goed in lichaamstaal lezen - wekt dat afkeer op?

[John Sickbock]

Dag lieve psychologen en andere geestelijk geinteresseerden

Niet zo lang geleden heb ik een interessant boek gelezen: Nemesis, geschreven door Isaac Asimov. Het is een SF-verhaal maar dat boeit hier niet. Waar het om gaat is dat er een persoon in voorkomt die heel goed is in het interpreteren van lichaamstaal. Ze heet Marlene. Marlene kan, door deze gave, (bijna) alle emoties die anderen voelen, zien, zelfs als die anderen er niet van bewust zijn of het niet willen laten zien. Marlene past dit niet zo praktisch toe (in mijn ogen) door alles wat ze ziet direct te vertellen aan de persoon waar het om gaat. Het gevolg is dat vrijwel iedereen bang voor haar is, en uit haar buurt blijft: 'brr voor die meid is niets een geheim, die ziet alles wat ik denk/voel'. Er is trouwens ook 1 persoon die het wel waardeert.

Hebben jullie ervaring met dit soort dingen? Dat je zelf heel goed emoties kan zien, of dat een ander dat kan? Als het een ander was, vond jij het ook eng, of wat? Zou je graag zo iemand ontmoeten?
Vertel!

Tijmen

[Gothic]

Ik vind dat ik redelijk goed dingen kan zien, voelen, lichaamstaal lezen. Gewoon de houding, gezichtuitdrukkingen...

Dat 'gebruik' ik ook, en zal daardoor misschien wat confronterend, of vervelend gevonden worden... Mensen vinden het meestal niet echt fijn, omdat je dan soort van binnen hun eigen ruimte komt, mensen schieten gauw in de verdediging of klappen dicht, of negeren de vraag/opmerking

[*Marieke*]

Dat lijkt me echt heel fijn om te kunnen! Zou je dat jezelf ook aan kunnen leren?

Ik weet van 1 jongen, die ooit dwars door me heen keek.. 2 keer zelfs..

!x was bij school, ik kende hem echt amper, gewoon vage kennis, hij wist helemaal niets van me af! Ik was met een vriendin beetje aan het dollen, lol maken dus, lachen etc. Hij kwam aanlopen.. zegt ie ineens heel serieus: Kim, gaat het wel? Ik stond echt perplex toen, hoe kon hij nou zien dat ik me eigenlijk kut voelde??? Heb gezegd ja tuurlijk wel etc, en daar nam ie met heel bedenkelijke blik genoegen mee..

Toen keer op mijn verjaardag, was ie mee als vriend van een meisje dak kende... Toen voelde ik me niet zo happy, was ik ff in de tuin gaan zitten in mn eentje.. niemand had het gemerkt. Toen hak gehuild ff enzo.. toen op de wc mn gezicht schoon gemaakt, alle sporen gewist, vrolijke masker weer op en trug naar de groep. Niemand had iets door enzo, ik ging gewoon zitten.. Hij zat vlakbij, en vraagt zo uit het niets met bezorgde stem: hey, alles goed?? Ik weer heel ontwijkend, en ja.. hij dr verder niet op in want kende me dus amper.

Ik was niet bang van hem, maar vond het wel heel eng dat iemand zomaar door mn masker heen kon kijken, dat lukte mn ouders zelfs niet!!!

Ik heb ook dat ik mensen hun gevoelens kan 'zien'. Mensen hebben ook allemaal een soort sfeer om hun heen, en die voel ik heel precies aan.
Maar ik heb ook dat als mensen heel erg ergens last van hebben, of zich helemaal niet goed voelen (geestelijk, maar ook wel lichamelijk), dat ik heel erg hoofdpijn krijg, of heel misselijk word. Vooral bij mensen die ik al ken trouwens, onbekenden is het veel minder.
Al die indrukken en gevoelens worden me ook teveel, bijvoorbeeld in hele grote groepen mensen, die ik allemaal wel ken.
Ik ben nu ook aan het leren om me er van af te sluiten, maar das erg moeilijk..
Soms is het ook wel handig, bijvoorbeeld als ik met vriendinnen praat.. Maar voor hen kan het minder zijn, en zoals Gothic al zei, soms een beetje te confronterend. En niet iedereen vind dat even prettig.

De kunst zit hem in de kleine dingen.

Ik voel ook veel aan, maar ga er voorzichtig mee om in realiteit. Ik registreer het gewoon en onthou het. Of ik er dan ook echt wat mee doe, hangt af van de situatie.

