Gedumpt worden als vriend/vriendin

[RHCP_NAC]

Ten eerste krijgen jullie van mij een zielig verhaal:

Gisteren zijn mijn vriendin (ik noem haar hier P.) en ik "uit elkaar gegaan" (voor zover dat mogelijk was). Zij komt namelijk uit Noorwegen en ik woon gewoon hiero in ons koude kikkerlandje, de afstand belet een echte relatie en het beste was er ook gewoon af. We hebben de afgelopen 4 jaar om elkaar heen gedanst en nu is het definitief klaar. P. was en is eigenlijk dé grote liefde tot dusver. Er zijn in die tussentijd wel andere vriendinnen geweest, maar bij niemand was het zo leuk en intens als met haar. Zij denkt er hetzelfde over (of ik moet me schromelijk vergissen, maar dat lijkt me niet).

Hoewel ik nu natuurlijk behoorlijk teleurgesteld, want het was ook de enige persoon bij wie ik mezelf wanneer ik oud word mee samen zou zien. Het is niet niks om dit te zien verdwijnen, hoewel we eerder uit elkaar zijn geweest wisten we allebei wel dat het weer goed zou komen. Maar nu is het definitief en daarmee valt een soort van stok achter de deur weg voor mij, maar ergens ben ik enorm opgelucht en het voelt alsof de rem die op m'n leven zat weg is nu en ik eindelijk verder kan.

Gelukkig heb ik goede vrienden die me helpen haar te vergeten, waarschijnlijk door me veel alcohol te voeren, en bij wie ik mijn verhaal uitgebreid kwijt kan. Maar het is nog fijn om het hier even beknopt weer te geven.

Nu wilde P. nog contact houden als vrienden en met oud & nieuw komt ze samen met vrienden naar Amsterdam. Hier ben ik ook voor uitgenodigd. Zowel de vriendschap en de uitnodiging heb ik geweigerd. Ik heb haar foto's van de muur gehaald, relevante telefoonnummers gewist, connecties op internet verbroken. Bijna alles eigenlijk, wel heb ik nog 1000 smsjes in m'n telefoon of heb nog wel andere manieren om haar te bereiken. Mocht ik dit over een lange tijd nog eens willen.

Dat vindt ze niet leuk, ze is daar teleurgesteld over en volgens mij ook pissed-off. Ze is trouwens wel een stukje verder dan mij in het hele verwerkingsproces, dus ik vind dat het redelijk is van mij om alleen aan mezelf te denken.

Nu wil ik eigenlijk wel weten wat de ervaringen van anderen zijn m.b.t. gedumpt worden als vriend/vriendin, dus niet als lover (wat een kutwoord) na een dergelijke situatie. Uiteraard zijn meningen en andere adviezen over het hoe nu verder, etc. ook welkom.

Je komt altijd in een bepaalde gat na dat het uit is gemaakt. Dat is normaal en begrijpelijk.

Je moet er mee omgaan op een manier die je zelf het 'prettigst' vindt. Als betekent geen vriendschap en (voorlopic) geen contact, amen. Wel zo correct om dat bij haar aan te geven, zodat ze weet waar ze aan toe is.
Als zij andersom aan geeft nog wel contact te willen, dan moet je gaan bedenken hoe. Als vriendschap er voor jou niet in zit, dan moet je die lijn duidelijk trekken. Misschien dat je af en toe nog contact (brief/gesprek/ontmoeting) kan hebben, maar dan een op een. Ik kan me best voorstellen dat zij ook in een groot gat valt en daar af en toe met jou over wilt praten. Dan is compleet geen contact meer ook wel extreem.

Ik zou zeggen, geef haar duidelijk aan wat je wilt (of niet wilt), maar geef haar af en toe wel de kans om contact met je te zoeken mocht het haar even hoog zitten. (En dat hoeft niet per se vriendschap, veel en langdurig contact en/of vaak afspreken te betekenen.)

