[Columnwedstrijd] 2pac op de veranda

[flyaway]

2pac op de veranda

Er is een bepaalde categorie van artiesten die de wereld een nieuwe muziekstijl kan laten omarmen. Voor sommige mensen was het Elvis. Voor anderen The Beatles of The Stones. Voor mijn generatie, die zich in de jaren ’90 van zijn ouders ontworstelde, waren er twee mannen die alles overstijgend een nieuw geluid lieten klinken. De ene heette Michael Jackson, de andere ging onder andere door het leven als Makaveli en 2pac.
Ondanks hun totaal verschillende muziek en levenswandel zijn er een aantal opvallende overeenkomsten. Beiden stierven terwijl iedereen nog veel van ze verwachtte, Jackson op 50-jarige leeftijd en Tupac was net twee maand 25. Ze hadden met hun muziek een onstilbare honger bij hun fans gewekt. Zwarte mannen met een moeilijke, eenzame jeugd die zich op hun eigen manier nauw betrokken voelden bij het leven van onzichtbare anderen. Daar bestaat een mooi woord voor: engagement.
Ik moet de laatste tijd vaak aan Tupac denken. Het is moeilijk om hem te begrijpen. Uit al het materiaal wat over hem beschikbaar is, maar nog het meest uit zijn muziek, blijkt wat voor een paradoxale persoonlijkheid hij had. Van de (tegenwoordig haast komieke) aggresiviteit aan het begin van Hit ‘Em Up (I ain’t got no motherfucking friends / That’s why I fucked your bitch you fat motherfucker) tot het onverbloemd emotionele Unconditional Love (Maybe it’s me that caused it / The fighting and the hurting / In my room crying ‘cause I didn’t want to be a burden / Watch mama open up her arms to hug me / And I ain’t worried ‘bout a damn thang / With unconditional love). Hoe kan iemand twee personen tegelijkertijd zijn? Zelf zei hij: “I’m very sensitive, but that’s why I’m so harsh, because I’m so sensitive.”
Wie hij werkelijk geworden zou zijn zullen we helaas nooit weten. Maar als ik denk aan een 80-jarige Tupac, dan zie ik een man ergens op een ranch in Amerika. Hij zou in een schommelstoel op zijn veranda zitten en zien hoe het avondrood langzaam in donkerte verandert. Plukkend aan zijn baartje zou hij zich zijn leven herinneren. Het balanceren op een touw dunner dan flosdraad. En pas als de zon achter de velden verdwijnt, zou hij opstaan en tevreden naar binnen schuifelen.