Wie mailt er hier met z'n hulpverlener?

[Eend]

Mijn PB-er Remco gaat per 1 september weg. Ik heb hem gemaild om contact te houden en als ie dat niet wilt/kan dat ie dat naar me mailt of zegt. Zelf ga ik ook wss naar een andere afdeling (Het CIB).
We praten veel met elkaar. Over grappige dingen en over serieuze dingen. Hij moet dus per 1 september bij de langdurige zorg van de oudjes gaan werken en daar ziet ie zwaar tegen op. Hij wilt zelfs zijn opleiding stoppen daarvoor. Ik heb hem gemaild dat ie dat niet moet doen, dat het zonde is van de dingen die hij hier geleerd heeft.
Hij is het ook niet altijd eens met de regels. Zo was het bijvoorbeeld een keer dat ik had geautomutileerd en hij ging met mij in gesprek, waarom ik het gedaan had. Toen werd hij dus op het matje geroepen, want hij mocht mij geen aandacht schenken. Hij heeft er schijt aan gehad en is bij mij komen zitten. "Ze doet het om de aandacht." had die andere verpleegkundige gezegd. Als ik dat voor de aandacht deed, wat ben ik dan een rot kind, die gaat miepen als het even geen aandacht krijgt zichzelf maar gaat automutileren. Ik doe het alleen als ik situaties niet aan kan of dat mijn emoties te hoog oplopen.
Dat takke wijf met dat ouderwetse "aandachttrekkerij gedoe".

Ik hoop dat ie met me wilt mailen als ie weg is, maar dat hoor ik morgen wel.

[Droomvlucht]

Ik vind dat er verschil zit tussen het mailen met hulpverleners als je opgenomen zit en het mailen met hulpverleners waar je ambulant in behandeling zit. Ik denk dat grenzen te veel in het gevaar komen als je ook gaat mailen met iemand waarbij je in behandeling zit. Als je mailt met een hulpverlener moeten de grenzen daarbinnen duidelijk zijn en moet er binnen de instelling daar ook afspraken over zijn.

Ik mag bij het trtc en bij de Riagg met de hulpverlener met wie ik contact heb mailen. Bij beide gaat het over als me nog iets dwars zit en krijg vaak heel onderwerp gericht antwoord en vaak vrij zakelijk.

Ik heb een keer een therapeute gehad die me op een gegeven moment haar prive telefoonnummer wilde geven toen ze naar Frankrijk ging zodat ik haar eventueel kon smssen en ik vond dat eerlijk zelf te dichtbij komen en na wat lotgenoten gesproken te hebben te ver gaan. Er is een grens tussen jou en hulpverlener die gewoon duidelijk moet blijven. Hoe leuk of hecht je het ook met zo iemand kan hebben. En je moet je echt voorhouden dat de gesprekken die je hebt echt iets anders is dan als je gaat mailen met zo iemand.

Maar dan bedoel jij hier natuurlijk eigenlijk prive contact buiten je behandeling? Weer een ander spoor?

Maar dat is verder natuurlijk aan de persoon zelf en afwachten. Ik dacht dat daar ook weer regels voor waren. Ik had iemand op de opname die graag met een stagiare contact wilde blijven houden. Maar kan op google niets vinden dus misschien hadden ze dat zelf afgesproken.

[Eend]

Ja, ik dwing hem ook niet om contact te houden, maar ergens lijkt het me voor hem ook fijn. Hij zei een keer tegen mij: "Rhian, ik durf het haast niet te zeggen, maar jij bent de enige die ik in mijn hoofd mee naar huis neem."

Bij Jeugdzorg had ik idd het mobiele nummer van mijn psychiater. Als ik dat nummer niet had gehad, was ik nu dood geweest.

Maar met Remco, ik weet niet...hij is gewoon iemand die ik nodig heb om op te knappen. We praten ook vaak over de grappige dingen van zijn vriendin. Of de domme dingen die ik gedaan heb.
Hij is gewoon iemand waar je alles tegen kan zeggen. Je mag m verrot schelden als je boos bent. Je mag bij hem huilen als het even niet meer gaat.

Blegh...tis al kwart over twee Ga maar weer een zonodigje vragen...

