Ik weet het even niet meer..

[crying_tears]

De laatste tijd heb ik veel tegenslagen gehad, waarbij dit veel energie van mij vroeg. Voorheen was ik een persoon die niemand klein kon krijgen. Ik viel en ik stond meteen weer op. Dat is natuurlijk ook niet goed, maar dat was mijn overlevingsmechanisme.
Mijn ex hield een spiegel voor mij neus waardoor ik gedwongen werd om naar mijn leven te kijken. In één keer kwam alles wat ik had meegemaakt naar boven. Ik raakte depressief en wist dat ik er iets mee moest doen. Het was een moeilijke stap, omdat ik niet gewend ben te praten over gevoelens (face 2 face), maar ik ben naar de huisarts geweest en kreeg een doorverwijzing om met iemand te praten. Hier kreeg ik te horen dat het gezin waaruit ik kom niet ‘gezond’ is. Ik ben zelf geparentificeerd (rol van de ouder overgenomen) en leef tussen twee culturen (Nederlands en Marokkaanse). Ik ben niet gewend voor mijzelf keuzes te maken en voel mij zo verstikt door de Marokkaanse cultuur. Het verwacht dingen van mij waar ik het niet mee eens ben. Een voorbeeld hiervan is dat je geen relatie mag hebben en als je dit doet en ze komen erachter zwaait er wat. Alles wat ik deed (contact met mijn ex) deed ik allemaal in het geheim. Mijn ex was de wereld voor mij. Door hem kreeg ik een beeld van de toekomst die ik nooit heb gehad. Voor ik hem leerde kennen had ik helemaal geen toekomstbeeld. Ik dacht niet aan wat ik zou willen doen, wat ik wilde bereiken, trouwen, kinderen krijgen en ga zo maar door. Mijn toekomst was een ongeschreven, leeg, wit blad. Door hem kreeg ik het gevoel dat ik leefde en was ik gelukkig. Bij het uitmaken is mijn leven ingestort. Ik dacht dat het nooit erger zou kunnen zijn als vroeger, maar dat is het wel. Ik voel mij zo eenzaam en schuldig: had ik maar meer mijn best gedaan, had ik het allemaal maar anders aangepakt. Ik weet dat ik hem hier niet mee terugkrijg, maarja.
Net zoals vroeger zet ik weer een grote lach op mijn gezicht en ben ik weer de clown die iedereen aan het lachen maakt, maar van binnen voel ik zoveel pijn en verdriet. Van binnen huil ik.
Ik heb vrienden met wie ik praat, maar al snel merk ik dat als het te lang duurt ze ongeduldig worden, want ze zijn van mij gewend dat ik snel opsta.
Vannacht heb ik geen oog dicht gedaan. Ik bleef de hele tijd piekeren. Zoals ik geleerd heb deed ik ontspanningsoefeningen, ging ik met mijn gedachten naar een mooie plek, ging ik tot God bidden, maar alles wat ik deed hielp gewoon niet.
En als ik contact opnam met mensen zeiden ze: ow vergeet hem toch, ga nou door met jou leven enz. Als ik enig idee had hoe ik dit moest doen dan was ik hem al vergeten, maar zo werkt dat toch niet?!
Zelfs over straat lopen en stelletjes zien doet mij zoveel pijn! Ik verlang er gewoon zo naar om mijzelf te kunnen zijn bij iemand.

Misschien hebben jullie tips voor mij om hiermee om te gaan of hebben jullie in een soort van gelijke positie gezeten. Ik sta voor alles open, want op deze manier maak ik mijzelf alleen maar stuk.

[Kitten]

Geef het tijd. Ik heb het niet zo zwaar gehad als jij toen mijn vorige relatie uit ging, maar ik herken sommige van je gevoelens. Leer er eerst mee te leven. Je bent iets bijzonders en belangrijks kwijt geraakt. Dat kan je niet zo maar even aan de kant zetten en achter je laten.

Het is voor mij nog net 2.5 maand sinds het uit is gegaan met mijn vorige vriendin, maar naar mijn idee is er ruim een half jaar voorbij en is mijn hele vriendengroep gek geworden van mijn wispelturige gedrag.

Ik denk dat je zult ontdekken dat als het inzinkt en je er meer aan went, je ook aan jezelf kan zeggen dat je het niet nodig hebt. Dat je ook je eigen leven in de hand hebt. Ik denk dat als je zo ver bent, de wereld een stuk minder vijandig wordt en je er mee om kan leren gaan. Ik heb geen idee hoe oud je bent, maar ik denk dat ook je ouders zullen moeten inzien dat je geen klein kind meer bent.

