Kanker en het leven.

[LauraJansen]

Mevrouw Peters? Ja dan ben ik, als u even mee wilt lopen. Ik werd meegenomen naar een kleine kantoor. Neemt u plaats zei de arts op een misterieuze wijze. Bent u de oudste thuis? Ja, hoezo? Nou ik kan u mededelen: binnenkort niet meer. Vanaf dat moment had ik het gevoel dat de wereld instortte, mijn leven was voorbij. Het gevolg van kanker werd al snel zichtbaar. In de taxi kon ik mijn tranen niet in bedwang houden, mijn ogen zagen eruit alsof Katrina was uitgebroken. Eenmaal thuis gekomen wist ik niet meer wat ik moest denken of zeggen. Mama, mama wat zei de dokter? Ach... Tommy er is niets, heb je al gegeten? Ja! Nou dan is het Sesamstraat tijd. Ik hoorde mijn puberdochter Melissa al naar beneden komen, daar vreesde ik al voor. En? Ja de dokter die...... Uhmmmm. Mam wat is er? Je zegt niets je doet niets, in ben degene hier die tommy moet verzorgen het huishouden moet doen, moet koken, kranten moet bezorgen om aan de kost te komen, en jij.......? De tranen gingen als een gloedgolf over mijn wangen heen, ik zakte op de grond het werd me te veel.

[LauraJansen]

Ik heb het net snel getypt, wat vinden jullie ervan? Dit is natuurlijk niet heel het verhaal.

[olha1]

als ik me niet vergis zegt het pubermeisje dat zei alles doet??
dat wordt dan teveel net teveel drama achter elkaar erin gedaan...
das wel jammer want voor de rest vind ik het geweldig

(ik dacht eerst dat het een echt topic was :$

[LauraJansen]

olha1 schreef:

als ik me niet vergis zegt het pubermeisje dat zei alles doet??
dat wordt dan teveel net teveel drama achter elkaar erin gedaan...
das wel jammer want voor de rest vind ik het geweldig

(ik dacht eerst dat het een echt topic was :$

Ja, klopt het pubermeisje doet alles. Maar het is de moeder die op de grond zakt.
De bedoeling van mij is vooral heel veel drama erin brengen. Het liefst dat je als lezer zelf moet huilen. Bij dit stukje zal dat wel niet het geval zijn, omdat het maar een kort stuks is van het geheel.

[olha1]

ja nou ik dacht dat het echt was dus werd wel ff verdrietig zeg xD (best wel erg hoor toek ik zo dacht van wow sirieus!)
maar op het moment dat ik dat over het tienermeisje las dacht ik van fake en keek ik ff op om te kijken waar het over ging...

dus tip zorg dat je niet teveel achter elkaar gooit van die drama, maar je had me wel ff te pakken zeg

[olha1]

oo en dat over wat de dokter tegen haar zegt van nu niet meer... dat zou een dokter nooit zeggen dat klinkt meer alsof hij haar haat (wel extra dramatisch natuurlijk maar ook net te veel...

voor de rest is het leuk

[Bright Blue]

Heb je research gedaan naar de manier waarop mensen verteld wordt dat iemand kanker heeft? Of heb je het zelf mee gemaakt? Ik denk niet dat het op zo'n harde manier verteld word namelijk. En aan wie wordt het eigenlijk verteld? Verteld de dokter het aan haar moeder, want zo komt het over. Maar hij vraagt ook aan (die moeder dus?) of ze de oudste is in huis?

Kijk, en dat zijn allemaal vragen die je niet wil hebben als je een verhaal leest. Ik vind het namelijk ten koste gaan van je schrijfkwaliteiten.

Oh hier nog een klein stukje, er wordt gezegd dat haar leven voorbij is, en dan zegt ze: "Het voelde alsof mijn leven instortte", maar dat is toch juist precies wat er gebeurt? Beetje dubbel op misschien. Een logischer reactie zou zijn, ongeloof. Voorbeeld: '"Ik kon me niet meer bewegen, van angst, en ik bleef de dokter hoopvol aanstaren. Op dat hij zou zeggen dat het allemaal een grap was, dat haar dochter eigenlijk gezond was, en dat we dan zouden lachen. Maar dit gebeurde niet. Dit kon hij toch niet menen? Dit kon die klootzak van een man, toch godverdomme niet menen? Van schrik liet ik mijn pen op de grond vallen, ik merkte het niet eens. De stiltes leken uren te duren maar in mijn hoofd gebeurde te veel. Te veel emoties barsten los, de pijn was ondraaglijk, maar ook een gevoel van ongeloof overnam me, en gevoel van oneerlijkheid. Waarom, juist haar dochter. "'

Let op de onderstreepte woorden, ze drukken gevoel uit. Als ik jou was zou ik dit soort woorden er nog wat meer tussenplakken, het geeft enorm veel sfeer aan een verhaal vind ik zelf altijd.

