Wat was jouw Sven Kramer-moment?

Heb jij wel eens een moment gehad dat je jezelf voor je kop kon slaan dat je een domme blunder hebt begaan? Dat je door de grond kon zakken van machteloosheid en dat je zou willen dat de tijd terug kon worden gedraaid? Dat je het liefst iedereen in elkaar zou willen trappen terwijl je enkel jezelf de schuld kan geven?

Kom maar op met de juicy stories!

TS begint, geheel naar traditie: ooit kregen mijn broertje en ik vlak voor onze zomervakantie een eigen fototoestel van onze opa, speciaal om in Frankrijk mooie plaatjes te schieten. We waren toen een jaar of 10.
Eenmaal op vakantie maakten we gigantisch veel foto's en konden we ons plezier niet op.
Op een avond gingen we in een nabijgelegen dorpje uit eten in een restaurant. Ik had het fototoestel mee in een buideltasje. Ik moest op een moment even naar de wc. Daar aangekomen legde ik voor het gemak de buideltas even op de wcpapierhouder. Maar, je voelt hem allang aankomen, met mijn stomme kop vergat ik dat tasje toen ik de wc uitliep. De hele avond lang heb ik er niet meer aan gedacht, en ook mijn ouders zagen niet dat ik hem af had gedaan. Pas op de terugweg in de auto vroeg mijn broertje waar het fototoestel was. Toen drong het ineens tot me door Snel gingen we terug, in de hoop dat het tasje met toestel er nog lag. Maar helaas, iemand had dat ding gevonden en gewoon meegenomen. De terugweg in de auto was één van de pijnlijkste stiltes die ik ooit heb meegemaakt. Hele vakantiestemming verpest. De volgende dag gingen mijn ouders nog langs het politiebureau, maar daar was ie niet afgegeven. Ik voelde me echt een sukkel en mijn broertje sprak de hele vakantie lang geen woord meer met me.

Toen ik een pokemon die ik zelf uit het ei had laten komen en op had laten groeien tot level vijftig vrijliet en toen ook nog eens opsloeg

[fizzle-fluffy]

Ik had van mijn moeders vriendin een heeeeeeel mooie, handgemaakte kanten parasol gekregen, die waarschijnlijk heel duur geweest was. Ik wilde laten zien hoe blij ik ermee was dus ik nam hem mee op vakantie. Maar op het vliegveld was ik hem kwijt, ik had hem in de trein laten liggen. Ik heb meteen een formulier ingevuld van de ns maar de parasol is nooit gevonden. Terwijl ik juist wilde laten zien hoe dankbaar ik was door hem veel te gebruiken, liet ik hem zomaar achter in de trein

[Issun]

Het was in groep 8 geloof ik. Ik en een vriend moesten 'overblijven' (= je lunch op school opeten omdat je niet naar huis kan/mag om te eten). We zaten dus in een lokaal te eten en het broertje van een andere vriend schoof bij ons aan (die zat toen in groep 3/4 denk ik). Zijn broer was naar huis gegaan om te eten, maar dat wist hij blijkbaar niet. Dus hij vroeg aan ons: 'Waar is ...?' Wij zeggen eerst dat hij gewoon naar huis is, maar het broertje blijft doorvragen. Dus voor de grap zeggen ik en m'n vriend dat hij dood is. Dat broertje heel hard lachen en zo, hij geloofde er natuurlijk niks van.

De volgende dag werd ik op het matje geroepen omdat ik 'iets' had gedaan. Bleek dus dat het volgende was gebeurd: moeder en broertje van die vriend hadden bij het schoolplein staan wachten op die vriend. Maar hij had nog iets te doen, dus hij kwam een kwartiertje later. Broertje en moeder wisten dat niet, moeder vraagt aan broertje: 'Waar is...?'. Broertje denkt aan wat wij hebben gezegd, gaat keihard huilen en zegt dat z'n broer dood is. Blijkbaar zijn broertje en moeder toen helemaal paniekerig geworden. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld als toen. Volgens mij moest ik zelfs midden in de klas m'n excuses aanbieden aan die vriend.