Maar ga eerst gewoon rustig verdrietig zijn, want dat moet ook gebeuren.

[crying_tears]

Kitten schreef:

Geef het tijd. Ik heb het niet zo zwaar gehad als jij toen mijn vorige relatie uit ging, maar ik herken sommige van je gevoelens. Leer er eerst mee te leven. Je bent iets bijzonders en belangrijks kwijt geraakt. Dat kan je niet zo maar even aan de kant zetten en achter je laten.

Het is voor mij nog net 2.5 maand sinds het uit is gegaan met mijn vorige vriendin, maar naar mijn idee is er ruim een half jaar voorbij en is mijn hele vriendengroep gek geworden van mijn wispelturige gedrag.

Ik denk dat je zult ontdekken dat als het inzinkt en je er meer aan went, je ook aan jezelf kan zeggen dat je het niet nodig hebt. Dat je ook je eigen leven in de hand hebt. Ik denk dat als je zo ver bent, de wereld een stuk minder vijandig wordt en je er mee om kan leren gaan. Ik heb geen idee hoe oud je bent, maar ik denk dat ook je ouders zullen moeten inzien dat je geen klein kind meer bent.

Maar ga eerst gewoon rustig verdrietig zijn, want dat moet ook gebeuren.

Ik ben 23 jaar.
Het is een tijd (na verbreking van mijn relatie) heel goed gegaan. Ik had doelen voor mijzelf gesteld en werkte hier echt volop aan: mijn eigen keuzes maken, nadenken over mijn toekomst, me openstellen naar anderen, mijn positie binnen het gezin veranderen etc. Maar elke keer als ik de kracht weer had kreeg ik weer een tegenslag te voortduren, waardoor ik dus weer op mijn plaat ging. Ik ben altijd gewend om er voor anderen te zijn, om anderen uit hun verdriet te halen, dus deze gevoelens bij mijzelf ken ik niet.
Het lijkt ook wel alsof ik niet verdrietig mag zijn. Ik probeer zo hard om alles weer op te pakken, maar ik weet gewoon geen manieren meer.

[Kitten]

crying_tears schreef:

Ik ben altijd gewend om er voor anderen te zijn, om anderen uit hun verdriet te halen, dus deze gevoelens bij mijzelf ken ik niet.
Het lijkt ook wel alsof ik niet verdrietig mag zijn. Ik probeer zo hard om alles weer op te pakken, maar ik weet gewoon geen manieren meer.

DAAROM moet je gewoon verdrietig zijn. Laat jezelf gewoon goed rouwen om wat je bent verloren. Ik ben niet iemand die snel huilt of het duidelijk laat merken dat ik iets voel, ik herken je gevoel daarom ook wel.

Ik heb echt enorm sacherijnig en verdrietig lopen doen, want dat had ik nodig. Mijn vrienden en familie hebben dat van mij geaccepteerd, en zelfs me daar in gesteund. Je moet zoiets verwerken en dat kost tijd. Het wegstoppen zorgt er gewoon voor dat het weer terug komt en dat je er opnieuw mee moet worstelen.

Neem je tijd. Echte vriendschappen gaan 2 kanten op en die zet je niet op het spel er mee.

[crying_tears]

Kitten schreef:

DAAROM moet je gewoon verdrietig zijn. Laat jezelf gewoon goed rouwen om wat je bent verloren. Ik ben niet iemand die snel huilt of het duidelijk laat merken dat ik iets voel, ik herken je gevoel daarom ook wel.

Ik heb echt enorm sacherijnig en verdrietig lopen doen, want dat had ik nodig. Mijn vrienden en familie hebben dat van mij geaccepteerd, en zelfs me daar in gesteund. Je moet zoiets verwerken en dat kost tijd. Het wegstoppen zorgt er gewoon voor dat het weer terug komt en dat je er opnieuw mee moet worstelen.

Neem je tijd. Echte vriendschappen gaan 2 kanten op en die zet je niet op het spel er mee.

Het voelt gewoon alsof ik constant toneel moet spelen. Thuis kan ik mij verdriet niet laten zien omdat alles geheim was. Ze zien dat het slecht met mij gaat. Ik ben heel veel afgevallen, zie er gigantisch moe uit, eet heel weinig doordat ik geen hap door mijn keel krijg. Dus vanuit die hoek zitten ze echt op mijn vel. Elke stap die ik neem houden zij in de gaten, want ze maken zich zorgen. Er zit ook zoveel boosheid in mij naar mijn ouders toe, door mijn verleden en omdat ik gedwongen wordt om alles stiekem te doen. Het klinkt misschien heel erg, (en sorry als ik hiermee andere kwets, dat is echt niet mijn bedoeling) maar ik haat het om half Marokkaans te zijn. Dit maakt alles zo gigantisch lastig!!!

