seksuele problemen bij psycholoog bespreken

[Evii]

Hallo,

Ik zit nu ongeveer een jaar bij een psycholoog. Zij vroeg mij laatst om op te schrijven waar ik nog aan wil werken in de therapie.
Nu heb ik een probleem waar ik niet zo graag met mensen over praat. Als ik probeer seks te hebben met een jongen lukt dat eigenlijk vaak niet. Ik denk eigenlijk zelf dat dat ook komt omdat ik me veel te druk maak en daarom heel erg gespannen ben.

Die gespannenheid heb ik ook in andere situaties, bijv. in m'n eentje een winkel in gaan waar bijna niemand is, naar nieuwe plekken toegaan waar ik niemand ken enz. Met deze problemen helpt ze mij wel goed en ik probeer dat ook steeds meer te doen.

Ik weet alleen niet zo goed of ik gewoon moet denken dat ik dat seksuele probleem zelf wel oplos of dat ik er met haar over moet praten. Straks begin ik erover en voelt zij zich heel ongemakkelijk, want ik weet niet of het normaal is om daar met je psycholoog over te praten.

Aan de andere kant wil ik er eigenlijk wel wat aan doen, want ik kan ook niet gewoon m'n leven lang jongens ontwijken en maar gewoon nooit seks hebben.

Eigenlijk weet ik gewoon niet zo goed wat ik moet doen. Misschien dat iemand mij een beetje kan vertellen wat normaal is en wat ik hiermee moet doen.
Ohja ik ben trouwens 20.

Alvast bedankt

Je moet over de drempel heen. Dat moest ik ook. En je zal nooit binnen 3 gesprekken meteen al je problemen op tafel gooien en dat verwacht een psycholoog al helemaal niet. Die weet dat het tijd en vertrouwen nodig heeft om een band op te bouwen met je, en dat de gesprekken dan vanzelf zullen volgen.

Maar, in Godsnaam: geeft het praten een kans. Want als je nu niet aan deze problemen werkt, komen ze 5 keer zo hard terug. En het gaat wel over jouw seksuele beleving en jouw sociale leven. En dat is heel veel waard. En ik kan het weten.

edit: ik vind trouwens dat over dit soort intieme en seksuele problemen te weinig gesproken wordt met jongeren. Het gaat altijd maar over plezier hebben en bescherming en weetikveel wat, maar maar weinig over oa de dingen die jij beschrijft. Vandaar ook misschien dat je enige schroom voelt.

Het is niet gek om daarover te praten. Bij mij in groeptherapie werd er op aangedrongen dat ik erover zou praten maar ik kon het simpelweg niet. Ik heb er problemen mee maar ik ben zo ontzettend preuts. Aan de ene kant zou ik het wel willen bespreken maar ik schaam me te zeer. Zo ben ik opgevoed. Ik ben er nog wel eens vaker naar gevraagd, ook in omdat ik medicijnen slik die intimiteit moeilijk maken, dus gek is het zeker niet om er over te praten.

Succes!

[martijn1985]

nog sterker, psychologen worden er voor opgeleid om dit soort dingen te bespreken en te behandelen. Niet iedere psycholoog zal er in gespecialiseerd zijn, maar als het goed is weten ze allemaal wat je eraan zou kunnen doen.

[Nijn*]

Ik snap dat het heel ongemakkelijk is om over zoiets te praten, ik vind dat ook nog steeds. Het blijft toch ook altijd een taboe om zoiets intiems te bespreken met iemand anders. Maar als jij vertrouwen hebt in je psycholoog, is dat denk ik de beste persoon om het mee te bespreken. Het blijft namelijk alleen bij haar, in jullie vertrouwde omgeving. En als het echt dingen zijn die je dwarszitten, moet je daar iets over kunnen zeggen. Zij zal ook echt niet vreemd opkijken of zich ongemakkelijk voelen, hulpverleners worden ook daar in getraind en het is alleen maar heel erg fijn als je merkt dat iemand je daarin serieus neemt en de tijd neemt om het er over te hebben. Geef bij haar ook aan dat je dit heel moeilijk vindt om te zeggen, dat je je schaamt. Misschien maakt het het al wat gemakkelijker als je het kunt opschrijven en dat aan haar kunt laten lezen? Dat heb ik ook eens gedaan en dat hielp mij net iets beter over die drempel heen te stappen. Sterkte!