Dag allemaal,
Ik zag dat er nog geen topic was over automutilatie, en die komt hier. Ik vertel nu mijn verhaal om duidelijk te maken dat niet alleen emo's zichzelf snijden.
Ik ben zeventien jaar geleden geboren in Bulgarije, in een lieflijk provinciestadje. Later verhuisden we met het hele gezin naar Sofia, onze hoofdstad, waar ik op school gepest werd en stelselmatig genegeerd. Ik was stil en verlegen, een nerdje, ik was anders. Op mijn negende verhuisden we naar Nederland. Ik ging het slechte pad op, liegen, stelen, alles. Na een jaar verhuisden mijn ouders weer, ze wilden me daar weghebben. Ik kreeg twee goede vriendinnen, zij hielpen me. Ik werd een normaal, vrolijk meisje - van buiten. Vanbinnen was ik leeg. Ik wilde niet Bulgaars zijn, ik wilde Nederlands zijn en niet opvallen. Ik begon in mezelf te snijden, ik dacht er niet bij na en had heel veel spijt toen ik klaar was. Toch luchtte het op en na een paar weken begon ik weer. Steeds vaker, steeds vaker; ik verborg mijn littekens en loog tegen iedereen over deze dingen.
Misschien wilde ik aandacht, maar ik was ook gewoon verdrietig en depressief, ik zag het niet meer zitten, ik las haat in de ogen van de mensen van wie ik hield.
Uiteindelijk heb ik op de middelbare school een vriendin gevonden die hetzelfde doormaakte. Ik ben eruit gekomen; zij doet het nog steeds.
Nu weet ik wie ik ben en waarom ik hier ben. Ik ben blij met mezelf en met de wereld. Nu moet ik weg, maar ik wilde het taboe doorbreken. Spreek je later
kuss, Irina