M'n eerste ex en ik waren toen het uit was ook van plan om vrienden te blijven, en deels was dat ook wel nodig, zodat we langzaamaan wat af konden kicken van elkaar. (Zonder seks, overigens). Toch heb ik een aantal keer tegen hem gezegd dat ik hem een tijdje niet wilde zien of spreken, en hij heeft dat altijd begrepen... dat was echter nooit zo drastisch als jij dit nu noemt. Hij en ik hebben wel gaandeweg geconcludeerd dat we nooit echt vrienden zullen zijn, maar meer een soort familie-gevoel hebben bij elkaar, een heel goed kennen en op je gemak voelen dat niet verdwijnt zelfs al spreken we elkaar een tijd niet. Maar goed, ik had dus het voordeel dat hij het volkomen begreep, en hij had het voordeel dat ik niet van plan ben geweest hem volledig uit mijn leven te bannen - alleen maar voor een tijdje. Dat vond hij dus niet zo erg, hoewel hij het wel jammer vond, en altijd blij was om me weer te spreken.

*schouderophaal* Ik kan me voorstellen dat je ex het naar vindt dat je geen contact meer hoeft, want je hebt toch samen veel gedeeld en wilt graag belangrijk blijven in elkaars leven. Maar ik denk dat het wel goed is dat je het in ieder geval een tijdje niet doet. Misschien vindt zij het minder vervelend als je aangeeft dat jullie misschien later wel bevriend kunnen zijn? Ookal komt dat moment er nooit, dan nog voelt het minder alsof iemand je helemaal niet meer wil in zijn leven. Voor een kortere tijd zal ze het waarschijnlijk wel begrijpen, toch? Als jij uitlegt dat je dat gewoon nodig hebt. Alleen gaat het wat lastig om dat aan haar mee te delen als je geen contact meer zou hebben

[x-spekkie-x]

Freyja schreef:

... dat was echter nooit zo drastisch als jij dit nu noemt

Ach, zo drastisch vind ik het niet, juist heel verstandig

Na mijn relatie heb ik ook gezegd: ik wil totaal geen contact meer, als een manier om over hem heen te komen. Dus alle connecties online verbroken en al zijn dingen in een grote doos gegooid, zodat ik niet zo snel met hem geconfronteerd zou worden. Dus ook geen mailtjes, telefoontjes en smsjes meer. Vond ik wel een fijne manier om af te kicken

Verder vind ik het heel knap dat jij deze beslissing hebt genomen. En het feit dat ze met oud&nieuw komt, met je wil afspreken, en jij nee zegt, vind ik echt heel sterk Want ik weet (uit ervaring) dat die gevoelens dan toch weer boven komen en dat er een grote kans is dat je weer bij elkaar in bed eindigt

Ik snap niet waarom zij nu pissed-off is? Snapt ze niet dat jij graag verder wilt met je leven?

[RHCP_NAC]

x-spekkie-x schreef:

Ik snap niet waarom zij nu pissed-off is? Snapt ze niet dat jij graag verder wilt met je leven?

Ze denkt dat ik niks meer met haar te maken wil hebben. Ik heb vorige week gezegd dat ik voorlopig geen contact meer wil, maar dat dit andere redenen heeft dan "niks meer met je te maken wil hebben." Het kan zijn dat ik een paar weken niks laat horen, misschien een paar maanden of misschien nog langer. Ik ben ook wel duidelijk geweest dat ik niet wil dat zij mij benadert.
Edit: Hierbij wil ik wel vermelden dat ze op geen enkele manier een emotioneel labiel persoon is.

Zij heeft ook nog wel wat liefdesverdriet denk ik en de vorige keer toen we uit elkaar gingen besloot ik op aandringen van haar contact te houden en dat langzaam aan te laten verwateren. Wat voor mij inhield dat ik maar aan de situatie bleef denken, maar voor haar werkte dit wel. Nu wil ik het op mijn manier doen, dat vindt zij dus niet leuk. Ik hoop dat ze daar niet te verbitterd door raakt wanneer we over een tijd eens contact hebben en dat ze dan mijn aanbod van vriendschap accepteert, maar nu wil ik aan mezelf denken.

