Kanker

[Ma.vl]

hallo,
ik vroeg me af, kennen jullie iemand heel dichtbij die kanker heeft? en zo ja...
hoe ga je daar ZELF mee om? ik zou namelijk graag wat tips willen ontvangen over hoe je er mee om leert te gaan als een persoon dichtbij kanker heeft. Mijn moeder heeft namenlijk best agressieve kanker in haar dunne darm. Ik vind het heel erg, maar ik wil niet dat het mijn leven te veel gaat beinvloeden qua; stress, en hoofdpijn enzo...

dus ik hoop dat jullie tips hebben of erover willen praten..

[AzN]

M'n oma heeft borstkanker gehad en zonder dat we 't wilden of verwachtten, was dat 't leven van mij en de rest van m'n familie gaan beheersen. Alles draaide om haar en haar gezondheid, zeg maar. Wat mij toendertijd erg heeft geholpen, was er vaak genoeg met haar zelf over te praten. Zo kreeg ik ook van haar te horen dat ze graag wilde dat ik doorging met m'n dagelijkse bezigheden, wat ik toen dus ook zoveel mogelijk heb gedaan.. Deels voor haar en dat maakte 't gemakkelijker .

[Miss-Lauwtje]

Toen ik 11 was, kreeg mijn tante borstkanker, ze lag in een scheiding en volgens de dokter had ze last van stress en ze kon ook heel weinig zelf nog, een werkster van de thuiszorg ontdekte tijdens het wassen dat ze een knobbeltje had bij haar borst ( terwijl de dokter stress zei ). Het is toen allemaal heel snel en hectisch gegaan. We twijfelen wel of ze het nou zelf wel of niet wist, wij denken van wel dat ze het allemaal wel goed vond met haar leven omdat ze een in een scheiding lag, en haar man was heel agressief, niet tegenover haar, maar hij was/is psygisch niet helemaal in orde, hij gooide met spullen door hun flatje heen en gooide spullen over het balkon heen dat soort dingen heel vaak ook politie bij geweest enzo, dus wij dachten dat het ook gewoon stress was of een depressie. We hadden een eigen huisje voor haar gevonden en iedereen in de familie hielp mee ( we hebben een grote familie ), mijn tante kon zelf heel weinig doen omdat ze lichamelijk niet goed op de been meer was, dus gingen de volwassenen in het huisje bezig en wij hadden en fijne bank voor haar neergezet en gingen spelletjes met haar doen, en ze verwende ons dat was echt abnormaal we kregen alles van haar!

Maar toen we te horen kregen dat ze echt borstkanker had, werd ze meteen opgenomen in het ziekenhuis en dat was heel raar vooral voor mijn broer en mij. Wij hebben een groot huis dus ze was bijna altijd bij ons zodat wij haar konden verzorgen omdat de rest van de familie allemaal van die kutsmoesjes had. En van de 1 op de andere dag was ze weg naar het ziekenhuis, en zoals ik al zei ik was toen 11 en snapde er niks van, want van mijn tante mochten de neefjes en nichtjes niet bij haar op visite in het ziekenhuis want ze wou dat wij haar herrinerde zoals ze was. Dus eigenlijk heb ik er nooit echt mee om kunnen gaan.

Maar wat wel apart is dat het lijkt of ze hier in huis nog aanwezig is om dingen duidelijk te maken. De lamp op de wc knippert altijd 2 keer als je hem aan doet, en we waren een keer tv aan het kijken was wat over borstkanker op en ging de tv zomaar uit, weer aangezet en toen ging die zomaar op een andere zender.

Maar ik denk dat het beste is gewoon zoveel mogelijk erover praten. Natuurlijk beinvloed het je leven wel, want je weet niet hoe het afloopt, en ziekenhuis in ziekenhuis uit geeft veel onrust. Maar praten helpt altijd!

Mijn oma is overleden aan kanker, na een lange strijd tegen de ziekte. Ik was nog maar 6, dus ik heb er niet veel van meegekregen, maar ik wil je veel succes wensen, en beterschap voor je moeder.

[Ma.vl]

mijn moeder praat er niet graag over, ze heeft ook heel veel andere gezondheidsklachten zoals spieren die net goed werken, en een mogenlijke hernia in haar rug. Het is nu niet zo dat ze gelijk dood gaat ofzo, maar de artsen zeiden eerst dat het niet kwaadaardig was en dat bleek dus helemaal verkeerd uit te lopen... ik praat er niet graag over met anderen. ik vind het dus ook heel lastig als leerlingen uit mijn klas weer eens vragen; hoe is het met je moeder?
dan weet ik niet wat moet zeggen, even slecht als normaal?ze is er nog niet beter op? ik weet dat het veel erger kan maar toch beheerst het een groot deel van mijn leven.