[Kitten]

crying_tears schreef:

Het voelt gewoon alsof ik constant toneel moet spelen. Thuis kan ik mij verdriet niet laten zien omdat alles geheim was. Ze zien dat het slecht met mij gaat. Ik ben heel veel afgevallen, zie er gigantisch moe uit, eet heel weinig doordat ik geen hap door mijn keel krijg. Dus vanuit die hoek zitten ze echt op mijn vel. Elke stap die ik neem houden zij in de gaten, want ze maken zich zorgen. Er zit ook zoveel boosheid in mij naar mijn ouders toe, door mijn verleden en omdat ik gedwongen wordt om alles stiekem te doen. Het klinkt misschien heel erg, (en sorry als ik hiermee andere kwets, dat is echt niet mijn bedoeling) maar ik haat het om half Marokkaans te zijn. Dit maakt alles zo gigantisch lastig!!!

Als ik dit soort dingen lees, heb ik altijd het gevoel dat het uiteindelijk op een enorme confrontatie gaat uitdraaien. Je bent een jonge vrouw die haar eigen keuzes maakt. Je woont hier in Nederland/Belgie en niet in Noord Afrika.

Misschien moet je het ze gewoon eens uitleggen, dat je er helemaal genoeg van hebt. Ze moeten je accepteren zoals je bent, niet zoals ze willen dat je bent. Ik denk dat als je je ouders de keus geeft tussen een psychisch wrak dat toneel speelt, of een sterke jonge dame die goed in haar vel steekt, ze het laatste toch meer willen. Ze houden vast van je.

[crying_tears]

Kitten schreef:

denk dat als je je ouders de keus geeft tussen een psychisch wrak dat toneel speelt, of een sterke jonge dame die goed in haar vel steekt, ze het laatste toch meer willen. Ze houden vast van je.

Ik weet ook dat het vroeg of laat gaat uitkomen op een confrontatie.
Praten over gevoelens gebeurd haast niet binnen ons gezin. Mijn moeder heeft bij mij vader gecheckt hoe hij tegenover relaties staat enzo. Toen zei hij dat hij het NOOIT zal accepteren dat ik een relatie zou hebben en dat ik hem hiermee ten schande breng. De Marokkaanse cultuur is collectivistisch, waardoor aanzien belangrijk is.
Ik hou zielsveel van mijn ouders en andersom houden ze ook van mij, maar het is voor mij kiezen tussen mijn ouders of mijzelf en wellicht verstoting.

[Kitten]

crying_tears schreef:

Ik hou zielsveel van mijn ouders en andersom houden ze ook van mij, maar het is voor mij kiezen tussen mijn ouders of mijzelf en wellicht verstoting.

Je bent in Nederland, dat zal je vader ook moeten accepteren. Je bent hier ook onderdeel van de Nederlandse maatschappij waar dingen zoals schande helemaal geen belangrijke rol innemen. Je bent niet van je vader, je bent van jezelf. Als jij niet aan die Marrokaanse normen en waarden wil vasthouden is dat jouw keuze en heeft hij daar in principe niets over te zeggen.

Daarnaast moet je hem dan maar vertellen wat een enorme schande het is dat hij door zijn gedrag zulke schade toebrengt aan zijn dochter. Daar zou ik me in ieder geval heel diep voor schamen als ik hem was.

[crying_tears]

Kitten schreef:

Daarnaast moet je hem dan maar vertellen wat een enorme schande het is dat hij door zijn gedrag zulke schade toebrengt aan zijn dochter. Daar zou ik me in ieder geval heel diep voor schamen als ik hem was.

Ik het eens met wat je zegt. Het is inderdaad belachelijk dat alles stiekem moet en dat ik mijzelf niet kan zijn. Gevoelens voor het ander geslacht (of hetzelfde geslacht) dat is er nou eenmaal. Dat kan en mag naar mijn mening niet ontkent worden! Dat is onmenselijk!
Persoonlijk vind ik liefde iets wat heel mooi is en dat uitgedragen moet worden.
Mijn ex en ik waren de laatste maanden vooral bezig met mij loskoppelen van de verstikkingen. Hij wilde dat ik weg zou gaan, maar dat was en is voor mij niet makkelijk. Heel veel mensen hebben geadviseerd dat ik weg moet gaan, maar dan zou ik terecht komen in een opvang en dan?! Dat is echt verschrikkelijk! Dan zou ik nooit meer thuis kunnen komen, de mensen waarvan ik hou verliezen en allemaal problemen veroorzaken.
Op de een of andere manier durfde ik met mijn ex wel aan die stap te denken, omdat ik dan niet alleen was, maar nu maakt die stap mij bang.

