zagen. Op een gegeven moment was ik het zo zat en had ik éindelijk een mentor die zich iets aantrok van de signalen van mijn ouders en mij. Toen is het balletje aan het rollen gegaan en ben ik bij een psycholoog terecht gekomen. Het kan zijn dat dit, zoals bij Rasmusje, lang duurt voor je effect ziet, maar ik ben daar van maart tot december geweest en er ging een wereld voor me open. Het schooljaar daarna ben ik een vervolgopleiding gaan doen (wat ga je eigenlijk doen, als ik vragen mag?) en dat was een werkelijk verschil met de middelbare schoool. Ik zat zelf veel beter in mijn vel, dat zagen mensen en ik kreeg dus ook andere respons als ik mensen aansprak.
Inmiddels ben ik goed in staat om met een compleet onbekende gesprekken van een uur te voeren (die meestal beginnen met 'Wat heb jij ontzettend leuke schoenen aan!' of iets in die trant), ik ga alleen de stad in waar ik uren rondhang en vind het niet meer eng om nieuwe dingen te ondernemen. Alleen gezonde spanning.

Maargoed, wat ik wil zeggen is dat jij degene bent die het moet doen. Alleen jij kunt iets veranderen aan de manier waarop je je voelt. Niemand anders kan in jouw hoofd kijken, niemand anders kan jouw gedachten controleren. Het is alleen aan jou wat je ermee doet. Je kunt op deze manier doorgaan en daarmee het risico lopen dat je op je vervolgopleiding weer tegen dezeflde dingen aanloopt.
Je kunt natuurlijk ook deze zomer aangrijpen om dingen te ondernemen, dingen te leren, aan jezelf te werken. Al bel je eens iemand op om gitaarlessen te nemen, dan heb je dat alvast gedaan! Zoek hobby's, ga er op uit, spreek mensen aan, al is het maar een compliment. Je zult nooit een negatiece reactie krijgen, geloof me.

De reden waarom een buitenstaander je kan helpen met hetgeen waar je mee zit, is omdat die er zonder oordeel naar kan kijken. Jij zit nu in een negatieve, neerwaartse spiraal. Die buitenstaander is in staat om naar jou en je gedrag te kijken en dan te bedenken wat voor jou de beste manier is. Bovendien heeft de hulpverlener waar je terecht komt, ervoor geleerd. Hij kent de menselijke geest, weet waarom mensen denken zoals ze denken en wat daar aan te doen is. Er zijn zoveel studies over gemaakt, zoveel mensen hebben baat bij een maatschappelijk werker, psycholoog, psychiater of wat dan ook. Als het echt kwakzalverij zou zijn, zouden er dan zoveel mensen naar toe gaan? En já, het is dood- en doodeng, daar heb je groot gelijk in. Maar hoe langer je er mee wacht, hoe enger het wordt. Verwacht niet dat je morgen belt naar een psych en daar overmorgen terecht kunt, de wachtlijsten zijn asociaal lang. Je kunt het beste nu meteen bellen, dan staat het vast, kun je niet meer terugkrabbelen en heb je tijd om over de dingen die je wil bespreken na te denken.

Shit. Dit viel iets langer uit dan verwacht.

Iig, succes ermee, doe er iets aan!

[preEdje]

Nu dus vakantie, dat is niet leuk. Alleen je kunt hier echt wel uitkomen.

Nou weet ik niet of je van voetbal houdt. Maar nu is het EK. Ik zou zeggen, ga een kroeg ik. Ja, dat kan alleen. Echt geloof me, die mensen beginne gewoon met je te praten. Echt, das super gezellig. En ik weet nie waar je woont, maar als je in een kleine stad/dorp woont, dan kom je zelfs bekende tegen. Gewoon bij gaan zitten. Gewoon iets zegge jonge, dan krijg je reactie en dan is het binnen 5 minute gezellig.

En werken. Ja, dat zou ik toch proberen. Ik werk zelf in een supermarkt, dat had jij al is geprobeerd. Maar als je vakken vult, hoef je amper met klanten te praten. En daar werken veel jongens van 16,17, 18, die doen gewoon hardstikke aardig. Jij weet zelf hoe je bent. Als jij weet: Ik ben aardig, dan ben je dat. En je heb wat tikke gehad, maar je zal ongetwijfeld ook positieve dingen hebben meegemaakt. En daar moet je vanuit gaan. Als je van het negatieve uitgaat in het leve, ja dan kun net zo goed stoppe. Ik ook, en iedereen hier. Werken kan echt leuk zijn

En in het weekend, ga je wel is uit? Ik weet dus niet hoeveel mense er wonen in je stad/dorp. En als er 1 vriend meegaat, je gaat beetje los. En je gaat de week erop weer, en nog een keer. Dan kom je dezelfde mensen tegen. En dan komt da vanzelf leuk en goed.

Echt geloof mij nou, hoever je ook denkt dat je gezakt ben, je kan omhoog. Desnoods, voeg heel dit forum toe op msn. Dat is veel makkelijker praten, en dan ist hartstikke gezellig. En wie weet, komt er nog is wat van.

[dsnx]

Wauw, sowieso bedankt voor alle steun en herkenning. Ik heb vaak het gevoel dat ik de enige (of in ieder geval een van de weinige) ben met deze problemen.

Misschien zo'n zomerprojectje een goed idee.