[Ma.vl]

bedankt voor jullie reacties trouwens, ik weet dat het moeilijk kan zijn om hierover te praten..

[Alyssia]

Mijn opa is vorig jaar overleden aan kanker. Het zat in zijn lever en het is dus verder uitgezaaid. Het is geconstateerd in 2006 en toen is hij nog heel lang gewoon goed geweest. Hij speelde in verschillende fanfares en hij werkte op zijn tuintje en dat is heel lang goedgegaan. Maar daarna is hij wel sterk vermagerd en hadden z'n longen de kracht niet meer voor zijn muziek. Dat is nog wel het ergste denk ik, daarna was het ook meteen vrijwel helemaal klaar. Muziek was alles voor hem, hij speelde trompet en trombone en hoorn en ook nog even tuba, geloof ik.
Hij was een hele lieve opa. Hij heeft trouwens geen behandeling gehad, wel een kijkoperatie aan het begin om te kijken of het mogelijk was om de kanker er nog uit te snijden zeg maar. Maar dat ging dus niet. En verder was het allemaal wel goed zo. Ik heb er wel een tijdje verdriet van gehad, maar eigenlijk zodra hij begraven was, heb ik het ook een plekje kunnen geven.
Ik ben sindsdien pas 1 keer op zijn graf geweest. Ik voel me er wel een beetje schuldig over, maar aan de andere kant heb ik ook helemaal geen behoefte om dat te doen. En ik weet zeker dat hij het me heus niet kwalijk zou nemen.

Een van mn vrienden is overleden aan kanker. Hij kreeg op zijn zestiende al z'n eerste chemotherapie, omdat hij leukemie had. Uiteindelijk is hij doodgegaan toen hij net 19 was. Hij heeft uiteindelijk 3 keer chemo gehad. Het was erg zwaar, maar hij vertelde alles heel open, en maakte er geen taboe van. Bv, al mijn vrienden zijn nogal metalheads, en hebben dus lang haar. Door die chemo had hij dat natuurlijk niet meer. Iemand die dat nog niet wist en ooit een foto van hem had gezien zei toen: Joh, waarom heb je je haar erafgeschoren? Zat het in de weg ofzo? En toen zei hij gewoon heel rustig nee, ik heb een chemotherapie gehad. Dat maakte alles een stuk dragelijker, omdat hij er zo open over was.

[Ma.vl]

dat vind ik heel knap van hem, het is ook goed om er over te praten want dan geef je het een plekje.

[hahaha]

Mijn moeder heeft kanker gehad. Ze heeft het uiteindelijk wel gehaald na een operatie en ik denk 1x chemotherapie. Ondertussen is het toch al 7 jaar geleden denk ik, maar de schrik om opnieuw kanker te krijgen is er nog wel steeds hoor, ook al gaat ze geregeld (misschien zelfs vaker dan moet) op controle.

Verder ook nog een 12-jarige gekend die een hersentumor kreeg. Ik denk dat hij 4 hersenoperaties heeft gehad en 3x chemo, maar is na een strijd van 2 jaar overleden. Er werd veel over gesproken, en hij was er ook erg open in, maar het is nooit leuk om zo'n jong iemand te zien aftakelen...

Dan heb ik nog een tante verloren aan longkanker. Heel erg natuurlijk, maar als je 2 pakjes per dag rookt, dan weet je dat de kans groot is dat je longkanker krijgt.
Ik vind het erger voor( jonge) personen die gezond leven en toch kanker krijgen.

[Ma.vl]

Je hebt zo te horen veel keren te maken gehad met erstige ziektes, ik vind het erg herkennend om te lezen dat ;
de schrik om opnieuw kanker te krijgen er altijd nog is. Ik snap wat je bedoeld. Het is lastig als je er middenin zit maar ik weet ook zeker dat mijn moeder er ook doorheen komt! het geeft me ook moet om te horen dat het meer moeders is gelukt!

[blex]

Mijn moeder heeft kanker.
In het begin toen ik het hoorde was het 1 grote klap.
Het is net of je wereld in 1x instort.
waar ik me het meest aan stoorde was dat iedereen op school steeds met kanker scheld.
Maarja,achteraf moetje niet zoveel waarde aan een woord hechten,maakt het alleen moeilijker.
en altijd positiev denken ^^