Ik vind je schrijfstijl leuk zoals ik al eerder zei, maar probeer nog wat meer te beschrijven. Nog dieper in gaan op gevoelens, meer een beeld proberen te schetsen. Bijvoorbeeld van hoe die vrouw de kamer van de dokter binnen loopt, hoe de dokter er uit ziet, dat hij een veel te lange baard had, of dat hij op zo'n kraakende manier praatte. (of hij was een ongelovelijk lekker ding natuurlijk, maar dat moet je zelf weten.) Hoe heeft die vrouw zich voorbereid op dat gesprek, (want ze heeft het vast al eens overwogen dat haar dochter kanker kon hebben.).

En als je er echt iets mee wil kijk dan nog eens naar het begin. Het begin van een verhaal moet de lezer altijd aantrekken, dus je moet al beginnen met een beeld te schetsen, en de lezer daar in mee sleuren.

Oh en nog een kleeeeein dingetje. Ik zou die vele ....... weghalen. 4 zijn gewoon genoeg toch? En dat lange ge' Uuuuuuhm voegt ook niet veel toe vind ik.

Veel kritiek, ik hoop dat je er iets mee kan.

[Bright Blue]

Offtopic: Mijn voorbeeld verhaaltje word steeds langer, en ik heb zin om hem zelf af te schrijven! Ik heb al heel lang niet meer geschreven. Maar je geeft me dus inspiratie om weer te gaan schrijven!

[Dingaantouwtje]

Is het de bedoeling dat dit een gedicht is? Ik vind het op het eerste gezicht meer een verhaal, en als dat inderdaad het geval is moet ik hem even verplaatsen naar Letteren

[LauraJansen]

Dingaantouwtje schreef:

Is het de bedoeling dat dit een gedicht is? Ik vind het op het eerste gezicht meer een verhaal, en als dat inderdaad het geval is moet ik hem even verplaatsen naar Letteren

Het is een(deel) van een verhaal.

[Dingaantouwtje]

Dan verplaats ik hem naar Letteren!

[LauraJansen]

Bright Blue schreef:

Heb je research gedaan naar de manier waarop mensen verteld wordt dat iemand kanker heeft? Of heb je het zelf mee gemaakt? Ik denk niet dat het op zo'n harde manier verteld word namelijk. En aan wie wordt het eigenlijk verteld? Verteld de dokter het aan haar moeder, want zo komt het over. Maar hij vraagt ook aan (die moeder dus?) of ze de oudste is in huis?

Kijk, en dat zijn allemaal vragen die je niet wil hebben als je een verhaal leest. Ik vind het namelijk ten koste gaan van je schrijfkwaliteiten.

Oh hier nog een klein stukje, er wordt gezegd dat haar leven voorbij is, en dan zegt ze: "Het voelde alsof mijn leven instortte", maar dat is toch juist precies wat er gebeurt? Beetje dubbel op misschien. Een logischer reactie zou zijn, ongeloof. Voorbeeld: '"Ik kon me niet meer bewegen, van angst, en ik bleef de dokter hoopvol aanstaren. Op dat hij zou zeggen dat het allemaal een grap was, dat haar dochter eigenlijk gezond was, en dat we dan zouden lachen. Maar dit gebeurde niet. Dit kon hij toch niet menen? Dit kon die klootzak van een man, toch godverdomme niet menen? Van schrik liet ik mijn pen op de grond vallen, ik merkte het niet eens. De stiltes leken uren te duren maar in mijn hoofd gebeurde te veel. Te veel emoties barsten los, de pijn was ondraaglijk, maar ook een gevoel van ongeloof overnam me, en gevoel van oneerlijkheid. Waarom, juist haar dochter. "'

Let op de onderstreepte woorden, ze drukken gevoel uit. Als ik jou was zou ik dit soort woorden er nog wat meer tussenplakken, het geeft enorm veel sfeer aan een verhaal vind ik zelf altijd.