@Dusjcrib:
Je hoeft maar even buitengewoon gedrag te vertonen .. een pauze waarin je stil valt of dat je juist teveel je best doet vrolijk te zijn. Er zijn genoeg mensen die dit direct aan je merken .. met name als ze je elke dag zien (bijv. op school).

[Just Johan]

ik heb het ook wel; tenminste zo voelt dat, want er valt eigenlijk niet goed te controleren of je het bij het juiste eind hebt als je gaat denken "klopt dit" dan zul je het met hetzelfde gevoel vergelijken en denken "ja het klopt"; dus dan bedrieg je jezelf een beetje. dus ja ehh ik weet het niet.

Ja dat van die pauzes heb je helemaal gelijk in, als je even op iemand goed let, goed focussen.

vb: ik lag op bed met mijn ogen dicht mijn vriendin was een meter, halve meter van mij af en ik kon merken of ze keek naar mij of niet, misschien de warmte hmm kon het gewoon.
Het is denk ik niet een gave hoor, heb zelfs wel eens artikels gelezen over lichaamstaal vandaar.

Trouwens als iemand zich op zich gemak voelt gaat hij/zij vaak spiegelen, dat is best komisch om te zien, voor meer info hier onder:

Spiegelen wil zeggen dat je dezelfde houding als de ander aanneemt.
· Als mensen met elkaar in gesprek zijn en ze hebben een goed contact, gaan ze vaak als vanzelf op dezelfde manier staan of zitten. Let er maar eens op als je in gezelschap bent. Je zult ontdekken dat ze bijvoorbeeld allebei met hun benen over elkaar zitten, hun glas op dezelfde manier vasthouden of hun hoofd op dezelfde manier scheef houden.
· Spiegelen kun je ook bewust gebruiken om te flirten. Je kijkt hoe de ander zit of staat, wacht even en doet ongeveer hetzelfde. Natuurlijk moet je dit heel subtiel doen. Doe het niet te snel en ook niet te precies, want dan lijkt het meer op na-apen en papagaaien en mist het zijn doel volkomen. Het moet heel natuurlijk lijken. Doe je het goed, dan krijgt de ander onbewust het gevoel innerlijk met jou op één golflengte te zitten. Dit is een simpele, maar krachtige flirttechniek.

[damaetas]

ik kan best wel goed iemands lichaamstaal lezen, maar ik ga dat niet zo rechtuit vertellen aan die persoon wat ik denk dat hij/zij voelt. ten eerste kan het fout zijn en ten tweede, als hij/zij dat niet wil vertellen heb ik er waaschijnlijk geen zaken mee en dat wil ik respecteren. ik zal er wel mijn gedrag tegenover die persoon aan aanpassen, bijv als ik iemand nbtje droevig zie zijn dan laat ik die maar ff gerust, of ik kom ff vriendelijk aangehuppeld, hant ook van de persoon af.

******** schreef:


@Dusjcrib:
Je hoeft maar even buitengewoon gedrag te vertonen .. een pauze waarin je stil valt of dat je juist teveel je best doet vrolijk te zijn. Er zijn genoeg mensen die dit direct aan je merken .. met name als ze je elke dag zien (bijv. op school).

Dat is dus niet zo. Ik ben al getraind in het maskertje voorhouden sinds dat ik een jaar of 9/10 was.. En er steeds beter in geworden. Van heel erg zitten huilen kan ik binnen een paar seconden naar een brede lach gaan zonder die te voelen. (Keer gebeurt bij mn ex toen zn moeder ineens binnen kwam, ze heeft niets gemerkt. En dat weet ik zeker omdat ze normaal altijd zegt, is er wat of gaat het wel of iets dergelijks)

Mensen, zelfs mensen die mij heel goed kennen, merken het alleen als ik het ze laat merken, anders niet. Voorbeelden, ik wou ja.. mn vriendinnen vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed met me ging, maar ik wist absoluut niet hoe. Toen gaf ik bijv. hint dat ik een test had gedaan en dat daaruit kwam dat ik zwaar depressief zou zijn (nu was het niet zo ernstig, kwam overigens wel uit die test.. maar ik wou kijken hoe ze zouden reageren).. nja, ze moesten lachen.. van haha, wat maf.. is dus echt niet zo. Terwijl het absoluut niet goed met me ging.

Nog een voorbeeld.. Ik vertelde dat ik op een forum zat voor depri mensjes enz. Niet de redenen erbij en al dat soort dingen. En toen kwam dus een vriendin van me van ja.. ik vind het echt goed dat je dat doet, ik zie jou echt tussen al die depri mensjes een rots in de branding zijn, als iemand waar het wel goed mee gaat.. Terwijl ik op dat forum echt een wrak was, niet ene van de mensen waar het goed mee ging..

