gedichtanalyse

Kunnen jullie mij helpen met het analyseren van dit gedicht? Misschien zijn er mensen met een interessante visie of mening..
Alvast bedankt!

Foto - Pem Sluijter

In zwart driedelig pak
zit de oude man -hoed op-
heel gekleed naast
een naakt stenen beeld
getooid met lauwerkrans.

Op schoot een open boek.

Zijn blik heeft zich
van woorden losgemaakt;
ontbindt zich in nadenkend staren
en smalle bijna opgeborgen lach.

De bladeren weven zomerzon.
Een netwerk dat zich kantig aan hem hecht.
Scherp is dit ogenblik en teken
vastgelegd.

Daarin
is hij zijn eigen beeld geworden:
werkelijkheid en schaduw tegelijk – geroepen
tot een eindeloos bestaan zonder bewegen;
versteende tussentijd.

[Tink*]

Wat heb je zelf al? Dan vullen wij zo hier en daar wel aan als je iets gemist hebt.

Zelf heb ik dit hieronder al. Ik heb nog nooit een gedicht geanalyseerd en ik krijg er een punt voor, dus misschien kunnen jullie idd aangeven wat klopt of niet, en wat ik gemist heb.

Dit gedicht is geschreven door Pem Sluijter, en beschrijft eigenlijk simpelweg wat ze op een foto ziet. In de eerste strofe maakt ze een tegenstelling, die van een geklede man met een hoed op naast een naakt beeld dat getooid is met een lauwerenkrans. Dit schetst een beeld van hoe de situatie op dat mom ent is, het zorgt ervoor dat je je hier een voorstelling van kunt maken. De regel ‘op schoot een open boek’ voegt daar nog iets aan toe, maar het is op dat moment nog niet helemaal duidelijk waarom de dichteres het belangrijk vindt dit erbij te vermelden.
In de derde strofe wordt dit helder, hierin komt naar voren dat de man aan het lezen was (een open boek op schoot), maar dat hij zijn blik ‘van woorden heeft losgemaakt’.
De volgende regels wekken de indruk dat de man oude herinneringen opnieuw beleefd, en daarom bescheiden moet lachen (‘en smalle bijna opgeborgen lach’).
Tot nu toe is het woord foto nog niet gebruikt en is er nog niets geschreven waaruit je zou kunnen halen dat het hier om een foto gaat, en niet gewoon iets wat de schrijfster ziet in het voorbijgaan.
Uit de vierde strofe haal ik dat de zon op de man schijnt, en in deze regels wordt min of meer duidelijk dat het om een man op een foto gaat: het ogenblik is scherp vastgelegd.
De laatste strofe laat een beetje zien hoe de dichteres over een foto denkt. De man is zijn eigen beeld geworden, hij bestaat niet meer daadwerkelijk op dat moment, hij is voor eeuwig vastgelegd op een foto, en is zo, net zoals het beeld waar hij naast zat, ook een beeld geworden. Beeld in de zin van levenloos en van steen, en beeld in de zin van een foto.
Werkelijkheid en schaduw bestaan tegelijk; de werkelijkheid op dat moment, maar de schaduw vastgelegd voor altijd. Deze werkelijkheid en schaduw zijn, nu ze vastgelegd zijn op een foto, gedoemd tot een eindeloos bestaan zonder bewegen, iets wat de dichteres omschrijft als ‘versteende tussentijd’. Een prachtige manier om zo een vastgelegd moment te omschrijven.

[Vogelvrij]

Nou, het lijkt me dat je al een heel eind op weg bent. Hoezo vind je de eerste strofe trouwens een tegenstelling, het lijkt mij eerder een vergelijking: de oude man zit net zo stil als dat beeld? (al helemaal omdat het op een foto is)

Moet je verder ook nog iets zeggen over het (gebrek aan) rijmschema en alliteraties en dat soort dingen? Want daarbij kun je nog wel wat dingen verzinnen (naakt/naast, stenen/beeld, schoot/open, hecht/vastgelegd)

Over de vierde strofe: de zon schijnt door de bladeren op de man, dus niet rechtstreeks, denk dat dat nog wel belangrijk is om erbij te zetten, hij zit juist in de schaduw (zie laatste strofe).

Oke, bedankt!

We hebben in de les nog helemaal niets behandeld van rijmschema's oid, de opdracht was meer: schrijf maar op wat je eruit kunt halen. Nogal vaag. Dus ik denk niet dat ik dat nog erbij schrijf.

[Vogelvrij]

Nou, dan denk ik dat je het wel prima gedaan hebt