[Balance]

Het lijkt me niet wenselijk, om meerdere redenen.
Allereerst is het van zijn kant niet heel professioneel. Je wordt toch geacht enige afstand te houden als hulpverlener zijnde. Zowel voor jezelf (teveel betrokkenheid is ook niet goed), als voor de cliënt. Hij moet jouw hulpverlener blijven en moet niet op de plaats van een vriend komen te staan. Zo te horen kan hij dat verschil zelf ook al nauwelijks meer maken, want hij overtreedt regels die bij zijn beroep horen omdat hij zich als vriend van jou wil gedragen.
Zolang hij nog jouw hulpverlener is, is het gebied tussen vriend zijn en hulpverlener zijn misschien nog grijs. Maar zodra hij weg is, dan is elk contact wat blijft dus meer dan contact tussen hulpverlener en cliënt. Ik zou het dus wijs vinden als dat contact wordt afgebouwd.

Ten tweede vind ik het afbouwen van het contact ook wenselijk voor jouzelf. Jij hebt Remco nu op een voetstuk staan en geen enkele nieuwe vervanger zal zijn plek in kunnen nemen zolang jij nog contact hebt met je vorige hulpverlener. Terwijl jij dat wel nodig hebt.

Ten derde heb je nog de mogelijkheid dat jij Remco gaat vertellen over dingen die nieuwe hulpverleners doen en dat hij jou wil steunen en daarom het steeds met jou eens zal zijn. Als je dan boos bent omdat je het ergens niet mee eens bent, ontstaat er een vervelende situatie waarin jouw vorige hulpverlener jouw weerstand richting je nieuwe hulpverleners gaat voeden. Dat kan nooit goed zijn voor je behandeling.

[Eend]

Tegen de tijd dat we gaan mailen, is hij op z'n minst al drie maanden mijn hulpverlener niet meer...

[Balance]

Helemaal onverstandig.
Hij klinkt trouwens verre van professioneel opmerkingen als "Rhian, ik durf het haast niet te zeggen, maar jij bent de enige die ik in mijn hoofd mee naar huis neem" en het negeren van instructies van zijn meerdere

[Eend]

Hij is het gewoon niet eens met het beleid en dat zijn meerdere vpk's. De VECO die al weken ziek is en nu op vakantie is, het is echt een rommel hier...

[Balance]

Maar hij hoort dat nooit met jou te delen.
Als je ergens werkt, dan teken je voor dat beleid. Ben je het er niet mee eens, dan moet je er niet gaan werken óf je moet op beleidsniveau aangeven dat je het er niet mee eens bent. Dus bij zijn eigen meerdere.
Maar wat hij doet is het gezag van zijn baas ondermijnen en zijn eigen pad trekken. Dat kan je niet maken. En al helemaal niet de cliënt vertellen dat je het niet eens bent met het beleid. Daar word jij zeker niet beter van.

[Eend]

Ja, dat is ook wel zo... Hij bespreekt het alleen wél met zijn meerdere. Het is misschien wel mijn schuld. We kunnen gewoon zo goed met elkaar praten.
Hij is al weken ziek en ja, ik mis mijn maatje, maar kan het ook met andere vpk's goed vinden, behalve die van de oude stapel.
Ik zit op gespecialiseerde afdeling, waar JUIST met maatjes-contact wordt gewerkt. En dat heeft al 60% van alle separaties in 1 jaar af laten nemen. Voor jullie is het misschien doodgewoon dat er afstand tussen vpk en pt is, maar hier wordt af en toe zelfs gestoeid met elkaar. Ik doe er nooit meer aan mee, behalve dan in iemands zij prikken als die gene een beker drinken in zijn hand heeft
Dit is een High Care afdeling en daar heb je er maar een paar van in NL.

[Little_lady]

Ik mail met mijn hulpverlener, te weten mijn psycholoog bij het GGZ. Dit, omdat ik nog wel eens ergens mee zit wat ik dan niet voor me kan houden tot de volgende afspraak. In zulke gevallen mag ik haar mailen, maar dat blijft altijd professioneel. Daarbij heb ik ook geen behoefte om met haar over koetjes en kalfjes te praten, ik ben bij haar onder behandeling omdat ik mentaal sterker wil worden en niet om een vriendschap te sluiten. Wat natuurlijk niet weg neemt dat het wel een ontzettend lieve vrouw is waar ik me echt goed bij voel.