Iedereen is heel erg positief over therapie, maar ik weet het echt niet. Ik heb daar eerder zelf over gedacht, maar ik vind het echt moeilijk. Het is sowieso moeilijk om toe te geven dat je een probleem hebt, maar het lijkt me nog moeilijker om een therapeut die ik niet ken alles te vertellen en om in een wachtkamer te moeten zitten. (Oh, wat zal er mis zijn met hem? )

Secret Agent schreef:

Het verschil is (denk ik, wat ik uit jouw verhaal opmaak) dat ik nooit het vertrouwen in mezelf ben verloren. Ik heb altijd in mezelf geloofd, geweten dat ik een leuke meid kon zijn, dat ik er mocht zijn, maar dat zij dat niet zagen.

Ik heb dat ook lang gedacht, maar de laatste jaren begint het lastig te worden. Het is lastig dat te geloven, ik bedoel, als ik een leuke persoon zou zijn, dan moet er toch ten minste één persoon zijn die dat in ieder geval zou zien?

Secret Agent schreef:

Het schooljaar daarna ben ik een vervolgopleiding gaan doen (wat ga je eigenlijk doen, als ik vragen mag?) en dat was een werkelijk verschil met de middelbare schoool.

Cliché-antwoordje denk ik; Ik ga informatica doen. Een van de weinige dingen die ik wel goed kan.

preEdje schreef:

Nou weet ik niet of je van voetbal houdt. Maar nu is het EK. Ik zou zeggen, ga een kroeg ik. Ja, dat kan alleen. Echt geloof me, die mensen beginne gewoon met je te praten. Echt, das super gezellig.

Tja, ik weet het niet. Ik vind het toch erg eng om dingen alleen te doen. (Ik ben toch wel bang om raar aangekeken te worden, bang om buiten de boot beetje te vallen. Het is niet leuk om een hele acvond tegen een muur aangeplakt te zitten/te staan. )

[Kryptonite]

dsnx schreef:

Iedereen is heel erg positief over therapie, maar ik weet het echt niet. Ik heb daar eerder zelf over gedacht, maar ik vind het echt moeilijk. Het is sowieso moeilijk om toe te geven dat je een probleem hebt, maar het lijkt me nog moeilijker om een therapeut die ik niet ken alles te vertellen en om in een wachtkamer te moeten zitten. (Oh, wat zal er mis zijn met hem? )

Ik zit nu zelf ook therapie voor mijn zelfbeeld (ik ben veel te perfectionistisch en heb daardoor faalangst) en het is heel fijn. Ik vond het ook erg moeilijk om de stap te zetten, maar het heeft me enorm opgelucht. Therapie is af en toe nog wel eens moeilijk (ik vind het niet leuk om over problemen te praten) maar ik haal er zoveel uit! Ik raad het je echt van harte aan.

dsnx schreef:

Ik heb dat ook lang gedacht, maar de laatste jaren begint het lastig te worden. Het is lastig dat te geloven, ik bedoel, als ik een leuke persoon zou zijn, dan moet er toch ten minste één persoon zijn die dat in ieder geval zou zien?

En ik weet zeker dat die personen bestaan. Er zijn altijd meer mensen die om je geven dan je denkt.
Vergeet niet dat er ook veel dingen zijn die jij goed kunt of die jou bijzonder maken. Je zegt zelf al dat je informatica gaat doen: dat kan niet zomaar iedereen. Geniet van je eigen talent!

dsnx schreef:

Tja, ik weet het niet. Ik vind het toch erg eng om dingen alleen te doen. (Ik ben toch wel bang om raar aangekeken te worden, bang om buiten de boot beetje te vallen. Het is niet leuk om een hele acvond tegen een muur aangeplakt te zitten/te staan.

Ik herken je reactie heel erg. Ik zou zeggen: probeer dan een andere uitdaging! Als je veel oefent, zal de angst om dingen alleen te doen ook minder worden en zul je op een gegeven moment in je eentje naar de kroeg gaan ook niet meer zo'n moeilijk idee vinden.

[Lente]

er zijn al veel tips gegeven, ik wilde alleen even zeggen dat de introductie van je nieuwe opleiding een hele makkelijke manier is om snel de mensen van je opleiding te leren kennen en leuke dingen met ze te doen.

[dsnx]

Kryptonite schreef:

En ik weet zeker dat die personen bestaan. Er zijn altijd meer mensen die om je geven dan je denkt.
Vergeet niet dat er ook veel dingen zijn die jij goed kunt of die jou bijzonder maken. Je zegt zelf al dat je informatica gaat doen: dat kan niet zomaar iedereen. Geniet van je eigen talent!

Ik had liever andere talenten gehad ;(

Jullie hebben denk ik wel gelijk.

dsnx schreef:

Ik had liever andere talenten gehad ;(

Het gras aan de overkant is altijd groener. Er zijn ongetwijfeld ook mensen die graag jouw talenten hadden gehad. Je zult het helaas moeten doen met wat je zelf hebt en niet met wat je graag zou willen (al kan je natuurlijk wel het eea ontwikkelen), dus probeer jezelf te accepteren, dat scheelt heel hele hoop.

[arPos]

dsnx schreef:

Hallo iedereen,

Ik heb eigenlijk nooit veel vrienden gehad

achter de pc hangen. (eerst las ik een hoop)

Ik werd verliefd op een meisje die me niet zag zitten,
erachter hoe mensen over me dachten.