Ik vind je schrijfstijl leuk zoals ik al eerder zei, maar probeer nog wat meer te beschrijven. Nog dieper in gaan op gevoelens, meer een beeld proberen te schetsen. Bijvoorbeeld van hoe die vrouw de kamer van de dokter binnen loopt, hoe de dokter er uit ziet, dat hij een veel te lange baard had, of dat hij op zo'n kraakende manier praatte. (of hij was een ongelovelijk lekker ding natuurlijk, maar dat moet je zelf weten.) Hoe heeft die vrouw zich voorbereid op dat gesprek, (want ze heeft het vast al eens overwogen dat haar dochter kanker kon hebben.).

En als je er echt iets mee wil kijk dan nog eens naar het begin. Het begin van een verhaal moet de lezer altijd aantrekken, dus je moet al beginnen met een beeld te schetsen, en de lezer daar in mee sleuren.

Oh en nog een kleeeeein dingetje. Ik zou die vele ....... weghalen. 4 zijn gewoon genoeg toch? En dat lange ge' Uuuuuuhm voegt ook niet veel toe vind ik.

Veel kritiek, ik hoop dat je er iets mee kan.

Dank je, ik kan er zeker wat mee!

[Uice]

LauraJansen schreef:

Neemt u plaats zei de arts op een misterieuze wijze. Bent u de oudste thuis? Ja, hoezo? Nou ik kan u mededelen: binnenkort niet meer.

Alsof zo'n dokter dat zo zou aanpakken.

Verder zou het helpen als je het duidelijker zou maken wie wat zegt.

LauraJansen schreef:

Mevrouw Peters? Ja dan ben ik, als u even mee wilt lopen. Ik werd meegenomen naar een kleine kantoor.

Het is 'een klein kantoor'. Ziekenhuizen hebben meestal een aparte familiekamer waar ze slecht nieuws brengen. En waarom geen enter aanbrengen hier? Of aanhalingstekens? En 'ja dat...wilt lopen' is denk ik door twee verschillende mensen gezegd, maar als een zin gebracht. Heel vreemd.

Neemt u plaats zei de arts op een misterieuze wijze. Bent u de oudste thuis? Ja, hoezo? Nou ik kan u mededelen: binnenkort niet meer.

'Mysterieuze'.
Na hier mag ook wel een enter. Bovendien is dit wel een bijzonder onaardige dokter een dokter zou dat nooit zo brengen. En verder: leestekens. Je hoeft niet per se aanhalingstekens te gebruiken wat mij betreft, maar zet toch op zijn minst komma's en enters.

Vanaf dat moment had ik het gevoel dat de wereld instortte, mijn leven was voorbij.

Cliché.

Het gevolg van kanker werd al snel zichtbaar. In de taxi kon ik mijn tranen niet in bedwang houden, mijn ogen zagen eruit alsof Katrina was uitgebroken.

Ik moest over dat Katrina even nadenken, maar leuke beeldspraak. De eerste zin snap ik niet. Wat bedoel je daarmee? Kreeg ze tien minuten na dat slechte nieuws ineens kankergerelateerde uitslag?

Eenmaal thuis gekomen wist ik niet meer wat ik moest denken of zeggen. Mama, mama wat zei de dokter? Ach... Tommy er is niets, heb je al gegeten? Ja! Nou dan is het Sesamstraat tijd.

'thuisgekomen'. Verder vind ik dit echt wel een goed stukje.

Ik hoorde mijn puberdochter Melissa al naar beneden komen, daar vreesde ik al voor. En? Ja de dokter die...... Uhmmmm. Mam wat is er? Je zegt niets je doet niets, in ben degene hier die tommy moet verzorgen het huishouden moet doen, moet koken, kranten moet bezorgen om aan de kost te komen, en jij.......?

Wie zegt nou wat? En dat 'Uhhmmmmmmmmm' komt nou niet bepaald professioneel over. 'daar vreesde ik al voor' vind ik ook niet mooi staan, net als al die puntjes.

De tranen gingen als een gloedgolf over mijn wangen heen, ik zakte op de grond het werd me te veel.

Ik neem aan dat je vloedgolf bedoelt? Maar ik zou hier meerdere zinnen van maken en sowieso komma's zetten.

[Em.]