Ik denk dat je met twee problemen zit. Ten eerste de gevangenis waarin je thuis zit, en ten tweede je liefdesverdriet om je ex. Door je liefdesverdriet voel je je nu alleen, en heb je veel minder zelfvertrouwen om uit die situatie thuis te komen. Je ex gaf je namelijk een zekerheid, iets om je aan vast te houden. Iemand om op te leunen terwijl die grote en angstaanjagende stap zou nemen. Nu is dat weg en lijkt die stap opeens onmogelijk groot.

Je moet voor jezelf sterk genoeg worden om uit de situatie te komen, ook zonder dat je iemand hebt om op te leunen (en zelfs zonder je ex heb je ook nog vrienden!), want uiteindelijk doe je het voor jezelf en niet voor een ander.

Nu ben ik echter ook net uit een relatie en ik begrijp dondersgoed hoe ontzettend uitzichtloos het er allemaal uitziet als je ineens weer alleen bent. Misschien is het dus handig om eerst over je ex heen te komen en weer sterk te worden als single, en wanneer je dan eindelijk sterk genoeg bent, proberen toch uit die gevangenis te komen, want hier ga je aan onderdoor.

Wat je natuurlijk ook kunt doen is vast gaan zoeken naar bijvoorbeeld een baan, zorgen dat je the means hebt om bijvoorbeeld op jezelf te gaan, wanneer je uiteindelijk besluit toch los te breken van je Marokkaanse heritage. Als je die dingen goed hebt geregeld wordt het vanzelf een stuk makkelijker, en minder eng.

[crying_tears]

Siorin schreef:

Ik denk dat je met twee problemen zit. Ten eerste de gevangenis waarin je thuis zit, en ten tweede je liefdesverdriet om je ex. Door je liefdesverdriet voel je je nu alleen, en heb je veel minder zelfvertrouwen om uit die situatie thuis te komen. Je ex gaf je namelijk een zekerheid, iets om je aan vast te houden. Iemand om op te leunen terwijl die grote en angstaanjagende stap zou nemen. Nu is dat weg en lijkt die stap opeens onmogelijk groot.

Je hebt gelijk. Doordat mijn ex er niet meer is heb ik het gevoel alsof ik er alleen voor sta. Mijn vrienden steunen mij hierin wel, maar als ik weg zou gaan zit ik ergens in mij eentje. Terwijl voorheen ik dan naar mijn ex zou gaan en ik altijd bij hem zou zijn. Ik haat alleen zijn, omdat ik dit al voor JAREN ben geweest.
Ik studeer en werk momenteel dus ik heb wel afleiding, maar hoe ik mijzelf ook afleid hij blijft altijd in mijn gedachten. Met name als ik in bed lig. Ik mis zijn geruststellende woorden, zijn mooie lach, eigenlijk mis ik alles van hem.
Eigenlijk is het heel bizarre dat ik mij zo afhankelijk maak van hem, maar door hem voelde ik dat ik leefde. Ik heb altijd voor mijzelf moeten zorgen en toen ik met hem was zorgde iemand ook voor mij.

crying_tears schreef:

Je hebt gelijk. Doordat mijn ex er niet meer is heb ik het gevoel alsof ik er alleen voor sta. Mijn vrienden steunen mij hierin wel, maar als ik weg zou gaan zit ik ergens in mij eentje. Terwijl voorheen ik dan naar mijn ex zou gaan en ik altijd bij hem zou zijn. Ik haat alleen zijn, omdat ik dit al voor JAREN ben geweest.
Ik studeer en werk momenteel dus ik heb wel afleiding, maar hoe ik mijzelf ook afleid hij blijft altijd in mijn gedachten. Met name als ik in bed lig. Ik mis zijn geruststellende woorden, zijn mooie lach, eigenlijk mis ik alles van hem.
Eigenlijk is het heel bizarre dat ik mij zo afhankelijk maak van hem, maar door hem voelde ik dat ik leefde. Ik heb altijd voor mijzelf moeten zorgen en toen ik met hem was zorgde iemand ook voor mij.

Ik snap echt helemaal wat je bedoelt, geloof me. Maar er is één ding dat jij moet begrijpen en dat is dat je uiteindelijk voor JEZELF leeft. Zelfs nu je ex er niet meer is voor jou, ben je het jezelf verschuldigd om toch op z'n minst zo gelukkig mogelijk te leven. Je kunt niet blijven wachten tot er weer iemand is waarbij je je zo veilig voelt, voordat je eindelijk die (noodzakelijke en onvermijdelijke) stap neemt om weg te komen uit die gevangenis.