(Maar er is niets zo erg als op een middelbare school nergens bijhoren)

ik ben ook altijd een stille geweest maar dan bewust. ik hou niet zo van de spotlight.
pesten weerde ik af door te meppen, achter de pc hangen doen we hier allemaal, en lezen is nog steeds een van mijn favorite bezigheden.

Afgewezen worden door meiden gebeurt semi-dagelijks.
en hoe mensen over je denken tja,

er zijn natuurlijk veel ergere dingen dan nergens bijhoren, sterker nog ze maken je uniek; de clue is zoek je kwaliteiten en buit ze uit...

en hoe mensen denken... geef ze een dikke vinger
meiden die je afwijzen... er lopen er nog een paar miljoen rond die wel een natte poes hebben.

[Yeah_Jeroen]

Klinkt bekent...
Ik zat ook een tijd dag en nacht te gamens.. mijn leven bestond uit een wereld in ''pixels'' Tot ik ging werken in een winkel.
Je sociale leven gaat dan gelijk omhoog.
Ookal ben je verlegen het is een goede stap omhoog.

[m!ke]

Ik weet hoe jij je voelt! Heb zelf ook een heel kut jaar gehad ( Op drie scholen gezeten dit jaar in totaal verschillende locaties met de verkeerde mensen, van school gestuurt voor iets wat ik niet gedaan heb etc.. ) Een hele hoop zever die de relatie met je ouders verkloot.

Dat je ouders klootzakken zijn speelt een grote rol in hoe jij je voelt ( Sorry voor deze 'vooroordeling' maar zoals jij je omschrijft klinken ze ook zo. Geen intresse voor je eigen kind, tjah voor wat neem je erdan? ) Maar laat dat een zorg zijn voor je ouders en trek er je niets van aan.
Vrienden op school, volgend jaar doe je een vervolgopleiding dus ik neem aan dat je dan zoiezo verplicht bent om met nieuwe mensen om te gaan en maak een goede indruk. Probeer er ook netjes en verzorgd uit te zien ( niet nerdy ) zo zoeken mensen ook sneller contact met je op!

Heb je een hond? want s'avonds alle dagen een uurtje met je hond gaan wandelen heeft voor mij een heel grote rol gespeelt om alles op een rijtje te zetten, tot rust te komen en vooral het idee van zelfmoord uit mn kop te krijgen. Ik denk dat iedereen daarwel mee te kampen krijgt, je moet gewoon sterk blijven, want er zijn ALTIJD mensen die je graag zien.

Van die afwijzingen, ik wou dat dit iets was dat niet voorkwam, maar dat is hélemaal niets bijzonders Zoals moeders altijd zegt ' Op elk potje past een dekseltje' en dat is bij liefde ook van toepassing lijkt me.

Laat ik je uit ervaring zeggen dat alcohol & drugs geen oplossing zijn voor problemen, het haalt je dieper in de put en zo blijft het doorgaan tot je er van afhankelijk bent dan leef je drvoor. Dat lijkt me zinloos, verder stop ik hierover want ik denk dat je zelf wel slim genoeg bent omdat niet te doen.
Sommige mensen hebben niemand om op uit te huilen, maar schrijf de dingen die je dwarszitten op. Desnoods een dagboek ofzo ( Fok mensen die zeggen dat het girly is, want dit helpt. ) Hoe dan ook moet je niet meer denken aan die tijden in de lagere school want die zijn voorbij, je leeft nu niet in het verleden. Denk aan je toekomst, iets wat je gaat doen dat je leuk vind ofzo of plan iets wat je leuk gaat vinden!

Zoek een hobbie, wandel met je hond.. er zijn zat dingen die je ook alleen kunt doen!

Ongeacht het fijt dat ik niet precies hoe je situatie nu precies is, weet ik hoe het voelt om alleen te zijn. Maar het lijkt alleen zo, 9/10 is het iets wat je jezelf voorhoud..

Anyways ik hoop dat je erboven opkomt! Je leeft maar één keer en dat moet je benutten en niet achter de computer doorbrengen..
'khoop dat mn reactie je een beetje geholpen heeft

[ogendicht]

Hoe is het nu met je?

[dsnx]

m!ke schreef:

Heb je een hond? want s'avonds alle dagen een uurtje met je hond gaan wandelen heeft voor mij een heel grote rol gespeelt om alles op een rijtje te zetten, tot rust te komen en vooral het idee van zelfmoord uit mn kop te krijgen. Ik denk dat iedereen daarwel mee te kampen krijgt, je moet gewoon sterk blijven, want er zijn ALTIJD mensen die je graag zien.

Ik weet het niet. Het voelt op dit moment echt of compleet niemand ook maar iets om me geeft. Alleen mijn ouders een heel klein beetje. Denk ik...

m!ke schreef:

Ongeacht het fijt dat ik niet precies hoe je situatie nu precies is, weet ik hoe het voelt om alleen te zijn. Maar het lijkt alleen zo, 9/10 is het iets wat je jezelf voorhoud..

Ik weet het niet. Op school gaat het nog, dan praat je heel soms met anderen. Thuis praat ik soms zelfs dagen met niemand, zelfs met mijn ouders niet. In vakanties voel ik mezelf dan ook het eenzaamst.

m!ke schreef:

Anyways ik hoop dat je erboven opkomt! Je leeft maar één keer en dat moet je benutten en niet achter de computer doorbrengen..
'khoop dat mn reactie je een beetje geholpen heeft

Ja. Bedankt

ogendicht schreef:

Hoe is het nu met je?