Het leek toen heel erg, maar ik kan me nu eigenlijk niet voorstellen dat er echt paniek was geweest. Mja, toen had ik dat niet door. De vriend waarmee ik de grap had gemaakt ontkende later trouwens dat hij het had gedaan, beetje flauw.

Oh Issun, zoiets heb ik ook een keer gehad! Op school had de broer van iemand zelfmoord gepleegd. We hbben nogal een kleine school, dus iedereen kent elkaar en was stil, het was gewoon anders. Kom ik naar wat vrienden, die dode broer allemaal vrij goed kennen: "Wat is het hier stil, is er iemand dood ofzo!"
M: "JA!"
Oi

[Henck]

Geen idee. Ik heb ze denk ik verdrongen uit mijn herinneringen

[Jack2]

Was in de eerste en ik ging met een vriend naar zijn broer die gehandicapt is. Dus naar zo'n gehandicapten zorgplek waar die broer in zo'n groep zat. Geweldige mensen, heb er ook aardig mee kunnen lachen maar toen we terug liepen naar de bushalte kwam er zo'n groep aan en daar zat een jongen tussen met zo'n intens grappig hoofd. De ruimte tussen zijn ogen en wenkbrauwen was groot + een soort van leuk Donald Duck mondje. Kreeg spontaan de slappe lach toen ik hem zag. Was de slappe lach een beeje minder geworden, zie ik hem weer en ja alweer de slappe lach. Wat schaamde ik me in de bus.

[Rivka]

We hadden op de basisschool een keer een workshop buikdansen en ik bakte er niks van, en het meisje voor me ook niet echt. Dus ik zeg: 'Volgens mij blijven we nogal achter' zegt ze: 'Oh, ik vond dat ik het juist goed deed!'

[fizzle-fluffy]

Ik vind de meeste verhalen hier niet echt Sven Kramer verhalen.


Eentje die in de buurt komt dan!
Ik zat vroeger op turnen en bij de ringen kon je na je serie oefeningen kiezen hoe je afsprong: je kwam uit de vouwhang en stopte de ringen rustig met je voeten, of je draaide door en ging 'engeltje af', waarbij je dus op het hoogste punt losliet en draaide zodat je op je voeten terecht kwam.
Ik kon 'engeltje af' nog niet zo goed, maar ik wist dat je er veel meer punten voor kreeg dan voor de saaiere afsprong, dus ik besloot om op de wedstrijd tóch Engeltje af te doen. Ik deed de hele reeks oefeningen perfect, en toen hing ik in een prachtige vouwhang, en ik dacht: dit gaat me lukken!
Dus ik wacht tot ik op het hoogste punt ben en ik laat los.

Een halve seconde later lag ik op mijn rug op de mat met mijn benen nog steeds boven me gevouwen. Ik was helemaal niet gedraaid. En ik had heel erg veel pijn.

[Signy]

N00dles schreef:

Op een avond gingen we in een nabijgelegen dorpje uit eten in een restaurant. Ik had het fototoestel mee in een buideltasje. Ik moest op een moment even naar de wc. Daar aangekomen legde ik voor het gemak de buideltas even op de wcpapierhouder. Maar, je voelt hem allang aankomen, met mijn stomme kop vergat ik dat tasje toen ik de wc uitliep. De hele avond lang heb ik er niet meer aan gedacht, en ook mijn ouders zagen niet dat ik hem af had gedaan. Pas op de terugweg in de auto vroeg mijn broertje waar het fototoestel was. Toen drong het ineens tot me door Snel gingen we terug, in de hoop dat het tasje met toestel er nog lag. Maar helaas, iemand had dat ding gevonden en gewoon meegenomen.

Ik heb zon beetje hetzelfde verhaal maar ik was toen 26 en ik was in NY alles leuk en aardig veel foto's gemaakt... op de laatste dag zat ik met mn broer op een bankje voor ons hostel, nog foto's te maken en opeens liepen we terug en ik vergat mn fototoestel mee te nemen. Vijf minuten later dacht ik opeens KUTTTTTTT en renden we terug maar er lag alleen nog mn fotohoesje... Echt een rotmoment en AL mijn foto's pleite.