Nja.. dan is het dus eng als een onbekende wel ineens door dat masker kijkt..

Mn ex merkte het vaak zelfs niet, die was dan verbaasd als ik vertelde dat het alweer een tijdje niet goed ging, terwijl ik hem elke dag sprak, bijna elke dag zag..

[Miracle]

Dusjcrib schreef:


Dat is dus niet zo. Ik ben al getraind in het maskertje voorhouden sinds dat ik een jaar of 9/10 was.. En er steeds beter in geworden. Van heel erg zitten huilen kan ik binnen een paar seconden naar een brede lach gaan zonder die te voelen. (Keer gebeurt bij mn ex toen zn moeder ineens binnen kwam, ze heeft niets gemerkt. En dat weet ik zeker omdat ze normaal altijd zegt, is er wat of gaat het wel of iets dergelijks)

Mensen, zelfs mensen die mij heel goed kennen, merken het alleen als ik het ze laat merken, anders niet. Voorbeelden, ik wou ja.. mn vriendinnen vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed met me ging, maar ik wist absoluut niet hoe. Toen gaf ik bijv. hint dat ik een test had gedaan en dat daaruit kwam dat ik zwaar depressief zou zijn (nu was het niet zo ernstig, kwam overigens wel uit die test.. maar ik wou kijken hoe ze zouden reageren).. nja, ze moesten lachen.. van haha, wat maf.. is dus echt niet zo. Terwijl het absoluut niet goed met me ging.

Nog een voorbeeld.. Ik vertelde dat ik op een forum zat voor depri mensjes enz. Niet de redenen erbij en al dat soort dingen. En toen kwam dus een vriendin van me van ja.. ik vind het echt goed dat je dat doet, ik zie jou echt tussen al die depri mensjes een rots in de branding zijn, als iemand waar het wel goed mee gaat.. Terwijl ik op dat forum echt een wrak was, niet ene van de mensen waar het goed mee ging..

Nja.. dan is het dus eng als een onbekende wel ineens door dat masker kijkt..

Mn ex merkte het vaak zelfs niet, die was dan verbaasd als ik vertelde dat het alweer een tijdje niet goed ging, terwijl ik hem elke dag sprak, bijna elke dag zag..

ik heb dat masker nog niet zo lang, maar verder ongeloovelijk herkenning in je verhaal!!!!

dreen schreef:

ik heb dat masker nog niet zo lang, maar verder ongeloovelijk herkenning in je verhaal!!!!

Begin dr alsjeblieft al niet mee, want het is verdomde moeilijk om dr mee op te houden. Dus om dan als je wel wil laten zien hoe je je echt voelt dat ook te doen... Heb ik echt moeite mee nu. Ik wil niet meer verborgen in mn eigen hoofd leven zeg maar.. Ik wil kunnen handelen naar hoe ik me voel, ook bij vriendinnen, want die ruimte geven ze wel. Maar het is ontzettend moeilijk aangezien ik zo gewend ben om als ik me rot voel te doen alsof dat niet zo is.. en als ik het dan al vertel het toch weer weg te wimpelen met dingen als.. maar het valt wel mee, het komt wel goed enz. Terwijl ik dat niet van mezelf maar van anderen wil horen..

[Just Johan]

Ik heb een hele kast vol maskers in real life; ze dienden altijd ter bescherming maar ze verzieken tegenwoordig meer dan dat ze goed doen; toch kan ik op de een of andere manier moeilijk zonder; het gaat zo vanzelf.

[Miracle]

Dusjcrib schreef:


Begin dr alsjeblieft al niet mee, want het is verdomde moeilijk om dr mee op te houden. Dus om dan als je wel wil laten zien hoe je je echt voelt dat ook te doen... Heb ik echt moeite mee nu. Ik wil niet meer verborgen in mn eigen hoofd leven zeg maar.. Ik wil kunnen handelen naar hoe ik me voel, ook bij vriendinnen, want die ruimte geven ze wel. Maar het is ontzettend moeilijk aangezien ik zo gewend ben om als ik me rot voel te doen alsof dat niet zo is.. en als ik het dan al vertel het toch weer weg te wimpelen met dingen als.. maar het valt wel mee, het komt wel goed enz. Terwijl ik dat niet van mezelf maar van anderen wil horen..