Het gaat vandaag beetje redelijk, maar ik voel me nog steeds hetzelfde. En ik voel me al ruim half jaar eigenlijk zo dus ik verwacht ook niet dat het snel beter wordt.

[ogendicht]

Ik weet niet waar je woont, maar als je in Amsterdam woont, dan gaan we samen even sociaal doen .

[dsnx]

ogendicht schreef:

Ik weet niet waar je woont, maar als je in Amsterdam woont, dan gaan we samen even sociaal doen .

Haah, dat is erg jammer dan Is te ver weg

[Cheryl]

SonnyGirl schreef:

ik voel me kutter, geloof me.
iedereen heeft tegenslagen en daar moet je mee leren leven, helaas

Say whut? Sinds wanneer is verdriet/eenzaamheid te meten en sinds wanneer is het een wedstrijdje om ter kutst voelen?

[elfje-Iona]

hoi, dit verhaal over school en thuis klinkt me enorm bekend
en dat is echt kwellend om heel uw leven aan tevoelen dat je anders bent en nooit geaccepteerd wordt...
maar wil je dat nog, wil je ooit ng bij die opppervlakige kinderen horen, mss heb je net als ik dejuiste mensen nog niet gevonden...

en ik weet als je laag zelfbeeld hebt dat dan de miserie echt begint, faalangsten, minderwaardigheids gevoel,
onzekerheden, onstabiel, stemmingswisselingen, vluchtreacties zelfdestructief zijn.... je komt dan echt in negatieve spiraal terecht waardoor je ook niks meer durft te ondernemen en negatieve gevoelens (zoals: ik kan niets, niemand mag me) worden dan bevestigd...

zoek alles op dat je intresseert alles... en ga op zoek naar mensen met die intresses zodat je wat mensn vind op dezelfde golflengte en houdt vol tot je het gevoel hebt dat je jezelf kan zijn zonder bang te moeten zijn hoe jeje moet gedragen enz
never give up (is gemakkelijk gezegd) maar blijf vechten en geef jezelf wat waarde ;-) believe in your self want het is met jezelf dat je moet leven enals je da kan kan een ander dat ook grtjs

[dsnx]

elfje-Iona schreef:

maar wil je dat nog, wil je ooit ng bij die opppervlakige kinderen horen, mss heb je net als ik dejuiste mensen nog niet gevonden...

Ik denk het wel. Ik denk bijna dat ik zelfs liever ergens bij zou horen waar ik me niet thuis voel dan nergens. Nergens bij horen is echt verschrikkelijk.

elfje-Iona schreef:

zoek alles op dat je intresseert alles... en ga op zoek naar mensen met die intresses zodat je wat mensn vind op dezelfde golflengte en houdt vol tot je het gevoel hebt dat je jezelf kan zijn zonder bang te moeten zijn hoe jeje moet gedragen enz

Ik weet niet goed waar ik die mensen zou moeten zoeken/vinden,

elfje-Iona schreef:

never give up (is gemakkelijk gezegd) maar blijf vechten en geef jezelf wat waarde ;-) believe in your self want het is met jezelf dat je moet leven enals je da kan kan een ander dat ook grtjs

Dankje Wijze woorden


Misschien voor iedereen beetje een statusupdate, het is alweer maanden geleden dat ik dit schreef in de laatste tijd op de middelbare school. Ik studeer nu inmiddels, en het gaat al stukken beter. Ik heb niet echt het gevoel dat ik echt binding heb met mijn klas(/studie)-genoten maar het is nu heel anders dan op de middelbare school.

Op de middelbare school hoorde ik er echt niet bij, er werd vervelend gedaan, ik werd genegeerd en hoorde er echt niet bij, nu kan ik ineens gesprekken voeren met mensen, als ik besluit iets te gaan doen gaan er mensen met me mee. Ineens ben ik een persoon. Niet dat alles nu is opgelost, en niet dat ik nu ineens echt gelukkig ben, ik voel me stukken beter en deze nieuwe situatie doet mij en mijn zelfvertrouwen echt goed. En ik heb in ieder geval weer de hoop dat alles nog goed kan komen, en dat heb ik lange tijd (afgelopen 3 jaar) niet gehad.

Nog steeds bedankt voor al het advies en de steun. Tips over het ontmoeten van mensen/vrienden maken etc. zijn nog steeds nuttig en dus nog steeds welkom.

[elfje-Iona]

kben echt bloij dat te horen jong als je blijft zo denken dan kom jer zeker...
en over het zoeken van mensen ùmet dezelfde intresses dasn tip die ik zelf kreeg
en zelf probeer te doen mr dat lukt niet altijd even goed...

mr kijk bv in welke muziek benk geintresseert dan kan je mss festival in dat gengre doen ofzo
ofjah je vind het wel als je je blijft bezig houden met je intresses enz dan creeer je ook een typische eigenheid denk ek die je kan laten zien van kijk hier hou ik van en dan kun je je intresses met iemand delen mr eerst moeten ze je intresses kennen :-)

[Thommos]

dsnx schreef:

Ik had liever andere talenten gehad ;(

Jullie hebben denk ik wel gelijk.

Nou, ik ben al blij als mijn pc een beetje doet wat ik wil. Van hoe het werkt, heb ik geen kaas gegeten, dus dat talent van je, dat is zeker niet iets wat iedereen heeft. Zoals anderen hier al zeiden: zoek je kwaliteiten en buit dit uit.