Toen het uit ging met mijn ex hebben we meteen geprobeerd vrienden te blijven, hij had het uitgemaakt. Dat leidde ertoe dat ik moeite had hem uit mijn hoofd te zetten omdat we elkaar zo vaak zagen en dat hij zich niet op zijn gemak voelde als ik er ook bij was. Die 'vriendschap' bloedde daardoor binnen een paar maanden dood en nu (jaaaren later) spreken we elkaar alleen nog als we elkaar toevallig tegenkomen.

Ik denk dat juist als je nog vrienden wil blijven, het verstandig is om afstand te nemen als de breuk nog vers in je geheugen zit, zodat je daarna met een schone lei kunt beginnen.

Sarah schreef:

Ik denk dat juist als je nog vrienden wil blijven, het verstandig is om afstand te nemen als de breuk nog vers in je geheugen zit, zodat je daarna met een schone lei kunt beginnen.

Ik weet niet of ik het hier geheel mee eens ben. Ik had 1,5 jaar iets met een jongen, en we vonden het beide echt KUT toen het uit ging. We hebben vanaf het begin dat het uit was nog best vaak afgesproken, en nu zijn we nog steeds hele goede vrienden.

Nee, ik baseer het natuurlijk ook alleen op mijn ene ervaring, het gaat vast niet altijd op

[x-spekkie-x]

uuuf schreef:

Ik weet niet of ik het hier geheel mee eens ben. Ik had 1,5 jaar iets met een jongen, en we vonden het beide echt KUT toen het uit ging. We hebben vanaf het begin dat het uit was nog best vaak afgesproken, en nu zijn we nog steeds hele goede vrienden.

Ik vraag me dan altijd af hoe dat gaat en kan. Hadden jullie na de verbroken relatie dan geen gevoelens meer voor elkaar? Had je niet de gedachte dat je hem wilde bespringen? En zo ja, hoe ging je daar dan mee om?

[0oFZo0]

Stel je gevoelens zijn niet weg maar je besluit wel vrienden te blijven.
Wat gebeurt er dan met je op het moment dat je ex een ander krijgt?
Dat soort situaties moet je vermijden volgens mij.

0oFZo0 schreef:

Stel je gevoelens zijn niet weg maar je besluit wel vrienden te blijven.
Wat gebeurt er dan met je op het moment dat je ex een ander krijgt?
Dat soort situaties moet je vermijden volgens mij.

Hmm ik heb dat met de ex 2x gehad (en hij ook 2x bij mij trouwens). De eerste keer vond ik het leuk voor hem, maar toch merkte ik dat ik er wel veel mee bezig was en toen heb ik dus ook gezegd dat ik hem eventjes niet hoefde te zien. De tweede keer was het al veel langer uit en toen deed het me vrij weinig meer, alleen dat ik me toch een klein beetje met haar vergelijkte... maar het hielp dat dat nooit echt serieus iets was, in beide gevallen eigenlijk Iig is het bij mij altijd wel een stap in het verwerkingsproces geweest, zo van nu kun je ook niet terug naar elkaar.

Hij vond het bij mij de 1e x geen probleem, en ik juist wel een beetje, dus toen heb ik weer gezegd dat ik hem eventjes niet hoefde te zien Was te verwarrend. Maar dat kwam dus ook omdat dat niet echt serieus was en ik dus continu merkte dat het met de ex veel echter was geweest dan met de nieuwe. Met de 2e, nu, vindt m'n ex het juist wel een beetje raar, deels omdat hij die jongen kent en ook omdat ik hem al kende toen de ex en ik wat hadden, maar vooral omdat dit dus wél serieus iets is denk ik... Maar goed, hij doet er nooit moeilijk over.

Het kan dus prima, zulke situaties Je moet gewoon niet een te groot probleem ervan maken, en als je er wel wat moeite mee hebt, even afstand nemen...