[Nijn*]

Ik denk dat het inderdaad wel een verschil is hoe je contact met je hulpverlener is en hoe het beleid daar omheen is. Aangezien je zelf al aangeeft dat het maatjes-contact op jouw afdeling juist wordt gestimuleerd is het denk ik wel een ander verhaal dan bij reguliere (poliklinische) therpeuten. Ik mail zelf heel af en toe met mijn hulpverlener maar dan is dat puur omdat ik dan echt in een crisis zit of een eerdere afspraak wil oid. En zij belt dan eerder terug dan dat ze terugmailt. Dat is ook therapie-inhoudelijk en niet persoonlijk. Mijn therapeut scheidt juist heel duidelijk persoonlijk en therapie, soms vind ik dat wel vervelend omdat ik ook wel eens wat van haar zou willen weten maar aan de andere kant is het ook fijn. Ik ben ook wel eens met Little_lady dat ik er vooral ben om een geestelijke behandeling en niet om een nieuwe vriendschap te sluiten, hoewel ik haar wel ontzettend lief vind en veel om haar geef. Ik snap het wel dat het fijn kan zijn als je zo goed met elkaar overweg kunt als jij met Remco. Maar er zijn wel een aantal gevaren aan, het doet namelijk wel veel veranderen aan jullie therapeutische relatie, ook als hij niet meer jouw vpk is.

Ik vind het van hem ook behoorlijk onprofessioneel eigenlijk, ik snap wel dat er soms bijzondere contacten kunnen ontstaan maar in principe ben ik voor een zekere afstand die er voor zorgt dat hij juist kan optreden met enige objectieve en afstandelijke kijk en je zo juist de mogelijkheid kan bieden om goed te behandelen. Maar ook als hij jouw vpk niet meer is; jullie hebben in feite een 'zakelijk' relatie met elkaar en dat is niet voor niets. Je belast hem waarschijnlijk toch ook op een zekere manier, al gaat het meestal over koetjes en kalfjes, het is voor hem niet goed dat hij zo zijn werk mee naar huis neemt en zich zo intens met jou bezig houdt. En ik vind het alles behalve collegiaal dat hij zijn collega's en het beleid af valt tegenover jou.

Ondanks al deze bezwaren kan ik wel heel goed begrijpen dat zoiets heel fijn kan zijn, maar je moet er wel mee oppassen denk ik. Ik heb één keer gehad dat mijn hulpverlener me belde terwijl zij op vakantie was omdat ik toen in een enorme crisis zat, maar dat was ook het enige moment dat ik dat gepast vond. Ik denk dat je die afgrenzing niet alleen van hem moet laten afhangen maar ook van jezelf, want als je heel objectief kijkt, voelt het dan nog steeds oke?

[Eend]

Ik ga met hem geen therapeutische dingen bespreken. Alleen wat ik meemaak en dat hij erop reageert. Want leuk 's avonds paaltjes voetbal spelen en dat mailen, dan is het voor hem ook leuk om te zien dat het goed gaat. Ik weet niet, we behandelen elkaar als vrienden, maar dat doe ik met alle verpleegkundigen (die ik niet haat ). We zetten elkaar vaak in de zeik, maar doen ook samen ons best om onze afdeling oranje te krijgen. Iedereen neemt wel wat mee. We hebben meer dan honderd ballonnen aan het plafond hangen en slingers met ballonnen er aan en zo. We strijden samen als één groep "vrienden" dat we gaan winnen. Jessica (mijn Pbster,net als die Pber waar dit hele gebeuren om gaat) heeft voor de ballonnen en slingers gezorgd. We hebben twee soorten afzet linten.
Echt, er is eindelijk gezelligheid op de afdeling, behalve dat je scheel wordt door de ballonnen

[Nijn*]

Het gaat me er ook niet om dat je therapeutische dingen met hem bespreekt eigenlijk. Het gaat me er vooral om dat het een rare verhouding is met iemand die eigenlijk op een zekere professionele afstand moet blijven. Het brengt jullie allebei in een lastig en vreemd pakket. Natuurlijk is het je eigen beslissing maar ik zou er wel met enige objectiviteit naar proberen te blijven kijken en een grens trekken als het 'te ver' gaat.