Niemand kan meer wat doen aan de jaren die jij 'kwijtgeraakt' bent op basisschool en middelbare school. Een probleem is dat de wereld verder is en jij er toch nog mee zit, het 'vroeger' maakt je niet gelukkig. Toch is het al erg positief te horen dat je je nu al beter voelt nu je weer fris van start bent gegaan. Je zegt zelf dat het nog niet alles is, maar je merkt verandering. Dit ligt je blijkbaar, deze mensen staan jou nader dan die op de middelbare school. Hier geldt ook: buit het uit. Niet in een criminal sense, maar haal er je voordeel uit. Niet elke groep is oppervlakkig, niet iedereen die in een groep zit, is gelijk oppervlakkig. Een groep maakt solidair als je er jezelf thuis in voelt, dus nooit verkeerd om erbij te horen.

Wat elfje-Iona ook al zegt, bezoek wat festivals enzo met een goeie sfeer. Zoek dingen op die je interesseren, de kans is groot dat je dan ook mensen tegenkomt die hetzelfde delen. Vorig jaar ben ik naar Lowlands geweest, staan wat mensen in een plant te springen. Voor je het weet, staat half Lowlands toe te kijken en sta je met onbekenden te praten en heb je het eerst over die mensen, maar als je ervoor open staat en zij ook, kan er vast meer uit voortkomen. Open staan voor dat soort dingen is ook belangrijk dus. Negeer nooit wat je in het verleden overkomen is, maar bedenk wel, dat het verleden je niets meer kan bieden, enkel de toekomst. Vooruitkijken is misschien nog wat moeilijk als je het zelf zwaar hebt gehad, maar je kunt zelf ook wel stellen dat je vergeleken met je openingspost toch vooruit bent gegaan.

Je kunt ook nog kroegen enzo proberen, maar als dat je ding niet is, dan geeft dat niks. Er zijn denk ik ook nog wel sociale ontmoetingshuizen enzo. Desnoods culturele centra. Je speelt gitaar? Zoek een bandje! al is het alleen maar om wat met vrienden aan te kloten. Zo leer je vast ook mensen kennen, daar heb ik zelf ook mensen mee leren kennen.

Tenslotte, geluk komt niet vanzelf zoals regen in Nederland dat tijdens de zomer wel doet. Je groeit in je geluk. Ik herken ook wel veel tekenen van een erg laag zelfbeeld. Ik had het zelf bij lange na niet zo erg als jij. Ik zat wel in een groep enzo, hoorde wel ergens bij, had wel vrienden, maar ik zat erg in de knoop met mezelf. Minderwaardigheidscomplex enzo, laag zelfbeeld, faalangst. Nu heb ik daar vrij weinig last van. Dat begint langzaam, haast onmerkbaar. Maar als je merkt dat je verandert, nee, als je WEET en GELOOFT dat je verandert, dan zit je goed. Blijf erin geloven dat je gelukkig kunt worden, dat de toekomst je nog zoveel kan bieden. Niets maakt iemand sterker dan geloven in iets, als is het bijvoorbeeld alleen maar een mooie toekomst. Maar, houdt het wel realistisch. Verwacht bijvoorbeeld niet morgen fluitend uit je bed en van de trap naar beneden te lopen, maar streef er wel na dat binnen afzienbare tijd te bereiken. Je zult vast nog mindere momenten hebben, maar na dat soort momenten weet je of je sterker bent geworden. Als je jezelf uit een dal(letje) kunt helpen, weet je dat je goed zit. Ik hoop dat het helpt en ik wens je erg veel succes!

[dsnx]

Thommos schreef:

Ik hoop dat het helpt en ik wens je erg veel succes!

Dankje Ik denk dat ik wat kan met je advies.

[Mucky]

Ik had een beetje hetzelfde probleem. Ik had wel vrienden in het middelbaar maar die kende ik al van in het kleuter. Dus echt veel nieuwe vrienden had ik nooit gemaakt, ik leerde wel nieuwe mensen kennen, in m'n klas enzo bvb, maar dat was altijd via een van die vriend(inn)en, niet door mezelf. Ik was ook nooit een echte "uitgaanspersoon" (nooit geweest) en mijn vrienden wel, ik hoorde er dus minder en minder bij. In het laatste jaar middelbaar heb ik vooral lopen stressen, ik was bang dat ik in de hogeschool een total loner zou worden. (Ook dat lage zelfbeeld hé)
Maar die eerste dag van het nieuwe schooljaar heb ik besloten dat het zo niet mocht lopen. Toen we tussen de dingen door een beetje stonden te kletsen heb ik al m'n moed bij elkaar geraapt en gevraagd hoe iedereen heette, dat vond ik echt eng om te doen, maar 2 minuutjes later zaten we met z'n allen gezellig te praten (ik was in het begin erg stil, maar als je iemand vind waar je wat gemeen mee hebt gaat dat vanzelf al heel vlotter) Als je zoiets doet, en het wordt goed ontvangen, dan helpt dat ook wel, voor je zelfvertrouwen en zo'n dingen durven. Vanaf die dag deed ik, zoals nog wel gezegd in dit topic, kleine dingetjes. Zoals iets vragen, beginnen praten met mensen die je niet kent (de trein die weer 's vertraging heeft ofzo) En nu gaat het al een stuk beter. Ik kan al 's een babbeltje slaan met neem 80% van m'n klas (we zijn met rond de 30) Ga soms 's mee uit (wat ook wel geapprecieerd word, in het begin was ik wat onwennig, maar dat veranderd wel na een paar keer, vooral een cafeetje doen vind ik nu erg leuk) En dus is het helemaal goed gekomen. Ook nog niet 100% but i'm getting there.. Ik hoor nu ook wel in een "groepje" enzo, maar dat is vooral omdat ik altijd met diezelfde mensen op de trein zat,die treinritten zijn zo saai dat je wel moet beginnen praten.
Dusja, ik val een beetje in herhaling, maar zoals al werd gezegd, zoek dingen die je gemeen hebt met de mensen, samen dingen doen buiten school enzo, helpt echt veel. In het begin wou ik vooral vlug naar huis gaan, en toen was ik ook maar "iemand van de klas" of "dat meisje daar, hoe heet ze nu ook alweer?". Maar door samen dingen te doen is dat echt veranderd. Ze kennen me nu, vragen me mee uit, ... Dusja, dat is zowat de beste tip die ik kan geven Succes nog, fijn dat je je al beter voelt, en het kan nog helemaal goedkomen!