'Mevrouw Peters?'
'Ja, dat ben ik.'
'Als u even mee wilt lopen.'
Ik werd meegenomen naar een klein kantoor.
'Neemt u plaats', zei de arts op een mysterieuze wijze.
'Bent u de oudste thuis?'
'Ja, hoezo?'
'Nou ik kan u mededelen: binnenkort niet meer.'

(Psst, even tussendoor... is mysterieus wel het juiste woord? Mysterieus is iemand onverwacht meenemen naar een dagje uit, niet iemand vertellen dat 'r ... ja, iemand dood gaat aan kanker, maar ik weet niet wie, want ik snap je verhaal niet. Ik dacht haar moeder, maar ze kon het ook zelf wel zijn. In ieder geval, ik zou geen mysterieus gebruiken, daar. Misschien eerder iets als: 'zei de arst, en een zenuwachtig streek hij met zijn vingers door zijn haar' ofzo.)

+ dat het waarschijnlijk niet zo gezegd wordt, dus, maar oké.

Vanaf dat moment had ik het gevoel dat de wereld instortte, mijn leven was voorbij. Het gevolg van kanker werd al snel zichtbaar. In de taxi kon ik mijn tranen niet in bedwang houden, mijn ogen zagen eruit alsof Katrina was uitgebroken. Eenmaal thuis gekomen wist ik niet meer wat ik moest denken of zeggen.

Zo, zo, de tijd gaat hier wel héél snel. In de taxi... eenmaal thuisgekomen. En dat in een paar zinnen! Het komt me heel onnatuurlijk over. Je raakt me hier kwijt, zeker omdat je niet aan wenste te geven wat gezegd werd en wat niet (ontbreken van aanhalingstekens). Het werd gewoon een zinnenbrei.

"Mama, mama wat zei de dokter?"
(Ik zou hier iets instoppen dat aangeeft hoe ze zich daaronder voelt... waarom ze liegt, bijvoorbeeld, ik denk dat dat het spannender houdt, of misschien niet spannender... maar het zou meer worden dan gewoon een conversatie. Maar ik kan dan ook geen gesprekken schrijven.)

"Ach... Tommy er is niets, heb je al gegeten?"
"Ja!"
"Nou, dan is het Sesamstraat tijd."

Vraagje: is daar een dialoog voor nodig, of niet? Teveel onnodig dialoog maakt je verhaal er niet beter op, geloof ik.

Ik hoorde mijn puberdochter Melissa al naar beneden komen, daar vreesde ik al voor.

"En? Ja de dokter die...... Uhmmmm."
En .........Uhmmm staat niet echt professioneel. Al was het maar omdat je hooguit drie puntjes gebruikt, geen honderd.

"Mam wat is er? Je zegt niets, je doet niets, ik ben degene hier die Tommy moet verzorgen,het huishouden moet doen, moet koken, kranten moet bezorgen om aan de kost te komen, en jij...?"

[b]Nog een vraag, denk je dat dit echt natuurlijk overkomt? Niet op mij, in ieder geval. Tussen 'mam wat is er?' en de woede die erna komt, mis ik een overgang. Laat de ik-persoon bijvoorbeeld zien hoe haar dochter boos op de trap staat. Al was het alleen maar door te zeggen: "Woedend keek ze me aan. 'Je zegt niets, je doet niets, ík ben hier degenie die Tommy moet verzorgen!'"

Los daarvan vind ik het niet zo'n sterk verhaal, als je zo laat blijken dat die dochter alles moet doen. Ten eerste vind ik het 'over de top', hier lees ik dat jij geen moeder met kanker bent, ik vind het namelijk absoluut niet geloofwaardig hoe je dit opschrijft. Hoe je de lezer laat weten dat de dochter alles moet doen. Het is teveel. Te overdreven. De manier waarop het ook gebracht wordt... de dochter zegt het gewoon even, zodat de lezer het weet. En voor het gemak stormt ze ondertussen niet naar boven en blijft ze ook niet midden in de zin hangen.

De tranen stroomden langs mijn wangen, ik zakte op de grond het werd me te veel.


Ook hier weer de overgang van:

boze woorden -> tranen -> ik stort op de grond het is me teveel

is mij te abrupt. Er wordt wat gezegd en het éérste béste wat de ik-persoon doet is op de grond storten en zeggen dat het teveel wordt.


Oh, en:

Spoiler

Oh, en het was gewoon bedoeld als opbouwende kritiek, zodat je volgende verhaal/stukje nóg beter wordt. Niet als aanval.


Oh oh oh, en ik ben het met Etmakas eens. (: