Iedereen mag het weten...

Hey readers,

Ik ben *** en ik zit in m'n laatste jaar secundair onderwijs.
Mijn middelbaar zit er bijna op, maar er is toch iets wat me zwaar op de maag ligt.
Ik zou dit dan ook graag via internet met de wereld delen.

Ik heb nooit graag in de middelbare school gezeten.
Al van in het eerste heb ik me er nooit thuis gevoeld.
Mijn moeder gaf les in die school en ik was al van de eerste dag 'beroemd'.
Helaas was ik toen niet zo sociaal omwille van verschillende omstandigheden.

De school begon al snel een oordeel over me te vellen en echte vrienden heb ik in dat jaar niet gehad.
Het bleef echter niet bij een oordeel, maar ging over in zware pesterijen.
Door die pesterijen en ik die er niet tegen op kon, werd ik nog meer als loser aangewezen.

Ik kwam in een soort dodelijke cyclus terecht.
Het bleef maar duren en ik kon er voor niemand bij terecht.
Zeker thuis niet, want daar moest ik zeker geen steun verwachten.

'Dodelijke cyclus' kan je letterlijk interpreteren.
Ik houd mijn suïcidegedachten en -poging niet meer geheim.
Uiteindelijk is het zeer dom zoiets. Ik kan je echter wel vertellen dat ik toen geen enkele andere oplossing zag.

Aan het einde van dat jaar werd ik van thuis verplicht te verhuizen naar het technisch.
In feite was het om een hele andere reden, maar toch was het in mijn voordeel, dacht ik.

Al snel leek van niet.
In mijn nieuwe school had iedereen al een oordeel over mij van voor ik er nog maar een voet binnen zette.

Ik zit heden nog altijd in die school.
Vandaag hebben mensen nog altijd vooroordelen over mij.
Er zijn misschien 5 leerlingen in deze hele school die me echt kennen zoals ik ben.
Met leeftijdsgenoten die me wel leerden kennen, kom ik nog goed overeen.

Ik heb voor alle duidelijkheid geen problemen met kritiek, of mensen die me niet mogen.
Ik heb wel problemen met personen die me niet mogen zonder me te kennen.

Met dit bericht probeer ik enkele dingen te bereiken:

Enerzijds mijn vrienden, die ik nu heb, bedanken dat ze zich niet leren inspireren door anderen en me toch wilden leren kennen.

Anderzijds met alle sarcasme veel succes toewensen aan alle anderen in hun verdere leven. Hopelijk geraken ze toch ergens met zo weinig zelfrespect.

Ten slotte zou ik iedereen die ongeveer hetzelfde meemaakt als ik een hart onder de riem willen steken. Als je zelf ooit in zulke situatie terecht komt is er één iets dat je nooit mag doen. Twijfelen aan jezelf!

Als je je hart wilt luchten hebben we daarvoor het grote lucht je hart topic. Hier zit geen discussiewaarde en/of een vraag in, daarom gaat deze dicht.