dsnx schreef:

Cliché-antwoordje denk ik; Ik ga informatica doen. Een van de weinige dingen die ik wel goed kan.

Lol

Soms helpt het ook gewoon om met mensen om te gaan waar je jezelf in herkent. Ik weet nog dat het mij erg hielp in mijn begintijd hier op het forum.

En het is wel erg cliche allemaal Ik voelde mij ook eenzaam toen ik op het forum kwam.. ben fulltime ict'er, speel gitaar, las veel boeken, hoorde er niet echt bij op school en maakte ook allerlei lijstjes die ik vaak bij het opruimen maanden later terug vond.. om tot de conclusie te komen dat ik misschien maar 1 of 2 puntjes van de 10 had gedaan.

Join the club, you're not alone

[REETSJ]

Ilona, waarom oordeel je over mensen die je niet kent. Waarom zijn die mensen volgens jou oppervlakkig? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze jongen in zijn leven alleen nog maar oppervlakkige mensen is tegengekomen. En ik vind jou tegen de wereld houding (zo komt het op mij over) vrij negatief. Iedereen maakt zijn dingen mee, het gaat erom wat je ermee doet. Je bent nog altijd verantwoordelijk voor je eigen geluk..

dsnx; succes en ik hoop dat je hier uitkomt

Grappig, een jaar of twee geleden heb ik me ook zo gevoeld. Ik denk dat er wel meer mensen zijn die in dezelfde situatie zoals jij of zoiets hebben meegemaakt. Probeer door te leven. Ga desnoods wat vaker uit, een sportvereniging of zo, gewoon een plek waar je in contact komt met andere mensen. Ik ben uit jouw situatie gekomen doordat ik een speciaal iemand heb ontmoet. En nu ben ik heel gelukkig. ^^

Blij dat het beter gaat met je.

Ik ben 25 en nog steeds eenzaam vaak. Ik schijn ook PDD-NOS te hebben, een pervasieve ontwikkelingsstoornis, een stoornis in het autismespectrum.

Ik heb voornamelijk internetcontact.

[dsnx]

Mijn excuses voor het omhoogschoppen van dit topic.

Ik wil eigenlijk meer/iets ander advies. Het gaat nog steeds ongeveer hetzelfde, en ik wil heel graag vrienden maken, leren met meisjes te praten. Heeft er iemand goed advies voor me?

[Lychee]

Een goede tip:
Ga sporten en zoek een baan!
(Intensief) sporten helpt je uit je dip te komen, je voelt je energiek en blij, en je voelt dat je leeft na een goed stuk hardlopen. Ook is dit gewoon goed voor je, en ook goed voor je discipline! (bij mij een probleem )
Werken, het liefst in iets waarbij je ook sociaal bezig bent zoals in een snackbar oid, zo heb je wat om te doen, verdien je ook nog eens wat, maak je vrienden en leer je sociale vaardigheden.
Het heeft mij geholpen een stukje van mijn verlegenheid af te komen.

Het gaat ook voor een groot deel om durven! Durf brutaal te zijn, en trek je niet te veel aan van anderen. Ga anders eens naar de stad en doe eens gek, spreek mensen aan etc. (ze kennen je toch niet.)
Wat kan het jou nou schelen. Jij moet je leven leiden, en dat doe je zoals jij dat wil, die anderen zijn onbelangrijk daarvoor. Over tien jaar lach je daarom!
(denk je dat in, het helpt!)

Je kan ook om hulp vragen bij je mentor, of idd in therapie oid gaan. (dit kreeg ik ook aangeboden, maar ben er nooit heen geweest vergeetachtige ik)

Neem initiatief, en bel je vrienden voor een leuke filmavond of ga naar het plaatselijke recreatiemeer
Je kan ook proberen wat meer uit te gaan.

Dit zou eigenlijk niet uit moeten maken, maar het helpt je toch als je je goed kleed
Dit helpt ook voor je zelfvertrouwen, en je word zo sneller geaccepteerd.
Beschrijf me eens je dagelijkse outfit?



Belangrijk: vergeet vooral niet jezelf te blijven kan soms nog wel eens vergeten worden.