Ik denk dat ik er zelf niet voor zou kiezen om te mailen met een hulpverlener.
Ook al weet ik dat dit soms wel heel fijn kan zijn, maar je kan hier afhankelijk van gaan worden.
Hij is je therapeut en ik vind dat er wel enigszins afstand bewaard moet worden.
Je kunt het met hem wel over leuke dingen hebben, maar dat zou ik dan persoonlijk doen, en niet via de mail.

[Eend]

Ik heb niks van hem gehoord, dus het zal niet doorgaan. Misschien werkt hij hier wel weer als ik terugkom van het CIB

Ik mailde met mijn psych toen ik die nog had, maar dat was alleen om afspraken te maken/te verzetten, in die aard. Nooit persoonlijke dingen. Ik hou uit mezelf al afstand van dat soort mensen, ik zou dat soort contact helemaal niet zien zitten.

[ikkuh15]

Ik denk overigens wel dat er een verschil zit tussen hulpverleners vanuit een opname en een hulpverlener met wie je 1-op-1 gesprekken hebt eens per week. Althans, dat merk ik wel..
Met socio's/verpleegkundigen bij een opname, is het toch wat minder zakelijk, juist wat persoonlijker en losser. Ze komen dan ook in wat voor jou het normale leven is, dus ook met gewoon kletsen enzo. Met zo'n 1 op 1 gesprek met een psycholoog oid, is het meestal toch wel echt zakelijk en je komt daar om echt iets te bespreken, dan ga je neit zo snel over koetjes en kalfjes praten..
Nouja, ik denk dus dat daar wel een duidelijk verschil in zit, de verhouding is anders.

[Eend]

Jups, helemaal true

Eend schreef:

Ja, ik dwing hem ook niet om contact te houden, maar ergens lijkt het me voor hem ook fijn. Hij zei een keer tegen mij: "Rhian, ik durf het haast niet te zeggen, maar jij bent de enige die ik in mijn hoofd mee naar huis neem."

Bij Jeugdzorg had ik idd het mobiele nummer van mijn psychiater. Als ik dat nummer niet had gehad, was ik nu dood geweest.

Maar met Remco, ik weet niet...hij is gewoon iemand die ik nodig heb om op te knappen. We praten ook vaak over de grappige dingen van zijn vriendin. Of de domme dingen die ik gedaan heb.
Hij is gewoon iemand waar je alles tegen kan zeggen. Je mag m verrot schelden als je boos bent. Je mag bij hem huilen als het even niet meer gaat.

Blegh...tis al kwart over twee Ga maar weer een zonodigje vragen...

heb ik ook met iemand,
zegt ook altijd dat ik altijd kan bellen enzo maar ik durf dat nooit zo goed want ik vertrouw diegene wel enzo maar ik weet ook dat die een eigen leven heeft en lang niet altijd in de buurt is en ook vaak gwoon n dag of weekend ofzo naar t buitenland gaat

maar wat is eigenlijk een pb'er??
is dat met datPGB??
maareeh gewoon vragen wat hij wil en als jij jezelf er goed bij voelt en de ander heeft er geen problemen mee wrm zou je dan geen contact houden, als je dalijk een ander krijgt ofzo waar je jezelf niet lekker bij voelt dan weet ik zeker dat je er ook niet alles tegen zult zeggen en dat lijkt me wel belangrijk in jou geval.

[Balance]

PB'er staat meestal voor persoonlijk begeleider.
Een soort mentor binnen een instelling.

[Eend]

Ik ben opgenomen. PBer staat inderdaad voor Persoonlijk Begeleider

okee
maareeh heb je ondertussen nog iets van m gehoord??

[Eend]

Nee, maar geeft niet. Ik ben er strakjes ook niet meer. Tenminste, op deze plek. En ik krijg mijn favoriete verpleegkundige als nieuwe PBster en met haar mag ik schrijven, aangezien ik na het CIB weer terug wordt geplaatst waarschijnlijk

okee gelukkig maar,

[Eend]

Ja