jezelf zijn

[tartaarsaus]

ik heb geen idee of dit in dit forum thuis hoort..
Maar ik moet mijn verhaal hier gewoon even posten!

Het is moeilijk te beseffen dat bij velen het leven vaak zo gemakkelijk lijkt en achter al die mensen een verhaal schuilt.
Een verhaal met veel geluk, vreugde, maar ook af en toe verdriet.
En dat verdriet, dat is nou juist net wat niet iedereen ziet.
Het valt me steeds vaker op en dan niet zo zeer bij mezelf maar vooral bij anderen, wanneer ik over straat loop of in de trein… Waar het ook is, Mensen proberen altijd te lachen en hun tranen te verbergen.

Ik besef me dit steeds meer sinds ik een vrouw van een jaar of 25/30 in de trein zag zitten.
Ze had rood betraande ogen en bleef toch glimlachen als iemand haar even aankeek.
Daarna keek ze weer snel weg en af en toe vulden haar ogen zich weer met tranen.
Toen ze gebeld werd, hoorde ik haar stem een beetje trillen.
De persoon aan de andere kant van de lijn merkte dit blijkbaar en had allicht gevraagd wat er was. De vrouw zei dat er niets aan de hand was en dat ze het alleen een beetje koud had.

Waarom kunnen we onze emoties niet gewoon tonen? Waarom is het zo belangrijk om constant te moeten lachen en attent te moeten zijn.
Waarom zouden we niet een keer uithuilen bij een wild vreemde in de trein.

Volgens mij heeft het allemaal te maken met schaamte. Want dat ziet er toch gek uit? En waarom zou ik een ander lastig vallen met mijn probleem! Dat is toch gek?!

Ik denk dat het helemaal niet zo gek is. Want we zijn toch allemaal mensen? Waarom zouden we elkaar dan niet wat meer steunen.

Maar het meeste vraag ik mij toch af, wanneer is iemand nou echt zichzelf? Want eigenlijk draait het daar gewoon om.
Het lijkt wel of iedereen een soort rol speelt in het toneelstuk “het leven” en dat leven moet altijd goed en leuk zijn, maar ben je dan wel jezelf?.
Want wat is nou jezelf zijn eigenlijk?

Iedereen is per definitie zichzelf. Het gedrag van het meisje in de trein is zoals zij is, waarom zou je dan concluderen dat het anders is?

Daarnaast heeft ze misschien helemaal geen zin om bij random treinreizigers uit te huilen.

Wat betreft emoties tonen - uit ervaring weet ik dat mensen zelden tot nooit negatief reageren op iemand die inderdaad om welke reden dan ook in snikken uitbarst. Toch voel ik me daar zelf helemáál niet prettig bij, omdat dat voor mij iets persoonlijks is. Deels zal dat allicht te maken hebben met je niet zwak willen opstellen, maar dat vind ik niet per se negatief.

En jezelf zijn of blijven... och. Ik ben niet iemand die goed is in een rol spelen, in zich anders voordoen (behalve als het echt toneel is), dus ik maak me er nooit druk over of ik wel mezelf ben of niet. Dit ben ik gewoon. Als mensen niet meteen alle kanten van mij zien, hoeft dat toch geen probleem te zijn?

Iemand imiteren is net zo goed jezelf zijn.

[Volk]

Ik denk dat je alleen jezelf kunt zijn, ongeacht wat je ook doet.

Ik heb zelf helemaal geen moeite met mijn emoties tonen. Als er iets heel ergs gebeurt en ik moet janken dan doe ik dat. Maakt niet uit waar ik ben. Maar ik ga niet bij een onbekende uithuilen. Omdat ik die persoon niet ken en omdat ik geen wildvreemde ga lastig vallen met iets wat hem niks aangaat.

Je bent met alles wat je doet jezelf, zelfs als je niet laat zien hoe je je voelt. Dat is dan blijkbaar jouw manier van met dingen omgaan. Je kunt niet iemand anders zijn. Jezelf is het enige dat je kunt zijn.

tartaarsaus schreef:

ik heb geen idee of dit in dit forum thuis hoort..
Maar ik moet mijn verhaal hier gewoon even posten!

Het is moeilijk te beseffen dat bij velen het leven vaak zo gemakkelijk lijkt en achter al die mensen een verhaal schuilt.
Dat is niet moeilijk te beseffen als je weet dat mensen zoveel verbergen.
Een verhaal met veel geluk, vreugde, maar ook af en toe verdriet.
En dat verdriet, dat is nou juist net wat niet iedereen ziet.
Omdat mensen die kant niet laten zien, of het is "zwak" "hoort niet" etc
Het valt me steeds vaker op en dan niet zo zeer bij mezelf maar vooral bij anderen, wanneer ik over straat loop of in de trein… Waar het ook is, Mensen proberen altijd te lachen en hun tranen te verbergen.


Ik besef me dit steeds meer sinds ik een vrouw van een jaar of 25/30 in de trein zag zitten.
Ze had rood betraande ogen en bleef toch glimlachen als iemand haar even aankeek.
Daarna keek ze weer snel weg en af en toe vulden haar ogen zich weer met tranen.
Toen ze gebeld werd, hoorde ik haar stem een beetje trillen.
De persoon aan de andere kant van de lijn merkte dit blijkbaar en had allicht gevraagd wat er was. De vrouw zei dat er niets aan de hand was en dat ze het alleen een beetje koud had.
Ze wou haar hart niet storten in het openbaar..
Waarom kunnen we onze emoties niet gewoon tonen? Waarom is het zo belangrijk om constant te moeten lachen en attent te moeten zijn.
Dat is aangeleerd, "niet huilen joh" je "moet" altijd maar blij zijn omdat mensen je niet graag zien huilen terwijl dat juist goed is..
Waarom zouden we niet een keer uithuilen bij een wild vreemde in de trein.
schaamte, waarscheinelijk zal die wildvreemde ook denken "the fuck.." niet iedereen is goedhartig en begripvol
Volgens mij heeft het allemaal te maken met schaamte. + "het hoort niet"Want dat ziet er toch gek uit? Ja.. bij de meeste mensen welEn waarom zou ik een ander lastig vallen met mijn probleem! Dat is toch gek?!Iets dat niet in 1 keer kan dus

Ik denk dat het helemaal niet zo gek is. Want we zijn toch allemaal mensen? Waarom zouden we elkaar dan niet wat meer steunen. Je kent elkaar niet, iedereen is anders en mensen willen ook niet andermans problemen aanhoren altijd

Maar het meeste vraag ik mij toch af, wanneer is iemand nou echt zichzelf? Want eigenlijk draait het daar gewoon om. Echt jezelf zijn is moeilijk/doen!/nouja.. gewoon doen/ lak hebben aan anderen
Het lijkt wel of iedereen een soort rol speelt in het toneelstuk “het leven” en dat leven moet altijd goed en leuk zijn, maar ben je dan wel jezelf?.Het is aangeleerd om je blije kant te tonen, 'negatief".. Dat willen mensen niet zien
Want wat is nou jezelf zijn eigenlijk?