friet en oploskoffie proloog

[writersblock]

Mijn vader was in tranen uitgebarsten toen mijn moeder de deur uit liep. Ik was boos, boos op mam.
Hoe kon ze mij en pa nu gewoon achterlaten? Ik begreep het niet. Zij en pap waren toch gelukkig? Ik dacht dat alles zo goed ging tussen hun.
“Hebben jullie ruzie gehad?” vroeg ik. “Nee, maar je ma heeft niet genoeg aan ons” zei pa stil. Ik keek ma vragend aan. “Erik, ik heb een nieuwe vriend” legde ze uit.
Wat? Een nieuwe vriend? Ze had pa toch, of was die niet goed genoeg? En ik dan, hoe kon ze mij dit aandoen?
“Een nieuwe… vriend” stamelde ik. “Ja schat, hij heet Luc, hij kan hier elk moment zijn”. “Ga je met hem weg?” “We gaan naar Frankrijk verhuizen, daar heeft hij een bedrijf” “Je laat mij en pa dus gewoon achter?” riep ik boos. “Erik, ik kan je toich niet meenemen, je vind het daar vast oersaai en hier…” “Ik wil ook niet mee” onderbrak ik haar, “Maar jij mag niet weg wat moeten pap en ik nu beginnen? Hoe kan je ons zo in de steek laten?”.
Pap kwam naar me toe om me te troosten. “We maken er het beste van jongen, als je moeder graag naar Frankrijk gaat met een oude vent is dat haar keuze”.
“Ik schaam mij ervoor dat ik jouw zoon ben” riep ik naar mam. “Wat zei je daar?” riep mam boos. “Dat ik me ervoor schaam dat ik jouw nageslacht ben!” “Hoe durf je?” snikte mam, “Ik ben je moeder”. “Die ervan door gaat met een andere man en mij hier acherlaat” vulde ik aan. “Maar zoje doet maar, want ik wil toch niets meer met je te maken hebben en pap ook niet” schreeuwe ik. “Zo is dat!” bevestigde pap, die zelfverzekerd probeerde te klinken, maar die toch weer begon te huilen.
“Goed” zei mam, “dan hoeven jullie mijn geld ook niet, en jullie kunnen meteen naar een nieuw huis op zoek gaan, want dit zal vanaf morgen te koop staan”.
“Kan ze dat wel maken?” vroeg ik aan pap. “Ja Erik, het huis staat op haar naam, maar we redden ons wel we hoeven dat mens haar hulp niet”. “Dat mens was 10 jaar je vrouw”zei mam, die nog steeds aan het snikken was. “Die nu men een rijke stinkerd in de koffer duikt!” voege pa toe.
“Wat Luc en ik hebben is speciaal” zei ma, alsof ze zichzelf iets moest bewijzen. “Wat jij en Luc hebben is geld, dat is het enige wat je in Luc ziet”. “Je bent gewoon jaloers”. “Op die ouwe stinkerd? Vergeet het maar”. Net toen ma nog iets ter verdediging wou zeggen ging de deurbel.
Ik opende de deur en zag Luc staan. Hij zag er uit als een snob, een oude snob. Wat zag mam nu in die man? Hij was wel 50, althans zo zag hij er uit. Pa had gelijk, bij mam draaide het enkel om geld.
“Klaar baby? vroeg hij aan mijn ma. Ik walgde bij de gedachte dat hij mam zo noemde en ik moest bijna kotsen toen ik hoorde hoe mam hem noemde. “Kom eraan schatje”.
Hij nam “baby’s” bagage en zette die in de koffer van zijn BMW. Hij opende de portier en mam stapte in. Dat was de laatste keer dat ik haar en haar “schatje” zag.

[Issun]

Het is niet slecht geschreven, maar niet echt interessant. Misschien dat het verhaal (als er nog meer is) later origineler wordt, maar dit is vrij clichématig.
Even over je lay-out, het is beter om elke zin van een dialoog op een nieuwe regel te zetten. Dat ziet er beter uit en het leest ook makkelijker want overzichterlijker.

De titel is wel leuk, trouwens.