Want vergeet niet: Zodra je daar weg bent, heb je meer vrijheid, hoef je geen masker meer op te houden, kun je doen en laten wat je wilt. En geloof me, zelfs zonder je ex zou je je alleen daarom al een stuk beter voelen. Dan heb je een 'thuis' waar je jezelf kan zijn en dat is veel waard.

En je liefdesverdriet.. Ja ik zit er nu zelf ook helemaal in, sinds gisteren officieel, maar eigenlijk al ruim 2 weken en ik weet echt helemaal hoe je je voelt. Het voelt leeg, alsof alles zinloos is. Ik had mijn toekomst al met hem geplanned en nu lijkt er geen toekomst meer te zijn, of nouja, zo voelt het in ieder geval. Maar ik ben al twee keer uit een relatie gekomen (de kortste was 1.5 jaar) en iedere keer voelde het zo uitzichtloos. Maar geloof me maar, het komt uiteindelijk allemaal goed. En terwijl ik dit type, denk ik bij mezelf "Waar heb je het over?" want ik voel me echt verschrikkelijk, maar ik wéét het. En dat moet jij ook vertrouwen.

[Myuki]

Dat je snel opstaat nadat je valt is opzich een goede eigenschap. Natuurlijk is het goed om je verdriet te voelen als je het hebt, maar je moet er niet in zwelgen of verdrinken. Daar wordt je niet sterker of gelukkiger van.
Kan je niet op jezelf gaan wonen zonder helemaal met je ouders te breken? Dan heb je meer vrijheid om te doen en laten wat je wil, maar kan je toch een band met je ouders houden. Dat vinden ze misschien niet fijn, maar zullen ze je echt verstoten als je uit huis gaat wonen?

[crying_tears]

Siorin schreef:

Ik snap echt helemaal wat je bedoelt, geloof me. Maar er is één ding dat jij moet begrijpen en dat is dat je uiteindelijk voor JEZELF leeft. Zelfs nu je ex er niet meer is voor jou, ben je het jezelf verschuldigd om toch op z'n minst zo gelukkig mogelijk te leven. Je kunt niet blijven wachten tot er weer iemand is waarbij je je zo veilig voelt, voordat je eindelijk die (noodzakelijke en onvermijdelijke) stap neemt om weg te komen uit die gevangenis.

Ik ben mijzelf ook verschuldig om nu eindelijk te gaan leven, na zoveel jaar van mijn leven te hebben opgeofferd.
Als ik de stap zou zetten zou ik zeker meer vrijheid hebben, maar ik ben echt zo'n familiemens. Juist omdat ik hier nauwelijks familie heb. Het zijn echt zulke gemixte gevoelens! De liefde van mijn familie vs mijzelf en vrijheid. Ik hoop en ik weet gewoon dat ik ooit de stap ga nemen en dan kies ik voor mijzelf. Maar om het alleen te doen vind ik te eng. Het is eigenlijk ook belachelijk dat ik mijzelf zo afhankelijk stel van anderen!

en betreft het liefdesverdriet: wat rot voor je het is een pijn die je niemand toewenst. Ik had ook alles met hem gepland, van trouwen tot aan verder. Het voelt idd nu ook uitzichtloos, maar of het goed komt weet ik niet. Ik ben gewoon bang de verkeerde keuzes te maken. Ik zal zeker voor mijn leven vechten en nadenken over wat ik wil. Maar op de een of andere manier geloof ik nog in hem en mij.

[crying_tears]

Myuki schreef:

Dat je snel opstaat nadat je valt is opzich een goede eigenschap. Natuurlijk is het goed om je verdriet te voelen als je het hebt, maar je moet er niet in zwelgen of verdrinken. Daar wordt je niet sterker of gelukkiger van.
Kan je niet op jezelf gaan wonen zonder helemaal met je ouders te breken? Dan heb je meer vrijheid om te doen en laten wat je wil, maar kan je toch een band met je ouders houden. Dat vinden ze misschien niet fijn, maar zullen ze je echt verstoten als je uit huis gaat wonen?

Ik kan niet op mijzelf wonen zonder te breken met een familielid. Mijn moeder zal mij altijd blijven steunen, maar mijn vader zal mij nooit meer aankijken. Ik denk dat hij mijn moeder wel zal verbieden om met mij om te gaan dan. En ik wil echt niet voor problemen zorgen, zeker niet voor haar.