Waarom huil ik niet?

[Guinie]

We hebben net gehoord dat mijn oudoom is overleden, en mijn moeder en zusje zaten net te huilen. Maar ik huil niet, wat is dit? Betekent dit dat ik niks om hem gaf? Maar dat is niet zo... Maar waarom huil ik dan niet nu..? Want ik vind het wel erg en ben d'r ook van geschrokken..

[Batave]

Sommige mensen huilen niet zo snel, of soms duurt het even. Iedereen verwerkt verlies op een eigen manier, dat betekent niet dat je minder om hem gegeven hebt.

[olha1]

ik heb meestal hetzelfde als jij...

bij mij begin ik pas te huilen als ik wat los kom (alcohol)
dan begin ik pas toe te geven (snap ik pas wat er is gebeurd)

dus wat Batave zei

[Takkie89]

Het is inderdaad een deel verwerking, een deel loskomen. Maar wat ook kan meespelen, dat is iig bij mij het geval, dat ik het vaak niet wil laten zien, niet willen huilen in gezelschap.

[DAH]

Toen m'n tante overleed was ik eigenlijk niet bijster emotievol, laat ik maar zeggen. Maar op de dag van de begrafenis/crematie kwamen de tranen.Da's mijn verhaal, en bij jou kan het wellicht vergelijkbaar zijn. Hoe was jullie band, bijvoorbeeld?
Gecondoleerd, trouwens.

bij mij was het nog vreemder,de moeder van mn oma overleed(mijn overgrootoma dus) en daarbij heb ik niet een traan gelaten, terwijl toen onze hond overleed ik 3 dagen mn kamer niet af kwam

[JustADreamer]

Misschien houdt je je ook wel groot, juist omdat er al twee mensen huilen, en je hen niet ook wil opzadelen met jouw verdriet? Daarnaast, huilen is een onderdeel van rouw, maar zeker niet het enige onderdeel ervan. Iedereen rouwt op zijn eigen manier, probeer wel om gewoon te blijven voelen, en het niet allemaal weg te stoppen want dan komt het rouwproces alsnog, maar dan veel later.

[Nebel]

Als er iets heel ergs is, dan huil ik niet. Als er iets is dat me raakt huil ik wel.
Het vervelende is dat ik pas huil na een paar weken. Eerst krijg ik dan inderdaad het commentaar "Waarom huil je niet?" en vervolgens "Oh, dat is toch al een tijd geleden, ben je nog steeds zo overstuur?"

Het is gewoon bij iedereen anders. Hoeveel je huilt, wanneer je huilt, het is geen maat voor hoe verdrietig jij bent of voor hoeveel je om iemand gaf.

[Guinie]

DAH schreef:

Toen m'n tante overleed was ik eigenlijk niet bijster emotievol, laat ik maar zeggen. Maar op de dag van de begrafenis/crematie kwamen de tranen.Da's mijn verhaal, en bij jou kan het wellicht vergelijkbaar zijn. Hoe was jullie band, bijvoorbeeld?
Gecondoleerd, trouwens.

We zagen hem niet zo heel vaak, maar ik kan gewoon nog niet zo geloven dat hij er niet meer is. Ik wil ook niet naar de begrafenis, heb dat 'n keer eerder meegemaakt, ofja een avondwake in de kerk, en ik werd nogal overdonderd door het verdriet van al die mensen samen. En dat was dan nog om een persoon waar ik nauwelijks een band mee had..
Maar ik denk dat de tranen dan pas komen als we bij mijn oudtante op bezoek gaan en hij daar niet meer rondloopt.. Dat het dan pas echt is zeg maar.. ):

[Takkie89]

Luister vooral naar je gevoel wat je al dan niet wilt . Toen mijn opa overleed, wilde ik hem absoluut niet in de kist zien liggen, zowat als enige van de familie, ik heb ook niet gekeken. En achteraf ben ik daar blij om .

Ik denk dat het voor een begrafenis hetzelfde geldt. Kies vooral wat je zelf wilt, maar weet dat het een definitieve keuze is. En verdriet zien en voelen is niet erg, ook al 'show' je dat op dat moment niet.

Gecondoleerd overigens!

In aanvulling op de opmerkingen over dat iedereen verschillend met verdriet omgaat en niet iedereen meteen gaat huilen, waar ik het helemaal mee eens ben:

Oudooms en -tantes staan natuurlijk redelijk ver van je af. (ik ga nu even uit van een standaardsituatie en de mededeling van de TS dat ze elkaar niet heel vaak zagen). Ookal ken je ze en geef je om ze, dan nog zie je ze meestal niet heel vaak. In die zin is het geen grote klap als een van hen komt te overlijden, want het heeft voor jouw directe leven niet heel veel invloed. Vaak is het dan meer het idee dat je iemand nooit meer zult zien en je medeleven met zijn/haar naasten dat je verdrietiger maakt dan je eigen gemis, want dat is niet zo groot. Dat is niet zo erg; je kunt niet onbeperkt veel mensen dichtbij je hebben staan. En als er dan niet meteen een enorm gat valt in jouw leven, dan is het verdriet dus minder heftig en ga je minder snel huilen. Dat wil niet zeggen dat je niet om hem geeft, maar wel dat je misschien minder om hem gaf dan bijvoorbeeld om je ouders of om je beste vriendin of je oma.

Maar nu kijk ik dus erg naar mijn eigen manier van reageren Ik ga ook niet snel huilen in zulke gevallen, zelfs al ben ik treurig. Maar als er opeens een gat valt in mijn dagelijks leven (zoals bijvoorbeeld een relatie die voorbij ging - ik ben gelukkig nog nooit mensen kwijtgeraakt die echt dichtbij stonden), dan ga ik wel accuut heel hard huilen. Ook bij opa's duurde het meestal tot ik hun lichaam zag, dat ik echt ging huilen - niet alleen omdat het dan 'echt' wordt, maar ook omdat de situatie dan gewoon zo verdrietig is. Ik ga eerder huilen om het verdriet van mijn oma dan om mijn eigen verdriet, ook...

[Daboman]

Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier en alles is acceptabel. Is het je eerste begrafenis? Dan kan het zijn dat je gevoelsmatig nog niet beseft wat dit betekent. Dan merk je het bijvoorbeeld pas met kerst waar hij altijd bij was (of op welke gelegenheid je hem dan ook zag). En verder laat hij bij andere mensen een groter gat achter, waardoor die mensen misschien meer verdriet hebben. Verder, wat Freyja zegt, ze staan natuurlijk redelijk ver van je af.