EDIT: Ooh je bent al geslaagd.
Mijn post is bestemd voor een middelbare scholier Dus dingetjes kunnen een beetje raar lezen.

[dsnx]

Ik heb al een baan. Sporten zou ik wel moeten doen, maar ik heb er de motivatie niet voor om het vol te houden. Ik stop steeds binnen een paar weken.

Lychee schreef:

Neem initiatief, en bel je vrienden voor een leuke filmavond of ga naar het plaatselijke recreatiemeer
Je kan ook proberen wat meer uit te gaan.

Ik heb geen vrienden (om te bellen voor een filmavond). En dat maakt het voor mij lastig om activiteiten te ondernemen waar ik mensen zou kunnen ontmoeten. Veel dingen zijn niet leuk in je eentje.

Lychee schreef:

EDIT: Ooh je bent al geslaagd.
Mijn post is bestemd voor een middelbare scholier Dus dingetjes kunnen een beetje raar lezen.

Maakt niet echt uit, ik heb inmiddels al een jaar gestudeerd, maar ik voel me niet veel anders dan ik toen was

[Lychee]

dsnx schreef:

Ik heb al een baan. Sporten zou ik wel moeten doen, maar ik heb er de motivatie niet voor om het vol te houden. Ik stop steeds binnen een paar weken.

En dat is nou heel belangrijk om vol te houden.
Welke sporten heb je gedaan en vertel me eens wat erover?

Ook, er zijn vast genoeg mensen die gitaarspelen en houden van computeren (like me), of veel gelezen hebben etc. en daar heb je vast wel genoeg om over te praten.
Leen eens een boek uit of laat je nieuwe song horen.
Of neem iemand mee om die nieuwe gave game te laten zien die je hebt gedownload .
Je kan natuurlijk ook praten over de sport die je beoefent.
Vraag om tips of ga samen trainen (bv hardlopen.)
Maar je kan volgens mij het beste bij een sportclub gaan.
Voordeel: dan word je ook nog eens gedwongen om te gaan.
Ik heb nog wel eens moeite met aan het sporten gaan, en dat is vooral omdat ik alleen sport. Ik verzin snel smoesjes voor mezelf.
Maar ik ga mezelf binnenkort opgeven voor de sportschool (samen met een vriendin van me), en ik hoop dat dat werkt.


Ik heb trouwens genoeg tips voor meisjes op de middelbare school, en voor jou is het iets moeilijker, maar ik doe mijn best en ik hoop dat dit helpt. Veel succes!

Grappig dat dit topic is ge-upt, want nu het zomervakantie is voel ik me eigenlijk (weer) hetzelfde als de TS in zijn beginpost beschrijft.
Dsnx, ik zou graag willen dat ik tips voor je had, maar ik kom er zelf ook niet goed uit.
Het enige wat bij mij helpt tegen dat eenzame gevoel is er niet bij stil staan, door continu bezig te zijn en mezelf af te leiden - vooral door met mijn studie bezig te zijn. Daarom ging het dit studiejaar ook zo goed met me denk ik, omdat ik het zo druk had (en meestal op een fijne manier). Maar nu het zomervakantie is en ik niemand kan bereiken voel ik me weer terug bij af.

Ik kan niet zeggen hoe het bij jou zit, maar als ik voor mezelf spreek is het vooral de diepgang, en niet zozeer de sociale contacten in het algemeen die ik mis(te).

Hm, ik geloof niet dat je hier echt iets aan hebt, maar toch.

[dsnx]

Sorry voor het late antwoord.

Lychee schreef:

En dat is nou heel belangrijk om vol te houden.
Welke sporten heb je gedaan en vertel me eens wat erover?

Ik heb over de jaren heen een aantal vechtsporten gedaan. Was op zich vooral de eerste tijd wel heel leuk, maar het heeft me niet echt geholpen wat betreft contacten. Ik legde eigenlijk nauwelijks contact met de anderen, buiten de sportclub om had ik met niemand contact.

Daarna heb ik nog basketbal geprobeerd voor eventjes. Dat beviel me ook niet echt.

De laatste paar jaar probeer ik af en toe te gaan hardlopen of op andere manieren te bewegen, maar ik bedenk dan een soort schema en meestal na een week of drie geef ik het op. Niet helemaal bewust, maar dan begin ik met uitstellen. En dan blijf ik uitstellen.

Lychee schreef:

Ook, er zijn vast genoeg mensen die gitaarspelen en houden van computeren (like me), of veel gelezen hebben etc. en daar heb je vast wel genoeg om over te praten.

Ja. Maar als ik al mensen ontmoet (bijna nooit) dan blijft het alleen bij oppervlakkige gesprekken. Op mijn studie kan ik echt met iedereen overweg, op die sportverenigingen kon ik met de meeste mensen wel overweg en op de middelbare school kon ik met een aantal mensen ook gewoon gezellig een praatje maken. Wat mist is de vriendschap. Met iemand samen iets gaan doen enzo. Ik heb nooit vrienden kunnen maken eigenlijk, en misschien weet ik ook gewoon niet goed wat ik me erbij moet voorstellen.

Ik kan een beetje contact leggen en gewoon leuk praten, maar ik kom nooit verder.

Lychee schreef:

Ik heb trouwens genoeg tips voor meisjes op de middelbare school, en voor jou is het iets moeilijker, maar ik doe mijn best en ik hoop dat dit helpt. Veel succes!

Ik ben een ramp met meisjes. Ik ben eigenlijk een beetje bang voor meisjes, en ik heb dat ook een beetje opgegeven. Ik denk dat ik mezelf eerst wat beter en zelfverzekerder moet voelen voordat ik daar weer aan begin. Vriendschap heeft de prioriteit.

Er is een Russisch kinderboek over een lid van een onbekende diersoort die geen vrienden heeft omdat hij niet tot een diersoort behoort. Hij start dan 'de club voor gezelschaploze dieren' of iets in die richting, waar dan allemaal beesten op afkomen die geen vrienden hebben. Zoals een giraffe, die al haar vriendinnen is kwijtgeraakt omdat ze telkens omhoog moeten kijken om haar aan te kijken bij een gesprek. Al die vriendinnen keken dus niet naar de grond en zijn daarom in bouwputten gevallen. En een aapje dat 't liefst in hoge bomen zit en daardoor moeilijk contact legt met alle grondbeesten in die stad. De giraffe wordt dan vrienden met de aap, want de aap kan in haar nek klimmen en zo kunnen ze gewoon praten. Uiteindelijk is de hoeveelheid gezelschaploze dieren zo groot dat ze een groot huis bouwen waar ze met z'n allen als vriendengroep bij elkaar kunnen komen.

Wat ik wil zeggen is, als Rasmusje en dsnx nou eens vriendjes worden dan is het probleem van beide opgelost. En dan leert laatstgenoemde ook gelijk praten met meisjes zonder dat daar druk op staat wat het relationele gebied betreft, want Rasmusje heeft al een vriend. Al ga je gewoon voor één keer samen naar de film of door een onbekende stad lopen of in een cafeetje tegen elkaar klagen over de eenzaamheid. Ookal is het eenmalig, toch ben je dan allebei even uit huis en dat zal misschien al schelen.

[dsnx]

Paranoide schreef:

Er is een Russisch kinderboek over een lid van een onbekende diersoort die geen vrienden heeft omdat hij niet tot een diersoort behoort. Hij start dan 'de club voor gezelschaploze dieren' of iets in die richting, waar dan allemaal beesten op afkomen die geen vrienden hebben.

Op zich wel grappig idee. Het is ook zo dat je op veel fora leest over mensen die eenzaam zijn, maar het lijkt wel of die mensen alleen op internet bestaan.

Waarom vinden al die eenzame mensen elkaar niet? Ik heb me dat vaker afgevraagd, maar ik weet nog geen antwoord.

[VeGs]

dsnx schreef:

Op zich wel grappig idee. Het is ook zo dat je op veel fora leest over mensen die eenzaam zijn, maar het lijkt wel of die mensen alleen op internet bestaan.

Waarom vinden al die eenzame mensen elkaar niet? Ik heb me dat vaker afgevraagd, maar ik weet nog geen antwoord.

Wat doe je zelf om oppervlakkig contact uit te laten groeien tot vriendschap?
En hoe snel verwacht je dat vriendschap ontstaat?

Mijn ervaring is dat vriendschappen groeien vanuit oppervlakkig contact. Je merkt dat er een klik is, leert elkaar beter kennen en een keer spreek je af buiten hetgeen waar je elkaar van kent.
Sowieso vind ik het niet verstandig om alleen bij een sport te gaan om vrienden te maken. Dan heb je verkeerde verwachtingen; of in ieder geval andere dan de rest van de mensen. De meeste mensen komen bij een sportclub om te sporten; niet om vrienden te maken. Dan kan het een tijdje duren voordat dat contact uitgroeit tot meer. Maar zelfs als je er geen vrienden vindt, kunnen oppervlakkige contacten je ook al stukken beter laten voelen.

Maar je zult sowieso zelf iets moeten doen. Vraag je mensen ooit om buiten het sporten om wat te gaan doen? Bijvoorbeeld om wat te gaan drinken in de kantine?

[Lychee]

dsnx schreef:

Ik ben een ramp met meisjes. Ik ben eigenlijk een beetje bang voor meisjes, en ik heb dat ook een beetje opgegeven. Ik denk dat ik mezelf eerst wat beter en zelfverzekerder moet voelen voordat ik daar weer aan begin. Vriendschap heeft de prioriteit.

Ik bedoelde eigenlijk als je er eentje bent

[dsnx]

VeGs schreef:

Wat doe je zelf om oppervlakkig contact uit te laten groeien tot vriendschap?
En hoe snel verwacht je dat vriendschap ontstaat?

Ik weet het alletwee niet echt. Ik heb geen verwachtingen van vriendschap en geen idee hoe ik het moet doen omdat ik nooit vrienden heb gehad. Ik weet nauwelijks wat het precies inhoudt.

VeGs schreef:

Sowieso vind ik het niet verstandig om alleen bij een sport te gaan om vrienden te maken. Dan heb je verkeerde verwachtingen; of in ieder geval andere dan de rest van de mensen. De meeste mensen komen bij een sportclub om te sporten; niet om vrienden te maken.

Dus welke plek is dan aan te raden?

VeGs schreef:

Maar je zult sowieso zelf iets moeten doen. Vraag je mensen ooit om buiten het sporten om wat te gaan doen? Bijvoorbeeld om wat te gaan drinken in de kantine?

Heel af en toe, maar zelden. Ik hoop meestal dat mensen mij eens vragen, maar dat gebeurt eigenlijk nooit.