Is het zo super erg dan dat ze het niet merken? naja bij echte vriendinnen is het natuulijk wel vervelend, want bij hen wil je jezelf kunnen zijn. Maar als ik het voor de rest van de mensen kan verbergen heb ik dat liever...
Ik merk wel dat een goeie vriendin van mij het niet snapt als ik me bijv. gesneden heb (zij weet dat als enigste), dat zal dan wel komen doordat ik het niet uit als ik me rot voel

Kuzz

Om maar meteen met de deur in huis te vallen en de vraag die je als topictitel hebt gesteld te beantwoorden: Ja, ik ben goed in lichaamstaal/emoties herkennen en nee, ik ben er nog nooit negatieve reacties op gekregen of mee opgewekt.

Voor mij is het meer dat ik mensen gewoon goed aanvoel, ik weet vrijwel altijd precies hoe ze zich voelen of wat ze denken, de manier waarop ze kijken of hoe ze hun handen hebben, een kleine toonverandering in hun stem, noem maar op. Resultaat is gelukkig niet dat mensen bang zijn dat ik 'door ze heen kijk' oid, maar dat ik mensen eigenlijk altijd wel kan helpen met begrip en een 'schoudertje'. Tenminste, daar komt het in de meeste gevallen op neer. Vrijwel alle mensen met problemen willen geen oplossingen, maar alleen erkenning.

[Roozie]

aan mij kun je echt heel veel zien wat ik denk, hoe ik me voel enz. dat is nog best wel eens lastig. Als ik me dan kut voel gaan ze vragen wat er is en dan moet ik altijd huilen, echt zo'n zwakte van me! En als ik dan eenmaal huil dan zie je dat 3 uur later nog! Vervelend is dat!

dreen schreef:

Is het zo super erg dan dat ze het niet merken? naja bij echte vriendinnen is het natuulijk wel vervelend, want bij hen wil je jezelf kunnen zijn. Maar als ik het voor de rest van de mensen kan verbergen heb ik dat liever...
Ik merk wel dat een goeie vriendin van mij het niet snapt als ik me bijv. gesneden heb (zij weet dat als enigste), dat zal dan wel komen doordat ik het niet uit als ik me rot voel

Kuzz

In het begin is het heerlijk, zeker weten.. Maar het is niet fijn dat op het moment dat jij WIL laten zien hoe je je voelt dit je dan niet lukt, mensen die altijd weer verkeerd opvatten en dergelijke. Dit werkt heel erg tegen in het proces van weer gelukkig worden. Het is namelijk eigenlijk niet gezond met een masker op te lopen.. Nu heb je er geen last van, want nu wil je verbergen hoe je je voelt. Maar om uit je problemen en dergelijke te komen moet je hier beter mee leren omgaan. Mja.. tis maar een tip.. Ik heb er nu in ieder geval heel veel last van

Dusjcrib schreef:
Dat is dus niet zo. Ik ben al getraind in het maskertje voorhouden sinds dat ik een jaar of 9/10 was.. En er steeds beter in geworden. Van heel erg zitten huilen kan ik binnen een paar seconden naar een brede lach gaan zonder die te voelen.

Ik durf, zonder jou te kennen, zelfs nog te beweren dat ik het verschil zie

Mensen, zelfs mensen die mij heel goed kennen, merken het alleen als ik het ze laat merken, anders niet. Voorbeelden, ik wou ja.. mn vriendinnen vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed met me ging, maar ik wist absoluut niet hoe.

Mjah, dat herken ik wel.

Bij mij is het zo dat ik veel weg kan stoppen en dat zie je dan nauwelijks. Vroeger was ik daar erg goed in, de laatste tijd iets minder, ook omdat ik nu steeds meer mezelf ben en mijn familie en kennissen inmiddels veel meer weten .. waardoor ik het niet meer zo nodig heb.

Mijn probleem was altijd dat ik me bij iedereen anders voordeed. Beginnend bij taalgebruik (beschaafd of juist plat, veel of nauwelijks schelden), of ik rustig of juist wild ben (ben ik nu de verlegen typ of ga ik voor de gek die nergens bang voor is?), hoe intelligent ik overkom (soms was het handiger dommer te zijn, soms juist niet), enzovoorts, enzovoorts..

Rollenspelletjes en ik kon maar niet mezelf zijn.

Nu is het haast andersom; iedereen ziet me zoals ik ben en ziet aan me wanneer ik me rot voel. De rollenspelletjes zijn haast compleet verdwenen, hoewel ik soms nog mijn vreemde momenten heb.